H τεμπελιά και ο φόβος.

Γράφει η Ιασονία.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που υποφέρουν : Εκείνοι που υποφέρουν από την έλλειψη ζωής και εκείνοι που υποφέρουν από την πληθώρα ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούν να φέρουν μια μικρή διάφορα στον κόσμο τους, να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, μέσω της πολιτικής, της επιστήμης, της τέχνης. Οι άνθρωποι αυτοί υποφέρουν από πληθώρα ζωής. Δεν σταματούν ποτέ δεν ησυχάζουν.

Η πρώτη κατηγορία που αφορά στους...
ανθρώπους που υποφέρουν από έλλειψη ζωής, αναφέρεται σε εκείνα τα άτομα που ζουν κλεισμένα στο καβούκι της απάθειας, άτομα που δεν αποδέχονται την έννοια της κοινωνικής ευθύνης αλλά δρουν μονάχα στα πλαίσια του ‘προσωπικού’. Τα άτομα αυτά δυστυχούν μέσα στην αδράνεια τους, καθώς αισθάνονται συχνά ότι δεν μπορούν να φέρουν καμία αλλαγή στις συνθήκες της προσωπικής τους δυστυχίας.

Ο άνθρωπος δεν διαφέρει στην συμπεριφορά του και στη δράση του από το υπόλοιπο ζωικό Βασίλειο.  Τα πιο προηγμένα τεχνολογικά επιτεύγματα και τέχνες, μας φέρνουν στην καλύτερη των περιπτώσεων (σύμφωνα με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών) λίγο πιο πάνω από τον χιμπαντζή. Ουσιαστικά το χάσμα μεταξύ του Πλάτωνα και του μέσου ανθρώπου είναι πολύ μεγαλύτερο από το χάσμα μεταξύ του χιμπαντζή και του μέσου ανθρώπου. 

Η σφαίρα του αληθινού πνεύματος, του αληθινού καλλιτέχνη, του φιλοσόφου, σπάνια αποκτάται. Γιατί τόσο λίγοι ;

Γιατί η παγκόσμια ιστορία δεν είναι μια εξελικτική διαδικασία προόδου, παρά μια ατελείωτη και μάταιη πρόσθεση μηδενικών; Το ανθρώπινο είδος δεν έχει αναπτύξει νέες αρετές. Οι αρχαίοι Έλληνες 3.000 χρόνια πριν σημείωσαν πολύ μεγαλύτερη πρόοδο από ότι εμείς σήμερα.  Ποια είναι λοιπόν αυτά τα εμπόδια που αποτρέπουν τους ανθρώπους από την προσέγγιση στις αληθινές τους δυνατότητες;

Η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση μπορεί να δοθεί με μια δεύτερη ερώτηση . 

Την εξής :

-    Ποιο είναι το πιο οικουμενικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό;

      Η τεμπελιά ή ο φόβος ;

(Εμπνευσμένο από τον Louis McLachan)