ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΘΕΑΤΗΣ.

Εδώ σε τούτη τη πλατεία γίνεσαι ένα με το διπλανό σου, πονάς, γελάς και κλαίς όταν πονάει γελάει και κλαίει κι αυτός. Δε μπορείς να κάνεις τίποτα όμως, για να αλλάξεις το σενάριο που Ίδη έχει γραφεί από καιρό. Μαγκώνεσαι μέσα σου, βλέπεις το λάθος και υποφέρεις, θες να φωνάξεις. να τους προειδοποιήσεις, μα το...
σενάριο έχει ίδη γραφτεί, από καιρό. Και συ το μόνο τώρα που μπορείς να κανείς είναι να κάτσεις παγωμένος εκεί στη θέση σου, να περιμένεις να πέσει η αυλαία.

Κι είναι το δράμα η ίδια η ζωή, και συ καθηλωμένος εκεί, στη ίδια θέση στην πλατεία, όσο και να φωνάζεις, όσο και να απλώνεις το χέρι σου σηκωμένο σε γροθιά, το σενάριο έχει γραφτεί, και συ τίποτα τώρα δεν μπορείς να κάνεις. Και μένεις άναυδος να παρακολουθείς, να δεις το ολέθριο το τέλος που ζυγώνει.

Κάθεσαι εκεί στη ίδια πάντα θέση στην πλατεία, σηκώνεις ανούσια το κινητό και λες βλακείες, κουράγιο, υπομονή και τέτοιες μαλακίες χωρίς νόημα, κι έτσι απλά να τελειώσει περιμένεις η παράσταση.... Κι όλο ετούτο εδώ είναι που με σκοτώνει...Γιατί είναι δύσκολο να σαι στη ίδια τη ζωή σου θεατής, δύσκολο να σαι θεατής στο θάνατό σου…

Σάββατο βροχερό 11 Φλεβάρη, πλατεία Συντάγματος. 

Κώστας Καστρινός.