Το Άγιο Πνεύμα τών Ιδεών

Το Άγιο Πνεύμα "εκπορεύεται αϊδίως εκ του Πατρός", και αποστέλλεται από τον Υιό, κατά την Θεία οικονομία, εν χρόνω στον κόσμο, τελειώνοντας το έργο της απολυτρώσεως, όπως ρητά αναφέρεται στο Ιωάν. 15:26. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, μόνο "ο Πατήρ αιτία εστί...του Πνεύματος" Το Άγιο Πνεύμα έχει την αιτιατή αρχή του στον Πατέρα.

Το τέταρτο Θεώρημα ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΤΥΠΡΕ οδηγεί τον ερευνητή της Αληθείας να ανακαλύψει ότι:
μία είναι η Πηγή της Δημιουργίας, της Φύσεως·
οι άπειρες εκδηλώσεις της είναι ανόμοιες·
ο άνθρωπος δύναται, μελετώντας αυτές τις εκδηλώσεις, να συνειδητοποιήσει και να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίον ήλθε στον κόσμο.
Μία οδός για την ερμηνεία αυτού του Θεωρήματος θα ήταν η παρατήρηση των όσων συμβαίνουν στην Φύση και η ανεύρεση ενός αλληλοσυσχετισμού των μορφών που την συγκροτούν. Όμως, μία τέτοια προσέγγιση -- αν και ορθή -- θα ήταν περιορισμένη, καθώς λαμβάνεται ανεξάρτητα από το Πάν, εντός του οποίου υπάρχει ο κόσμος μας.
Εάν, αντιθέτως, εκκινήσουμε από το Πάν (από τα Άνω) και καταλήξουμε στην Φύση (δεδομένου ότι η Φύση αποτελεί κι αυτή τμήμα του Παντός), τότε θα έχουμε επιτύχει μία περισσότερο ολοκληρωμένη εργασία.

Θεωρώντας λοιπόν το θέμα εκ των Άνω, αναγκαστικά θα πρέπει να μιλήσουμε για τον Θεό, έχοντας πάντοτε την συναίσθηση ότι ο λόγος μας θα περιγράφει και θα προσεγγίζει την αντίληψη που δύναται ο άνθρωπος να έχει για τον Θεό και όχι Αυτόν τον Ίδιο, αφού ο Απειραιώνιος και Απόλυτος υπερβαίνει κάθε περιγραφή και κάθε προσέγγιση.

Υπό αυτή την γωνία οράσεως, πέντε κατ' αρχήν σημεία μπορούν να λεχθούν για τον Θεό:
1. Ποιά είναι η Φύση του Θεού 2. Πώς εκφράζεται ο Θεός 3. Πώς εκδιπλώνεται ο Θεός 4. Ποιούς σκοπούς θέτει ως στόχους Του 5. Τί δημιουργεί ο Θεός.
1. Ποιά είναι η Φύση του Θεού
Τί είναι ο Θεός; Ασφαλώς δεν είναι κάποια μορφή, αφού οι μορφές είναι περιορισμένες και εντοπισμένες στον χώρο και στον χρόνο. Τον Θεό θα πρέπει να Τον αναζητήσουμε στον ιδεατό «χώρο» του Πνεύματος, στον αφηρημένο κόσμο των Ιδεών.

Ο Θεός είναι το Απόλυτο, Άπειρο και Αιώνιο Όν, το Οποίο συνδυάζει στον απόλυτο βαθμό τα τρία στοιχεία -- Ιδέα, Συνείδηση και Πνεύμα --

δια των οποίων αντιλαμβανόμαστε ένα Πνευματικό Όν. Δηλαδή:
την Ιερά και Απερινόητη Ιδέα της Μονάδος·
την Υπερσυνείδηση της Αληθείας·
το Άγιον Πνεύμα.

Λέγει ο Χριστός: «Ο Πατήρ μου εργάζεται καγώ εργάζομαι». Ο δε Πυθαγόρας έλεγε: «Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί». Ο Θεός είναι η Ζωή, χαρακτηριστικό δε της Ζωής είναι η κίνηση. Ο Θεός συνεχώς κινείται.
Πώς όμως εκφράζεται; Προβάλλοντας ή αντανακλώντας τον Εαυτό Του σε κατώτερες βαθμίδες. Οι εκφράσεις του Θεού, ως μερικότερες Αυτού, νοούνται ότι γίνονται σε επίπεδα ιεραρχικώς χαμηλότερα.

