Κάποιος να αποδεχθεί τον ρόλο του μπαμπούλα

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Το καινούργιο σλόγκαν που έχει υιοθετηθεί από πολλούς και σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα τοποθετημένους σχολιαστές (με την τρόικα να νομοθετεί οι πολιτικοί μας μόνο ως «σχολιαστές» μπορούν να αναφέρονται πλέον), είναι ότι «οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα».

Πιθανόν ναι, αλλά πιθανόν και όχι. Πώς, όμως, μπορούν να αποφαίνονται με τόση σιγουριά; Και πρόκειται άραγε για την ίδια σιγουριά με την οποία οδήγησαν τη χώρα στα βράχια της τρόικας και στα φιλόδοξα σαγόνια του Στρος-Καν; Ο οποίος μάλιστα, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις προσωπικές του πολιτικές επιδιώξεις, δεν βούτηξε την...
γλώσσα του στο μυαλό του πριν μιλήσει, με αποτέλεσμα να εκθέσει τον κ. Παπανδρέου;

Υπάρχει κανένας λόγος να δεχθούμε ως θέσφατο την φράση «οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα»; Με τι προσόντα θεωρούν ότι μπορούν να λένε κάτι και όλοι οι υπόλοιποι να το δέχονται λες και προέρχεται από χείλη… αυθεντιών; Με τα ίδια προσόντα που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν για να καταστρέφουν τη χώρα;

Κατ’ αρχήν, για το θέμα των εκλογών υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα ουσίας και δημοκρατικής λειτουργίας: Η κυβέρνηση δεν εξελέγη με βάση το πρόγραμμα που εφαρμόζει σήμερα. Επομένως η εφαρμογή του δεν είναι προϊόν λαϊκής νομιμοποίησης. Οι περιφερειακές εκλογές, παρά τους εκβιασμούς και τις σχετικές δηλώσεις του Στρος-Καν, δεν αποτελούν νομιμοποίηση, διότι σ’ αυτές υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες.

Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν το ΠΑΣΟΚ να προηγείται, αλλά αυτό είναι πρόβλημα που πρέπει να απασχολήσει τη Νέα Δημοκρατία.  Όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να κοιτούν μόνο το δημοσκοπικό ποσοστό της κυβερνώσας παράταξης και αυτό σε καμιά περίπτωση δεν έχει ξεπεράσει το 25%.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τις υστερόβουλες βεβαιότητές τους. Τα μόνα δεδομένα που μπορούν να γίνουν αποδεκτά είναι τα ακόλουθα:

-Η προ ημερών ομολογία του ίδιου του Στρος-Καν (http://www.elzoni.gr/html/ent/579/ent.6579.asp) ότι το ΔΝΤ έχει αποτύχει στις οικονομικές και δημοσιονομικές του προβλέψεις  σχετικά με την παγκόσμια κρίση.

-Η ομολογία όλων  ότι  παρά τα σκληρά μέτρα το χρέος αυξάνει επικίνδυνα.

-Ο πανικός της τρόικας (διότι περί πανικού επρόκειτο τελικά) που εκδηλώθηκε με τον γνωστό προκλητικό τρόπο. Τι ήθελαν να μας πουν  στην περίφημη συνέντευξη Τύπου που έθιξε την εθνική μας περηφάνια (που ουδόλως θίγεται από το γεγονός ότι οι κλέφτες κυκλοφορούν ελεύθεροι);  Το απλούστατο: Παιδιά δεν γίνεται τίποτε, το χρέος μεγαλώνει, πουλήστε.

Ομολογία αποτυχίας ήταν και επειδή δεν μπορούσαν να το πουν ξεκάθαρα, κατέφυγαν στη μέθοδο που ακολουθούν όλοι οι αποτυχημένοι: Υπεροψία και προκλητική συμπεριφορά. Ως γνωστόν, ο Τάκιτος είχε πει «όταν το ψέμα αποκαλύπτεται, δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο από το θράσος».

