Πολιτι(σμι)κή…ανορεξία

Του Θανάση. Ι. Νικολαΐδη
ΝΑ διαχωρίσουμε τα πράγματα. Δεν έχω; Δεν τρώω. Έχω; Πρόβλημά μου, αν δεν τρώω, αν, βέβαια, είμαι υγιής. Την απάντηση δίνει ο Διογένης (ο Κύων). «Πότε τρως;» τον ρωτούν. «Ει μεν πλούσιος όταν θέλη, ει δε πτωχός, εάν έχη».
ΚΑΙ βγήκαν μανεκέν στο «γυαλί». Τα είδαμε, τρομάξαμε κι ύστερα προβληματιστήκαμε. Μας πιάνει η ευθύνη για την νευρική τους ανορεξία; Αν ήμασταν γονιοί, θα θέλαμε τον...
κόσμο αρωγό και κοινωνό του δράματος που θα βιώναμε. Ως ξένοι, ψύχραιμοι και ψυχροί (τηλε)θεατές, φέρνουμε στο νου τη σκηνή με το παιδάκι κάπου στην Αφρική. Προσπαθούσε να συρθεί ως την κατασκήνωση του ΟΗΕ, όπου υπήρχε τροφή και νερό. Ξεψυχούσε και τα 800 μέτρα που το χώριζαν παρέμειναν 800. Ως εδώ…καλά, φυσικά (και απάνθρωπα) για την Ήπειρο με τον ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο, αφημένο στα χέρια, τις ορέξεις και τα σχέδια των αφεντάδων του κόσμου. Η ανθρωπότητα δεν γύρισε να κοιτάξει το παιδάκι που ξεψυχούσε, ωστόσο, το κοίταζε ένα…αρπακτικό. Περίμενε το γαμψώνυχο (της φύσης) να ξεψυχήσει το παιδάκι, για να το αρπάξει. Και, βέβαια, έχει τη συνέχειά της η ιστορία με την συνταρακτική εικόνα. Ο δημοσιογράφος που το φωτογράφησε περιέπεσε σε μελαγχολία, ορκίστηκε πως όσο ζει «δεν πετάει φαγητό στα σκουπίδια», αλλά δεν έζησε και πολύ. Μετά τρεις μήνες, αυτοκτόνησε!
ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑΜΕ στο σήμερα, στην πολυτέλεια και την αφθονία. Δεν τρως, κυρά μου; Δεν είσαι δα μεσολογγίτισσα πριν την έξοδο και το κρίμα δικό σου. Δεν γουστάρεις να ζήσεις, ενώ τα ‘ χεις όλα; Πρόβλημά σου. Από εκείνα τα λυτά (δυνάμενα να λυθούν) προβλήματα, που δεν γουστάρεις να αντιμετωπίσεις. Με τα εφόδια που σου έλειψαν επειδή δεν (σε) φρόντισαν οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία. Και, βέβαια, αν όλοι έκαναν το καθήκον τους στον κόσμο της αφθονίας όπου η τεχνητή στέρηση είναι μόδα, δεν θα νιώθαμε τους ώμους να τους βαραίνουν ενοχές.
KΑΙ με τον πολιτισμό; Και κανάλια (ιδιωτικά) διαθέτουμε και μεσημεριανούδες με τον μηρό έντεχνα μισοκρυμμένο, διανθισμένες με τους μαντράχαλους της φλυαρίας και με «κερασάκι» κίναιδους που δεν το κρύβουν. Αυτοί, αυτές, «αυτές» κι εμείς. Η ξεφτίλα των μέσων και η νευρική ανορεξία σε πολιτισμό, μόρφωση και κουλτούρα. Όλα βαίνουν καλώς. Με το οξυγόνο όλο και να λιγοστεύει δυσκολεύοντας την ανάσα μας.