ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΑΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΜΙΑΣ ΜΑΥΡΗΣ ΤΡΥΠΑΣ;

Επιχειρώντας οι επιστήμονες να ανακαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το υλικό σύμπαν, ίδρυσαν το CERN ώστε μέσα από μια σειρά πειραμάτων να διερευνήσουν αυτήν την διαδικασία.

Η σύγκρουση των σωματιδίων που επιχειρείται μέσα στον μεγάλο επιταχυντή Αδρονίων του CERN, σκοπό έχει να προσομοιώσει τις πρωταρχικές συνθήκες που επικρατούσαν και οι οποίες συνέβαλαν στην δημιουργία του σύμπαντός μας. Αυτή όμως η διαδικασία της αναζήτησης των πρωταρχικών γεγονότων της...
γέννησης του σύμπαντός μας, προκαλεί μικρο-στροβίλους, δημιουργώντας μικρές μαύρες τρύπες. Αυτό είναι ένα σημείο κλειδί.

Τι είναι όμως μια μαύρη τρύπα;

Ο Stephen Hawking στο βιβλίο του «Το Σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο» περιγράφει ακριβώς τον όρο, ορίζοντας ως Μαύρη τρύπα «Μια περιοχή του χωροχρόνου από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει τίποτε, ούτε ακόμη το φως, λόγω του πολύ ισχυρού βαρυτικού της πεδίου».

Αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι στο κέντρο κάθε γαλαξία κρύβεται μια μαύρη τρύπα και ότι ακόμα το κέντρο του δικού μας γαλαξία, είναι μια μαύρη τρύπα, τότε, αφού τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι επαναλήψεις ενός φράκταλ που επεκτείνεται επαναλαμβανόμενο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το σύμπαν μας μπορεί να είναι ολόκληρο μια μαύρη τρύπα.

Ο Ιταλός μάλιστα επιστήμονας του CERN Γκαμπριέλε Bενετσιάνο, το επιβεβαιώνει απερίφραστα και λέει:
«Το Σύμπαν μας είναι ένα μικρό κομμάτι στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας –και συμπληρώνει– τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς».
Επίσης ο αστροφυσικός Θ. Γραμμένος το 1988 γράφει:
«Οι εργασίες των κοσμολόγων Hawking και Penrose απέδειξαν ότι το Σύμπαν όχι μόνο θα μπορούσε, αλλά επιβάλλεται να έχει προκύψει από την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) μιας σημειακής ιδιομορφίας (point singularity) που αποκαλείται το εσώτερο σημείο μιας μαύρης τρύπας, άπειρης πυκνότητας και θερμοκρασίας».

Άρα οι επιστήμονες θεωρούν πως το σύμπαν μας είναι μια μαύρη τρύπα, προφανώς διαφορετικού επιπέδου από αυτές που σήμερα εξετάζουν. Αυτό όμως, αυτόματα υποδηλώνει την ύπαρξη ενός άλλου κόσμου μέσα στον οποίο αυτή η μαύρη τρύπα/σύμπαν μας σχηματίστηκε.
Κάτω λοιπόν από αυτές τις νέες θέσεις της επιστήμης, οι αστροφυσικοί Δανέζης και Θεοδοσίου στο βιβλίο τους ‘Κοσμολογία της Νόησης’ αναφέρουν πως:
«Θα αχνόφεγγε η υπόθεση της γέννησης του αισθητού σ’ εμάς Σύμπαντος, μέσα από την ύπαρξη ενός άλλου αόρατου Σύμπαντος, που προφανώς απλώνεται πίσω από τα όρια μιας μαύρης τρύπας».
Επιχειρώντας τώρα να προσεγγίσουμε το ίδιο θέμα και από φιλοσοφική θεώρηση προστρέχουμε στα αρχαία κείμενα για να διαπιστώσουμε πως υπάρχει ταύτιση απόψεων.
Μήπως λοιπόν αυτόν τον άλλο/ανώτερο κόσμο μέσα στον οποίο δημιουργήθηκε η μαύρη τρύπα/σύμπαν μας εννοούσε ο ΠΛΑΤΩΝ στο έργο του ΤΙΜΑΙΟΣ (V, 29b1-29b3) όταν έλεγε ότι:
«Αυτός ο κόσμος κατ’ απόλυτο ανάγκη, πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου»!
Ή όταν ο ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ (Λόγος Α §8) περιέγραφε πως:
«Η θεία Βούληση έλαβε τη μορφή του Λόγου και είδε τον καλό κόσμο και τον μιμήθηκε, δημιουργώντας κόσμο με τα δικά της συστατικά»!
Ή ακόμη όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης περιέγραφε στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο τον τρόπο με τον οποίο ο δημιουργός της ύλης σχημάτισε τον κόσμο μας, προσβλέποντας στον ανώτερο κόσμο απ’ τον οποίο είχε προέλθει:

ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΩΑΝΝΗ:
«…Αυτοκλήθηκε λοιπόν θεός. Και δεν εμπιστευόταν το χώρο απ’ όπου προήλθε. Και ενώθηκε με τις εξουσίες που ήταν μαζί του. …Και τα οργάνωσε όλα κατά το πρότυπο των πρώτων αιώνων (=κόσμων) που απέκτησαν υπόσταση, ώστε να γίνουν ακατανίκητοι. Όχι επειδή είχε δει τους ακατανίκητους χώρους, αλλά η δύναμη μέσα του, την οποία πήρε από τη μητέρα του, δημιούργησε σ’ αυτόν την ομοιότητα του κόσμου του».
Με τα προαναφερθέντα λοιπόν στοιχεία, μας παρουσιάζεται η εικόνα δύο κόσμων. Ενός Πρωταρχικού Κόσμου (άγνωστου σ’ εμάς) μέσα στον οποίο δημιουργείται μια «μαύρη τρύπα» και αυτή (η μαύρη τρύπα) μετασχηματίζεται σ’ ένα δευτερεύον σύμπαν, …το σύμπαν μας.

Αυτή όμως η ακολουθία, μας θυμίζει μια άλλη ιστορία.
Μας θυμίζει τον προπατορικό μύθο στη Παλαιά Διαθήκη, όπου και εκεί συναντάμε δύο κόσμους: Τον Παράδεισο και τον τόπο εξορίας του Αδάμ και της Εύας.

Η αμαρτία που διέπραξαν οι πρωτόπλαστοι ήταν ότι δοκίμασαν τον απαγορευμένο καρπό από το απαγορευμένο δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού, το περιβόητο μήλο.
Ποιο όμως μπορεί να είναι αυτό το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού, και τι σχέση μπορεί να έχει με τον κόσμο μας;
Μπορεί αυτό το απαγορευμένο δένδρο να είναι εκείνο το δεύτερο σύμπαν/μαύρη τρύπα, που δημιουργήθηκε σ’ εκείνον τον πρώτο κόσμο;
Αν κοιτάξουμε τον κόσμο μας θα διαπιστώσουμε ότι αυτός χαρακτηρίζεται από την απόλυτη διττότητα. Τα πάντα μέσα σ’ αυτόν βρίσκονται σε ζεύγη αντιθέτων:
Καλό κακό, Χαρά, λύπη, ωραίο άσχημο, ημέρα νύχτα, ύπνος, εγρήγορση, ζωή θάνατος, κλπ.

Το κάθε τι κυοφορεί το αντίθετό του και μεταλλάσσεται.
Η εισπνοή κυο-φορεί την εκπνοή και η εκπνοή κυοφορεί την εισπνοή. Η μέρα κυοφορεί την νύχτα και η νύχτα κυοφορεί την μέρα. Η ζωή κυοφορεί τον θάνατο και ο θάνατος την ζωή.
Ο κόσμος μας δηλαδή στο σύνολό του είναι μια ατελείωτη εναλλαγή.
Αυτή είναι η διττότητα: Το κύριο χαρακτηριστικό του κόσμου μας.
Αν απεικονίζαμε σχηματικά αυτή την διττότητα τότε θα την σχεδιάζαμε με μια κυματοειδή ταλάντωση.