Ο άνθρωπος, επί παραδείγματι, έχει δημιουργηθή κατ' εικόνα του Θεού, δηλαδή αντανακλά στην συγκρότησή του -- αλλά σ' ένα κατώτερο (σχετικότερο) επίπεδο ή βαθμίδα υπάρξεως -- την Ιδέα του Όντος.
Κάθε προβολή του Θεού εκφράζει μία Ιδέα Του, μία Όψη Του, μία «πλευρά» Του, περιορισμένη ως προς το Άπειρον Έν.
Αυτή η έκφρασή Του, καθώς είναι αποτέλεσμα της προβολής μιάς Όψεώς Του και έκφραση μίας Ιδέας Του, νοείται ως σημείο που αντιδιαστέλλεται από την Πηγή, αλλά το οποίο όμως περικλείει και εμφανίζει στο δικό του κατώτερο επίπεδο το Έν και το Άπειρον του Θεού.
3. Πώς εκδιπλώνεται ο Θεός

Ο Θεός εκφράζεται συνεχώς, εκδηλώνοντας την Απειρία των Ιδεών Του και την Απειροσύνη της Φύσεώς Του. Οι άπειρες εκφράσεις Του δεν εκδιπλώνονται κατά τρόπον τυχαίο, αλλά με κάποιο «σύστημα», το οποίο μαρτυρεί κι αυτό την Θεία Φύση.
Κύριο χαρακτηριστικό της Θείας εκδιπλώσεως είναι η Τάξη.
Αυτή την Τάξη ο άνθρωπος μπορεί να παραστήσει συμβολικώς ως ένα σύστημα από άπειρες ομόκεντρες σφαίρες, κάθε μία από τις οποίες συντίθεται από άπειρα σημεία - εκδιπλώσεις του Θεού. Το σχήμα αυτό νομίζουμε ότι μπορεί να μας δώσει μίαν -- αμυδρά έστω -- εικόνα της απειροτρόπου εκδιπλώσεως του Θεού εν τη Απειροσύνη Αυτού.

Οι σκοποί της εκδηλώσεως του Θεού
Ο Θεός, ως Όν με Άπειρη Συνείδηση, δεν είναι δυνατόν να νοηθή ότι ενεργεί ασκόπως. Συνεπώς κάθε έκφραση του Θεού -- κάθε εκφαζομένη Ιδέα Του -- αντιπροσωπεύει έναν σκοπό. Ανόμοιες οι Ιδέες, ανόμοιοι και οι σκοποί, αλλά με κοινο κέντρο εκπορεύσεως. Καθώς κάθε ιδιαίτερος σκοπός ευρίσκεται σε αλληλεγγύη, αμοιβαιότητα και συνεργασία με όλους τους άλλους σκοπούς, συνεπάγεται ότι όλοι οι σκοποί, τελικώς, συνδεόμενοι μεταξύ τους, καταλήγουν σε έναν Σκοπό, αποτέλεσμα του οποίου είναι η Δημιουργία.
5. Τί Δημιουργεί ο Θεός
Ο Θεός είναι η Ζωή, δεν δημιουργεί παρά την Ζωή. Όλη η Δημιουργία του Θεού σε έναν σκοπό τείνει: στην εμφάνιση της Ζωής.

Συμπεράσματα α. Το Πάν προέρχεται από το Απόλυτο και Απειραιώνιο Έν. β. Ο Θεός, για να δημιουργήσει, εκδηλώνεται αντανακλώντας τον Εαυτό Του με Τάξη. γ. Σε κάθε εκδήλωση του Θεού συντρέχει και ένας ιδιαίτερος σκοπός. Κι όλοι οι επί μέρους σκοποί συγκλίνουν αμοιβαίως στην υπηρέτηση ενός και μόνου Σκοπού: την εμφάνιση της Ζωής.

δ. Έτσι, ο Θεός εκκινεί ως Έν, εκδηλώνεται απειροτρόπως και συγκλίνει και πάλι στο Έν, αφού οι άπειροι επί μέρους σκοποί Του υπηρετούν έναν Σκοπό. Νοούμε τον Θεό να δημιουργεί εκδιπλούμενος και κατόπιν αναδιπλούμενος.
Εκδπίπλωση είναι η κίνηση από το Έν στο Άπειρον (Ένας ο Θεός, άπειροι οι επί μέρους σκοποί). Αναδίπλωση είναι η κίνηση από το άπειρο στο Έν (σύγκλιση όλων των επί μέρους σκοπών σε Έν).

