Η Επερχόμενη Θρησκεία.

 

Γράφει ο Παύλος Μανωλούδης.

Ο βλαστός του καρπού της γνώσης.

Η έμφυτη τάση του ανθρώπου για κοινωνικότητα των ωθεί μόνιμα να αλληλεπιδράσει με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα που τυγχάνει να έρχεται σε επαφή. Η αλληλεπίδραση αυτή οδηγεί στην ανάγκη για την μεθοδική οργάνωση των ανθρώπων σε σύνολα και σε ομάδες συνόλων. Η οποιαδήποτε ομάδα συνόλων είναι μια μικρή ή μεγάλη κοινωνία. Κατά την κοινωνική εξέλιξη του...
ανθρώπινου είδους η φυσική εκλογή παρουσίασε σε μας ότι πρέπει να υπάρχει μια γνώση σταθερή για το περιβάλλον όπου δρα και υπάρχει η οποιαδήποτε κοινωνία καθώς και ένας ενιαίος τρόπος επικοινωνίας των μελών της. Με απλά λόγια, για την οργάνωση μιας κοινωνίας ανθρώπων απαιτείται τα μέλη της να ακολουθούν μια βασική κοσμοθεωρία για το περιβάλλον τους και να έχουν ενιαίο κώδικα επικοινωνίας ή αλλιώς γνωστή σε όλους γλώσσα.

Ας αναλογιστούμε λιγάκι ότι πριν μόλις 200 χρόνια από σήμερα, ήταν όχι μόνο αδιανόητο αλλά και αιρετικό το να φανταστεί κάποιος ότι ο άνθρωπος μπορεί να κλωνοποιήσει τον εαυτό του, ότι θα έχουμε μηχανές γύρω από τη Γη που μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε μεταξύ μας οποιαδήποτε απόσταση κι αν απέχουμε, ότι θα στοχεύουμε σε αποίκηση άλλων πλανητών, ότι ήδη πειραματιζόμαστε για την αγηρασία και πολλά πολλά άλλα τόσο εξωπραγματικά για ένα πολίτη εκείνης της εποχής όσο φαντάζει σε εμάς η κουλτούρα της ταινίας ο Πόλεμος των ‘Aστρων και ίσως ακόμα περισσότερο. Ξεκινώντας από αυτόν τον αναλογισμό είναι πασιφανές ότι η γνώση για το περιβάλλον της παγκόσμιας κοινωνίας των ανθρώπων θα συνεχίσει να αυξάνεται με ρυθμούς ραγδαίους για τα επόμενα χρόνια και ίσως ποτέ να μην σταματήσει. Με το παρόν συμπέρασμα οπότε, είναι εξίσου πασιφανές ότι η κοσμοθεωρία του μέσου πολίτη της κοινωνίας μας έχει σκιαγραφηθεί μεν προσωρινά μα θα συνεχίσει να εμπλουτίζεται και να τελειοποιείται, θα συνεχίσει να εξελίσσεται. Από την άλλη, η γλώσσα, ο κώδικας επικοινωνίας αυτός, είναι κάτι που εξορισμού εξελίσσεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της εκάστοτε εποχής ή κοινωνικής ομάδας, που επιλεκτικά μελετούμε σε βάθος.

Ολοκληρώνοντας τη μικρή τούτη εισαγωγή, σας δηλώνω ότι στο παρόν κείμενο πραγματεύομαι την όδευση της εξέλιξης ενός μέρους της μέσης κοινωνικής κοσμοθεωρίας και ειδικά, την γένεση μιας νέας παγκόσμια αποδεκτής θρησκείας. Μιας θρησκείας όμως όχι εξαποκαλύψεως αλλά εκ του πειραματισμού και ερευνητικής εργασίας. Μιας θρησκείας που θα δύναται να εξελίσσεται δυναμικά ανάλογα και αντίστοιχα με την υπόλοιπη κοσμοαντίληψη των ανθρώπων της κοινωνίας. Μιας θρησκείας της οποίας τα δόγματα θα είναι επιστημονικός επαληθευμένα και αποδεκτά. Αδύνατο; Όσο αδύνατο ήταν πριν από μόλις εκατό χρόνια το να πετάξει οτιδήποτε βαρύτερο του αέρα, κι όμως έχουμε αεροπλάνα, έχουμε αερωθούμενα, έχουμε και διαστημόπλοια, έχουμε πράγματα περισσότερο «αδύνατα» από ότι φανταζόντουσαν ακόμα κι εκείνοι που δεν τα καταδίκαζαν. Ωστόσο πριν προχωρήσουμε είναι σκόπιμο να μελετήσουμε το τι είναι «η θρησκεία».

