Το κεντρικό δίλημμα: Ήταν ή όχι αναγκαίο το μνημόνιο;

ΣΕ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΧΕΡΗ ΘΕΣΗ έρχεται η κυβέρνηση όσο αποσαφηνίζεται το κεντρικό πολιτικό δίλημμα, όχι μόνο των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά και των επόμενων εθνικών. Οι οποίες, όπως αρχίζουν και «ψιθυρίζουν» οι πέραν του Ατλαντικού εκτιμήσεις, θα γίνουν κατά πάσα πιθανότητα εντός του 2011… Κι αυτό το δίλημμα δεν είναι άλλο από το...αν ήταν μονόδρομος ή όχι το συγκεκριμένο μνημόνιο. Ενα δίλημμα που εκ των πραγμάτων....

μεγεθύνει τη σημασία των χειρισμών που έγιναν μετά την 4^η Οκτωβρίου 2009 και βάζει στις πραγματικές τους διαστάσεις τις καταφανείς κατά τα άλλα ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αισθάνεται όλο και πιο άβολα από την εξέλιξη του δημοσίου διαλόγου και τη διαμόρφωση του κεντρικού πολιτικού διλήμματος, το οποίο υπερβαίνει την ευθύγραμμη προσέγγιση «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», επιβεβαιώνεται από πλήθος γεγονότων:

1)     Ηδη ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών, που υπερβαίνει καθαρά το 60% –όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις– θεωρεί ότι το εν λόγω μνημόνιο δεν ήταν η μοναδική λύση που είχε η χώρα, προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία.

2)     Οι υποστηρικτές της ακολουθούμενης πολιτικής καταφεύγουν σε όλο και πιο ασθενή κι ευάλωτα επιχειρήματα, για να συνεχίσουν να την υποστηρίζουν. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του νομπελίστα, αλλά και πρωθυπουργικού συμβούλου Στίγκλιτς, ο οποίος, σε μια προσπάθεια που θυμίζει την απόπειρα τετραγωνισμού του κύκλου, υποστηρίζει πλέον ότι ούτε το μνημόνιο θα μπορούσε να αποφευχθεί αλλά ούτε και η σημερινή οικονομική πολιτική μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, γιατί εξασφαλίζει μόνο φτώχεια και ανθρώπινο πόνο. Το γεγονός, προφανώς, ότι η σημερινή πολιτική απορρέει από το μνημόνιο αποτελεί προφανώς ασήμαντη λεπτομέρεια…

3)     Ο άμεσα εμπλεκόμενος, αλλά και ενδιαφερόμενος για την ομαλή εκτέλεση του μνημονίου –προκειμένου να πάρουν τα λεφτά τους οι πιστωτές της Ελλάδος– ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν ομολογεί πλέον σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή στη «Μοντ» ότι μόνο το 10% της αύξησης του ελληνικού χρέους οφείλεται στα ελλείμματα και το υπόλοιπο 90% οφείλεται στην ύφεση! Επίσης, προφανώς, το γεγονός ότι το μνημόνιο ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τη μείωση των ελλειμμάτων και αγνοεί προκλητικά οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική είναι μια ακόμα ασήμαντη λεπτομέρεια…

4)     Η κυβέρνηση με όλο και μεγαλύτερη ευκολία καταφεύγει στο κοινό ψεύδος, απλώς και μόνο για να κερδίσει λίγες ώρες εντυπώσεων. Τελευταίο παράδειγμα το πολιτικό ατόπημα του επικοινωνιακά έμπειρου Γ. Παπακωνσταντίνου. Ο οποίος, ενώ γνώριζε ότι ο κ. Γιούνκερ εννοούσε τον Γ. Παπανδρέου ως τον πρωθυπουργό που έλεγε ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, προτίμησε τις εντυπώσεις του Σαββατοκύριακου, διακινδυνεύοντας τις αλγεινές εντυπώσεις της αιωνιότητας. Αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι ο πρόεδρος του Γιουρογκρούπ εννοούσε τον Κ. Καραμανλή. Αλλά ποιος θα διακινδύνευε κάτι τόσο εξόφθαλμο και προφανές, που ήταν βέβαιο ότι δεν θα άντεχε στοιχειωδώς στον χρόνο; Μόνο κάποιος που θυμίζει πολιτικά απελπισμένο και σαν τον πνιγμένο πιάνεται από τα μαλλιά του…

Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ που αποδεικνύουν το πολιτικό στρίμωγμα της κυβέρνησης είναι ακόμα πιο μακρύς. Το πιο δυσάρεστο για την κυβέρνηση, όμως, είναι ότι βρισκόμαστε μόλις στην αρχή της κοινωνικής –και όχι μόνο– αποδόμησης του μνημονίου, ως μονόδρομου. Του θεμέλιου λίθου, δηλαδή, του πυρήνα της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας, πάνω στην οποία στηρίχθηκε και άντεξε μέχρι σήμερα η ακολουθούμενη πολιτική που οδήγησε στην καταστροφική ύφεση.    

Μ. Παπαναγιώτου – ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

(από e-typos, hassapis-peter)

,