Οι Πεπτωκότες Άγγελοι

ΟΙ ΠΕΠΤΩΚΟΤΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ, Ο ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣ ΜΑΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ - ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΩΝ ΕΞΩ ΚΟΣΜΩΝ

Στο προηγούμενο τεύχος, σας υποσχέθηκα ότι θα σας γράψω για τους Πεπτωκότες αγγέλους και ιδιαίτερα για τον απαίσιο αρχηγό τους το Σατανά, Μπελιάλ, Μεφιστοφελή, Εωσφόρο, Διάβολο, Βεελζεβούλ, Μαύρο Αρχάγγελο, Πνεύμα του Κακού, Κοσμικό Κακό, Αρχάγγελο προδότη κ. λ. π. π. (Γένεση 6:1 και συνέχεια)

Πέρασαν από τότε, από την απαίσια πράξη, εκατό εκατομμύρια χρόνια, όταν έγινε το αξέχαστο αυτό γεγονός της επανάστασης του Μαύρου Αρχαγγέλου στα εξωσύμπαντα, με πρόθεση του να μετατρέψει το σύστημα διακυβέρνησης των διαφόρων εξωδιαστάσεων της πολλαπλότητας της...
πανδημιουργίας.

Το δράμα τούτο το δίχως δεύτερο από δημιουργίας των Κόσμων, όχι μονάχα συντάραξε τα εσωσύμπαντα από τον αριθμό επτά και πάνω, αλλά και αναστάτωσε τα εξωσύμπαντα από έβδομη διάσταση και κάτω, επέφερε τεράστιες μεταβολές στην Τρισδιάστατη υπόσταση μας, τόσο πολύ μεγάλες, ώστε μετακινήθηκε του όλου εκδηλουμένου μορφοποιημένου σύμπαντος η αρμονία και αλλοιώθηκαν οι έσω και οι έξω νόμοι, στην αποφασιστική προσπάθεια της Έλλογης αρχής, να επιβάλλει με κάθε τρόπο τη διασαλευμένη τάξη και αρμονία στο φυσικό μας σύμπαν.

Για να εννοήσει καλύτερα ο αναγνώστης το μέγεθος του Κοσμικού Κακού, πρέπει πρωτύτερα να πληροφορηθεί μερικές βασικές διαφορές που βρίσκονται μέσα στην πολλαπλότητα ανάμεσα στα όντα, του ίδιου του γεννήτορα Πατέρα (Θεού). Τα όντα που γεννιούνται με μοναδικό σκοπό τη ΔΙΑΚΟΝΙΑ (Άγγελοι, Αρχάγγελοι, Αρχές, Εξουσίες κ. λ. π.) για να διακονεύουν στο εσωβάθος, στην πανσπορά της δημιουργίας την άπειρη πολλαπλότητα των δέκα τριών διαστάσεων η κόσμων, δεν είναι εφοδιασμένα από τον Αρχιτέκτονα Πατέρα μας, με το ελεύθερο της βούλησης, αυτό που έχει δωρηθεί στον άνθρωπο η και σε άλλα ίσως παρόμοια μ' αυτόν όντα.

Αυτά τα αλλά όντα όπως οι άνθρωποι που παίρνουν αυτή τη χάρη της ελεύθερης βούλησης, έχουν αναλάβει μια υποχρέωση να αυτοεξελιχθούν μόνα τους χρησιμοποιώντας αυτή τη Θεία Χάρη, το ελευθέριο της βούλησης.

Οι Άγγελοι, Αρχάγγελοι, Αρχές και Εξουσίες και τόσοι άλλοι εντεταλμένοι αξιωματούχοι της Πανδημιουργίας, δεν έχουν όπως είπαμε τη Θεία Χάρη της ελεύθερης βούλησης γιατί δεν τους χρειάζεται η αυτοεξέλιξη και η εκλογή ανάμεσα στο αγαθό και πονηρό, ανάμεσα στο τέλειο και ατελές, ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω, στο μέσα και στο έξω, στο εποικοδομητικό και στο καταλυτικό.

Αυτά τα Όντα μόλις γεννήθηκαν από τον κοινό Πατέρα μας, βρέθηκαν προικισμένα ευθύς αμέσως με άλλη Θεία Χάρη, να ξέρουν δίχως διδαχή, όσα χρειάζονται σαν πνευματοοντότητες να διοικήσουν με γνώση και σοφία τα όντα που βρίσκονται σ' όλες τις έσω και έξω διαστάσεις, του όλου βάθους της Δημιουργίας, δίχως να κάνουν λάθη.

Έτσι παρουσιάζεται το τραγικό φαινόμενο σ' όλη την έκταση του, να βλέπει ο άνθρωπος τον εαυτό του εγκαταλειμμένο και αδικημένο από τον ίδιο τον Πατέρα του, αφού είναι αναγκασμένος να εξελίσσεται μόνος του, να παίρνει με τον ιδρώτα του (μεταφορική έννοια) την εσωτερική αφύπνιση του, προς ανακάλυψη και απολύτρωση του ίδιου του εαυτού του.

Όμως και σεις, φίλοι μου αναγνώστες, μην παρασυρθείτε από τη διήγηση μου και βγάλε τα πρόωρα και αβάσιμα συμπεράσματα για τα αισθήματα του Πάνσεπτου Πατέρα μας (Θεού μας). Μ' αυτή την κατατριβή και τη δοκιμασία του στα εξωσύμπαντα ο άνθρωπος παίρνει την αμοιβή του, που είναι απείρως μεγαλύτερη απ' αυτή που παίρνει μια Διακονίας οντότητα από την ώρα που γεννιέται.

Αλλά προσέξτε να δείτε πως ακριβώς γίνεται αυτό το δυσνόητο μυστήριο από τον άνθρωπο. Εάν ο άνθρωπος από τη γέννα του δεν παίρνει αμέσως σαν χάρισμα από το Γεννήτορα Πατέρα την άπειρη ΠΟΛΥΓΝΩΣΙΑ και ΠΟΛΥΑΡΧΙΑ όπως τα όντα της Διακονίας, δεν έπεται ότι αδικείται.

Ο άνθρωπος προορίζεται μόνος του να εξελιχθεί παίρνοντας εμπειρία, περνώντας από τα διάφορα στρώματα της Πανδημιουργίας (ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ), αρχίζοντας το δρόμο του από το έξω στρώμα, το φυσικό μας κόσμο, το πρώτο σκαλοπάτι της Πανδημιουργίας.

Τα όντα της Διακονίας, αυτά που δεν γεννιούνται με ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΣΗ η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΝΑΡΚΩΣΗ, όπως ο άνθρωπος, που μόνος του θα αφυπνίσει τις κλεισμένες και κοιμισμένες μέσα του θείες δυνάμεις αρχίζοντας από τη γνώριμη μας ύλη, δεν μπορούν (τα όντα της Διακονίας) να κατέβουν χαμηλότερα απ' όπου τοποθετήθηκαν ούτε ν' ανέβουν ψηλότερα απ' εκεί που τα τοποθέτησε η σκέψη του Πατέρα (Θεού). Εκεί θα μένουν μόνιμα, θα λειτουργούν αιώνια, μέχρι της συντέλειας των αιώνων.

Έρχονται όμως στιγμές που ο άνθρωπος η η ανθρωποψυχή του βλέπει με δικαιολογημένη κατάπληξη αυτά τα όντα να λάμπουν μ' ένα ακτινοβολημένο φως του εκτυφλωτικό και να ζαλίζουν τα ψυχικά του μάτια.

Τότε πραγματικά θαυμάζει αυτά τα ευλογημένα όντα που έτυχαν αυτής της χάρης, να πάλλονται αιώνια μόνο με κραδασμούς του αγαθού.

Αλλά αν γνώριζε ο άνθρωπος στο βάθος όλη την αλήθεια, θα μάθαινε ότι ο ίδιος μέσα του κρύβει μια μεγαλύτερη αξία, μια χάρη κατά πολύ υπέρτερη από αυτή τη χάρη, που μας παρουσιάζουν τα όντα της Διακονίας.

Μ' αυτή του την προσωπική ατομική ταλαιπωρία στα βάθη της πιο αργοκινούμενης ύλης παίρνει εμπειρία τόσο μεγάλη, ώστε μια μέρα θα του αφαιρέσει όλη την πρόσθετη μεμβράνη για να λάμψει η καλυμμένη μέσα του Θεία Ουσία, αυτή που θα τον φέρει δίπλα στο Θρόνο του Ίδιου του Πατέρα.