Η συγκεκριμένη ρήση δικαιώνεται και από τον σπασμωδικό τρόπο με τον οποίο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να κολάσουν την αποκάλυψη ότι το ΔΝΤ ήταν η πρώτη επιλογή του πρωθυπουργού. Και βέβαια, αυτοαναιρούνται. Διότι τον καιρό που ο κ. Παπανδρέου «ψαχνόταν» με το ΔΝΤ, έλεγαν τα ακριβώς αντίθετα.

Για παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλος μιλώντας χθες το πρωί στο «Μέγκα», είπε πως «η προσπάθεια που κάνουμε να μετατρέψουμε το ΔΝΤ σε μπαμπούλα είναι πολύ λανθασμένη».

Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Γ. Πεταλωτής απέδωσε την πρεμούρα του κ. Παπανδρέου στις προσπάθειές του να αντιμετωπίσει  «με τον πλέον άμεσο τρόπο το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας, το οποίο αποκαλύφθηκε μετά τις εκλογές του 2009».

Καλή η προσπάθεια, αλλά δεν είναι έτσι. Πρώτον διότι υπάρχουν αναρίθμητες προεκλογικές δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ (και του ίδιου του πρωθυπουργού και μάλιστα κατά τις επισκέψεις του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) από όπου προκύπτει πως γνώριζαν πολύ καλά κατά πού πήγαινε η χώρα – άλλωστε γι’ αυτό ζητούσαν την κυβέρνηση, για να αποτρέψουν την χρεοκοπία. Μόνο που μιλούσαν για δικές τους «εναλλακτικές λύσεις» και όχι γι’ αυτές που τελικά εφάρμοσαν και τις οποίες τις ήξερε και η ανιψιά μου η Αλεξάνδρα που πάει στην Δευτέρα Δημοτικού.

Και δεύτερον, διότι ήσαν οι ίδιοι που εξόρκιζαν το ΔΝΤ, την εποχή ακριβώς που ο κ. Παπανδρέου αναζητούσε την «άμεση λύση». Μια λύση που ουδεμία σχέση είχε με τις γενικόλογες προεκλογικές του τύπου «αναδιανομή του πλούτου με κοινωνική Δικαιοσύνη».

Ο κ. Πεταλωτής, για παράδειγμα, στις 19 Ιανουαρίου του 2010 είχε ξεκαθαρίσει πως «δεν θα χρειαστεί Σχέδιο Β».

Ο κ. Χρυσοχοΐδης, σε συνέντευξή του (Real News, 31 Ιανουαρίου 2010) είχε χαρακτηρίσει «σεναριολογία τα περί χρεοκοπίας και προσφυγής στο ΔΝΤ» - αν και χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε ξεκάθαρα για ενδεχόμενο χρεοκοπίας το 2009.

Ο κ. Βενιζέλος, τον Φεβρουάριο του 2010 είχε και αυτός ταχθεί κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ. Όπως είχε πει, «θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, η χώρα πρέπει να αναζητήσει λύση στο πλαίσιο της ευρωζώνης».

Και ο κ. Πάγκαλος, στις 24 Ιανουαρίου του 2010, στο «Έθνος της Κυριακής» (Γ. Αντύπας), είχε πει κι’ αυτός ότι δεν υπάρχει Σχέδιο Β και πως θα ήταν καταστροφή να μην πετύχει το Σχέδιο Α. Όπως επί λέξει είχε πει (το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά αξίζει η επανάληψη) «δεν είναι μόνο αυτό, είναι μια σειρά από φοβερές συνέπειες για την οικονομία, την κοινωνική ειρήνη, τον τρόπο που ζούμε. Και τελικά είναι ηθική απαξίωση του ελληνισμού γενικότερα, την οποία εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσω και θα κάνω τα πάντα για να την αποφύγω. Είναι μ ια φοβερή δοκιμασία, μια πρόκληση εθνικού μεγέθους, την οποία πρέπει να ξεπεράσουμε».