Η θρησκεία σε μια σταγόνα σκέψεις.

Από μια κοινή εγκυκλοπαίδεια μπορούμε περιληπτικά να συμπεράνουμε ότι μια θρησκεία είναι ένα σύνολο από τυπικά λατρείας και ένα σύστημα διδασκαλίας το οποίο περιγράφει ότι ο άνθρωπος δεν είναι το ανώτατο ον στο σύμπαν μα υπάρχει ένα (μονοθεϊστικές) ή πολλά (πολυθεϊστικές) παντοδύναμα και τέλεια όντα που κυβερνούν το σύμπαν κατά τη βούλησή τους. Η κάθε θρησκεία διδάσκει πρώτα την μη τελειότητα του ανθρώπου, έπειτα την κοσμοαντίληψη ενός σύμπαντος κατασκευασμένο ή δημιουργημένο από το ή τα ανώτερα παντοδύναμα όντα και έπειτα τα τυπικά που πρέπει να ακολουθεί ο πιστός ακόλουθός της ώστε να έχει το ή τα όντα αυτά με το μέρος του. Το αν είναι αλήθεια ή όχι οι ισχυρισμοί της εκάστοτε θρησκείας είναι κάτι αδιάφορο για την ύλη της παρούσας μελέτης.

Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τη μελέτη μας, είναι η προέλευση της θρησκείας ως μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι Max Muller, A. Kuhn, και Schwarts καθώς και μερικοί ακόμα ανά τον καιρό, υποστηρίζουν ότι η Θρησκεία σαν έννοια κληρονομήθηκε στον άνθρωπο από τα πρωτόγονα χρόνια. Τότε όταν άρχισε να σχηματίζει τις πρώτες κοινωνίες και να αποκτά ολοένα και περισσότερο χρόνο ασφαλής, του δόθηκε η ευκαιρία να αναζητήσει τις απαντήσεις των προβληματισμών του για τα φαινόμενα της φύσης και της ύπαρξής του. Ήταν απλό, ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει και το οποίο του προκαλούσε δέος, ήταν ανώτερό του και έπρεπε να εξαγοράζεται η εύνοιά του όπως και με ένα ζώο. Με τον καιρό, η από γενιά σε γενιά διδασκαλεία μετατράπηκε σε γεγονός ενώ παράλληλα διάφορες «θρησκείες» άρχισαν να ανακαλύπτονται. Η εξέλιξη εκείνων των πρώιμων θρησκειών οδήγησε στη θεοποίηση και των δυνάμεων της φύσης που δεν ήταν απλά φαινόμενα. Έτσι η ύπαρξη όντων αγαθών ή όχι, που η παρουσία τους αποδεικνυόταν μόνο εκ του αποτελέσματος της δράσης των, έχει κληρονομηθεί έως τις μέρες μας.

Κάποιοι άλλοι ωστόσο, όπως ο De Brosses και ο Α. Κόμπτ, θεωρούν ότι η θρησκεία εξελίχθηκε από το φετιχισμό. Δηλαδή από την αποδοχή των ανθρώπων ότι όπως οι ίδιοι έχουν ψυχή ή συναισθήματα, έτσι έχουν και όλα τα άψυχα αντικείμενα του κόσμου μας. Εκτός αυτών άλλες θεωρίες για την γέννηση της θρησκείας στην ανθρωπότητα είναι αυτές της Ψυχοκρατίας, του Ανιμισμού, του Τοτεμισμού και μερικές ακόμα που σε γενικές θέσεις ταυτίζονται στα εξής :

1ον Ότι ο άνθρωπος θαυμάζοντας τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια φυσικών φαινομένων του περιβάλλοντός του, άρχισε να θεοποιεί ότι δεν κατανοούσε.

