Με το βλέμμα στους επόμενους...

“Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού”.

Για όσους απορείτε από πού μπορεί να προέρχεται αυτή η υπέροχη πρόταση που παραπέμπει σε μια ουτοπική κοινωνία, μάθετε πως είναι η πρώτη παράγραφος του 22ου άρθρου του...

Συντάγματος της Ελλάδας!!! Βέβαια, το να κατακρίνει κάποιος την... αντισυνταγματικότητα της εποχής αποτελεί πλέον κάτι το γραφικό ή και βαρετό. Υφίσταται όμως μία κοινωνική αλλοίωση χωρίς προηγούμενο για τα ελληνικά δεδομένα που δε γεννά απλές ανησυχίες για την κληρονομιά του- αυτή τη στιγμή- ανήλικου (και όχι μόνο) πληθυσμού της χώρας μας.

Η νύξη γίνεται για το καυτό και πραγματικό πρόβλημα της αυτάρκειας εκείνων που για την ώρα βρίσκονται στο στάδιο της υποχρεωτικής σχολικής εκπαίδευσης. Μήπως υπάρχει υπεύθυνος πολίτης που δε βλέπει λίγο πιο κάτω από το ήδη δύσκολο παρόν; Η όλη παρακμή όσον αφορά την κοινωνική, ηθική και οικονομική κληρονομιά, γίνεται σκληρότερη όταν θέτουμε στο νου την έννοια της ιδιοσυντήρησης.

Περιορίζοντας στο έπακρο τις υπερβολές της καθημερινότητας, με περικοπή των καθιερωμένων - μη πρωτογενών- συνηθειών (π.χ. χρήση διαδικτύου, σύνδεση κινητής τηλεφωνίας κ.α.) και με γνώμονα τους μισθούς των 600? υπάρχει σώφρων πολιτικός ή ψηφοφόρος του που θεωρεί ότι ο εργαζόμενος αυτός μπορεί να επιβιώσει στο διαμορφωμένο κοινωνικό status; Βέβαια, τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν στις συνθήκες αυτές προσθέτουμε και τις ανάγκες της οικογένειας.

Από την παλιγεννεσία συναντούμε κάτι το πρωτόγνωρο για την αυτάρκεια των Ελλήνων πολιτών. Μέχρι και σήμερα όταν το παιδί μιας οικογένειας ήταν χαμηλόμισθο έβρισκε θαλπωρή και στήριξη στους γονείς του, οι οποίοι με βάση την προηγούμενη οικονομική τους τακτική και τους σχετικά πιο αξιοπρεπείς μισθούς τους μπορούσαν να το συντηρήσουν έως και να το φροντίζουν εξολοκλήρου. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και στο σενάριο που το παιδί τους είχε δημιουργήσει οικογένεια, αλλά οι σύγχρονες εργασιακές ατυχίες το άφηναν άνεργο ή του προκαλούσαν περικοπή μισθού.

Τα προαναφερθέντα δεδομένα θα πρέπει να τα ξεχάσει η επόμενη γενιά. Η σημερινή νεολαία απολαμβάνει για τελευταία φορά στην ιστορία αυτή τη διέξοδο, δηλαδή την πατρική συνδρομή. Μία κληρονομιά χρεών προς την επομένη γενιά είναι και εκείνη της έλλειψης οικονομικής αρωγής από εκείνους που αυτή τη στιγμή οραματίζονται τη δημιουργία οικογένειας. Όταν ο πατέρας ή παππούς του μέλλοντος δεν μπορεί να καλύψει τα προς το ζην είναι φανερό ότι δε θα μπορέσει να υψώσει χείρα βοηθείας προς τα παιδιά του όταν εκείνα θα το χρειαστούν. Αποτέλεσμα;

Προφητικά τίθεται στο προσκήνιο η επιστροφή στους καιρούς της δεκαετίας του ΄60 και του ΄70 με τις τότε κρατούσες οικογενειακές συνθήκες. Παππούς, γιαγιά, γονείς και εγγόνια κάτω από την ίδια στέγη, στριμωχτά σε κλίμα κοινοκτημοσύνης. Αμοιβαία δηλαδή κάλυψη των κοινοχρήστων, του φαγητού και των γενικότερων αναγκών του νοικοκυριού. Ίσως το πατριαρχικό σύστημα θα έφερνε ξανά κοντά τις οικογένειες, αλλά σίγουρα η οικογενειακή αυτονομία θα αποτελέσει ιστορία

Η κοινωνική και καθημερινή μετάλλαξη της ελληνικής οικογένειας αρχίζει να λαμβάνει σάρκα και οστά. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα απαισιοδοξίας δε μπορούμε να αναμένουμε απλά ένα θαύμα. Οι κατάρες των επομένων για τους προκατόχους τους ήδη βοούν στη σύγχρονη ιστορία.

Ακόμα και στην υπέροχη εξέλιξη της διοίκησης της χώρας από κάποιο αξιόπιστο και ευφυές άτομο, είναι δεδομένο πως θα ματαιοπονεί προσπαθώντας να οδηγήσει την Ελλάδα στον ίσιο δρόμο με τέτοια παρακαταθήκη χρέους και συνταγματικής ανυπαρξίας ένεκα των ήδη υπογραφθεισών συνθηκών.

Ετοιμαστείτε...

(από to-mati, politicanea)