Είναι πλέον αργά από όλες τις απόψεις. Εγώ βέβαια μιλάω για την ώρα που προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή και οικονομική επιτήρηση, κηδεμονία και όπως αλλιώς θέλετε να ορίσετε ή να ονομάσετε. Αν και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η σημερινή κρίση είναι οικονομική και μόνο- η δική μου άποψη είναι ότι πρωτίστως πρόκειται για κρίση πολιτισμού και... Δεν νομίζω ότι στο σημείο που είχε οδηγηθεί η Ελληνική οικονομία και με τους συγκεκριμένους πολιτικούς χειρισμούς που έγιναν, ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό από τον δανεισμό και δυστυχώς με τους χειρότερους τοκογλυφικούς και αισχροκερδής όρους.
Αισθάνομαι ότι ήταν εφικτή μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση του θέματος με Ευρωπαϊκό και μόνο σχεδιασμό στήριξης ή ακόμη και η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός μπλοκ ευρωπαϊκών χωρών που θα δρούσαν περισσότερο σε κλίμα ευρωπαϊκής κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης παρά στυγνής κερδοσκοπικής προοπτικής. Άλλωστε η Ελλάδα δεν είναι ή μόνη χώρα στην Ευρώπη που κινδύνευε με πτώχευση.
Ωστόσο αυτό δεν έγινε, τόσο γιατί οι πολιτικοί της Ελλάδος έχουν εδώ και χρόνια ένα άνευ όρων και κανόνων ενδοτισμό στις προσταγές των ισχυρών όσο και γιατί είναι πλέον αφερέγγυοι στην Ευρωπαϊκή και όχι μόνο πολιτική πραγματικότητα. Βέβαια άλλη μια ουσιαστική δυσκολία για την επίτευξη μιας εναλλακτικής λύσης στο πρόβλημα ήταν και ότι τα λεγόμενα ισχυρά κράτη των πρώτων ταχυτήτων δεν θέλησαν να δουν το πρόβλημα της Ελλάδος ως ευρωπαϊκό με την έννοια τόσο της οικονομικής σταθερότητας και ανταγωνιστικότητας σε άλλα υπερατλαντικά και ανατολικά μεγέθη όσο και της πολιτικής και πολιτισμικής ολοκλήρωσης.
Αισθάνομαι όμως ότι το πρόβλημα για τους Έλληνες πολίτες δεν αυτό ή καλύτερα μόνο αυτό. Στην Ελλάδα οι πολίτες αντιδρούν όχι τόσο για την είσοδο στο Δ.Ν.Τ(γνωρίζοντας βεβαίως τι σημαίνει αυτό για την εθνική ανεξαρτησία, την ελληνική οικονομία και κοινωνική ζωή) το οποίο οι περισσότεροι είχαν κατανοήσει ότι από ένα σημείο και πέρα ήταν πλέον μονόδρομος, αλλά για το ότι τα μέτρα σταθερότητας έγειραν μονομερώς απειλητικά προς την πλευρά των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων. Των αδύνατων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων. Περικοπή μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, άμεση φορολόγηση της τάξεως του 23% με 25% που έχει ως μοναδικό και απόλυτο αντίκτυπο τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, κατάργηση 13ου , 14ου μισθού που ουσιαστικά στήριζε και κυλούσε την εγχώρια μικροοικονομία, ελαστικό, απελευθερωμένο ωράριο, μείωση αποζημιώσεων απολυμένων, και τόσα αλλά το ίδιο ή και ακόμη περισσότερο οδυνηρά. Άλλωστε μην ξεχνάμε και όλα αυτά που υπάρχουν στα ψιλά γράμματα των μέτρων ή ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί όπως ο 13ος και 14ος μισθός στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που δεν φαίνεται να αποφεύγεται στα νέα μέτρα τα οποία θα εξαγγέλλονται κάθε τρεις μήνες.