2ον Σύμφωνα με την αρχή της αντιστοιχίας που κυριαρχεί στην ανθρώπινη λογική κρίση και στη προσπάθειά του να κατανοήσει ότι δυσκολευόταν να αποδεχτεί ή/και να λατρέψει, αντιστοιχούσε δικές του ιδιότητες σε μη ζωντανά ή μη ευφυή αντικείμενα και μορφές ζωής.

3ον Καθώς αντιλαμβανόταν μη ορατές αιτίες φαινομένων, έδωσε ο άνθρωπος στις «θεότητές του» ύπαρξη μη υλική «αντίστοιχα» με τη ψυχή – εσωτερικό του κόσμο.

4ον Η παρούσα και τελευταία θέση πηγάζει εν μέρει από την άποψη του Σ. Φρόυντ ότι η τάση για τη πίστη σε μια θρησκεία, είναι νεύρωση της ανθρωπότητας που ανήκει στα φαινόμενα της ομαδικής ψυχολογίας και εν μέρει στην άποψή μου ότι ο άνθρωπος αναζητά τη γνώση διότι αναζητά τη δύναμη, προϋποθέτοντας πάντα την ύπαρξη αιτιών που θα του υπενθυμίζουν την αδυναμία του. Έτσι η παρούσα θέση είναι ότι η ανθρωπότητα σαν σύνολο αλλά και ο άνθρωπος σαν μονάδα, πάσχει από μια νεύρωση αδυναμίας που όταν συνειδητοποιείται καλύπτεται μέσω του ελέγχου ή του αισθήματος ελέγχου που πηγάζει από τη κατάκτηση γνώσης επί του γεγονότος ή υποκείμενου που την φέρνει στο συνειδητό ή πιο απλά αυτού που φοβάται.

Οι παραπάνω βασικές θέσεις, αν ερευνηθούν προσεκτικά από οποιονδήποτε αναγνώστη θα του αποδείξουν ότι κάθε ευφυΐα που τις ακολουθεί, με την ανακύκλωση της σκέψης της επί των παρατηρήσεών της, θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας Θεός ή μια Ανώτερη δύναμη που ελέγχει κατά τη βούλησή της τα πάντα. Εδώ πρέπει να τονίσω την ύπαρξη της φιλοσοφίας, η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει μια πλήρη θεωρία για τον κόσμο που μας περιβάλει είτε είναι ορατός είτε αόρατος, με σκοπό ένα λογικότερο και περισσότερο συμβατό με τον άνθρωπο, τρόπο ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας. Ουσιαστικά η φιλοσοφία είναι η επιστήμη μέσω της οποίας γεννιέται η γνώση που συνθέτει την εκάστοτε κοσμοθεωρία για αυτό και την τονίζω. Παράλληλα μία θρησκεία διδάσκει όπως είπαμε, μια κοσμοθεωρία στην οποία ο άνθρωπος είναι αδύναμος και έτσι πρέπει να λατρεύει ως παντοδύναμες οντότητες ότι δεν εξηγείτε από την αντίστοιχη κοσμοθεωρία. Φυσικά οι γνώσεις που παράγονται από τη φιλοσοφία, συνθέτουν και κοσμοθεωρίες όπου ο άνθρωπος είναι η ανώτερη δύναμη στο σύμπαν ή είναι ένας από τους δυνατούς, αυτές όμως οι κοσμοθεωρίες χρησιμοποιούνται ως δόγματα σε αδελφότητες ή εσωτεριστικά και αποκρυφιστικά τάγματα και όχι ως θρησκείες.

