Ευρωπαϊκή πολιτική, το κυρίως ζητούμενο

Διαβάζοντας κανείς την είδηση για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας κοινής οικονομικής διακυβέρνησης στα πλαίσια της ΕΕ, ενόψει και της επικείμενης Συνόδου Κορυφής, πραγματικά νιώθει εύλογες απορίες, για το τι τελικά επιδιώκει και επιθυμεί η πολιτική ηγεσία της ΕΕ.

Η οικονομική κρίση που βιώνουν οι πολίτες της Ευρώπης είναι πρωτοφανής.

Σε όλες τις χώρες έχουν επιβληθεί σκληρά, μονεταριστικά μέτρα-η ειρωνεία είναι ότι έχουν επιβληθεί από σοσιαλιστικές κυβερνήσεις- με απώτερο στόχο τη διάσωση του...
οικονομικού εποικοδομήματος, το οποίο βάλλεται έξωθεν, ενδεχομένως και έσωθεν, από κερδοσκόπους, που ουδέποτε κατονομάσθηκαν. Η θυσία είναι πράγματι μεγάλη, αν αναλογιστεί κάποιος ότι τελικά οι πολίτες της Ευρώπης υποφέρουν για τους λίγους και τα ποικιλώνυμα funds.

Αντί λοιπόν η Σύνοδος Κορυφής να εστιάσει σε αναπτυξιακές πολιτικές, που θα οδηγήσουν από το τέλμα και την ύφεση σε μια πραγματικά ανθηρή οικονομική πορεία, επιλέγεται βάσει διαρροών, η συνέχιση ενός ασφυκτικού οικονομικού εναγκαλισμού των οικονομιών των επιμέρους χωρών. Με άλλα λόγια προκρίνεται ένα μοντέλο οικονομικής-μονεταριστικής διαχείρισης-μέχρι διαψεύσεως φυσικά από τις ίδιες τις εξελίξεις-αντί της πολιτικής λύσης που όφειλαν να προκρίνουν οι ευρωπαίοι ηγέτες. Προτιμούν δηλαδή να διαχειριστούν τις τύχες των πολιτών τους με κριτήρια οικονομίας-τραπεζών, παρά με πολιτικά κριτήρια

Ενδεχομένως αυτό να είναι φυσικό, εφόσον η ΕΕ ξεκίνησε περισσότερο ως οικονομική ένωση κρατών, παρά ως πολιτική ένωση.

Τόσα χρόνια μετά, όμως, είναι λυπηρό το γεγονός ότι αντί να αναπτύσσεται μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα και πρακτική η Ευρώπη να δείχνει αδύναμη να αντεπεξέλθει της σοβαρής οικονομικής κρίσης με πολιτικούς και όχι οικονομικούς όρους.Κάλλιο αργά όμως, παρά ποτέ…Το απαιτούν άλλωστε οι ευρωπαίοι πολίτες…
(από politicanea)