ε. Στην εκδίπλωση του Θεού ανευρίσκουμε την συνεχή σκοπιμότητα (την άλυσο της
σκοπιμότητας). Στην αναδίπλωσή Του συναντούμε την Ιεραρχία.
Εδώ θα υπενθυμίσουμε δύο βασικές θεωρίες, οι οποίες -- από κοινού θεωρούμενες -- συνθέτουν την αλήθεια την οποίαν εξετάζουμε.

Η μία είναι η τελεολογική θεωρία του Σωκράτους, την οποίαν αναφέρει ο Πλάτων. Κατ' αυτήν, κάθε τί στην Δημιουργία υπηρετεί έναν σκοπό, άρα αποτελεί σημείο της εκδιπλώσεως του Θεού εν τη Απειροσύνη. Η τελεολογική θεωρία περιγράφει την εκδίπλωση του Θεού δια μέσου της σκοπιμότητας.
Η άλλη είναι η λεγομένη αιτιοκρατική θεωρία του Αριστοτέλη. Το κάθε τί οφείλει την ύπαρξή του σε κάποιο αίτιο, το οποίο με την σειρά του ανάγεται σε άλλο αίτιο και ούτω καθ' εξής, μέχρι του απωτάτου Αιτίου, το οποίο αποκαλούσε Ακίνητον Κινούν. Η θεωρία αυτή περιγράφει την αναγωγή στην Μονάδα δια της Ιεραρχίας.

Η Φύση
Με τον όρο «Φύση» εννοείται ο κόσμος που υποπίπτει στις αισθήσεις μας. Πρόκειται για το αισθητο μέρος της Δημιουργίας.
Η Φύση που μάς περιβάλλει είναι μία από τις εκφράσεις του Θεού, σφραγισμένη με την Απειροσύνη, αφού άπειρες είναι οι εκδηλώσεις της. Κι αυτές οι εκδηλώσεις ευρίσκονται σε μία Τάξη η οποία μαρτυρεί την Θεία προέλευσή τους. Κάθε μία από τις ανόμοιες αυτές εκδηλώσεις υπηρετεί έναν σκοπό· οι σκοποί συνδέονται μεταξύ τους σε αμοιβαία συνεργασία και υπηρετούν όλοι έναν Σκοπό, τον θεμελιώδη Σκοπό της Ιδέας της Δημιουργίας, την Αποκατάσταση της Πτώσεως, την Επάνοδο.

Όπως λοιπόν λέει το τέταρτο Θεώρημα, «Η Φύση είναι μοναδική στην σύλληψή της», ακριβώς διότι:
ανάγεται σε μία Ιδέα,
η οποία εκπορεύεται από μία Πηγήκαι υπηρετεί έναν κύριο σκοπό.
Κατά δεύτερον λόγο, το Θεώρημα υποδεικνύει έναν τρόπο για να επιτύχει ο άνθρωπος τον σκοπό του, που είναι η δημιουργία της Προσωπικότητάς του και η απόκτηση της Συνειδήσεως της Αληθείας. Κι ο τρόπος αυτός είναι η μελέτη της Φύσεως.

Είδαμε ότι όλες οι άπειρες εκδηλώσεις του Θεού είναι ανόμοιες μεταξύ τους, διότι εκφράζουν ανόμοιες Ιδέες. Επειδή όμως προέρχονται από την ίδια Πηγή, συναρτώνται μεταξύ τους, συνεργάζονται και αλληλοεξυπηρετούνται: εμφανίζουν μίαν αμοιβαιότητα, η οποία καταλήγει στην εμφάνιση της Μονάδος.
Όμως οι άνθρωποι είναι γεννημένοι εν πτώσει, δηλαδή ευρίσκονται έξω από τον «λειτουργικό μηχανισμό» του Θεού. Ενώ είναι εκφράσεις των Ιδεών του Θεού, ταυτοχρόνως ευρίσκονται έξω από το «κύκλωμα λειτουργίας» των εκφράσεων του Θεού. Με άλλα λόγια, το ανθρώπινο όν δημιουργήθηκε ως έκφραση μίας Ιδέας του Θεού, αλλά, καθώς δημιουργήθηκε μέσα στον κόσμο της Πτώσεως, δεν είναι εναρμονισμένο με τον «Θείο μηχανισμό». Αυτό σημαίνει Πτώση.