Αυτή η ταλάντωση συμβολίζεται με την κυματοειδή κίνηση του φιδιού που είχε αγκαλιάσει το απαγορευμένο δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού δηλαδή το δένδρο της διττότητας στον προπατορικό μύθο.
Τα πάντα σ’ αυτό το σύμπαν της δυαδικότητας ταλαντώνονται. Από το φως και τα νετρίνα των ατόμων, έως τα συναισθήματα των ανθρώπων. Η ίδια η ταλάντωση που αρχικά αναβαθμίζει καταστάσεις, ανθρώπους και πολιτισμούς, αυτή η ίδια στη συνέχεια υποβαθμίζει.
Στο άμεσο περιβάλλον μας την διακρίνουμε αρχικά στην γέννηση του ανθρώπου, στην ανάπτυξή του, την ακμή, και στη συνέχεια, μετά την κορύφωση της δράσης του στη ζωή, ακολουθεί η παρακμή του γήρατος, και τέλος ο θάνατος.
Κανένας από τους δύο αντίθετους πόλους της ταλάντωσης δεν μπορεί να υπερισχύσει έναντι του άλλου, επειδή κανένας δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητος και αποκομμένος από τον άλλο.
Και ο Απόστολος Φίλιππος γράφει σχετικά με αυτό στο Ευαγγέλιό του:
«§10. Το φως και το σκοτάδι, η ζωή και ο θάνατος, το δεξί και το αριστερό, είναι αδέλφια αχώριστα».
Η ίδια η φύση της ταλάντωσης έχει μέσα της και τις δύο αντίθετες θέσεις και μετακινεί τα πράγματα από τη μία κατάσταση στην άλλη και τανάπαλι.
Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος (Λογος Α §11) αναφέρει σχετικά με αυτό:
«Ο δε δεύτερος δημιουργός Νους, ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους, μαζί με τον Λόγο έστρεψε τα δημιουργήματά του, κι αυτά άρχισαν να περιστρέφονται από μια αόριστη αρχή προς ένα απέραντο τέλος».

Αυτή η διαδικασία συμβολίζεται με το φίδι που είχε αγκαλιάσει το απαγορευμένο δένδρο της διττότητας. Αυτή είναι η Αλήθεια που σαν μια μαγική εικόνα βρίσκεται «κρυμμένη» μπροστά μας και σε ό,τι μας περιβάλλει.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μεταφορά με εικόνες του συμβάντος της υλικής δημιουργίας.
Στο Αληθινό Κόσμο (στα Υπερσύμπαντα του Αληθινού Φωτός όπως τα αποκαλώ μέσα στο βιβλίο) υπάρχει μια μαύρη τρύπα. Το απαγορευμένο δένδρο. Αυτό το απαγορευμένο δένδρο/μαύρη τρύπα, -υπαινίσσονται τα στοιχεία που μας δίνονται από τα αρχαία κείμενα αρκετών θρησκειών- αποτελείται από κατάλοιπα προηγούμενων δημιουργιών που έσβησαν.

Αυτή η μαύρη τρύπα/σύμπαν μετά από τον «ορίζοντα γεγονότων» της (=δηλαδή τα όρια της περιοχής από την οποία τίποτα δεν μπορεί πλέον να διαφεύγει λόγω βαρυτικής έλξης), σχηματίζει μια ενεργειακή σπείρα (δηλαδή το ενεργειακό αόρατο τμήμα, το 96% του υλικού μας σύμπαντος).
Αυτό οδηγεί στο εσώτερο και πυκνότερο σημείο της (=στην «σημειακή ιδιομορφία» της), που στην προκειμένη περίπτωση αντιστοιχεί στο ορατό 4% σύμπαν μας, στο οποίο όμως συμβαίνουν χωροχρονικές στρεβλώσεις.

Οι αστροφυσικοί Δανέζης & Θεοδοσίου αναφέρουν σχετικά με τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτό το περιβάλλον :
«Στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας ο χρόνος παγώνει, γεγονός που σημαίνει ότι ο χρόνος ανάμεσα σε δύο κτύπους ενός ρολογιού υπολογίζεται πως θα είναι άπειρος, ταυτιζόμενος με την αιωνιότητα».
Είναι αυτό που λένε: πως μια στιγμή του θεού χίλια χρόνια ανθρώπινα…
Σ’ αυτό λοιπόν το εσώτερο σημείο της μαύρης τρύπας/σύμπαντος, συμβαίνουν χωροχρονικά παράδοξα που μας δημιουργούν την αίσθηση του χρόνου και το πέρασμα των εκατομμυρίων …ετών.
Και ο Βρετανός αστροφυσικός Fred Hoyle αναφέρει σχετικά με αυτό:
«Τα πάντα υπάρχουν. Ό,τι υπήρξε κάποτε και ό,τι θα υπάρξει στο μέλλον, ενυπάρχει ήδη στο παρόν. Μόνο η συνείδησή μας κάνει τον διαχωρισμό και δημιουργεί το αίσθημα της ιστορικής ακολουθίας και αυτό του περάσματος του χρόνου».
Ταυτόχρονα όμως με την ψευδαίσθηση του χρόνου, μας δημιουργείται και μια ψευδαίσθηση σχετικά με το χώρο, –την «μάγια» όπως την αποκαλούν οι ανατολικές θεωρίες.
Σχετικά λοιπόν με αυτή την ψευδαίσθηση «μάγια» η οποία διακατέχει τον άνθρωπο, ο Αμερικανός νευροφυσιολόγος Karl Pribram (1919- ) του Πανεπιστημίου Georgetown της Ουάσιγκτον, δηλώνει ότι:
«Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σαν ολόγραμμα το οποίο αποκωδικοποιεί ένα ολογραφικό σύμπαν».
Η θεωρία του Pribram βασίζεται στην έρευνα του φυσικού Ντέιβιντ Μπoμ (1917-1992) καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ο οποίος ήταν συνεργάτης του Αϊνστάιν.
Όπως δηλαδή το φως μας επιτρέπει να απεικονίσουμε ένα τρισδιάστατο είδωλο –δηλαδή ένα ολόγραμμα- πάνω σε ένα επίπεδο φιλμ, έτσι και το φαινομενικά τρισδιάστατο ορατό Σύμπαν μας θεωρείται πως είναι "σχεδιασμένο" σε μια τεράστια επιφάνεια, σαν ένα γιγάντιο ολόγραμμα.

Ο εγκέφαλος στην πραγματικότητα λειτουργεί σαν ολόγραμμα και αποκωδικοποιεί ένα ολογραφικό σύμπαν. Καταγράφει δηλαδή τα ερεθίσματα που δέχεται ως κύματα πληροφοριών, και τα μετατρέπει σε τρισδιάστατες κινούμενες εικόνες, τις οποίες εμείς οι άνθρωποι ερμηνεύουμε ως την συνειδητή αντίληψη του κόσμου μας (δηλ. την πραγματικότητά μας). Η διαδικασία αυτή επιβεβαιώνει την κατάσταση της ψευδαίσθησης «μάγια».
Οι φυσικοί Γιάννης Γεωργίου και Άγγελος Δρούγας στην διπλωματική πτυχιακή τους εργασία που παρουσίασαν με θέμα “ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΦΥΣΙΚΗ” αναφέρουν σχετικά με αυτό:
«Με όρους φυσικής δεχόμαστε ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφορετικών συχνοτήτων αλλά αντιλαμβανόμαστε τα ερεθίσματα αυτά ως χρώματα. Δεχόμαστε κύματα πίεσης αλλά τα αντιλαμβανόμαστε ως λέξεις. Προσλαμβάνουμε χημικές ενώσεις από τον αέρα και το νερό, αλλά αισθανόμαστε οσμές και γεύσεις. Όλα αυτά τα χρώματα, οι ήχοι, οι οσμές, οι γεύσεις, δεν υπάρχουν αφ’ εαυτών, αλλά δημιουργούνται νοητικά στον εγκέφαλο μέσα από αισθητική επεξεργασία».
Επίσης ο διάσημος επιστήμονας της Κυβερνητικής Heinz Von Foester (1973) αναφέρει ότι:
«Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται καθετί που βρίσκεται έξω στο χώρο, αλλά ό,τι πιστεύει πως θα έπρεπε να είναι εκεί.
Τούτο δεν θα πρέπει να μας δημιουργεί έκπληξη, επειδή εκεί έξω πραγματικά, δεν υπάρχει ούτε φως, ούτε χρώμα. Υπάρχουν μόνο ηλεκτρομαγνητικά κύματα (…δηλαδή ταλαντώσεις).
Εκεί έξω δεν υπάρχει ήχος, ούτε μουσική, αλλά μόνο περιοδικές διακυμάνσεις της πίεσης του αέρα. Εκεί έξω δεν υπάρχει ούτε ζέστη ούτε κρύο, παρά μόρια με μεγαλύτερη ή μικρότερη κινητική ενέργεια. …Φαίνεται λοιπόν ότι ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται εκείνα που θέλει και αυτά που μαθαίνει να αντιλαμβάνεται. Αυτή η άποψη εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο της ‘ανθρωπικής αρχής’, η οποία περιγράφει τον κόσμο σαν ένα κατασκεύασμα (ιδεογράφημα) των ανθρώπινων αισθήσεων και όχι σαν μια αντικειμενική πραγματικότητα».
Επίσης ο Michael Talbot στο βιβλίο του ‘Μυστικισμός και Σύγχρονη Επιστήμη’ (1993) επισημαίνει:
«Μπορούμε να πούμε ότι δεν γεννιόμαστε στον κόσμο. Γεννιόμαστε σε κάτι, που το μεταβάλλουμε σε κόσμο».
Και ο Heinz Von Foester συμπληρώνει:
«Το περιβάλλον που αντιλαμβανόμαστε είναι επινόηση του εγκεφάλου μας. …Η ψευδής αυτή αίσθηση περί χώρου, που πηγάζει από την ατέλεια των γνωστών ανθρώπινων αισθήσεων και λειτουργιών, σχεδόν μηδενίζει τη δυνατότητά μας να αντιληφθούμε ολόκληρη την ουσία και την έκταση της τέταρτης διάστασης του Αϊνστάιν».
Όλα λοιπόν τα προηγούμενα στοιχεία, μας οδηγούν ώστε να αναρωτηθούμε:
Μήπως τελικά ολόκληρο το υλικό σύμπαν μας ― το οποίο βρίσκεται στο εσώτερο σημείο μιας μαύρης τρύπας― είναι το απαγορευμένο δένδρο της Γνώσης του καλού και του κακού, μια παραίσθηση «μάγια» στην οποία παγιδεύτηκε ο άνθρωπος;

