Η Παλαιά Διαθήκη και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Του Άγγελου Σακκέτου

Ευτυχώς, που υπάρχει και η ιστορική πλευρά της Παλαιάς Διαθήκης και επιβεβαιώνεται η ύπαρξις της προσωπικότητος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διαφορετικά όλοι αυτοί οι μετά Χριστόν συγγραφείς, που ασχολήθηκαν με τον θρυλικό Στρατηλάτη (Αρριανός, Πλούταρχος, Διόδωρος Σικελιώτης κλπ) θα εθεωρούντο γραφικοί και μυθομανείς!
Τελευταίως (και απ’ τον...
οικείο, δυστυχώς, χώρο) καταβάλλονται προσπάθειες δια τον εξοβελισμόν και εξανδραποδισμόν της Παλαιάς Διαθήκης. Αν ήταν δυνατόν να την ρίχναμε εις την πυράν (κατά την συνήθη τακτικήν ορισμένων ακραίων «ιδεολόγων») και μάλιστα – αν μπορούσαμε - να εθερμαίναμε τις εστίες των οικιών μας, όπως τότε που κάποιοι άλλοι φανατικοί επυρπόλησαν την Βιβλιοθήκην της Αλεξανδρείας για να έχουμε το τραγικό αποτέλεσμα που ζήσαμε ως άνθρωποι πάνω σ’ αυτή την ταλαίπωρη γη. 

Το τι έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό δεν λέγεται. Πως η Παλαιά Διαθήκη είναι (περίπου) ένα … διαστροφικό βιβλίο, πως διδάσκει την προαγωγή γυναικών, πως περιέχει σεξουαλικά και άλλα παρεμφερή συμπλέγματα, πως επιχειρεί να διαστρεβλώσει ακόμη και την ίδια την μορφή του Θεού (λες και Τον είχαν δει από κοντά αυτοί οι κύριοι), πως … πως … πως…

Ουδέν αναληθέστερον. Και ουδέν ψευδέστερον. Και τούτο διότι εις την (όντως επιτυχημένην αυτήν) εκστρατείαν των πολεμίων της Βίβλου, δεν ήσαν λίγοι εκείνοι οι οποίοι επείσθησαν από την επιχειρηματολογίαν των λασπολόγων της Γραφής χωρίς οι ίδιοι να έχουν ανοίξει έστω και μία σελίδα της Παλαιάς Διαθήκης για να την διαβάσουν. Γιατί, αν την είχαν διαβάσει, θα είχαν διαμορφώσει άλλη (και τελείως διαφορετική) αντίληψη.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Όλοι αυτοί οι πολέμιοι της Παλαιάς Διαθήκης αγνοούν (ή κάνουν πως αγνοούν) το γεγονός ότι η Βίβλος δεν είναι το Ευαγγέλιο, που εκ λάθους πιστεύουν ορισμένοι Χριστιανοί. Είναι η ιστορία ενός λαού και, ασφαλώς, η ρίζα του δένδρου της Χριστιανοσύνης. Απλώς, μέσα εις την Αγίαν Γραφήν (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) υπάρχει και το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Η Αγία Γραφή χωρίζεται σε πέντε (5) μέρη:

Α) Την (προ)ιστορία και τον Νόμο (Η Πεντάτευχος: Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, Δευτερονόμιο): Από αυτά τα βιβλία, πολλά σημεία εκ των περιεχομένων υιοθετούνται και ως αντίληψη από τους σημερινούς ανθρώπους και άλλα όχι, είτε διότι αμφισβητούνται είτε διότι διερευνώνται επιστημονικώς (κοσμογένεσις κλπ). Κατά συνέπειαν, ουδείς μπορεί να μεμφθή την Εκκλησία μας για κάτι που αφορά αποκλειστικά έναν λαό, όπως τον ισραηλιτικό. Η Εκκλησία μας έχει υιοθετήσει τα θετικά διδάγματα αυτού του λαού και όχι τα αρνητικά του.

