Ctrl+Alt+Delete, και πάμε από την αρχή....

Της Ελίνας Λαζαρίδου

Ήρθε το καλοκαίρι. Το περιμέναμε όλο το περσινό φθινόπωρο. Το περιμέναμε όλο το χειμώνα. Το περιμέναμε και την άνοιξη. Όμως φέτος το καλοκαίρι, είναι ένα χειμωνιάτικο καλοκαίρι. Με συννεφιές. Με βροχές. Ακόμη και με χαλάζι. Κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Άρα οι φήμες πως ξεπουλήσαμε ακόμη και το...

καλοκαίρι μας στο ΔΝΤ επιβεβαιώνονται.
Επιβεβαιώθηκαν, επίσης, οι φήμες ότι ξεπουλήσαμε και τις χαρές μας. Για την ακρίβεια, τις βάλαμε στο ψυγείο. Με λίγα λόγια, όταν επιστρέψουμε από τις διακοπές μας (Ποιες;;;) Ναι, ναι τις διακοπές μας. Αυτές, δηλαδή, που θα κάνουμε δωρεάν αγκαλιά με τη γνωστή θεία μας, την Αφροξυλάνθη, που ζει στο παραθαλάσσιο χωριό έξω από το Αίγιο. Αυτή που είχαμε να τη δούμε και να την ακούσουμε περίπου 25 χρόνια και 2 μήνες ακριβώς και την είχαμε αποθυμήσει όσο δε λέγεται... Όταν, λοιπόν, γυρίσουμε στην Αθήνα και ανοίξουμε το ψυγείο πεινασμένοι, θα βρούμε τα εξής κρύα πιάτα:
Στο επάνω ράφι τους μισθούς μας. Δίπλα τα επιδόματα. Πιο δίπλα οι αυξήσεις. Στο βάθος τα bonus. Στον πάτο θα είναι κάτι μικροσκοπικά βαζάκια που θα περιέχουν κάποιες πιθανότητες να πάρουμε σύνταξη. Στα ράφια θα κάθονται ως μπουκάλες η μικρή αδελφή μας, η μεσαία ξαδέλφη μας και η φοιτήτρια ανιψιά μας που δεν πρόκειται να παντρευτούν ποτέ, γιατί και αυτές, όπως και οι υποψήφιοι γαμπροί, θα παραμείνουν άνεργοι και δεν θα μπορούν να ανοίξουν σπίτι που ‘λέγαν οι παλιοί. Σε άλλο ράφι θα κείτονται τα διπλώματα των πανεπιστημίων για να μην τα φάνε οι σκώροι. Πίσω από τη μουστάρδα θα είναι οι ανάγκες μας και οι επιθυμίες μας. Τα «θέλω» που έλεγε και μία εταιρία κινητής τηλεφωνίας πριν κάποιους αιώνες σαν σλόγκαν. Στο συρτάρι του ψυγείου θα είναι το γέλιο μας και το χιούμορ μας. Στο από κάτω συρτάρι θα είναι η διάθεσή μας για δουλειά. Στην κατάψυξη θα είναι το αίμα μας. Παγωμένο με όλα αυτά που θα έχουμε ακούσει, θα έχουμε δει και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Το ψυγείο θα έχει φουλάρει και δεν θα μπορούμε να χώσουμε τίποτα άλλο. Άρα: γλυτώνουμε τα ψώνια. Καλό αφού δεν έχουμε χρήματα.
Σαν αντίδραση κλείνουμε το ψυγείο με δύναμη. Αυτά είναι για τον Σεπτέμβριο, σκεφτόμαστε. Προς το παρόν είναι Ιούλιος. Ας ζήσουμε το καλοκαιράκι με χαρά.
Ας βάλουμε λίγο twitter στη ζωή μας. Ας μπούμε πιο χοντρά στο facebook. Ας μάθουμε να ζούμε διαδικτυακά και ας εξαντλήσουμε τις δυνατότητες που μας προσφέρει το διαδίκτυο, όπως προστάζει η οικοπαράλογη κυβέρνηση. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον... μέχρι να γίνουμε μία εικονική χώρα με τόσα γραφικά που έχει εφεύρει.
