Οι Βρυξέλλες καρδιοχτυπούν....

Η Συμφωνία των Βρυξελλών, της 21^ης Ιουλίου, υπήρξε η πρώτη πολιτική απάντηση της Ευρώπης στην αδηφάγο διάθεση των διεθνών κερδοσκόπων, να πλουτίσουν με τη δυστυχία της ευρωζώνης, ξεκινώντας από την Ελλάδα, και συνεχίζοντας με την Ιταλία και την Ισπανία.

Από τότε, πέρασε περισσότερος από ένας μήνας, και η Συμφωνία που επρόκειτο να βάλει «πάτο στο βαρέλι», όχι της ελληνικής αλλά της ευρωπαϊκής κρίσης, παραμένει στα χαρτιά. Περίπου σαν γράμμα κενό περιεχομένου, από τη...
στιγμή που η διαδρομή μέχρι την εφαρμογή των αποφάσεών της, είναι έμπλεη χαρακτηριστικών από την καβαφική Ιθάκη.

Τη Συμφωνία των Βρυξελλών ακολούθησε, μεταξύ άλλων, η συνάντηση του Νικολά Σαρκοζί με την Άνγκελα Μέρκελ στο Παρίσι, που επί της ουσίας… προσγείωσε όσους προσδοκούσαν ότι η Γερμανία θα μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, και να υπερβεί τις εθνικές στρεβλώσεις και παθογένειές της. Να σταματήσει δηλαδή να σκέπτεται πως θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη, και να συμβάλλει στην κοινή πορεία για την ουσιαστική, και πολιτική ένωση της ηπείρου, που στη σημερινή εποχή κρίσης που διάγουμε, έχει όλα τα εχέγγυα για να εξελιχθεί σε αντίπαλο δέος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η ελλειμματική ηγεσία, η απουσία οράματος και πολιτικής βούλησης, σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατική προσέγγιση των εξελίξεων, είναι οι παράμετροι που καταδικάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο θεατή και συμπληρωματικό. Αντί να πρωταγωνιστεί.

Αυτή η αγωνία για το μέλλον, που διαπερνά τη σύγχρονη Ευρώπη στο σύνολό της, δεν λειτουργεί ακόμη δημιουργικά, ανατρεπτικά. Προκαλώντας «μικρά σοκ», που θα οδηγούσαν στις απαραίτητες υπερβάσεις. Αντιθέτως, η ηγεσία της Ευρώπης αναλίσκεται σε… συσκέψεις.

Μια τέτοια σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 29 Αυγούστου στις Βρυξέλλες, στην έκτακτη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με αντικείμενο συζήτησης την κατάσταση που διαμορφώνεται στην ευρωζώνη, και τις μελλοντικές προοπτικές.

Στη συνεδρίαση θα μιλήσουν, μεταξύ άλλων, ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και ο Όλι Ρεν. Δηλαδή, τρεις θεσμικοί παράγοντες της Ευρώπης που έχουν αποδείξει την προσήλωσή τους στην ιδέα της ενιαίας Ένωσης. Ό, τι κι αν πουν όμως, θα προσκρούσει και πάλι στο ανυπέρβλητο εμπόδιο που λέγεται Γερμανία. Και εκεί, θα προσγειωθούμε και πάλι στην ομιχλώδη πραγματικότητα.

(από statesmen)