Και αν ναι, τότε πως βρεθήκαμε σ’ αυτό, αλλά και πως θα δραπετεύσουμε, επιστρέφοντας πίσω στην Αληθινή μας Πατρίδα;
Η λογική λέει πως για να προκύψει μια οποιαδήποτε βελτιωτική αλλαγή, πρωταρχικό στοιχείο είναι η αποδοχή του προβλήματος. Αν λοιπόν πρωτίστως δεν συνειδητοποιήσουμε την θέση μας στον υλικό κόσμο κοιτάζοντας άφοβα το σημείο στο οποίο σαν υλικοί άνθρωποι βρισκόμαστε, δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε στην θεραπεία.
Όλα λοιπόν αυτά τα θέματα εξετάζονται μέσα στο βιβλίο μου, καθώς επίσης και η λύση του προβλήματος. Τα συμπεράσματα προκύπτουν με λογικές διεργασίες, μέσα από μια συνδυασμένη ανάλυση στοιχείων προερχόμενων από θρησκείες, φιλοσοφικά κείμενα, επιστημονικές θέσεις και μυθολογικούς γρίφους, επειδή η Αλήθεια βρίσκεται διάσπαρτη παντού και δεν την μονοπωλεί καμία μεμονωμένη άποψη.
Η εικόνα της Αλήθειας μπορεί να παραλληλιστεί με το Λευκό χρώμα που προκύπτει από τον συνδυασμό και των επτά χρωμάτων της ίριδας.
Ο σταματημένος δίσκος του Νεύτωνα απεικονίζει τα επτά διαφορετικά χρώματα, τα οποία μπορούν να παρομοιασθούν με τις διαφορετικές θέσεις και απόψεις των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι –όπως στο Σπήλαιο του Πλάτωνα- καθηλωμένοι στην προσωπική οπτική τους γωνία, επιλέγουν κάποια χρωματική θέση, ως άποψη/αλήθεια, και διαφωνούν με την άλλη ομάδα των εξίσου καθηλωμένων ανθρώπων, που έχουν επιλέξει μια διαφορετική απόχρωση/τμήμα της αλήθειας.
Για να προκύψει όμως το Λευκό θα πρέπει κάποιος να αποδεχθεί όλες τις χρωματικές θέσεις/απόψεις ώστε να τις συγκεράσει σε ΜΙΑ, επειδή κάθε μεμονωμένη άποψη/θέση έχει μόνο, ΠΟΣΟΣΤΟ από την Αλήθεια.
Όταν λοιπόν αυτά τα χρώματα/απόψεις συνδυαστούν καθώς «ο δίσκος περιστρέφεται», παύουν να δηλώνουν την μοναδικότητά τους και απεικονίζουν το Λευκό χρώμα το οποίο ταυτίζουμε με την Αλήθεια.

Έτσι και οι μέχρι τώρα κρατούσες απόψεις, ιδεοληψίες, πεποιθήσεις, ελπίδες και δοξασίες που έχει ο άνθρωπος για την θέση του στον κόσμο, καταρρίπτονται μεν από το βιβλίο, αλλά αντικαθίστανται από μια λογικότερη, συνεκτικότερη, και ευρύτατα λειτουργική κοσμοθεωρητική πρόταση, επειδή για να καταρρίψεις κάτι πρέπει να έχεις κάτι άλλο καλύτερο και πληρέστερο που θα το αντικαταστήσει.
Παρατηρούμε ότι η κάθε άποψη, από την πιο ακραία έως την πιο συμβατική, εντάσσεται σαν μια ψηφίδα σε ένα ευρύτατο ψηφιδωτό. Όταν όμως αυτό το ψηφιδωτό ολοκληρωθεί, τότε, η εικόνα δεν θυμίζει πια τις επιμέρους ψηφίδες αλλά εμφανίζει την ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου μας.

(από canyoustandthetruth)