Απο την «Αυγούλα» στη «Χρυσή Αυγή».

Κάποτε η δική μου γενιά, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ξεκίναγε την ημέρα της διαβάζοντας «Αυγή»-όταν η εφημερίδα απηχούσε το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα- και συνέχιζε με την «Καθημερινή» της Ελένης Βλάχου. Για όλους τους σκεπτόμενους αυτές οι δύο εφημερίδες πήγαιναν μαζί. Σήμερα η ροή των παραγμάτων έχει αλλάξει τους ανθρώπους και μαζί τις συνήθειές τους. Η «Αυγή» δεν έχει δίπλα στον...
λογότυπό της την ελληνική σημαία και την παντιέρα ρόσα. Είναι περισσότερο «στρατευμένη» και περισσότερο «κομμουνιστική» σε σχέση μ’ εκείνη την εφημερίδα-που χωρίς να είναι κομματική- κάλυπτε ιδεολογικά και πολιτικά το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΔΕ του αείμνηστου Ηλία Ηλιού.

Δεν θα αναφερθώ στη «Καθημερινή», που αποτελούσε την «αιρετική» έκφραση μιας κεντροδεξιάς που άρχιζε από την φιλελεύθερη δεξιά και κατέληγε στην αστική σοσιαλδημοκρατία. Και δεν θα το κάνω, όχι γιατί η «Καθημερινή» δεν παραμένει υπεύθυνη και σοβαρή, αλλά γιατί δεν είναι ίδια μ’ εκείνη που έφερε την υπογραφή της αλησμόνητης Ελένης Βλάχου.

Θα αναφερθώ όμως στη νέα πραγματικότητα στην οποία μας οδηγεί η λήθη. Τώρα πλέον δεν υπάρχει «Αυγούλα» αλλά «Χρυσή Αυγή». Και επειδή γνωρίζω καλά τον χώρο της ριζοσπαστικής δεξιάς, από την εποχή του ΕΝΕΚ και του βιβλιοπωλείου «Ελεύθερη Σκέψη», οφείλω να επισημάνω ότι οι ηγήτορες του χώρου είναι άτομα συγκροτημένα και ιδεολογικά καταρτισμένα σ’ αυτά που πιστεύουν.

Κι αυτό είναι το επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Το πιθανό ενδεχόμενο η «Χρυσή Αυγή» να έχει κοινοβουλευτική παρουσία, είναι άκρως ανησυχητικό. Κάποιοι ανιστόριτοι δημοσιογράφοι και κάποιοι αφελείς πολιτικοί, δεν έχουν κατανοήσει ότι με τη στάση τους «διευκολύνουν» έναν αριθμό πολιτών να στραφούν προς τους εκφραστές της πιο σοβαρής και συγκροτημένης αντιδημοκρατικής πολιτικής δύναμης.

Όσοι πιστεύουν ότι η άνοδος της ριζοσπαστικής δεξιάς δεν αποτελεί απειλή, τους θυμίζουμε ότι η άνοδος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Γερμανία καθώς και η αντίστοιχη του Φασιστικού στην Ιταλία δεν προέκυψε μετά από παραξικόπημα. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ήταν αποτέλεσμα που βγήκε από την κάλπη, και οφείλονταν στο γεγονός ότι τα αστικά κόμματα δεν αξιολόγησαν όπως θα έπρεπε τη δυναμική των εθνικοσοσιαλιστών και των φασιστών στη κοινωνία. Σημειώστε ότι στη Γερμανία και στην Ιταλία, ο τύπος και οι πολιτικοί με την αφελή στάση τους, έστρωσαν το χαλί πάνω στο οποίο ποδοπατήθηκε η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

(από statesmen)