Β) Την πραγματική ιστορία του Ισραήλ ( Ιησούς του Ναυή, Κριτές, Ρουθ, Α΄ και Β΄ Σαμουήλ, Α΄ και Β΄ Βασιλέων, Α΄ και Β΄ Χρονικών, Έσδρας, Νεεμίας, Εσθήρ): Εδώ μπορεί να πη ο καθένας ό,τι θέλει διότι στην λογική της επιβιώσεως ενός χιλιόχρονου λαού (όπως ακριβώς και του δικού μας, του ελληνικού) γίνονται πράξεις ή ενέργειες ( πόλεμοι, δολοφονίες, συνωμοσίες, κατασκοπείες κλπ), που δεν συνάδουν με αντιλήψεις ή φιλοσοφίες της ηθικής και της αρετής των ανθρώπων. Αλλά, για να βάλουμε το χέρι στην καρδιά, ο δικός μας λαός (ο ελληνικός δηλαδή) ήταν τόσο άγιος και δεν έκανε απολύτως τίποτε κακό; Και μόνον ο 27χρονος Πελοποννησιακός Πόλεμος (που απετέλεσε την ντροπή και το όνειδος της Ελληνικής Ιστορίας) από μόνος του είναι ικανός για να μας βάλη σε μία περίσκεψη και μία περισυλλογή.

Γ) Δράμα, Ποίηση, Παροιμίες: (Ιώβ, Ψαλμοί, Παροιμίες Εκκλησιαστής, Άσμα Ασμάτων): Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη χαίρεται και να μην απολαμβάνη την διδασκαλία αυτών των κειμένων, που αποτελούν το αποκορύφωμα της ποιήσεως και της σοφίας ενός λαού, έστω και αν αυτός είναι ο ισραηλιτικός.

Δ) Προφητεία, Ποίηση, Ιστορία. (Οι Προφήτες: Ησαΐας, Ιερεμίας, Θρήνοι, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ωσηέ, Ιωήλ, Αμώς, Ιωνάς, Μιχαίας, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας). Σε τι μας πείραξαν, βρε Χριστιανοί, οι άνθρωποι αυτοί που προσπαθούσαν να καθοδηγήσουν ένα λαό με βάση το προφητικό χάρισμά τους; Ακόμη και ο Ζαχαρίας, που τόσο πολύ «περιποιείται» από κάτι «δικούς μας», έλεγε αυτό πού πίστευε και τίποτε άλλο.

Ε) Απόκρυφα ή Δευτεροκανονικά (Τωβίτ, Ιουδίθ, Βιβλία Μακκαβαίων, Σοφία Σολομώντος, Σοφία Σειράχ, Βαρούχ). Είναι τα βιβλία από τα οποία αντλούμε κι εμείς τα στοιχεία με τα οποία ενισχύουμε την όποια επιχειρηματολογία μας.
Από όλα, λοιπόν, τα βιβλία αυτά της Παλαιάς Διαθήκης, η Εκκλησία μας υιοθέτησε (και μάλιστα σε λατρευτικό επίπεδο) όλα εκείνα τα στοιχεία που συνάδουν με την ηθική, το δίκαιο και την λογική. Πού βρήκατε, βρε άνθρωποι του Θεού, όλο εκείνο το «κακό συναπάντημα» και βομβαρδίζεται σε καθημερινή βάση της Παλαιά Διαθήκη;

--Να την καταργήσουμε, λένε.
-- Μα αυτό, αν γίνει, θα δημιουργηθεί ένα κακό προηγούμενο και για την Ελληνική Ιστορία ή Μυθολογία. Για να μη διαβάζουν τα παιδιά όλες αυτές τις σεξουαλικές διαστροφές και αισχρότητες κάποιων θεών, θα πρέπει, τότε, να καταργήσουμε την διδασκαλία της Ελληνικής Μυθολογίας από τα σχολεία της Ελλάδος και του Εξωτερικού; Μας συμφέρει σαν Έλληνες να το πράξουμε; Όχι, ασφαλώς!...

Η Π. ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Το χειρότερο, όμως, που θα έρθει, εάν καταργήσουμε την Παλαιά Διαθήκη δεν είναι μόνον αυτά που αναφέραμε. Θα γίνη κάτι ακόμη πιο σοβαρό: Θα εκμηδενισθή μία παγκόσμια και αξιόπιστη ιστορική πηγή, που μιλάει για τον Μέγα Αλέξανδρο, την Μακεδονία και, φυσικά, για τον Ελληνισμό.

