Το πραγματικό μας πρόβλημα: Δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή για το αν ο διπλανός μας ζει ή πέθανε

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω τους φόρους μου. Δεν με ενδιαφέρει που θα στείλεις το παιδί σου σχολείο, σε τι σχολείο θα το στείλεις, επειδή εγώ στέλνω το δικό μου σε ιδιωτικό. Δεν με ενδιαφέρει σε ποιο νοσοκομείο θα πας, επειδή εγώ θα πάω σε ιδιωτικό. Δεν με ενδιαφέρει αν πέσει πυρηνική βόμβα και σε σκοτώσει σε αυτή τη χώρα, επειδή εγώ δεν θα είμαι εδώ.
Ο αντίλογος: Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω το...
εισιτήριο στο λεωφορείο, επειδή δεν έχω λεφτά να το πληρώσω. Δεν πληρώνω τα διόδια, διότι τα λεφτά τα έχω ήδη ξοδέψει σε βενζίνη. Δεν πληρώνω για ένα κράτος που είναι στα μέτρα σου και ευνοεί μόνο εσένα, ενώ εμένα με αφήνει να πεθάνω στο πεζοδρόμιο.
Ένας τρίτος:Μαζί τα φάγαμε!
Αυτό λέγεται για κάποιους κοινωνικός διάλογος. Για άλλους είναι ένας ακόμη λόγος για να εγκαταλείψουν τη χώρα. Και για κάποιους άλλους που δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, νιώθουν παγιδευμένοι μέσα στη χώρα του παραλόγου.
Έτσι μας μάθανε; Ίσως. Μας προετοίμασαν για έναν καταναλωτικό μαραθώνιο και τώρα νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε έξω από τα νερά μας. Δεν μας φτάνουν 800 ευρώ για να βγάλουμε το μήνα. Οκτακόσια ευρώ είναι ένας μισθός πείνας, όταν σε άλλες γειτονικές χώρες ζουν με πολύ λιγότερα. Όχι τυχαία! Εκεί η ζωή είναι πιο φθηνή. Λάθος! Τα είδη είναι πιο φθηνά, η ζωή είναι πιο «ακριβή».
Και που πάμε; Μοιάζουμε με έναν οργισμένο όχλο. Κι οι οργισμένοι όχλοι δεν παράγουν κάτι άλλο πέρα από τυφλή βία. Δεν πληρώνω! Το αδιανόητο μέχρι χτες είναι σήμερα κανόνας κοινωνικής συμπεριφοράς. Μέρα με την ημέρα διολισθαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Σήμερα είναι «αντίσταση» να μην πληρώσει κανείς τα διόδια. Αύριο θα είναι αντίσταση να αδειάζουν κάποιοι τα ράφια των σούπερ μάρκετ και να μοιράζουν τα κλοπιμαία στο «λαό». Και την επόμενη να εισβάλλουμε στα υπουργεία να τα κάψουμε όλα. Γιατί όχι; Δεν έκαναν κατάληψη οι γιατροί στο Υπουργείο Υγείας; Δεν έτυχαν της κατανόησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Να πάρουμε σβάρνα τους δρόμους και να πυροβολήσουμε όποιον δεν μας αρέσει. Να ρίξουμε στην πυρά όσους δεν μας αρέσουν οι απόψεις τους. Γιατί όχι; Δεν θα συμβεί κάτι σε μας. Δεν θα συμβεί; Μήπως, τελικά, μείνουμε μόνοι; Και λοιπόν; Μετά από χρόνια θα λέμε ότι ίσως και να κάναμε λάθος.
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που η κοινή γνώμη αποδεχότανε ως σωτήρες της κοινωνίας τα μέλη της 17 Νοέμβρη. Το θυμάται κανείς; Ναι, ήταν λάθος. Έτσι απλά με μία μολυβιά τα σβήνουμε όλα. Έτσι θα σβήσουμε και τα σημερινά. Στο μεταξύ θα έχουν μείνει οι φωνές και οι ύβρεις.
Ξέρετε ποιο είναι το πραγματικό μας πρόβλημα; Το γεγονός ότι δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή για το αν ο διπλανός μας ζει ή πέθανε. Κι όπως είπε και ο... επίτιμος, ξεχνάμε εύκολα.

Σχόλιο: Δεν πληρώνω γιατί δεν πληρώνομαι (το αφεντικό επικαλείται την περαίωση)
Δεν πληρώνω γιατί είμαι άνεργος (κοινωνική πολιτική με ψίχουλα γίνεται;)
Δεν πληρώνω γιατί την δωρεάν υγεία την ξαναπληρώνω (πάρε αποκλειστικές, δώσε φακελάκι),την δωρεάν παιδεία την ξαναπληρώνω (φροντιστήριο)και πάει λέγοντας.
Δεν πληρώνω γιατί όσα πληρώνω τα τρώνε αυτοί που δεν πλήρωσαν ποτέ.
Δεν πληρώνω γιατί με παίρνουν πιο ΣΟΒΑΡΑ από όταν φωνάζω.
Δεν πληρώνω γιατί πλέον προτιμώ να τους κλέβω παρά να με κλέβουν.
Δεν πληρώνω γιατί πρώτα τρως και μετά πληρώνεις. Το αντίθετο συμβαίνει στα μπορντέλα και στην ΕΛΛΑΔΑ.
Δεν πληρώνω γιατί βλέπω ότι όποιος δεν πληρώνει δεν τιμωρείται.
Και τέλος «Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλονών, τέρμα ως εδώ , τέρμα ως εδώ, άλλο δεν μπορώ» Ρίτα Σακελλαρίου.

(από capital, apneagr)