Έτσι για…μικρούτσικο δείγμα!!!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ κάθε λογής και συμφερόντων οι…δυσαρεστημένοι. Απ’ τον οπαδό που δεν του κάναν’ το ρουσφέτι και ορκίστηκε εκδίκηση στον πολιτικό του, μέχρι τον κάθε «τέως» και «πρώην» που δεν έγινε υπουργός.

ΓΙΝΟΝΤΑΙ οι εκλογές, ακολουθούν τα επινίκια και μοιράζονται υπουργεία. Κάποιοι μένουν απ’ έξω με…υποσχετική και αδημονούν. Οι άλλοι, τυχεροί, και με την εξουσία αγκαλιά κυβερνούν και ανησυχούν μη χαθεί το...
πόστο και μαζί του ο παράδεισος. Ακολουθεί η πρώτη αναδόμηση και οι ελπίδες αναπτερώνονται. Ξανά (κάποιοι/κάποιες) «στην απ’ έξω» κι έχει ο Θεός, μέχρι η τετραετία να λήξει (και να μείνει όνειρο η υπουργοποίηση).

ΣΤΟ μεταξύ, έχει γίνει η «ζύμωση» και οι φωνές των δυσαρεστημένων αυξήθηκαν, δυνάμωσαν και μορφοποιήθηκαν σε διαμαρτυρία, δημόσια. Δεν έγινε υπουργός κι έχει πίκα τον πρωθυπουργό του. Μισεί την κλίκα που τον περιβάλλει και δουλεύει για τη δικιά του κλίκα, καιροφυλαχτεί για καίριο τσίμπημα «εκδικητικό» κι ας είναι όψιμο, έχοντας ξεχάσει τον ρόλο και την αποστολή του. Δεν τον ενδιαφέρει ποιοι και γιατί τον ψήφισαν, μιας και δεν συμμερίζονται την αγωνία του για πόστα και θώκους.

ΕΙΔΑΜΕ έναν «πρώην» και (τον) θυμηθήκαμε. Με το τίποτά του (σχεδόν) ως υπουργός, «τότε», με την αυθάδειά του, σήμερα. Του’ δωσε και…κατάλαβε ο κ. Μικρούτσικος. Ο «πολύς» του στόμφου και του λουλά, θρασύς όσο ποτέ και με την πίκρα (αντί λουλά) στα χείλη. Ο υπουργός του Ανδρέα που ό,τι είχε το’ δωσε και πήρε ό,τι όλοι τους που «δεν θα τους ήξερε κι ο θυρωρός τους». «Εκδικείται» τον γιο κι εμείς μελετούμε χαρακτήρες και πολιτικές συμπεριφορές. Λάβρος κατά του Γ. Παπανδρέου ο κ. Μικρούτσικος, για τον παραγκωνισμό του (το πιστεύουμε) και χωρίς οίκτο. Όπως και τόσοι άλλοι που δεν (συγ)κρατιούνται. Για το υπουργείο που τους στέρησαν, για την εξουσία που δεν άσκησαν, για τη…συντριβή μετά τον διαγκωνισμό τους.

ΔΕΝ είναι περίεργα τα κίνητρά τους. Απλά είναι προσαρμοσμένα, κατά την τρέχουσα πολιτική ηθική (!;) και τα «ιδανικά» κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Περίσσεψαν οι «στρατηγοί» που θέλουν να περνάει η νίκη μέσα απ’ το προσωπικό τους συμφέρον και μας έλειψαν οι «φαντάροι» που θα τους μνημονεύσουν συνολικά και ανώνυμα.

ΓΙ αυτό χρειάζεται μια…μικρή αλλαγή το σύστημα. Την πλήρη αποικοδόμησή του!