Τι κατάληξη είχε η επανάσταση της Ν(τ)όρα(ς);;

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ο τίτλος, με την αυθαίρετη πρόσθεση δύο γραμμάτων (του "τ" και του "ς") από τον υπογράφοντα, είναι παρμένος από το έργο που παίζεται στο θέατρο Τόπος Αλλού. Εκεί, παρουσιάζεται η παράσταση «Νόρα... μετά», βασισμένη στο Κουκλόσπιτο του Ερρίκου Ίψεν (από  3 Δεκεμβρίου 2010 έως 28 Μαρτίου 2011).

Δανείζομαι φράσεις και προτάσεις από το επίσημο δελτίου τύπου της παράστασης και τα παραλληλίζω με το εγχείρημα της Ντόρας, καθώς η διακειμενικότητα των καταστάσεων και η σχεδόν ομότυπη συγγραφή των ονομάτων "Νόρα" και "Ντόρα" αναπόφευκτα προκαλεί συνειρμούς.

Τι απέγινε, λοιπόν, εκείνη η Ν(τ)όρα που με μια γενναία κίνηση χτύπησε τη γροθιά της στο σπασμένο γυαλί της σαθρής κοινωνίας του Χέλμερ, του Κρογκσταντ και του...
γιατρού Ρανκ; Τι κατάληξη είχε η επανάσταση της;

Σύντομα, θα μάθουμε για την κατάληξη της "επανάστασης" των ντορικών και την τύχη του καθυστερημένου απογαλακτισμού της κ. Μπακογιάννη από την κληρονομικώ και συζυγικώ δικαίω πρωτοκαθεδρία στη Συντηρητική Παράταξη, καθώς θα διαφανεί η δυναμική του προσωποπαγούς κόμματός της και η ικανότητά του να προσελκύσει το όποιο έμψυχο πολιτικό δυναμικό της ΝΔ. Κι αυτό διότι τα ελάχιστα δείγματα προσώπων που πρωτοεμφανίζει στο πολιτικό στερέωμα η ΔΗ.ΣΥ. είναι απογοητευτικά (κυρίως στην πολιτική ποιότητά τους).

Ζώντας ο σημερινός άνθρωπος συνεχείς και διαδοχικές επαναστατικές αποτυχίες όμως, προδοσίες, κοινωνικές και υπαρξιακές απογοητεύσεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη Ν(τ)ορα με την ρομαντική διάθεση και την ειδυλλιακή αισιοδοξία άλλων καιρών. Εξάλλου, το οικογενειακό προϊστορικό της δεν επιτρέπει μια τέτοια διάθεση και η ενεργή ανάμειξή της στο αποτυχημένο σκηνικό της μεταπολίτευσης δεν εγγυάται λύσεις, ενώ η ελπίδα δεν είναι διάχυτη στη χώρα μετά την ανακοίνωσή του φορέα της.

Τώρα, η Ν(τ)ορα περιφέρεται κάπου στην απέραντη ερημιά της σύγχρονης κοινωνικής Βαβέλ. Αλλά και στη δική της πολιτική έρημο. Ξυπόλυτη σκαρφαλώνει στα κακοτράχαλα ερείπια των ανθρώπινων προσδοκιών. Παραλογισμένη επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τις ατάκες της, της σκηνές της, όλο το έργο απ΄ την αρχή... και πάλι απ΄ την αρχή. Στο απέραντο τσίρκο του πολιτισμού μας, παίζει τον ίδιο αδιέξοδο ρόλο της στην ίδια παράσταση. Μια παράσταση που καδράρει τους συνδικαλιστές, το κακό του υπερτροφικού δημοσίου τομέα, το σκιάχτρο της υψηλής φορολογίας. Τα αυτονόητα δηλαδή.

Θέλει μήπως να πιάσει το νήμα από κει που το άφησε; Θέλει να ξορκίσει το κακό που την κυνηγάει και που τελικά υπάρχει και μέσα στην ίδια; Μετανιώνει και θέλει να επιστρέψει; Ποια τελετή στήνει τριγύρω της και ποια λύτρωση ζητάει;

ΥΓ Η κ. Μπακογιάννη συνεχώς αναφέρει ότι το "κίνημά" της "γεννήθηκε από την κρίση" και λανθάνει. Το κόμμα της γεννήθηκε για να δημιουργήσει κρίση και μέσα από αυτή να διατηρηθεί. Το γιατί δεν είναι κίνημα, θα στο αναλύσω σε προσεχές κείμενο... 
(από press-gr)