Επανήλθε ο κ. Πάγκαλος και τον Φεβρουάριο του 2010. (Βήμα, 21): «Δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε στο ΔΝΤ. Εμείς είμαστε στο ευρωπαϊκό σύστημα. Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνουμε και δεν θα το κάνουμε».

Όταν πια μπήκαμε στο ΔΝΤ και δρομολογούνταν αυτά που ο κ. Πάγκαλος δεν ήθελε να ζήσει, ο ίδιος, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, είπε ότι «δεν πρέπει να δαιμονοποιείται το ΔΝΤ». Και χθες, μας είπε ότι κακώς προσπαθούμε να μετατρέψουμε το ΔΝΤ σε μπαμπούλα.

Τι συνέβη; Γνώριζαν και παραπλανούσαν ή τους είχε παραπλανήσει όλους μαζί ο κ. Παπανδρέου και σήμερα εκτίθενται κι’ αυτοί, διότι… scripta manent;

Κι’ αν δεν είναι μπαμπούλας το ΔΝΤ, τότε ποιος είναι ο μπαμπούλας; Διότι μπαμπούλας υπάρχει, καθώς ο κόσμος έχει κατατρομοκρατηθεί, κάθε οικονομική δραστηριότητα έχει ανασταλεί  και η ύφεση τρέχει με 7%.

Κι’ αν δεν είναι μπαμπούλας το ΔΝΤ, γιατί ξαφνικά έγιναν μπαμπούλας οι εκλογές;  Τι άλλο δηλαδή χειρότερο μπορεί να μας συμβεί; Να μην βρεθούν φωστήρες σαν αυτούς που μας κατέστρεψαν για να μας δώσουν άλλη μια να πάμε πιο βαθιά; 

Αποκλείεται το ενδεχόμενο να προκύψει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας (υποχρεωτικά αφού δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία), οπότε θα υποχρεωθούν όλοι να αναζητήσουν ανθρώπους που γνωρίζουν από οικονομία και να δώσουν κάποιες λύσεις;

Πιθανόν και να αποκλείεται. Είναι δηλαδή πιθανόν ακόμη και εκείνη την ώρα να κοιτάνε όλοι πώς θα μοιράσουν τα υπουργεία και πώς θα τοποθετήσουν σε θέσεις τους (άσχετους) ανθρώπους τους. Οπότε, το μόνο που θα δικαιωθεί και ο Πάγκαλος. Θα αποδειχθεί πως μπαμπούλας δεν ήταν το ΔΝΤ, αλλά το «ελληνικό» ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα.

Υ.Γ. Χθες, ήταν η επέτειος της Κατάληψης - Εξέγερσης της Νομικής. 21 Φεβρουαρίου 1973. Μας το θύμισε ο Ιστότοπος Σίβυλλα (sibilla.blogspot.com). Πού να το θυμηθούμε – η πιο πρόσφατη μνήμη είναι από την κατάληψη της Νομικής από τους μετανάστες. Ιδού και ο όρκος (μετά ακολούθησε ένα γενναίο ξύλο στους δρόμους που το γευτήκαμε και οι του μαθητικού κινήματος):

«Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ’ όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεων όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».

Και το ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ασσοσιέητεντ Πρες» μετέδιδε: «Τρεις χιλιάδες φοιτηταί παρέμειναν και πέραν του μεσονυκτίου εντός του κτιρίου του Πανεπιστημίου επί των οδών Σίνα, Σόλωνος και Μασσαλίας, εις εκδήλωσιν διαμαρτυρίας δια την άρσιν των αναστολών κατατάξεως των συναδέλφων των. Έξω του κτιρίου διενυκτέρευσαν επίσης ισχυραί αστυνομικαί δυνα΄μεις, αφού προηγουμένως διέλυσαν μικροσυγκεντρώσεις  άλλων και αντιφρονούντων φοιτητών εις τας γύρω παρόδους»…

Τουλάχιστον τότε ξέραμε ποιος είναι ο μπαμπούλας…

(από elzoni)