Τότε θα επιστρέφει δοξασμένος κι ευτυχής και θα χαρεί της τελετής τη δόξα, της πατρικής υποδοχής την ευφροσύνη και το μεγαλείο.

Ο άσωτος γιος με τη μεγάλη εμπειρία έγινε άξιος συνεχιστής της ψηλής πνευματικής σοφίας και γεύτηκε δικαιωματικά το σιτευτό Μοσχάρι (συμβολισμός της υπερώριμης σάρκας) περιβλήθηκε ενδύματα άθικτα, καινούργια και δέχτηκε το χρυσό δακτυλίδι στο χέρι του. Όλα αυτά είναι τα σύμβολα της γρήγορης εξέλιξης και της επιστροφής, στα ίδια της Πνευματοψυχής, υστέρα από την περιπέτεια της στα εξωτερικά και εσωτερικά Συστήματα της Πανδημιουργίας.

Όμως σ' αυτή την ατελείωτη και δοκιμαστική της περιπέτεια, η πνευματοψυχή εισπράττει εμπειρία και δοκιμάζει αδιάκοπα τη θέληση της και την απόφαση της, να εφαρμόζει το καλό και να ζητάει μόνο για άλλους την τελείωση και όχι για τον εαυτό της.

Τα όντα της διακονίας δεν έχουν μέσα τους αυτό που λέγεται στον άνθρωπο ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΘΕΣΗ.

Δεν κάνουν το κακό γιατί δεν μπορούν να το σκεφθούν. Αντίθετα ο άνθρωπος σκέφτεται το κακό και δεν το εκτελεί, αλλά το νικάει με τη δύναμη της κρίσης του και της αντιπαραβολής του με το καλό.

Επαναλαμβάνω ότι τα όντα αυτά, τα όντα δίχως το ελεύθερο της βούλησης, δίχως την ελεύθερη διάθεση, δίχως τη γνώση και τη συνειδητοποίηση του κακού, δίχως την εμπειρία της μεταμέλειας, του πόνου για το κακό που έκαναν στον άλλο, δεν μπορούν να είναι τέλεια.

Μόνο αυτός που συνειδητά αμάρτησε ξέρει τι είναι, πόνος, όταν κατάλαβε τι έκανε. Αμέσως έρχεται η μεταμέλεια και γαληνεύει την ψυχή, αφήνοντας μια εμπειρία μέσα στην έδρα της ψυχής, το πνεύμα. αυτό βέβαια δεν συμβαίνει με τους Τεταγμένους για Διακονία.

Αυτά τα όντα παραμένουν όπως γεννήθηκαν σοφά, χωρίς να χάνουν κάτι από τη σοφία τους αλλά και δίχως να προσθέτουν.

Λάμπουν πάντα το ίδιο και είναι η ακτινοβολία τους κανονισμένη για όλη τη διάρκεια της ύπαρξης.

Αντίθετα ο άνθρωπος, συνέχεια μεταβάλλεται και εξυψώνεται, αυξάνοντας τη φωτεινή του στεφάνη ανάλογα με την πνευματική του φανέρωση και την αφύπνιση του κοιμισμένου είναι του.

Έτσι, κατάπληκτοι οι τεταγμένοι η τα όντα της διακονίας, βλέπουν μπροστά τους να περνούν πνευματοψυχές ανθρώπων, που λάμπουν τόσο και σκορπούν ολόγυρα τους, ακτινοβολίες πολυχρωματιστές ανώτερες, ώστε συγκινούν κι αυτούς τους ίδιους τους Τεταγμένους. Τότε καταλαβαίνουν, ότι ένας καινούργιος γιος γεννήθηκε και ένας άσωτος γυρίζει πάνσοφος στην Πατρική Εστία, για να γευθεί της εμπειρίας τον καρπό του στοργικού Πατέρα την άπειρη αγάπη.

Πως έγινε η μεταμόρφωση αυτή ώστε τα Τεταγμένα πάνσοφα όντα να απορούν και να προσκυνούν τον πρώην άνθρωπο;

Ο Εσωτερισμός διδάσκει, ότι η Θεία γνώση είναι ολοκληρωμένη μέσα στο Πνεύμα του ανθρώπου, που ξεπροβάλει ανάλογα δειλά, δειλά με της ψυχής το πέταγμα μέσα στην ύλη.