Εάν ο άνθρωπος ήταν εναρμονισμένος με τον «Θείο μηχανισμό», θα ήταν Πνευματικό Όν και δεν θα είχε κανένα λόγο να δημιουργήσει την Προσωπικότητά του, καθώς -- ως Πνευματικό Όν αιώνιο -- δεν θα χαρακτηριζόταν από την σχετικότητα της υπάρξεως στον κόσμο.
Συνεπώς το πρόβλημα είναι: πώς θα μπορέσει ο άνθρωπος να ξεφύγει από τον εκτροχιασμό, από την Πτώση, και να ενταχθή μέσα στον «Θείο μηχανισμό». Και τούτο θα το επιτύχει εφαρμόζοντας εντός του ό,τι βλέπει στην Δημιουργία:
ότι όλα εκπορεύονται από ένα Κέντρο·
ότι κάθε ένα από τα εκπορευόμενα υπηρετεί έναν σκοπό·
ότι οι επί μέρους σκοποί συνεργάζονται μεταξύ τους και καταλήγουν στην υπηρέτηση ενός σκοπού, ο οποίος έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία Ζωής.

Έχοντας ως υπόδειγμα την ενότητα της Φύσεως, ο άνθρωπος δύναται να καταργήσει το άσκοπον των πράξεών του. Δύναται ν' αρχίσει την προσπάθεια ώστε κάθε έκφρασή του να υπηρετεί μία σκοπιμότητα· αλλά και όλες οι ανόμοιες, επί μέρους εκφράσεις του να συνδέονται αμοιβαίως και να τείνουν στην υπηρέτηση ενός σκοπού: την έκφραση στον υλικό κόσμο της Μίας Ιδέας η οποία τον εμψυχώνει και ζωοποιεί. Αυτή η ενιαία έκφραση είναι η Προσωπικότητα. Έτσι, ο άνθρωπος ανάγεται στην Μονάδα, εντάσσεται στον «Θείο μηχανισμο» και καθίσταται αιώνιο πνευματικό Όν.

Όπως λοιπόν βλέπουμε, ο Νόμος της Ανομοιότητας, διέπει κάθε μορφή της Φύσεως. Κάθε μορφή, όπως και κάθε άνθρωπος, αποτελεί έκφραση μίας Ιδέας του Θεού, ανομοίας και μοναδικής. (Διότι δεν νοείται ο Θεός να επαναλαμβάνεται και να δρά κατά τρόπο ομοιότυπο, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν άσκοπο).

Ο Θεός είναι μία Ενιαία Αρχή που έχει δύο εκφράσεις: την Σοφία και την Αγάπη. Η Σοφία δημιουργεί, η Αγάπη συντηρεί. Η ανομοιότης (η διαφορετικότης) είναι εκδήλωση Θείας Σοφίας. Η ενότης (αρμονική συνεργασία των ανομοίων) είναι εκδήλωση Θείας Αγάπης.

Στην Φύση παρατηρούμε ότι όλες οι μορφές της είναι ανόμοιες μεταξύ τους. Ούτε ένα φύλλο δένδρου δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο. Κι όπως ακριβώς οι ανόμοιες Ιδέες του Θεού είδαμε ότι συνδέονται με αμοιβαιότητα και συνεργάζονται μεταξύ τους για να υπηρετήσουν έναν κοινο σκοπό, κατ' ανάλογον τρόπο η Φύση, με τις ανόμοιες εκδηλώσεις της, τείνει στην υπηρέτηση ενός σκοπού.

Στους ανθρώπους, η ανομοιότητα μάς αποκαλύπτεται υπό την μορφή της ανομοίας αρετής, την οποία κατέχει ο κάθε άνθρωπος· η δε Αγάπη είναι εκείνη που οφείλει να δημιουργήσει την ενότητα, να εμφανίσει την Μονάδα στους κόλπους της Ανθρωπότητας.
Αυτή είναι η αλήθεια που μάς αποκαλύπτεται στο πρώτο και στο τέταρτο Θεώρημα, όσον αφορά στον άνθρωπο και στην Δημιουργία, σκοπός της οποίας είναι ένας: η Επάνοδος του ανθρώπου στην Μονάδα, η ένταξή του στην Θεία Ενότητα της Ζωής.
Εάν προσέξουμε τους ανθρώπους αφ' ενός και την Δημιουργία αφ' ετέρου, θα παρατηρήσουμε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, αλλά όλοι ανήκουμε στην Μονάδα «Ανθρωπότητα».
Δηλαδή στην έκφραση της Ιδέας (ή στο Είδος) "Άνθρωπος".

 

http://tomagazi.blogspot.com/