Η πολιτική της οικονομίας...

Του Θοδωρή Πελαγίδη

Αναδημοσίευση από τη «Free Sunday»,

Το πολιτικό σύστημα ανηφορίζει αυτές τις μέρες προς την πολύπαθη Θεσσαλονίκη. Η εξαιρετικά δυσμενής οικονομική συγκυρία αλλά και η κατακραυγή πια του κόσμου απέναντι σε κενές υποσχέσεις και πολιτικαντισμούς τα προηγούμενα έτη, οπωσδήποτε συρρικνώνουν την πιθανότητα η κυβέρνηση να...
ανοίξει το κουτάκι με τις παροχές.

Είναι η απολύτως κρίσιμη στιγμή όπου πρέπει να σκιαγραφηθεί με ειλικρίνεια η παρούσα κατάσταση και με ένα μείγμα οράματος και πολιτικής ικανότητας ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να πάρουν τον κόσμο μαζί τους. Όσο γίνεται.

Πέρα από τους αριθμοδείκτες και τα μνημόνια, τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια απογοήτευση και μια άρνηση του κόσμου να συμμετάσχει στην κοινή προσπάθεια. Η πιθανότητα ανεξέλεγκτης ανυπακοής των πολιτών είναι αυτή τη στιγμή ο χειρότερος εχθρός της κυβέρνησης αλλά και της χώρας.

Είναι -γίνεται, μάλλον, όσο περνά ο καιρός- το πρώτο πρόβλημα για την οικονομική πολιτική.

Στο ίδιο πλαίσιο, πρέπει να δοθεί τέλος σε αυτή τη φιλολογία περί διεφθαρμένης χώρας και εκφυλισμένων πολιτών, που δίνει τροφή σε υποτιμητικά δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, τα οποία μόνο κακό κάνουν στην οικονομία, στέλνοντας τα επιτόκια δανεισμού της χώρας στον… ουρανό.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια νέα γενιά σοβαρών ανθρώπων, που προσπαθούν να είναι νομοταγείς, υπερεργάζονται, πληρώνουν φόρους και παραμένουν στη χώρα παρά την καλή τους μόρφωση και εξειδίκευση. Υποχρέωση, στις κρίσιμες αυτές στιγμές, του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, είναι να ανακαλύψει, να προσελκύσει, να συμμαχήσει, να συμπορευτεί με τους ανθρώπους αυτούς, που αποτελούν το μέλλον της χώρας.

Πιθανότητα ανυπακοής

Διαφορετικά, εάν μια κρίσιμη μάζα, της μεσαίας τάξης ειδικά, δεν νιώθει ότι η κυβέρνηση είναι πραγματικά δίπλα στον πολίτη, η πιθανότητα ανυπακοής, λαθρεπιβατισμού και κοινωνικής έκρηξης είναι πολύ κοντά. Και τότε θα ανατραπούν και οι εύθραυστοι αριθμοί για τους οποίους ορθώς βέβαια αγωνιούμε σήμερα, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα υπάρχει κανείς για να κερδίσει στις επόμενες εκλογές.

Προς το παρόν, αυτό το οποίο παρατηρείται είναι η «απουσία συστήματος». Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχουν δυνάμεις συγκράτησης και ανασύνταξης. Γι’ αυτό και ο κόσμος αναζητεί όλο και περισσότερο τον πάτο του πηγαδιού, έναν άνθρωπο που θα ξεχωρίσει και θα λάβει στις πλάτες του το βαρύ φορτίο της συλλογικής ενοχής για την παρούσα κατάσταση, αλλά και θα δείξει με το δάχτυλο προς τα πού θα πρέπει να πάει η χώρα.

Επειδή ίσως όλα αυτά φανούν κάπως γενικόλογα στους αναγνώστες, και μάλιστα από την ασφαλή θέση του αρθρογράφου, ιδού μερικές γρήγορες σκέψεις για το νόημα και το περιεχόμενο της ανόδου του πολιτικού συστήματος στη Θεσσαλονίκη (για την οποία παρακαλώ τους συμπατριώτες μου εκεί να φέρουν επιτέλους την αλλαγή στη διοίκησή της).

• Είναι άμεση η ανάγκη να απλοποιηθεί η επιχειρηματικότητα και γενικότερα όλες οι διαδικασίες αδειοδότησης. Μία προς μία.
• Περαιτέρω εξαγωγές, ΕΣΠΑ, άμεσες ξένες επενδύσεις: τρεις πηγές τόνωσης της δαπάνης που δεν παράγουν ελλείμματα.
• Μια νέα βιομηχανική κλαδική πολιτική σε συνεννόηση με το επιχειρηματικό δυναμικό της χώρας, με χρήματα από το ΕΣΠΑ και ισχυρά, πρωτότυπα και έξυπνα φορολογικά μέτρα.
• Τέλος, υπάρχει ο παραμελημένος τομέας της αγροτικής πολιτικής. Είναι ανάγκη τα μοναδικά ελληνικά προϊόντα να πιστοποιηθούν, να τυποποιηθούν, να εξαχθούν, να συνδεθούν με την εγχώρια βιομηχανία και τον τουρισμό.

Όλα αυτά με μέτρα σοκ, άμεσα και γρήγορα.

---

Ο Θοδωρής Πελαγίδης είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πειραιώς 

(από realpolitics)