Μόλις η εξωτερική υπόσταση - συνείδηση συντονισθεί με της ψυχής την Πανσοφία, αρχίζει ο άνθρωπος να απαρνιέται τα χαμηλά και άχρηστα της ύλης τα στολίδια.

Τότε ξυπνάει μέσα του ο πόθος να γυρίσει στην πρώτη του ζωή, αφήνοντας τις διαστάσεις που διέρχεται, δίχως να αιχμαλωτίζεται, με τις μεγάλες υποσχέσεις τους.

Ακολουθώντας την πορεία της επιστροφής, απολυτρώνεται και τελειοποιείται τόσο πολύ, ώστε σε κάποια της πορείας του για την επιστροφή στιγμή, δε μοιάζει πια με την προτέρα του μορφή. Ο σκώληκας έγινε χρυσαλλίδα. Η ίδια χρυσαλλίδα πέταξε τα άχρηστα φτερά της και έγινε μόνο ψυχή με φωτοστέφανο στολισμένη, που λάμπει κι ακτινοβολεί σαν του γνωστού μας ήλιου τη φωτολάμψη.

Τώρα που κάπως σας εξήγησα τη βασική διαφορά ανάμεσα στα δυο δημιουργήματα του ίδιου του Πατέρα, θα καταλάβατε στο βάθος τους τι περίπου είναι τα δυο μεγάλα γένη, τα διακονούμενα (άνθρωποι) και τα διακονίας (Άγγελοι).

Τα πρώτα εμφανίζονται υποδεεστέρα στην αρχική εξέλιξη τους, ενώ τα δεύτερα από την στιγμή της γέννησης τους έχουν δυνάμεις εξουσίας, διοίκησης, διακονίας γενικά πάνω στα νευρολογικά σημεία όλης της πολλαπλότητας, και όλου του απύθμενου εσωβάθους.

Μόνο η ανθρωποψυχή κάποτε θα φθάσει εκεί στα κράσπεδα του Πλάστη και θα συναγελάζεται μαζί του, δίνοντας και παίρνοντας από τη δύναμη του, ό,τι ΕΚΕΙΝΟΣ καθιέρωσε στην σκέψη του.

Μόνο η ανθρωποψυχή θα γίνει τέκνο Του και θα ονομασθεί ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ.

Τα αλλά όντα και ιδιαίτερα τα της Διακονίας Όντα, θα παραμένουν στην τρανή τους θέση, αμετακίνητα.

Η Χρυσαλλίδα ήταν μια μέρα σκώληκας. Ο σκώληκας μια μέρα θα γίνει οπωσδήποτε Χρυσαλλίδα. ό,τι σήμερα είναι έξω αύριο θα είναι έσω.

Ο άνθρωπος με την ελεύθερη βούληση του, μπορεί να φτάσει όσο γρήγορα αποφασίσει, εκεί όπου αδυνατούν να φτάσουν οι οντότητες διακονίας, γιατί μόνον αμνοί εσφαγμένοι κείτονται ολόγυρα του, όπου το ΠΝΕΥΜΑ της αγάπης του Χριστικού Στοιχείου βασιλεύει.

Τότε, πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια, ίσως και περισσότερα, αυτό δεν έχει σημασία για το ανύπαρκτο ρολόγι της Δημιουργίας, έλαβε χώρα η μεγάλη τραγωδία της επανάστασης του ΠΡΩΤΟΥ αδελφού μας ΑΠΟΣΤΑΤΗ αρχαγγέλου, του υπεύθυνου των εξωδιαστάσεων, από την Έβδομη και κάτω, ως την εξώτερη δική μας τη δέκατη τρίτη. Έβδομη, ογδόη, έννατη, δέκατη, ενδέκατη, δωδέκατη και δέκατη τρίτη την εξώτερη. Μπελιάλ, Μεμφιστοφελής, Σατανάς, Δαίμονας, Αντίχριστος, Μαύρος Αρχάγγελος, Το πνεύμα του Κοσμικού Κακού, ο Προδότης του Δημιουργού, ο εξωμότης Άγγελος, ο Εωσφόρος και τέλος ο περιβόητος ΠΕΠΤΩΚΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ.

Στη θέση που τοποθετήθηκε από την ίδια υψίστη ιεραρχία, ήταν περίλαμπρη γιατί κατεύθυνε τη ροή ζωής στα σύμπαντα και αναμετάδιδε την απαραίτητη ακτινοβολία για τη συνέχιση της ύπαρξης και της εξέλιξης των επτά συμπάντων, που τότε σαν υπεύθυνος διοικούσε.

Τώρα τη θέση του κατέχει ο Ταξιάρχης Αρχάγγελος Μιχαήλ, η δόξα του Πατέρα.

Το όνομα του μιλάει και μας λέγει τι σημαίνει και τι ο ίδιος διακηρύσσει για την ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΔΕΑ, τον ίδιο τον Πατέρα.

Μιχαήλ = Ποιος όπως ο Θεός. μου;

Ποιος δηλαδή μπορεί να φτάσει η να πλησιάσει το Υπέρτατο Θείο ον, το Τέλειο, το Κάλλος;

Κάποια στιγμή ο άδοξος και ο επιλήσμονας Μαύρος Αρχάγγελος, κατόρθωσε να μεταβάλλει ην αρχική εσωυπόσταση του και αντί να διακονεύει μετασχηματίζοντας την ακτινοβολία του Πατέρα του σε Πνεύμα σ' όλη την έξω πολλαπλότητα για την εξέλιξη της, σχημάτισε μια ψευτοχάρη θεία η Πλάνα Χάρη στα υποτακτικά του όντα διακονίας, διοχετεύοντας τους ΒΟΥΛΗΣΗ με ΕΛΕΥΘΕΡΗ χρησιμοποίηση.

Τους έταξε οφίκια, βαθμούς και μεγαλεία και τους οργάνωσε ενάντια στην Ύψιστη ιεραρχία με αντικειμενικό σκοπό να καταλάβει αυτός και οι συνωμότες άγγελοι του τις διαστάσεις όλες, αλλάζοντας το Θείο Σχέδιο και μην επιτρέποντας την ανθρωποεξέλιξη και την απόκτηση υψηλοτέρων βαθμών από το γένος του παρά μόνο σ' αυτούς που θα εδραίωναν το έργο το δικό του.

Για να πετύχει καλύτερα το σατανικό του σχέδιο έβαλε μίσος στις ψυχές όλων των όντων, το ένα ενάντια στο άλλο. Έσπειρε την αμφιβολία, την κακία και εδραίωσε το φόβο του θανάτου και της απιστίας.

Έσπειρε αρρώστειες στο σώμα και ψυχή και άρχισε να απαιτεί συμμόρφωση στα σχέδια του, της ίδιας της ΜΟΝΑΔΑΣ, καλώντας την να συμμορφωθεί στα άνομα, σατανικά σχέδια του.

Μάταια ο αμνός ζητούσε να επανέλθει στην αρχική δικαιοδοσία του στις εσωδιαστάσεις αφήνοντας τις ανώφελες φιλοδοξίες. Έτσι οι κόσμοι τρέφονταν με αλλοιωμένη την πνευματική τροφή και έπαιρναν στο είναι τους το ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΑΚΟ για να τραφούν, αντί του ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ που οδηγεί στο ΤΕΛΕΙΟ. Έτσι η ΚΟΣΜΙΚΗ ΤΡΟΦΗ για τα δημιουργήματα μετατρεπόταν σε ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, κάθε κακού και πονηρού, αντίθετα του αρχικού Σχεδίου του Πατέρα.

Τότε έλαβε εντολή ο Μέγας Ταξιάρχης Μιχαήλ, ο διαλεχτός Κυρίου, ο Αρχάγγελος του πραγματικού καλού και αγαθού, ο Φωτεινός Μεγάλος Αδελφός μας, να επαναφέρει την διασαλεμένη τάξη και αρμονία στην αρχική θέση της.

Με το ακτινοβόλο ξίφος στο δεξιό του χέρι άρχισε να διοχετεύει τις παλμοδονούμενες ανώτερες δυνάμεις στα έξω σύμπαντα, να διαλύει τις καλύπτρες του κακού, να αφαιρεί τη δύναμη των πεπτωκότων μαύρων αγγέλων και να απογυμνώνει από την αποθησαυρισμένη δύναμη του Πατέρα, τον Εωσφόρο Δαίμονα.

