Είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Αρχίζω τον συλλογισμό με το «Η ζωή δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα». Φράση που μέχρι χθες (που ο άνθρωπος περνιόταν για Θεός) θα προσπερνιόταν ως γελοία. Το σήμερα λοιπόν, βάζει τα πράγματα στη θέση τους (το μέχρι πού σε παίρνει, μην καυχιέσαι κιόλας). Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε/φτιάξουμε/σπρώξουμε/προσανατολίσουμε την κατάσταση, κι αυτή στην κοσμάρα της, δεν υπακούει σε κανέναν, πάει μόνη της.

Ήρθε η ώρα να το δεχτούμε λοιπόν ως γεγονός, ότι άλλου είναι το...
σενάριο, εμείς απλά παίζουμε (παίζουμε τον ρόλο μας).

Τώρα, για να βρούμε τι θέλει να παίξουμε, αρκεί να δούμε το «πρόβλημα». Αν εξετάσουμε αυτά που μας στέλνει, μπορούμε να διακρίνουμε το τι θέλει να φέρουμε. (Θες δεν θες θα το φέρεις, κι αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο επίσης γεγονός. Το «θες δεν θες» σημαίνει ότι όσο δεν μπαίνεις στον ρόλο σου, όσο αρνείσαι να υπακούσεις τις «εντολές», τόσο πιο πολύ θα σε γαμάει. Για να το κάνεις τελικά.)

Εξετάζω λοιπόν αυτά που στέλνει και βγάζω τα εξής συμπεράσματα:

• Δεν θέλει ηγέτη το αύριο. Όποιος πάει να αναδειχθεί γκρεμοτσακίζεται. Δεν θέλει κάποιον «σοφότερο/αξιότερο/καλυτερότερο», ο οποίος πίσω του θα σέρνει «άβουλους/αχρηστότερους/ τίποτα ανθρώπους». Ζητάει (πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου γένους) να γίνουμε ΟΛΟΙ «σοφότεροι/αξιότεροι/καλυτερότεροι». (Σ’ αυτό το σημείο κότσαρε και το «θες δεν θες»).

• Το οικονομικό πρόβλημα.. Η φτώχια είναι ο ελαφρύτερος σταυρός λένε. Όχι γιατί κανείς δεν πέθανε από αυτήν, αλλά γιατί πακέτο πάνε μαζί της και τόσα καλά. Αλληλεγγύη, ανθρωπιά, ταπεινότητα κλπ.

Κατασκευή ανθρώπινη είναι αυτό που απογίναμε. Ήτοι, να μένει ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του, και να βολοδέρνεται μονάχος με τα προβλήματά του. Μας έφτιαξαν έτσι. Να θεωρείται άξιος αυτός που μόνος του τα καταφέρνει στη ζωή, κι όποιος δεν μπορεί ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να θεωρείται άχρηστος. (Αυτή είναι η κανονική μετάφραση της έννοιας εγωισμός). Λογικοποιείται η άποψη αν εδώ θέσω το: «ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ον». Η κοινωνικότητα πώς μεταφράζεται; Στο να είμαι δημοφιλής και αρεστός; Λάθος μετάφραση της λέξης, ή έστω δεν είχε αυτό το νόημα όταν εφευρέθηκε. Η κοινωνία σαν έννοια έχει να κάνει με.. μοίρασμα. Σε μία υγιής κοινωνία (ας θυμηθούμε τις παλιές γειτονιές), όλοι μοιράζονταν τα πάντα. Όποιος είχε έδινε σ’ αυτόν που δεν είχε, δεν υπήρχαν διαφορές -στο γενικό του οι διαφορές.

Εκεί μας πάει, πάλι κότσαρε και το «θες δεν θες».

• Ό,τι σάπιο ξεμπροστιάζεται (από μόνο του, μαγικά) μέχρι που καίγεται (πάλι από μόνο του, μαγικά). Είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ. (Εννοείται, αλλά το ξανα-κοτσάρω.. «θες δεν θες»)

Δεν θα το αναπτύξω άλλο, μπορείς να παρατηρήσεις εξετάζοντας και να δεις ιδίοις όμμασι -και με κάθε λεπτομέρεια- το αύριο.

Παγίδα είναι να μένεις κοιτώντας αυτό που φαίνεται. Αν μείνεις σ’ αυτό που βλέπεις γύρω σου 1ον θα θεωρήσεις ηλιθιότητες αυτά που γράφω (αλλά αυτό είναι το λιγότερο, εγώ τι θα πάθω;) 2ον θα πτοηθείς..

Αν δηλαδή μείνεις στο ότι οι παπάρες συνεχίζουν να μας πηδούν (καμία αλλαγή, όσο κι αν παλέψαμε, άδικος κόπος, ματαιότης ματαιοτήτων), ότι «ο κόσμος δεν άλλαξε» (μα εσύ είσαι ο κόσμος!!! Νοιώθεις -και πολύ μάλιστα- ότι άλλαξες, άσχετα αν αυτό ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ -δεν διαφαίνεται γιατί τώρα χτίζεται η «θεωρία». Αφού χτιστεί θα αρχίσει η «πράξη», η εφαρμογή). Θα πτοηθείς λοιπόν και.. δεν θα παίξεις (κατά πώς σε συμφέρει) τον ρόλο σου.

Εδώ πρέπει να προσθέσουμε κάτι. Εκτός από το «θες δεν θες» (που είπαμε μεταφράζεται ως: όσο αρνείσαι να υπακούσεις τις «εντολές», τόσο πιο πολύ θα σε γαμάει. Για να το κάνεις τελικά), υπάρχει και το «Η ιστορία θα πάει εκεί που θέλει να πάει, με ή χωρίς εσένα μέσα».

Παλιά είχα την εξής απορία σχετικά με το συμπαντικό σενάριο. Σκεφτόμουν πώς γίνεται να είναι εξ αρχής γραμμένο, κι ο καθένας να μπορεί να επιλέγει, και τελικά να βγαίνει το αυτό αποτέλεσμα. Κάτι δεν μου κόλλαγε, μέχρι που κατάλαβα αυτό με την απόλυτη σημαντικότητα και ταυτόχρονα την απόλυτη ασημαντότητα του καθενός μας. Μετάφραση: Ο καθένας μας προκαλεί μία συγκεκριμένη ενέργεια, η οποία αυτή ενέργεια κινεί την ιστορία (είτε κάνει είτε δεν κάνει, το ίδιο είναι). Με αυτήν την έννοια είμαστε ΟΛΟΙ απόλυτα σημαντικοί. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, υπάρχει και μία δεύτερη παράμετρος στο ζήτημα. Το σύμπαν δεν μας βλέπει μεμονωμένα.. Αν δεν κάνεις εσύ (βλ. προηγούμενη παρένθεση) βοηθάς ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ. (Με την μία ή την άλλη εκδοχή η ιστορία πάντα κερδισμένη βγαίνει).

Το μόνο που ΕΣΥ αποφασίζεις -παίζοντας στο ήδη γραμμένο, από άλλο χέρι, σενάριο- είναι αν θα φέρεις το αποτέλεσμά σου ή αν δεν το φέρεις κι έτσι βοηθήσεις κάποιον άλλον να φέρει το δικό του.

stefania

(από ksipnistere)