Η προφητεία του Σεφέρη.

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ
«Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτό του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Οσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό».
Πολλοί την ξέχασαν και άλλοι δεν τη γνωρίζουν καν αυτή τη δραματική και προφητική δήλωση του Γιώργου Σεφέρη σχεδόν δύο χρόνια (28 του Μάρτη 1969) από την «εθνοσωτήριο» της... χούντας του ΄67. Και ανάμεσα σε αυτούς που την ξέχασαν ή που δεν τη γνωρίζουν δεν είναι λίγοι όσοι σήμερα αναζητούν ανορθόδοξες λύσεις για την σε κρίση χώρα μας. Κάτι το ανάλογο εύχονταν και όσοι, μέσα σε άλλη βαθιά κρίση, αναζητούσαν το 1967 τον «μεσσία-λοχία» για να «βάλει μια τάξη». Προσφέροντας έτσι κάποια νομιμοποίηση στους γκάνγκστερ συνταγματάρχες που κατέλαβαν την εξουσία χωρίς καμιά λαϊκή αντίσταση. Και που τους υποδέχτηκαν οι πολλοί με ένοχη (έχουμε και... αρχές) ανακούφιση. Κλείνοντας τα μάτια στις μαζικές συλλήψεις, στα στρατοδικεία, στις εξορίες. Αλλά η τραγωδία περίμενε «αναπότρεπτη στο τέλος». Με την Κύπρο....Ολοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν σήμερα ένστολοι υποψήφιοι δικτάτορες ή «σωτήρες». Υπάρχουν όμως αρκετοί τυχοδιώκτες που ελπίζουν να αρπάξουν μιαν εξουσία που ο κόσμος αμφισβητεί. Αν το κατορθώσουν, αναγκαστικά θα περιορίσουν συλλογικές και ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Θα δοκιμάσουν την ανωμαλία στο όνομα της ομαλότητας. Προτείνεται ήδη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αναλάβει πρωτοβουλίες (κυβέρνηση «άφθαρτων» προσωπικοτήτων) και να προσυπογράψει την εκτροπή: του το συσταίνουν καλυμμένα (αλλά, για όσους γνωρίζουν ανάγνωση, ξεκάθαρα) γνωστοί αρθρογράφοι πολύ γνωστών εφημερίδων. Και δεν συμβάλλουν σε κάτι το διαφορετικό όσοι, με ή χωρίς βεβαρημένο προσωπικό παρελθόν, παριστάνουν τους εθνικούς Ροβεσπιέρους οργανώνοντας τη γενικευμένη κατακραυγή για όλους και τα πάντα.
Ισως είναι μάταιο, ίσως όχι: καλό όμως είναι να θυμίζει κανείς σε κάθε υποψήφιο έξω από το συνταγματικό και δημοκρατικό πλαίσιο «σωτήρα» την κακή τύχη πολλών από εκείνους που δοκίμασαν ηγετικά, στο πρόσφατο παρελθόν, το άμεσο ή έμμεσο παιχνίδι της εκτροπής: κανένας δεν δικαιώθηκε και όλοι, σε Ανατολή και Δύση και φυσικά εδώ, καταδικάστηκαν τουλάχιστον ιστορικά, αν όχι και δικαστικά, σε ισόβια καταισχύνης. Αν όχι σε κρεμάλα!
Ας το επαναλάβουμε: «Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος». Η προσωπική των δικτατόρων; Αδιάφορη μας είναι. Αλλά η τραγωδία των εθνών...

(από busy bee)