Πονηριά ή αφέλεια;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ ήταν μόνο απεργία των ξεσηκωμένων ταξιτζήδων. Μαζί τους «εκφράστηκαν» και τραμπούκοι με το καμπανταηλίκι για φοβέρα και…έπιασε. Σε «κυβερνώντες», που τους χρεώνουμε τη ζημιά. Ντόπια, τουριστική και παγκόσμια. Με δείγμα σκέψης και προβληματισμό παλαιοκομματικό και απείρως…ελληνικό. Δεν έπραξε τίποτα η Κυβέρνηση και της το χρεώνουμε. Δεν έδειξε να’ χει καμιά σχέση με τα περάσματα των τουριστών προς την Ελλάδα, με τα έργα που (μας) κόστισαν, με την περιουσία μας ως ελλήνων φορολογουμένων, με την...
κοινωνική ειρήνη που όφειλε να μας εξασφαλίσει.

ΣΗΜΕΡΑ οι της «συμπαθούς τάξης», αύριο οι «τιμημένοι αγρότες» (σήμερα βολεύονται με τις επιδοτήσεις), μεθαύριο όποιοι μπορούν να μπλοκάρουν ό,τι πλημμελώς λειτουργεί στην Ελλάδα της αταξίας. Και οι κυβερνώντες; Καμαρώνουν για την απραξία τους που την εκλάβαμε(;) για στάση σύνεσης και…ευφυΐας. Με την αντίληψη πως η δημοκρατία εδράζεται στα μπλόκα κι ας χτυπιέται η μια επαγγελματική τάξη απ’ τα «έργα» μιας άλλης. Έτσι το’ πιασαν το «άθλημα», έτσι (δεν) ενεργούν και η ζωή συνεχίζεται. Με «συνήθειες» πατροπαράδοτες και τη ματιά κολλημένη στο πολιτικό κόστος, εφιαλτικό όσο και ο (πολιτικός) θάνατος.

ΕΙΔΑΜΕ τους σημερινούς, θυμηθήκαμε τους παλιούς και τη μέθοδο, αναλλοίωτη στο χρόνο. Ακίνδυνη και «αποδοτική». Για την μακροημέρευσή τους στις καρέκλες. Με τη Ν.Δ. του κ. Πολύδωρα και του Αλογοσκούφη να καίγεται η Αθήνα, αλλά με τους σημερινούς πιο πονηρούς και…αποτελεσματικούς. «Θα κουραστούν στους αποκλεισμούς οι ταξιτζήδες, θα τους λυγίσει η αφραγκία». Πονηριά ή αφέλεια; Και τα δυο. Σάμπως οι ίδιοι θα πληρώσουν; Ούτε δραχμούλα απ’ τα ευρώ της βουλευτικής τους αποζημίωσης, ούτε πεντάρα απ’ τη σύνταξη και τον λογαριασμό στο ταμείο.

ΠΑΛΙΟΙ εθνοπατέρες, «έμπειροι», περπατημένοι και οικονομημένοι από χίλιες μεριές, που γίναν’ μοντέλα και πρότυπα για νεότερους και ευφάνταστους. Άλλοι γύρισαν ματσωμένοι απ’ την Ευρώπη ως ευρωβουλευτές, κάποιοι λυσσάξανε να γίνουν υπουργοί (κι οι «απ’ έξω» πασκίζουν) για να χουν πάρε-δώσε με την…Ελβετία, πολλοί κληροδότησαν στον γιο-στην κόρη το «επάγγελμα» κι όλοι μαζί υπέγραψαν για τον «ερεοπαγίτικο» μισθό τους. Για σιγουριά και εξασφάλιση, αλλά και για…αναδρομικά (κάποιοι ήδη τα τσέπωσαν). Χωρίς τσίπα και ντροπή κι ούτε ΕΝΑΣ τους να βγαίνει φανερά και να τους φτύνει, πριν τα βροντήξει.

ΜΕ…ρέγουλα, λοιπόν, και με το μαλακό μη κάτι στραβώσει και η καρέκλα μας ανατραπεί. Με τους…διαμορφωτές της δημόσιας ζωής απέναντι «δραστήριους», ελεύθερους και ατιμώρητους. Με τους φορολογούμενους να αποκαθιστούν τις ζημιές και την Ελλάδα άψυχο κόσμημα-λάφυρο που γυαλίζει σε μάτια που...γυαλίζουν.