Μαζί όμως με τα άδικα και ανισομερή οικονομικά μέτρα που φέρουν σε μορφή ασφυξίας και απελπισίας την ελληνική αγορά και τα νοικοκυριά, εκείνο που έρχεται να φέρει περισσότερη οργή και αγανάκτηση στους πολίτες με άμεσο κίνδυνο την κοινωνική έκρηξη και εξέγερση είναι το γεγονός της ασυλίας και ατιμωρησίας όπου εκκωφαντικά απολαμβάνουν κάποιες κοινωνικές ομάδες στην χώρα μας και ιδιαιτέρως πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες.
Φαίνεται ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ελλάδος που τόσο χρόνια έτρωγε και έπινε και κατά επανάληψη και κατά εξακολούθηση ασελγούσε επί της ελληνικής οικονομίας υποθηκεύοντας το μέλλον αυτής της χώρας(όπερ και εγένετο) αλλά και την ζωή των ανθρώπων της, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί στο ποσοστό και στο μέγεθος που θα έπρεπε την αγανάκτηση και την συσσωρευμένη οργή του κόσμου προς τα πρόσωπα τους και το σάπιο σύστημα τους.
Δηλαδή αντί τα οικονομικά μέτρα να αγγίξουν όλους εκείνους που πλούτισαν εις βάρος του λαού και της ελληνικής οικονομίας, και μάλιστα να τους οδηγήσει με γοργούς ρυθμούς στην δικαιοσύνη και στην κατά νόμο τιμωρία, η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ για πολλοστή φορά παίζει χυδαία και προκλητικά με τις αντοχές ενός ολόκληρου λαού. Αυτή την φορά όμως κοινωνικά επικίνδυνα. Αφού ακόμη και σε αυτή την ύστατη για την χώρα στιγμή διαφαίνεται να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την προάσπιση των μικροσυμφερόντων της, αγνοώντας ή μη θέλοντας να κατανοήσει ότι έφτασε στο τέλος της.
Ο ελληνικός λαός και ιδιαιτέρως οι χαμηλόμισθες, άνεργες, και οικονομικά εξαθλιωμένες ομάδες του, βλέποντας την αδικία εις βάρος τους, την μονομερή και επιλεκτική φοροεισπρακτική επιδρομή του κράτους δίχως πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια ή αντισταθμίσματα, θα εξεγερθεί. Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σε κοινωνική έκρηξη. Και τούτο κατά την ταπεινή μου γνώμη θα συμβεί- εάν πρωτίστως δεν έχουμε χρεωκοπία και πολιτική κατάρρευση - αμέσως μετά το καλοκαίρι, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Οι στιγμές είναι δύσκολες για όλους. Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να εγκαταλείψει το τρένο που οδήγησε στο γκρεμό. Ο λαός θα πρέπει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες διότι και εκείνος με τον ένα ή άλλο τρόπο συνέβαλε σε αυτή την τραγική κατάσταση. Στηρίζοντας ή ανεχόμενος με άμεσο ή έμμεσο τρόπο το σύστημα αυτό, πολλές φορές επωφελούμενος από την κρίση αξιακού κώδικα και μέτρου. Η φράση « δεν πειράζει που κλέβουν οι πολιτικοί αρκεί να κάνουν έργο ή να μας δίνουν και εμάς» ήταν το τραγικό τραύλισμα μιας χώρας και κοινωνίας που πέθαινε.
Ίσως η κρίση αυτή μέσα από την οποία διέρχεται η Ελλάδα να είναι μια ευκαιρία προς πάντες। Για ανάληψη ευθυνών, αυτοκριτική και ουσιαστικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με στόχευση, ρεαλισμό, κοινωνικό και πολιτισμικό όραμα. Πίσω από κάθε κρίση προϋπάρχει κρίση πολιτισμική, κρίση αξιών, αρχών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών συμφωνημένων. Τούτο εδώ και δεκαετίες είχε εκλείψει από την Ελλάδα. Ίσως να ήρθε η ώρα για νέες συμφωνίες πολιτισμικής και κοινωνικής οργάνωσης με έναν πρωταγωνιστή υπεύθυνο πολίτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου