Πόσο πιθανό είναι να πατήσει το κουμπί των πυρηνικών το Ιράν;

Το Ιράν απειλεί.Το Ισραήλ πιστεύει ότι είναι θέμα χρόνου -μέχρι το Μάρτιο,λένε- να αποκτήσει η Τεχεράνη πυρηνικά όπλα και πιέζει για στρατιωτικό χτύπημα τώρα. Είναι πιθανό το Ιράν να πατήσει το κουμπί για εκτόξευση πυρηνικών,αν πράγματι το αποκτήσει;

Το Ιράν απειλεί.Το Ισραήλ πιστεύει ότι είναι θέμα χρόνου -μέχρι το Μάρτιο,λένε- να αποκτήσει η Τεχεράνη πυρηνικά όπλα και πιέζει για στρατιωτικό χτύπημα τώρα. Είναι πιθανό το Ιράν να πατήσει το κουμπί για εκτόξευση πυρηνικών,αν πράγματι το αποκτήσει;
Η σκληρή ρητορική του Αχμαντινετζάντ,λένε πολύ ότι μπορεί να έχει στόχο το...
εσωτερικό του Ιράν.Αλλά είναι αυτός που ελέγχει -ή θα ελέγχει- το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράν; Αυτή η αβεβαιότητα προκαλεί μεγάλη συζήτηση.
Όσοι είναι υπέρ του “προληπτικού χτυπήματος” στο Ιράν, λένε ότι τα πυρηνικά όπλα τα κατασκευάζουν οι ιρανοί για να τα χρησιμοποιήσουν και όχι για να αποθαρρύνουν τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους από την απόφαση μίας επίθεσης.
Είναι η αντίθετη λογική μ΄ αυτή που επικαλούνταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ,όταν η θεωρία της πυρηνικής αποτροπής κυριαρχούσε.
Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης λένε ότι οι ιρανοί θα προτιμήσουν να εξαπολύσουν τα όπλα τους εναντίον του Ισραήλ, ακόμη κι αν η λογική λέει ότι αυτό θα αποτελέσει “εθνική αυτοκτονία”.Φθάνουν στο σημείο να επικαλούνται ακόμη και τα όσα λέει κατά καιρούς ο Αχματινετζάντ περί “λύτρωσης”.Προφανώς υπερβάλουν.
Οι κάπως πιο ψύχραιμοι επισημαίνουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα του
2009,αμφισβητήθηκε έντονα και ότι ο Αχμαντινετζάντ λειτουργεί μέσα σε μία ασταθή εσωτερική πολιτική σκηνή όπου πολλές από τις δηλώσεις του γίνονται με στόχο τις εσωτερικές διαμάχες για την εξουσία.
Θυμίζουν ότι ο τελευταίος επιθετικός πόλεμος του Ιράν ήταν κατά του Αφγανιστάν το 1856, και ότι οι επιπτώσεις των εθνικών τραυμάτων του πολέμου Ιράν-Ιράκ δεν έχουν ξεπεραστεί. Το 2007 οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες εκτιμούσαν ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν “καθοδηγείται από μια λογική "προσέγγιση κόστους-οφέλους" και όχι από τυχοδιωκτισμό” που θα οδηγούσε σε “αυτοκτονία”.
Όμως το μόνο ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί με σαφήνεια και δίνει επιχειρήματα στους υποστηρικτές της άποψης “στρατιωτικό χτύπημα τώρα”,είναι ποιος πραγματικά θα κάνει κουμάντο στη χρήση τέτοιων όπλων.
Ποιος θα έχει την εξουσία να διατάξει την χρήση των ιρανικών πυρηνικών όπλων; Πώς θα μπορούσε το ιρανικό καθεστώς να διαβεβαιώσει, ότι ακόμη και η τυχαία ή μη εξουσιοδοτημένη χρήση, έχουν εξασφαλιστεί;
Τι θα συμβεί για παράδειγμα αν οι εξουσίες του ανώτατου ηγέτη του Ιράν “κυλήσουν” στην ηγεσία της Επαναστατικής Φρουράς; Η οποία αν και φέρεται ως εγγυητρια της σταθερότητας καθεστώτος δεν είναι μια ομοιογενή ομάδα. Υπάρχουν φατρίες και αντίπαλες ομάδες που μάχονται για εξουσία.
Αυτό θέτει το πρακτικό ερώτημα του πώς το ιρανικό καθεστώς θα μπορούσε να εξασφαλίσει την τυχαία ή μη εξουσιοδοτημένη χρήση όταν στις Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκαν δεκαετίες για να επιτευχθεί ένα σύστημα πυρηνικής ασφάλειας.
Αρκούν όμως αυτές οι σκέψεις για να ξεκινήσει ένας πόλεμος με το Ιράν; Το Ισραήλ φαίνεται ότι απαντά σταθερά ναι. Μένει να δούμε πόσο αποφασισμένες είναι και οι ΗΠΑ.
(από onalert)