Πόσο διάστημα διάρκεσε αυτή η επανάσταση και τι προβλήματα εμφάνισε στο Σχέδιο και στη Δημιουργία, δεν είναι της παρούσης μου μελέτης.

Όμως πρέπει να σημειωθεί, ότι ώσπου ο Μαύρος Μάγος - Άγγελος να εξουδετερωθεί, χρειάσθηκαν άπειροι χρόνοι, που δε μετριούνται εύκολα με το ρολόγι του χρονοτοπικού μας κόσμου.

Τέλος όπως ήταν φυσικό υπερίσχυσε ο Μέγας αδελφός μας Αρχάγγελος Ταξιάρχης, ο Λευκός Μάγος, ο ευλογημένος του Πατέρα μας, ο Μιχαήλ, ο Άρχων των αγγέλων, των. αρχαγγέλων Πρωτοστάτης, ο δίκαιος εφαρμοστής των σκέψεων ΕΚΕΙΝΟΥ.

Τι έγινε ο Μαύρος Μάγος, ο Σατανάς, ο Αποστάτης και ο Επιλήσμονας και Εξωμότης Μπελιάλ;

Έμεινε μες τις ψυχές αυτών που βρέθηκαν στην εποχή του και φανερώνεται οπόταν πάρουμε την προσοχή μας από την αιώνια κατεύθυνση που θα μας φέρει προς το αρμονικό και τέλειο στεφάνωμα.

Έμεινε μέσα μας ο φόβος του θανάτου.

Έμεινε μέσα μας η απιστία και η αμφιβολία.

Έμεινε μέσα μας το μίσος και ο φθόνος για το συνάνθρωπο και για τον ίδιο τον Πατέρα μας.

Φάνηκε στην ύστατη προσπάθεια του ακόμη και στην ίδια του αμνού διέλευση από τη γη. Ζήτησε να προσκυνήσει ο γιος του Θεού, τη βρώμικη υπόσταση του αυτή τη βασιλεία του που έχει σπείρει στις ανθρωποψυχές μας το μίσος και την έχθρα, την αμαρτία και την κακεντρέχεια.

Όμως ακούσθηκε στη γη η νικήτρια απάντηση του ίδιου του Θεού, από τα χείλη του αμνού: «ΥΠΑΓΕ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΣΑΤΑΝΑ»

Ναι πήγε πίσω και ποδοπατήθηκε. Έμεινε όμως και μένει, αλοίμονο για μας, ένας ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ανίκητος και άτεγκτος που δε νικιέται εύκολα και δεν απομακρύνεται. Έχει ριζώσει αρκετά και πολεμάει ακατάπαυστα στην εφαρμογή του Θείου Σχεδίου, που έχει αναλάβει τη διαφύλαξη του, ο Μέγας φίλος Άρχοντας Μιχαήλ ο Ταξιάρχης.

Τι μας στοίχισε αυτή η ανταρσία, όλοι καταλαβαίνετε. Μείναμε πίσω και θα μείνουμε ακόμα, αφού μέσα μας, έχουμε την Κοσμική ακτινοβολία του Κακού. Μέσα μας βασιλεύει ο Πεπτωκός Προδότης του ωραίου και του τέλειου ο εξωμότης.

Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να βοηθήσει με το ελεύθερο της βούλησης του, να σκορπισθεί και να χαθεί για πάντα αυτή η φοβερή κατάρα, που βρήκε την εξέλιξη στην πολλαπλότητα των έξω κόσμων, που μέσα στις δίνες της γυρίζει μέχρι τώρα και το αγαπημένο του Πατέρα ανθρώπινο γένος.

Βοηθείστε συνάνθρωποι να επανέλθει στις ανθρώπινες ψυχές, η θεία γαλήνη, να βασιλεύσει η χαμένη αγάπη, να απομακρυνθεί, ο Βεελζεβούλ, ο Δαίμονας μέσα στο Χάος απ' όπου βγήκε, από την ανεξάντλητη επιείκεια του αγαπημένου μας Θεού Πατέρα.

(από astrolife)