Πρέπει εδώ να πούμε, ότι όλα τα κείμενα που διαβάζουμε για τον Μέγα Αλέξανδρο, είναι αυτά που διασώζονται ως αποσπάσματα ή (Πτολεμαίος, Αριστόβουλος, Καλλισθένης κλπ). Έτσι τα κείμενα που διαβάζουμε και που έχουν σωθεί άρτια είναι του Αρριανού, του Πλουτάρχου του Διοδώρου του Σικελιώτου κλπ., τα οποία, όμως, είναι μετά Χριστόν και η μόνη αξιόπιστη πηγή που αναφέρεται στον Αλέξανδρο και η οποία είναι πλησιέστερη προς αυτόν είναι η Παλαιά Διαθήκη. Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα υποστή ο Ελληνισμός εάν χάσουμε άλλη μία πηγή, όπως η Γραφή, η οποία, στο τέλος της γραφής, είναι γραμμένη στα ελληνικά και ακτινοβολεί κυριολεκτικά από Ελληνικό φως! (Προσεχώς κυκλοφορεί , για το θέμα αυτό, το βιβλίο μου «Οι Έλληνες της Βίβλου»).

Για του λόγου, όμως, το αληθές, ας δούμε μέσα από το βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», τις αναφορές γίνονται μέσα στην Παλαιά Διαθήκη για τον βασιλιά Αλέξανδρο και την Μακεδονία, που με τόση ευκολία «χαρίσαμε στους Σκοπιανούς:

Α. ΠΡΟΦΗΤΙΚΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΔΑΝΙΗΛ. ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΕΓΑΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ (εις τα Σούσα επί του ποταμού Ουβάλ).

ΔΑΝΙΗΛ

Κεφ. 8,8 «Ο τράγος των αιγών (της Ελλάδος) εμεγαλύνθη έως σφόδρα» (εννοεί τον Μέγαν Αλέξανδρον).
Κεφ. 8,15 «…Και ιδού έστη ενώπιον εμού ως όρασις ανδρός».
Κεφ. 8,16 «Και ήκουσα φωνήν ανδρός ανά μέσον του Ουβάλ και εκάλεσε και είπε Γαβριήλ, συνέτισον εκείνον την όρασιν»
Κεφ. 8, 19 «Και είπεν ιδού εγώ γνωρίζω σοι τα εσόμενα επ’ εσχάτων της οργής…»
Κεφ. 8, 20 «Ο κριός, ον είδες, ο έχων τα κέρατα βασιλεύς Μήδων και Περσών».
Κεφ. 8, 21 «Ο τράγος των αιγών βασιλεύς Ελλήνων και το κέρας το μέγα, ο ην αναμέσον των οφθαλμών αυτού, αυτός εστίν ο βασιλεύς ο πρώτος» ( ο Μέγας Αλέξανδρος)
Κεφ. 8,22 «Και του συντριβέντος ου έστησαν τέσσαρα κέρατα υποκάτω, τέσσαρες βασιλείς εκ του έθνους αυτού αναστήσονται» (Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου).

Β. ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, ΑΝΤΙΟΧΟΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ

Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
Κεφ. 1.1 «Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φίλιππον τον Μακεδόνα… και εβασίλευεν αντ’ αυτού πρότερος επί την Ελλάδα».
Κεφ. 1,3 «Και διήλθεν έως άκρων της γης και έλαβε σκύλα πλήθους εθνών και ησύχασεν η γη ενώπιον αυτού».
Κεφ. 1,7 «Και εβασίλευεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε».
Κεφ. 1,10 «Και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως ος ην όμηρος εν τη Ρώμη και εβασίλευεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων».

Περιττόν να πούμε ότι και στην Καινή Διαθήκη γίνονται πάρα πολλές φορές αναφορές στην Μακεδονία και κατ’ επέκτασιν στον Ελληνισμό.

(από sakketosaggelos, pentapostagma)