Μία καινούργια εικονική ζωή ανοίγεται μπροστά μας. Χωρίς καυσαέρια. Χωρίς τσιγάρα. Χωρίς το άγχος της κατανάλωσης. Με εικονικούς φίλους. Εικονικές δουλειές και εικονικούς μισθούς. Φυσικά και με μία εικονική κυβέρνηση. Τα άβαταρ του υπουργικού συμβουλίου θα πηγαινοέρχονται άβουλα. Τα social media θα γίνουν οι Θεοί μας. Αχ, η φίλη μου η Μαίρη και ο φίλος μου ο Γιώργος επιτέλους θα έρθουν το βράδυ να με επισκεφτούν και δεν θα χρειαστεί να τους κεράσω τίποτα. Χιλιάδες άτομα θα χτυπάνε την πόρτα του pc μας για να μας γνωρίσουν. Ο χειμώνας προβλέπεται ξέφρενος. Πάρτι στο διαδίκτυο. Τρελά ραντεβού στο my world. Άφθονα ταξίδια. Δωρεάν υπολογισμός του I.Q μας. Δωρεάν εκτίμηση του πόσο θα ζήσουμε. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; Μπα. Δεν υπάρχει.
Δεν είναι καταπληκτικό; Γιατί δεν το κάναμε τόσο καιρό αναρωτιέμαι. Γιατί χάναμε το χρόνο μας σε διαδηλώσεις. Σε πορείες; Πώς γίνεται τόσα πανό, τόσα συνθήματα, τόσες υπογραφές, τόση ΓΣΕΕ, τόση ΑΔΕΔΥ και τόσο ΠΑΜΕ να φύγουν μέσα από τα χέρια μας εν μία νυκτί; Μήπως τελικά όλα αυτά είναι για το καλό μας;
Θα μπω στο google και θα το ψάξω. Αφού το βρω θα σας καλέσω σε ένα virtual conference να ανταλλάξουμε απόψεις και να στείλουμε ένα e-mail με τις απόψεις μας στην ανώτατη αρχή. Έτσι κι αλλιώς, τα γκάλοπ είναι αισιόδοξα. Οι πιο πολλοί λέει, συμφωνούμε ότι οι αποφάσεις και οι ενέργειες που έγιναν ήταν οι σωστές. Κυρίως οι συνδικαλιστές της παράταξης που κυβερνά. Απίθανη ομοφωνία. Να πληρώσουμε όλοι. Γιατί εμείς φταίμε για όλα. Το έχουμε παραδεχθεί. Εγώ ήδη πήγα για εξομολόγηση προχθές πριν τη δουλειά. Τα είπα όλα στον παπά. Ω γαμώτο. Ξέχασα να του πω για τη Λουί Βουητών που έχω στ’ αυτιά μου.
Λοιπόν ραντεβού στο διαδίκτυο την επόμενη εβδομάδα. Θα φάμε πρωινό στο Τίφανυς, θα πάμε για μπάνιο στις Μπαχάμες, θα πιούμε καφέ στο Μανχάταν και θα κυνηγήσουμε ζέβρες στην Κένυα. Πού να τρέχεις τώρα με τόση ζέστη; Γιατί να φωνάζεις;
Όλοι θα είμαστε μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας από εδώ και στο εξής και η πλατεία θα μείνει άδεια. Ακόμα και οι καθαριστές παρμπρίζ, οι μικροπωλητές μαϊμούδων, οι άστεγοι, οι άνεργοι, τα τζάνκια, όλοι οι μη έχοντες δυνατότητα να ζήσουν εικονικά, θα έχουν φύγει. Δε θέλω να σκέφτομαι για πού. Ένα μόνο σκέφτομαι: Πως θα ξεκινήσω ένα κοινωνικό μέσο επικοινωνίας, εικονικό φυσικά, για να τους ξαναφέρουμε πίσω. Έστω στο pc. Να τους δίνουμε εικονικά ευρώ κι ας μας σπάνε τα νεύρα. Να μας θυμίζουν τις ευτυχισμένες μέρες που δεν είχαμε εκτιμήσει αρκετά...

(από zougla)