Η ολέθρια μάχη κατά των παθών

Η μεγαλύτερη μάχη για έναν πνευματικό αγωνιστή της Ορθοδοξίας και του Χριστού  είναι αυτή με τον παλαιό του εαυτό. Το παλαιό άνθρωπο προ μετανοίας που τον καταδιώκει συνεχώς και οι μάχες συχνά πυκνά είναι μεγάλες , μακροχρόνιες και ολέθριες. Διότι συγκρούονται ίδιες δυνάμεις και δυστυχώς πολλές φορές το παρελθόν έχει τεράστια επιρροή μιας και ταλαιπωρεί τον αγωνιστή με πολλούς τρόπους.

Για τον Ορθόδοξο αγωνιστή ο κύριος αγώνας του είναι αυτός κατά των...
παθών που ταλανίζουν την ψυχή του και τον εμποδίζουν να ενωθεί με το Θεό. Το πάθος που λαμβάνει και ενέργειες αμαρτίας είναι μια αποκοπή της σχέση του ανθρώπου προς την θέωση μιας και τα πάθη τυφλώνουν την ψυχή του ανθρώπου. Εδώ υπάρχει και ο διαχωρισμός των παθών τα πάθη είναι  ενέργειες της ψυχής άλλα χρειάζονται διάλυση όπως είναι το τσιγάρο, ποτό, τζόγος, διότι μολύνουν τον άνθρωπο μιας και  είναι πάθη που έχουν εισχωρήσει στο άνθρωπο με την συγκατάβαση του. Και άλλα χρειάζονται μεταβολές για παράδειγμα δεν μπορεί ο άνθρωπος να διαλύσει το θυμό αλλά να τον μεταβάλει, δηλαδή να θυμώνει σωστά όπως για παράδειγμα κατά της οκνηρίας και των πτώσεων του κάτι τέτοιο είναι ευεργετικό .

Κάθε πάθος ιδιαίτερα εξωτερικό είναι στην ουσία ένας όφις μέσα στην ψυχή μας που μας κατατρώει την ψυχή. Η μάχη για να βγεί το πάθος από την καρδιά μας είναι τεράστια και ολέθρια. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύοντα στην μάχη αυτή των παθών για τους εξής λόγους: Το πάθος είναι ποιο ισχυρό από την θέληση του ανθρώπου να το νικήσει με αποτέλεσμα η μάχη να είναι άνιση. Ιδιαίτερα όταν το πάθος λαμβάνει μέρος και στην καθημερινότητα του ανθρώπου και είναι κομμάτι και μέρος αυτής τα πράγματα είναι ακόμη ποιο δύσκολα. Το πάθος είναι κάτι που μας αρέσει μας σκλαβώνει και τότε γινόμαστε μέρος του οπότε η ελευθερία είναι αποκλειστικά στα δικά μας χέρια με την βοήθεια του Κυρίου , αν επιθυμούμε πραγματικά να απαλλαγούμε από αυτό .

Αυτό που πρέπει πρώτα να διακρίνουμε είναι την αιτοκρατία του πάθους αυτού που μας τρώει την καρδιά. Δηλαδή πότε ξεκίνησε με ποιες συνθήκες τι δικαιώματα έχουμε δώσει και πως το τρέφουμε. Η κατάσταση έχει ως εξής : Ο όφις που βρίσκεται μέσα μας οργιάζει για να τραφεί εκεί ο άνθρωπος σκλαβώνεται κάνει μια μορφή συναλλαγής και συνεργασίας με το πάθος και λόγω της αδυναμίας του κλείνεται σε αυτό. Άρα όσο τρέφουμε τον όφι τόσο αυτός θα μεγαλώνει και άλλο τόσο ο αγώνας να τον εξοντώσουμε γίνεται ολο ένα και ποιο δύσκολος. Πολλά πάθη έχουν τον χαρακτηρισμό της συνήθειας οπότε δυσκολευόμαστε να δούμε την ζωή μας χωρίς αυτά και με σύμμαχο την πνευματική μας τεμπελιά δεν κάνουμε το μεγάλο βήμα.

Τα στάδια που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι τα εξής :

Αρχικά πρέπει να οπλιστούμε με την θέληση ώστε να μπούμε στην μάχη για να εξοντώσουμε αυτό το πάθος, Εκεί φαίνεται και η δύναμη του αγωνιστή όταν ανεβάζει τον πήχη ψηλά. Ύστερα και με την βοήθεια του πνευματικού μας πατέρα να εμβαθύνουμε στα αίτια του πάθους και να σκάψουμε πάρα πολύ για να βρούμε όλα τα κομμάτια που το συνθέτουν. Στην συνέχεια πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε τον όφι του πάθους ώστε να εξασθενήσει και να νικηθεί. Εδώ υπάρχει και ένα λεπτό σημείο όταν φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση τα πράγματα θα είναι δύσκολα εκεί όμως θα φανεί και η αγωνιστικότητα μας. Ο όφις θα οργιάσει από την στιγμή που θα σταματήσει να τρέφεται θα εκδηλώνει ψυχοσωματικές δράσεις ώστε να ανακόψει την μάχη του αγωνιστή. Για παράδειγμα εκνευρισμός, δάκρυα, σφίξιμο στο στομάχι, άγχος, φοβίες κλπ. Σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να ενδώσουμε απλά να μην δώσουμε σημασία με σύμμαχο την προσευχή και την συχνή μετάληψη των αχράντων μυστηρίων να κερδίσουμε την μάχη. Μη ξεχνάμε τα λόγια του Θεανθρώπου: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα (Ιωανν 15, 5). Ο κίνδυνος που ελλοχεύει μετά και είναι τεράστια παγίδα και ονομάζεται έπαρση της νίκης. Ο όφις μπορεί να έχει εξασθενήσει αλλά ίσως πάρει καιρός για να νικηθεί εάν εμείς θεωρήσουμε ότι τον κερδίσαμε και υπερηφανευτούμε για αυτό τότε το πάθος μπορεί να οργιάσει να μας βρεί χαλαρούς και να μας υποδουλώσει και πάλι για αυτό χρειάζεται αυτομεμψία και επαγρύπνηση όπως λένε και οι άγιοι πατέρες. Η αίσθηση της ελευθερίας που ακολουθεί μετά είναι κάτι απερίγραπτο αυτά τα μικρά πετραδάκια της νίκης κατά των παθών συντελούν και κτίζουν την οδό της θέωσης και την σωτηρίας του ανθρώπου.

Η μάχη λοιπόν με τον παλαιό άνθρωπο είναι μεγάλη ολέθρια και συνεχής για αυτό δεν πρέπει να πέφτουμε σε οκνηρία και χαλαρότητα αν θέλουμε να απελευθερωθούμε ώστε να γίνει η ψυχή μας αετός υψιπέτης στο ταξίδι για την θέωση και την ουράνια βασιλεία . Αυτή η μάχη είναι νεκρή και μάταιη αν θεωρήσουμε ότι η δύναμη ανήκει αποκλειστικά σε εμάς τότε η απογοήτευση μπορεί να μας ρίξει ποιο χαμηλά. Μέσα στα μυστήρια της Αγίας μας εκκλησίας θα βρούμε την δύναμη την παρηγοριά και την βοήθεια στους αγώνες μας, Τα μυστήρια είναι η δύναμη μας , η θεία μετάληψη είναι η ένωση με τον Κύριο ώστε να παίρνουμε δυνάμεις για τις μάχες που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Σπύρος Σκουτής