Λεφτά ξαναϋπάρχουν

Τα χρόνια περνούν γρήγορα και οι εξελίξεις τρέχουν με ραγδαίους ρυθμούς, έτσι που οι αλλαγές δύσκολα εμπεδώνονται. Μέχρι να κα­ταλάβουμε και να υποστούμε τις συνέπειες της κα­τάρρευσης του σοβιετικού καθεστώτος, φτάσαμε σε αυτές της κατάρρευσης του αντίπαλου δέους, που σαν διάδοχη κατάσταση επαγγέλθηκε στον κόσμο τον παράδεισο των αγορών.

Ο φιλελευθερισμός απεβίωσε και απλώς απομέ­νουν οι τυπικές διαδικασίες επισημοποιήσεως του...
προαναγγελθέντος θανάτου του. Το διεθνές χρημα­τοπιστωτικό σύστημα βιώνει μια γενικευμένη νευρι­κή κρίση και οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη σε μέγεθος υποχώρηση των κοινωνι­κών κατακτήσεων. Η νεοφιλελεύθερη φούσκα σκά­ει υπό τους θορυβώδεις παιάνες των χρηματαγορών, οι οποίες προσώρας καλύπτουν τις ολοένα και εντει­νόμενες διαμαρτυρίες των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, που καλούνται να πληρώσουν το τερά­στιο κόστος της οικονομικής πομφόλυγας. Μιλάμε για ένα κόστος που προκαλεί πλέον κοινωνικό πόνο και επαναφέρει μεγέθη κοινωνικής αδικίας του 19ου αιώνα στο προσκήνιο της Ιστορίας.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό μιας γενικευμένης ανα­ταραχής κατασκευάζονται αποδιοπομπαίοι τράγοι με περισσή υποκρισία, προκειμένου να ενταθούν ακόμα περισσότερο οι κοινωνικές αδικίες, ενώ πα­ραμένει κυρίαρχη και καθ’ όλα νόμιμη και αποδε­κτή η λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους από μεριάς των αγορών. Η πολιτική αντιμετώπιση του φαινομένου αποδεικνύει την αποτυχία της ίδιας της πολιτικής, η οποία περιορίζεται στο να ηθικολογεί ακίνδυνα, αντί να εδραιώσει μια δημοκρατική νομο­θεσία που να θέτει υπό αυστηρό έλεγχο τις απεριόριστες δυνατότητες του συστήματος των αγορών.

Είναι γνωστό ότι για την υπεράσπιση του δημο­σίου συμφέροντος δεν συνηγορεί ο καπιταλισμός, αλλά οι δημοκρατικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Στο επίκεντρο αυτής της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομική κρίσης βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό η χώρα μας, η οποία απελπισμένη έχει καταφύγει στις αλλαγές κυβερνήσεων και τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις προκειμένου να βρει λύ­ση. Είναι περισσότερο από προφανές ότι αυτές οι ενέργειες – πιθανόν να είναι αναπόφευκτες – δεν συνιστούν λύση. Αντίθετα απομακρύνουν την πιθα­νότητα μιας λύσης.

Αυτό που επείγει να καταλάβουμε, όσον αφορά στη χώρα μας, είναι η ιδιαιτερότητά της μέσα στην κρίση. Η κατανόηση του δικού μας προβλήματος και η σωστή διατύπωσή του αποτελούν στρατηγικής ση­μασίας ενέργειες προκειμένου να αντεπεξέλθουμε στα προβλήματά μας. Το βασικό πρόβλημα της χώ­ρας είναι πολιτισμικό και έχει να κάνει με τον τρόπο που σκεπτόμαστε ως άτομα και ως κοινωνία. Μια σει­ρά εθνικών αγκυλώσεων και προκαταλήψεων κρατά­νε την Ελλάδα μακριά από το όραμα μιας κοινωνικά δίκαιης κοινωνίας. Προσηλωμένοι στο πληγωμένο μας εγώ, φερόμαστε σαν παρεξηγημένοι επαρχιώ­τες μέσα από απαρχαιωμένους συναισθηματισμούς και μια διαρκή καχυποψία αδικίας να επικρέμαται επί των κεφαλών μας.

Οικοδομήσαμε ένα πολιτικό σύστημα αντάξιο του εαυτού μας και των προσδοκιών μας για την κοινω­νία. Η ταραγμένη μας ψυχοσύνθεση αντανακλά τη δημόσια εικόνα του κράτους. Η οικονομική αυτή κρίση αναπόφευκτα μας έφερε μπροστά στο τραγι­κό δίλημμα της μοίρας μας, που ήταν να την αντιληφθούμε και να την εκλάβουμε ως ευκαιρία για την εκ θεμελίων αναμόρφωσή μας με πρόσχημα την οικο­νομία ή να ανέβουμε για άλλη μια φορά στην εθνική σκηνή να παίξουμε τη χιλιοστή εκδοχή του αδικημέ­νου και κατατρεγμένου λαού.

Πίσω από τα μνημόνια κρύβουμε μιαν απείθαρχη κοινωνία ενός ξεχαρβαλωμένου πελατειακού συ­στήματος, που βασικό του μέλημα είναι η προσωπι­κή απάντηση σε κοινωνικά προβλήματα. Πίσω από τη Μέρκελ και τους κακούς Γερμανούς κρύβουμε άκομψα την ασύστολη και υπεράνω κάθε νόμου πο­λιτική των ιθαγενών μονοπωλίων και των ασύδοτων μεγαλοεπιχειρηματιών που εξανεμίζουν τον εθνικό πλούτο και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις χρεώνοντας τη ζημιά στους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους οποίους τώρα υποκριτικά υπερασπίζονται από τα ιδι­ωτικά και δημόσια ΜΜΕ.

Πίσω από τα σκληρά μέτρα κρύβουμε τις παντοδύ­ναμες εθνικές - κομματικές συντεχνίες ενός κράτους - παρωδίας, το αέναο αλισβερίσι, την ατιμωρησία, την προσωπική ασυλία από τον νόμο. Πίσω από το δάχτυλό μας κρύβουμε τη λεβεντορεμπέτικη εκδο­χή ζωής που γουστάρει ανέμελη επιδοτούμενη καθημερινότητα, μέσω δανείων, υπερπληθωρισμό πα­ροχών, δικαιωμάτων και κατακτήσεων, δίχως καμιά συμβατική υποχρέωση.

Αυτή την τραυματισμένη, λόγω οικονομικής κρί­σης, νοοτροπία που καλλιέργησαν και εκμεταλ­λεύτηκαν τα υπό κατάρρευση κόμματα εξουσίας έρχεται η ανατέλλουσα Αριστερά να επανασυστήσει μέσα από μια ανεδαφική και κυρίως επικίνδυ­νη «προοδευτική» ρητορική: αυτήν της άλλης όψης του ίδιου νομίσματος που μας υπόσχεται ότι λεφτά ξαναϋπάρχουν.

(από topontiki)