Περνώντας τώρα στην αντίπερα όχθη και τασσόμενοι στο πλευρό όσων υπερψηφίζουν το μνημόνιο, ακολουθούμε ένα μονόδρομο ο οποίος επιβάλλεται εκ των πραγμάτων. Η αποδοχή των επαχθών όρων του και η συμμόρφωση με τα μέτρα που αυτό επιβάλλει να ληφθούν, αποτελεί μία ορθολογική και ώριμη συμπεριφορά που, δεδομένων των...συνθηκών, ενδείκνυται στη βέλτιστη προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Η χώρα είτε το επιθυμούν οι πολίτες της είτε όχι, πορεύεται μέσα σε καπιταλιστικό και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και το ίδιο το κράτος αποτελεί τόσο για τους εγχώριους, όσο και για τους αλλοδαπούς μία αυτοτελή οικονομική μονάδα που στην προκειμένη περίπτωση σέρνεται. Η άρνηση να υποταχθούμε στη βούληση των αγορών και των πιστωτών μας, συνεπάγεται ισχυρό πλήγμα του κράτους ως αυτοτελούς οντότητας, η οποία όμως είναι άμεσα συνυφασμένη με την κοινωνία. Κανένας δεν αντιτάχθηκε σε εξωτερική χρηματοδότηση όταν αυτή παρεχόταν ως επιδότηση χωρίς την υποχρέωση επιστροφής. Ποτέ δεν αρνηθήκαμε το τάισμα από ξένο χέρι, αλλά τώρα αρνούμαστε το ιδιοτελές τάισμα από το ίδιο χέρι που ζητάει τις μπουκιές μας πίσω, οπότε με αυτό το σκεπτικό είναι σώφρον να συμβιβαστούμε.
Το ερώτημα που θα πρέπει να θέσουμε ως κοινωνία, είναι όντως αν αποδεχόμαστε ή όχι το μνημόνιο. Και αυτό γιατί, είτε με την παθητική στάση μας, είτε με την έκδηλη αποδοχή, υπάρχει μια συνέχεια γεγονότων που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Δε μπορείς να αρνηθείς τις συνέπειες και τα αποτελέσματα της ροής των πραγμάτων, όταν οι κινήσεις σου ως κοινωνία εκ των προτέρων ήταν ανύπαρκτες. Στην ανυπαρξία κινήσεων και αντιδράσεων περιλαμβάνονται και οποιεσδήποτε βέβαια ελεγχόμενες αντιδράσεις της αριστεράς, η οποία από τη στιγμή της νομιμοποίησής της δεν έπαψε να αποτελεί βαλβίδα εκτόνωσης πιέσεων και συστημικό εργαλείο. Το ερώτημα όμως αποδοχής ή όχι του μνημονίου δε μπορεί να απαντηθεί από μεμονωμένα άτομα και ιδίως από νέους οι οποίοι είτε ποτέ δεν ερωτήθηκαν εδώ και δεκαετίες, είτε ποτέ δεν ενημερώθηκαν για τις ενδεχόμενες συνέπειες ενός αυτοαναιρούμενου συστήματος.
Το να απαντήσεις με ένα ναι ή ένα όχι στο μνημόνιο, το μόνο που εξυπηρετεί είναι αυτούς που στοιχημάτισαν υπέρ σου ή εναντίον σου. Η γενιά μας που τόσο έχει κατηγορηθεί για έλλειψη αρχών και ιδεολογίας. Που τόσο έχει χαρακτηριστεί ως παθητική και καταναλωτική, δείχνει αντιθέτως να αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Τι πιο εύκολο από μια γενιά να εξεγείρεται, όταν το δικτατορικό οικοδόμημα δε στέκεται καλά στα πόδια του και πόσο δελεαστικό για το νέο της εποχής εκείνης να περιπλέκεται με ιδεολογίες οι οποίες χωρίς να έχουν ποτέ εφαρμοστεί, φαντάζουν όλες εφικτές. Ο κίνδυνος και η φλόγα της αλλαγής βρίσκεται μέσα στην καρδιά των νέων, αλλά ζώντας στη σύγχρονη εποχή το γκρέμισμα των ιδεολογιών, είναι αδύνατον να αναδιπλωθείς σε ένα ιδεολογικό καβούκι και να αναπαράγεις ξεφτισμένες και χρησιμοποιημένες απόψεις, στην προσπάθειά σου να αγγίξεις την επαναστατικότητα του παρελθόντος.
Κανένα πολυτεχνικό κίνημα και καμία κατάληψη, απεργία, γκαζάκι και διαδήλωση δε στέκονται αρκετά σήμερα να αλλάξουν το υπάρχον οικοδόμημα. Το εγχείρημα φαντάζει ακόμα δυσκολότερο αν αναλογιστούμε την έλλειψη κάποιας αντίπαλης και πολλά υποσχόμενης ιδεολογίας, η οποία ως τέτοια και με ομοιογενείς αντιλήψεις στους κόλπους της θα κατάφερνε να ξεπεράσει τα σύνορα προέλευσής της και να εξαπλωθεί παγκοσμίως. Αυτό όμως σε εμένα φαντάζει ευχή και κατάρα μαζί. Κατάρα για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, για την αδυναμία συντονισμού των νέων δυνάμεων της κοινωνίας για μια αλλαγή άξια να γραφτεί στην ιστορία. Αλλά και ευχή γιατί κάθε νέο κύμα στη ροή της ιστορίας, κάθε εξέλιξη που φέρνει νέα δεδομένα, δικαιώνει τον εαυτό της στο βαθμό που αποτινάσσει από πάνω της τους λεκέδες του παρελθόντος.
Όχι κύριοι, δε γουστάρουμε να πούμε ναι ή όχι στο μνημόνιο. Δε γουστάρουμε να είμαστε αριστεροί και δεξιοί, φασίστες και αναρχικοί. Δε γουστάρουμε να έχουμε κάποια ιδεολογία, που μακροπρόθεσμα μόνο την ελευθερία σκέψης μπορεί να μας περιορίσει. Είμαστε μεμονωμένα άτομα, ανεξέλεγκτα, με διαφορετικές δράσεις ο καθένας, που οποιαδήποτε προσπάθεια του συστήματος να μας εντάξει μαζί του ή απέναντί του θα αποτύχει. Και όλα τα παραπάνω μοιάζουν να βρίσκουν ένα κοινό παρονομαστή. Την αποδόμηση των καταναλωτικών αξιών και την ανακύκλωση του συστήματος που τροφή του είναι η κατανάλωση των μαζών.
Η αποδοχή του μνημονίου συνεπάγεται περιορισμό των υλικών αγαθών για τις ανάγκες αποπληρωμής του χρέους. Η μη αποδοχή του και η αντίθεση στο υπάρχον σύστημα επίσης συνεπάγεται την αλλαγή στα καταναλωτικά μας πρότυπα και την ποσοτική τους αναπροσαρμογή προς τα κάτω μέσω μιας αυταπάρνησης. Όλοι αυτοί που με πομπώδες ύφος προτρέπουν την κοινωνία να το αρνηθεί, δεν υπονοούν δήθεν τη στροφή της κοινωνίας σε άλλα πρότυπα από αυτά της σπατάλης και του lifestyle που αυτά μας οδήγησαν εκεί; Μα αυτές θα είναι και οι ίδιες οι συνέπειες του μνημονίου. Συνεπώς η μία ή η άλλη, η ανάγκη ριζικών αλλαγών στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, είναι ένας μονόδρομος.
Το δύσκολο λοιπόν είναι ότι σε αυτή την ανάγκη δεν υπάρχει κάποια υποστηρικτική ιδεολογία που θα αποτελούσε τροχιοδεικτικό βέλος για τον όχλο. Και σε αυτό είναι η στιγμή να έρθει ως απάντηση από τα μεμονωμένα άτομα, ότι όχι κύριοι δεν υπάρχει πλαίσιο σκέψης. Επιθυμούμε την αποδόμηση των αξιών όπως έχουν διαμορφωθεί από αριστερούς και δεξιούς, τη διάλυση των κομμάτων, τον αφανισμό των προτύπων του lifestyle και την ανάδειξη μιας κοινωνίας που να αφήνει περισσότερο χώρο για το άτομο και λιγότερο για τα αγαθά, την προσφορά και τη ζήτησή τους.
(από ramnousia)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου