Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού

Γύρω μας, στο δικό μας κύκλο και πιο μακριά, υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που μέσα τους έσβησαν τα πνευματικά μάτια, ή που δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν. Ας τους αγκαλιάσουμε με αγάπη και συμπόνια.

„Γύρω μας, στο δικό μας κύκλο και πιο μακριά, υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που μέσα τους έσβησαν τα πνευματικά μάτια, ή που δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν. Ας τους αγκαλιάσουμε με αγάπη και συμπόνια. Ας προσευχηθούμε γι΄ αυτούς. Αλλά και αυτό είναι λίγο: πρέπει να τους δείξουμε, ότι η πίστη μας αξίζει για να θέλουν να μοιράζουν την κοινωνία μας. Γι΄ αυτό χρειάζεται μόνο ένα: Η Αγάπη, που είναι πρόθυμη να ξεπεράσει τα όρια των ανθρώπινων δυνάμεων και δυνατοτήτων.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού.

Πώς μας φοβίζει η σωματική τύφλωση! Τί τρομερό είναι να συναντάς έναν άνθρωπο που δεν είδε ποτέ τίποτα, για τον οποίον ήταν κλειστά, όλη η ομορφιά, όλη η λαμπρότητα του κόσμου, όπου ζούμε. Και τί φοβερό είναι γι’ αυτούς που χάνουν την οπτική δύναμη σιγά σιγά!

Ταυτόχρονα, όμως, αδιαφορούμε με έναν φοβερά ήσυχο τρόπο για την πνευματική τύφλωση μέσα στον εαυτό μας και στους άλλους. Κάποια φορά γεννιέται ένας άνθρωπος σαν τυφλός. Δεν βλέπει τα πράγματα πίσω από την ύλη, δεν μπορεί να δει τον παρόντα Δημιουργό στην ύλη. Και αντί να συγκινηθεί η καρδιά μας από φρίκη και συμπόνια και εκείνο τον άνθρωπο που δεν μπορεί να παραδεχτεί τον κόσμο μας, δεν τον βλέπει και τον αρνιέται, που μας θεωρεί άφρονες και απατεώνες, του φερόμαστε κι εμείς αρνητικά και δεν τον δεχόμαστε. Είναι ξένος για μας. Ζει σε έναν υλιστικό κόσμο. Είναι τυφλός. Δεν μπορούμε να τον συμπονέσουμε.

Κάθε χρόνο προσευχόμαστε εδώ για εκείνους, οι οποίοι δεν βλέπουν πνευματικά, δεν πιστεύουν στο Θεό, βλέπουν μόνο την ύλη στον πλούσιο κόσμο μας, όπου είναι παρών και ο Θεός. Προσευχόμαστε για να Τον δουν κι εκείνοι. Άραγε μπορούμε να πούμε, ότι μας συγκινούν εκείνοι, όπως μας πονάει και προκαλεί φρίκη μια συνάντηση με ένα άνθρωπο που γεννήθηκε τυφλός και ποτέ δεν είδε τον αισθησιακό κόσμο, αν και είναι πλούσιος πνευματικά?

Συμβαίνει, ένας άνθρωπος κάποτε να μπορούσε να βλέπει, αλλά σιγά-σιγά σβήνονται τα μάτια του. Αυτό συμβαίνει με τα σωματικά μάτια, αλλά και με τα πνευματικά. Ότι είδε κάποτε δεν βλέπει πια, δεν φτάνει μέσα του η αυτοπεποίθηση και δεν είναι σίγουρος πια για ότι είδε πριν για να μπορεί να πιστεύει, δηλαδή για να μπορεί - αν πάψουν να είναι τα πράγματα ολοφάνερα - να είναι σίγουρος για τα αόρατα πράγματα, τα οποία δεν βλέπει πια. Συμπονούμε έναν τέτοιον άνθρωπο? Πώς τον βοηθάμε? Συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος παρά να χάνει κανείς τη ικανότητα να βλέπει τον πνευματικό κόσμο, ότι δεν υπάρχει κάτι ανάλογα φοβερό? Όχι! Δεν το καταλαβαίνουμε αρκετά καλά. Κρίνουμε και καταδικάζουμε, απομακρυνόμαστε και αρνούμαστε έναν άνθρωπο. Γίνεται για μας ξένος.       

Μα πώς μπορεί να βρει ξανά την ικανότητα να βλέπει? Φυσικά, ανάμεσά σ εκείνους που βλέπουν. Πού μπορεί να μαθαίνει να πιστεύει, αν όχι ανάμεσα σ εκείνους που πιστεύουν, αν και είναι και αυτοί γεμάτοι με αμφιβολίες.

Ας το σκεφτούμε αυτό. Γύρω μας, στο δικό μας κύκλο και πιο μακριά, υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που μέσα τους έσβησαν τα πνευματικά μάτια, ή που δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν. Ας τους αγκαλιάσουμε με αγάπη και συμπόνια. Ας προσευχηθούμε γι αυτούς. Αλλά και αυτό είναι λίγο: Πρέπει να τους δείξουμε, ότι η πίστη μας αξίζει για να θέλουν να μοιράζουν την κοινωνία μας. Γι αυτό χρειάζεται μόνο ένα: η Αγάπη, που είναι πρόθυμη να ξεπεράσει τα όρια των ανθρώπινων δυνάμεων και δυνατοτήτων. Ας προσευχηθούμε για να δυναμώσει ο Κύριος, σε μας και στους άλλους, την πίστη και να μας μάθει να αγαπούμε τόσο, ώστε να μπορεί ένας άλλος να φλογιστεί για την αιώνια ζωή.

Αμήν

 

Anthony (Bloom), Metropolitan of Souroz

apantaortodoxias.blogspot.com.