Ολοκληρώνοντας οπότε, έχουμε παρουσιάσει τη βασική ερμηνεία του τι είναι μια θρησκεία και ποιες έμφυτες ανάγκες του ανθρώπου και της κοινωνίας του ικανοποιεί. Φυσικά εδώ να υπενθυμίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στην παρούσα εποχή, του πειράματος και των εργαστηρίων, αλλά για την εποχή του στοχασμού και της υποκειμενικής παρατήρησης της φύσης. Αυτό διότι τουλάχιστον τα διακόσια τελευταία χρόνια, η φιλοσοφία παραγκωνίζεται από την επιστήμη με ρυθμούς αυξανόμενους. Ενώ από την άλλη οι θρησκείες πολεμούν με την επιστήμη διότι αμφισβητούνται άμεσα από τα πειραματικά της αποτελέσματα, τα οποία τελικά αποδέχονται σιωπηλά. Προτού συνεχίσουμε στην επερχόμενη θρησκεία, ας εξετάσουμε τη παρούσα θρησκεία σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν στο κείμενο, κι αυτό διότι μελετώντας το παρόν κατανοείς αυτό που προμηνύει για το μέλλον.

Ποιήσομεν ‘Aνθρωπο.

Εξετάζοντας το παρόν μπορεί κάποιος να καταμετρήσει εκατοντάδες θρησκείες και χιλιάδες δόγματα. Κάποιες από αυτές τις θρησκείες έχουν τους περισσότερους πιστούς. Ωστόσο επειδή η πληροφόρηση και η προπαγάνδα είναι κάτι που επικρατεί στη ζωή του σύγχρονου πολίτη, μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι κάθε άνθρωπος πιστεύει στο δικό του δόγμα το οποίο σχετίζεται με τη θρησκεία που δηλώνει ότι ακολουθεί, μόνο περιληπτικά. Η θεώρηση αυτή δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ιδιαίτερα τις τελευταίες 3 δεκαετίες που είναι «της μόδας» η πνευματική αναζήτηση. Μάλιστα, είναι συνειδητό και από τους περισσότερους ανθρώπους ότι «ο καθένας πιστεύει στο δικό του Θεό». Ωστόσο δεν προσεγγίζω το θέμα της παρούσας θρησκείας από αυτό το δρόμο, διότι έτσι δεν διακρίνεται καμία παγκόσμια θρησκεία. Όπως ήδη δήλωσα, θα προσεγγίσω το θέμα, σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν ήδη στο κείμενο.

Ας ορίσουμε, κατά σειρά προτεραιότητας, σε ένα σύνολο όλα τα στοιχεία που πρέπει να προϋπάρχουν και να συμπεριλαμβάνονται σε αυτό, ώστε να μπορεί να υπάρξει μια θρησκεία και να μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Σύμφωνα με τα όσα παρουσιάσαμε, τα στοιχεία αυτά είναι :

1. Το περιβάλλον, ως ο χώρος όπου θα υπάρχει και θα δραστηριοποιείται μια κοινωνία ανθρώπων.

2. Η κοινωνία όπου θα υιοθετεί μια θρησκεία, διότι μια ομάδα ανθρώπων θα είχε απλά ένα δόγμα ή ένα άτομο, μόνο άποψη.

3. Η κοινή γλώσσα, με την οποία θα επικοινωνούν τα μέλη της κοινωνίας.

4. Η κοσμοθεωρία στην οποία θα στηρίζεται η θρησκεία και μέσω της οποίας θα δεικνύει τις δράσεις των ή του θεού της.

5. Τον καθημερινό φόβο των μελών της κοινωνίας, από τις απειλές του περιβάλλοντος ενάντια στις οποίες δίνει λύσεις η λατρεία της θρησκείας.

6. Τα θαυμαστά γεγονότα που θα είναι αντιληπτά από κάθε μέλος της κοινωνίας και τα οποία θα επιβεβαιώνουν τη δύναμη των ή του θεού.

7. Η πίστη των μελών της κοινωνίας στο αληθινό της θρησκείας, διότι χωρίς αυτή θα έχει χαμηλή δημοτικότητα και επομένως είτε δεν μπορεί να θεωρηθεί θρησκεία, είτε θα είναι μια αίρεση, εδώ όμως αναζητούμε τη «σύγχρονη θρησκεία της πλειοψηφίας».

Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια από αυτά τα στοιχεία εμφανίζονται στη σύγχρονη εποχή και τι είδους θρησκεία σχηματίζουν. Το πρώτο είναι το περιβάλλον, για το οποίο αναμφισβήτητα κάποιος θα δήλωνε ότι είναι το κλασικό μας φυσικό περιβάλλον, με το οποίο όλες οι γενεές πλην των 3-4 τελευταίων, είχαν άμεση και καθημερινή επαφή. Όχι. Το περιβάλλον ενός σύγχρονου ανθρώπου είναι το σπίτι του, η δουλειά του, το αυτοκίνητό του και οι εγκαταστάσεις των χώρων που επισκέπτεται για διασκέδαση ή για εργασία. Αυτό το περιβάλλον είναι τεχνητό και ελεγχόμενο, όχι το φυσικό. Μπορεί να επισκέπτεται το φυσικό περιβάλλον για αναψυχή ή εργασία αλλά αυτό γίνεται υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και τουλάχιστον 20-30 χρόνια, μεγάλωσαν ολοκληρωτικά στον τεχνητό αυτό τρόπο ζωής. Σε αυτό το περιβάλλον, κοιμάσαι, εργάζεσαι και ταξιδεύεις σε χώρους με θέρμανση, κλιματισμό και αεροστεγή κουφώματα, αγοράζεις τη τροφή σε δόσεις κι επεξεργασμένη, χρησιμοποιείς συμπληρώματα διατροφής, φάρμακα αντικαταθλιπτικά, υπολογιστή για να επικοινωνείς ή να υπάρχεις σε μια «δεύτερη ζωή» και τέλος, τηλεόραση στον ελεύθερο χρόνο. Για να μην πολυλογώ, το περιβάλλον όπου ζει ένα ον, είναι αυτό που αντιλαμβάνεται μέσω των πέντε αισθήσεών του, κατά τη διάρκεια της ζωής του αυτής. Άρα το «φυσικό περιβάλλον», δεν σχετίζεται με τη παρούσα αναζήτηση.

Ωραία, έχουμε το περιβάλλον, αλλά πόσοι άνθρωποι κατοικούν σε αυτό; Μη μου μιλήσετε για τους άστεγους, αυτοί δε ζούνε σε σπηλιές κυνηγώντας φασιανούς, δουλεύουν ή ζητιανεύουν ή ακόμα και κλέβουν προσαρμόζοντας την επιβίωσή τους στο περιβάλλον τούτο. Άρα, η κοινωνία που ζει και δραστηριοποιείται στο σύγχρονο τεχνητό περιβάλλον, είναι όλοι οι άνθρωποι, εκτός αυτούς που ζούνε σε συνθήκες τετρακοσίων περίπου χρόνων πριν. Είναι είτε όλες οι αναπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες του κόσμου, είτε όλος ο κόσμος εκτός τις πρωτόγονες φυλές. Στη παρούσα μελέτη αποδέχομαι ως κοινωνία όλους τους ανθρώπους εκτός τις τριτοκοσμικές χώρες και φυσικά τις πρωτόγονες φυλές. Σε όσους έχουν αντίρρηση, δηλώνω ότι μπορεί κάποιος πολίτης υποανάπτυκτης χώρας να μην έχει κλιματισμό, ηλεκτρικό ρεύμα ή τηλέφωνο, αλλά έχει κατάλυμα με θέρμανση, αγοράζει φαγητό, πουλά εργασία ή προϊόντα και γενικά προσαρμόζει τη ζωή του όπως μπορεί στο τεχνητό περιβάλλον χωρίς ούτε να το σκεφτεί να πάει να ζήσει εκτός και στο φυσικό περιβάλλον. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ακόμα κι αν το ήθελε, διότι δεν υπάρχουν οι φυσικοί πόροι που υπήρχαν στο παρελθόν.

Έχουμε λοιπόν το περιβάλλον και τη κοινωνία που δραστηριοποιείται σε αυτό. Σχετικά με το κοινό τρόπο επικοινωνίας, είναι προφανές ότι υφίσταται και αν κάποιος πολίτης θέλει να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε άλλο πολίτη στο κόσμο, υπάρχει ο τρόπος να το πετύχει. Υπάρχουν οι τηλεπικοινωνίες, οι αυτόματοι ή όχι μεταφραστές και φυσικά τα αγγλικά που έχουν σχεδόν γίνει μια παγκόσμια γλώσσα. Έτσι το θέμα του κώδικα επικοινωνίας θεωρείται λήξαν, οπότε ας περάσουμε στην εξέταση της κοσμοθεωρίας αυτής της κοινωνίας.

Η κοσμοθεωρία μιας κοινωνίας είναι μια εξήγηση για το πώς λειτουργεί το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιείται. Στη προκειμένη περίπτωση μπορεί να γνωρίζουμε πολλά σχετικά με το σύμπαν μας, με τον πλανήτη μας και με τα κβάντα, αλλά όπως έχουμε ήδη πει και νομίζω ότι συμφωνείτε, «το περιβάλλον όπου ζει ένα ον, είναι αυτό που αντιλαμβάνεται μέσω των πέντε αισθήσεών του, κατά τη διάρκεια της ζωής του αυτής». Περισσότερο επιτρέπουμε να μας επηρεάζει η μόδα ή ένα σκασμένο λάστιχο, παρά η τρύπα του όζοντος, η σκοτεινή ύλη ή ένας υπερκαινοφανής. Άρα η κοσμοθεωρία που επηρεάζει το πολίτη της εν λόγω κοινωνίας δεν είναι βιώσιμα λογικό να συμπεριλαμβάνει γνώσεις και δόγματα που δε σχετίζονται με το περιβάλλον της. Το ζήτημα εδώ είναι πολύ λεπτό, κάνω ένα διαχωρισμό των γνώσεων ενός σύγχρονου πολίτη, μεταξύ αυτών που τον προβληματίζουν άμεσα και πιεστικά και αυτών που απλά των προβληματίζουν γενικά και αόριστα. Οι γνώσεις για ότι αντιμετωπίζει καθημερινά και άμεσα είναι αυτές που καθορίζουν τη ζωή του και όχι αυτές για ότι τον προβληματίζει από περιέργεια.

Το σύνολο των γνώσεων που αφορούν την εν λόγω κοινωνία και είναι κοινές σε κάθε πολίτη της, αποτελεί τη κοσμοθεωρία που μας ενδιαφέρει. Ποιες είναι αυτές οι γνώσεις συγκεκριμένα, ποια γνωστικά πεδία αφορούν και πως δομείται η κοινωνία μας εξαιτίας τους; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι απλή : είναι όλες οι αρχές με γνώμονα των οποίων στήνεται η σύγχρονη μορφή Πολιτεύματος και Οικονομικού συστήματος που είναι κοινά στη συγκεκριμένη κοινωνία. Και ποιες είναι αυτές οι αρχές; Οι δύο βασικότερες είναι η ελευθερία έως τα όρια που ο συμπολίτης δεν θα θεωρήσει ότι του θίγεις τη δική του έννομη ελευθερία και η συγκέντρωση αγαθών που μεταφράζεται σε συγκέντρωση κεφαλαίου. Ή ακόμα πιο ολοκληρωμένα, είναι όλες οι αρχές που χαρακτηρίζουν μια καπιταλιστική δημοκρατία. Δε μπορώ να είμαι εκτενέστερος περισσότερο στην ανάλυσή μου αυτή, λόγω έλλειψης χώρου, οπότε εγώ δηλώνω ότι θεωρώ την εν λόγω κοσμοθεωρία ως το σύνολο των γνώσεων που έχει κάποιος για τα δημοκρατικά του δικαιώματα ως πολίτης αναπτυγμένης ή υπό ανάπτυξη χώρας και της λειτουργίας της μορφής του καπιταλιστικού συστήματος που εφαρμόζετε στις χώρες αυτές. Και να σας υπενθυμίσω ότι στον εφαρμοσμένο κουμμουνισμό υπάρχει η συγκέντρωση αγαθών και πλούτου, οπότε τα συμπεράσματα δικά σας.

Έχουμε λοιπόν ένα τεχνητό περιβάλλον, στο οποίο κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης, σχηματίζοντας έτσι μια παγκόσμια κοινωνία που ενώνεται ακόμα περισσότερο με τις τεχνικές ενιαίας επικοινωνίας και της άμεσης τηλεπικοινωνίας. Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούν και πιστεύουν την εξήγηση της δημιουργίας και λειτουργίας του περιβάλλοντός τους που τους δίνει η κοσμοθεωρία που περιέγραψα παραπάνω και που ονομάζω «καπιταλιστική δημοκρατία». Αυτές είναι οι κύριες προϋποθέσεις για την ύπαρξη μιας θρησκείας αλλά όχι όλες. Μας λείπουν το κακό που προκαλεί το φόβο και υπενθυμίζει την αδυναμία του πολίτη στο περιβάλλον του και τα θαυμαστά γεγονότα των ή του θεού της εν λόγω θρησκείας.

Όσων αφορά το καθημερινό φόβο, η έμφυτη αίσθηση αδυναμίας του ανθρώπου υπενθυμίζεται και συνειδητοποιείται από την απειλή της οικονομικής, οικογενειακής, κοινωνικής ή εγωκεντρικής αποτυχίας. Καθώς οποιοσδήποτε σύγχρονος άνθρωπος κυνηγά προσωπικές, κοινωνικές και οικονομικές φιλοδοξίες, αλλάζουν συνεχώς οι ισορροπίες μεταξύ των μελλών της εν λόγω κοινωνίας, προκαλώντας μια μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας, η οποία για να καλυφθεί ακολουθείτε ο οικείος τρόπος, η γνώση. Έτσι διάφορα εγχειρίδια του πώς να γίνεις διάσημος, πλούσιος, να αλλάξεις τη ζωή σου, τη διάθεσή σου, να πουλήσεις, να εξαπατήσεις, να επιβληθείς και με τόσα άλλα θέματα διδάσκουν τα τυπικά της λατρείας της σύγχρονης θρησκείας. Από την άλλη τα τεχνολογικά θαύματα προκαλούν δέος στο αδαή πλήθος επιβεβαιώνοντας τη δύναμη του/των θεών που λατρεύουν. Όπως ανέκαθεν, έτσι και τώρα, υπάρχουν ιερατεία, γνώστες και αδαείς. Παράλληλα το σύστημα αυτοκαταλύεται από την ικανοποίηση της ανάγκης για μάρκετινγκ, οπότε μέσω μιας αυτόματης ή προσχεδιασμένης προπαγάνδας καλλιεργείται η πίστη ότι έτσι είναι το μεγάλο παιχνίδι κι αν θέλεις να μη χαθείς από ότι φοβάσαι πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του. Η πίστη των ανθρώπων της εν λόγω κοινωνίας στην εν λόγω θρησκεία επιτυγχάνεται από το ίδιο το σύστημα, με ιεροκήρυκες τις διαφημίσεις, το lifestyle και τις τεχνητές ανάγκες.

Παρουσίασα μέχρι στιγμής όλα τα βασικά στοιχεία «που πρέπει να προϋπάρχουν και να συμπεριλαμβάνονται, ώστε να μπορεί να υπάρξει μια θρησκεία και να μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι», εκτός του/των θεών της. Φυσικά και εσκεμμένα διότι δεν επιθυμώ να περάσω σε ανάλυση εσχατολογιών σεναρίων, απλά από ανέκαθεν οι θεοί ήταν οι αόρατες δυνάμεις που σύμφωνα με τη βούλησή τους διοικούσανε τη λειτουργία του περιβάλλοντος και της κοινωνίας των ανθρώπων. Και φυσικά ΔΕΝ ήταν ούτε και είναι ανθρώπινοι. Αυτή είναι λοιπόν η θρησκεία που πιστεύουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, ο οποίοι εξαρτώνται από και κατοικούν στο τεχνητό περιβάλλον που δημιουργήθηκε και λειτουργεί με τους νόμους και τις αρχές του «δημοκρατικού καπιταλισμού», σχηματίζοντας μια άκρα θεοκρατική κοινωνία που τη λατρεία έχει ενσωματώσει στο τρόπο ζωής της, ενώ η πίστη αυτοκαταλυώμενα αυξάνεται από τούτη τη λατρεία όπως ενίοτε.

Η επερχόμενη θρησκεία.

Η φιλοσοφία όπως προείπαμε, παράγει τη γνώση με την οποία συνθέτονται οι κοσμοθεωρίες της εκάστοτε θρησκείας. Γενικός σκοπός της είναι να δημιουργήσει μια πλήρη θεωρία για τον κόσμο που μας περιβάλει είτε είναι ορατός είτε αόρατος, με σκοπό ένα λογικότερο και περισσότερο συμβατό με τον άνθρωπο, τρόπο ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας. Ωστόσο τον ίδιο σκοπό έχει και η επιστήμη. Μόνο που η μεν επιστήμη χρησιμοποιεί την αντικειμενική παρατήρηση και την πειραματική επαλήθευση ενώ η φιλοσοφία την κληρονομημένη γνώση και την υποκειμενική μελέτη ή παρατήρηση. Η αιτία που προκαλεί το πόλεμο ανάμεσα στις θρησκείες και την επιστήμη, είναι ότι η δεύτερη κάνοντας απλά αυτό για το οποίο υπάρχει, αναιρεί βασικά δόγματα των κοσμοθεωριών των υπαρχόντων θρησκειών. Είναι όμως βέβαιο, ότι η φιλοσοφία σιγά σιγά εκ επιστημονοποιείται. Γίνεται ολοένα και περισσότερο επιστημονική η υπόθεση ή η εξήγηση της φύσεως που η φιλοσοφία φαντάζει ξεπερασμένη. Ωστόσο η αντικατάσταση της φιλοσοφίας από την επιστήμη, δεν είναι για την ώρα εφικτή, διότι η δεύτερη κατέχει για την ώρα λίγες εξηγήσεις.

Η επερχόμενη θρησκεία όπως ήδη καταλάβατε θα βασίζετε πάνω σε μια κοσμοθεωρία που θα συντίθεται από τις γνώσεις της επιστήμης. Μπορεί αυτό που δηλώνω εδώ να θυμίζει τη θρησκεία της Σαϊντολογίας, μα οποιαδήποτε προσπάθεια γίνει προτού υπάρξουν κάποιες προϋποθέσει, θα ομοιάζει τουλάχιστον με υβρίδιο αρχαίων φιλοσοφιών και σύγχρονων εν δυνάμει εξηγήσεων. Κατά την άποψή μου με έκτρωμα. Το περιβάλλον της εν λόγω θρησκείας θα είναι τεχνητό αλλά όμοιο με το γνωστό φυσικό διότι αυτό απορρέει από τη μια προϋπόθεση. Η κοινωνία της θα είναι ολόκληρη η γη μαζί με τις αποικίες της όπου μπορεί να έχει. οι καθημερινοί της φόβοι θα σχετίζονται με τη πνευματική υπόσταση του ατόμου παρά με την υλική. Τα θαυμαστά γεγονότα θα πραγματοποιούνται από τις πράξεις του ίδιου του μετά – ανθρώπου, αυτού του πολίτη της εν λόγω κοινωνίας. Και ο Θεός της επερχόμενης θρησκείας θα είναι η αρχή της ευφυΐας, της δημιουργικής και οργανωτικής αυτής σκέψης.

Ωραίες αυτές οι ουτοπικές φαντασιώσεις θα που πείτε, αλλά όπως μου είχαν ρωτήσει ήδη πριν 5 περίπου χρόνια, «αντιλαμβανόμαστε την επερχόμενη αλλαγή, αλλά πως θα γίνει;». Ποιες λοιπόν είναι αυτές οι προϋποθέσεις; Πόσο άμεση είναι η ανάγκη του καταλυτικού τους ρόλου στην εξέλιξη των ιδεών στην ανθρωπότητα; Είναι δυνατή η αλλαγή τώρα ή θα γίνει μετά από αιώνες; Δυστυχώς λόγω έλλειψης χώρου αναγκαστικά τόσο οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά όσο και η εκτενείς περιγραφή της επερχόμενης θρησκείας θα γίνουν στο επόμενο μέρος του κειμένου. Το μόνο που μπορώ να σας απαντήσω τώρα, είναι ότι όχι μόνο δύναται να πραγματοποιηθεί η αλλαγή, αλλά και επιβάλλεται η κατάλυσή της από τα αποτελέσματα των προϋποθέσεων.

(από metafysiko)