Του Θανάση Νικολαΐδη ΔΕΝ θα φύγουμε απ’ το ιατρικό φακελάκι, γιατί δεν είναι σαν τα…άλλα. Είναι σοβαρό όσο και η υγεία και απαίσιο όσο ο γιατρός που το απαιτεί. Αν, βέβαια, το απαιτεί προκαταβολικά και εκεί βρίσκεται η διαφορά. Δεν ισχυρίστηκε κανένας πως ένα «μετεγχειρητικό» δώρο (ακόμα και χρήματα) είναι ανήθικο, ούτε πως ο γιατρός που θα το δεχτεί είναι διεφθαρμένος. Αν, στην Ελλάδα όπου συχνά μαλώνουμε ποιος θα πρωτοπληρώσει τα...
ούζα, κάνεις ένα δώρο στον γιατρό σου, ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, δεν διέπραξες έγκλημα καθοσιώσεως. Αρκεί να συμβεί αυτό με τη βούλησή σου και όταν η περιπέτεια έχει τελειώσει. Τότε, μιλάμε για «φακελάκι ευγνωμοσύνης» κι εδώ θα τελειώναμε.
ΩΣΤΟΣΟ, υπάρχουν και οι αντιρρησίες και οι εκ πεποιθήσεως φανατικοί. «Γιατί να μη δώσεις στο γιατρό του «μπάι πας», όταν δίνεις 300 ευρώ για ένα…φτερό του αυτοκινήτου σου;». Κάπως έτσι αντιμετωπίζει τα πράγματα (και το πρόβλημα) χθεσινός αναγνώστης (μου), που μιλάει για δημοσιογραφική καφρίλα, παραμερίζοντας την ιατρική «τοιαύτην» που έλεγαν και οι παλιοί γυμνασιάρχες. Είναι (σεβαστή) άποψή του, κι ας πρόκειται (έτσι φαίνεται απ’ την ανορθογραφία του) για γιατρό σπουδαγμένο σε ανατολικές χώρες-δεν είναι κακό-που «ξέχασε» τα ελληνικά του. Παραβλέπει ο φίλος μας πως άλλο…φτερό κι άλλο υγεία, άλλο εμπορική συμφωνία με τον λαμαρινά κι άλλο επιστημονική προσφορά βασισμένη στο…φακελάκι και πάμε παρακάτω.
ΜΙΑ ματιά στο (απώτερο) παρελθόν, πείθει πως ο η απανθρωπιά προϋπήρχε του…ανθρώπου. Και «τότε» κάποιοι (ορκισμένοι στον Ιπποκράτη) ολοκλήρωναν στο…πτώμα την εγχείρηση για να τσεπώσουν το χρήμα απ’ το πουλημένο χωράφι, ρήμαζαν ταμεία κι έφτιαχναν βίλες. Κάτω απ’ τη μύτη των απληροφόρητων που μιλούσαν με σεβασμό για αυθεντίες και μεγάλα ονόματα.
ΥΣΤΕΡΑ ήρθε το ΕΣΥ. Με τα «εγώ» των μεγαλογιατρών και τους αμέτρητους διευθυντές, αλλά με ζήλο, αυταπάρνηση και πίστη στο λειτούργημα. Κι όταν ένιωσε ο γιατρός (όχι, βέβαια, όλοι-αλλά δεν κάνουμε στατιστική) πως δεν υπάρχει χώρος αμόλυντος, το αποφάσισε. Είδε τον φακελάκια της πολεοδομίας, τον μιζαδόρο των προμηθειών, τα πιράνχας τριγύρω και ό,τι άλλο παράγει η Ελλάδα της ρεμούλας και…εμπνεύστηκε. Έβγαλε (κι αυτός) τη διαφθορά απ’ τη τσέπη, έρανε το περιβάλλον του και απαίτησε απ’ τον «πελάτη» να κυκλοφορεί στον (ιερό) χώρο του νοσοκομείου, με το λαδωτήρι στο χέρι.
ΓΙ αυτό σου λέω, φίλε μου, ένα είναι το «φάρμακο», αλλά ποιος, πώς και γιατί να το δώσει…
ούζα, κάνεις ένα δώρο στον γιατρό σου, ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, δεν διέπραξες έγκλημα καθοσιώσεως. Αρκεί να συμβεί αυτό με τη βούλησή σου και όταν η περιπέτεια έχει τελειώσει. Τότε, μιλάμε για «φακελάκι ευγνωμοσύνης» κι εδώ θα τελειώναμε.
ΩΣΤΟΣΟ, υπάρχουν και οι αντιρρησίες και οι εκ πεποιθήσεως φανατικοί. «Γιατί να μη δώσεις στο γιατρό του «μπάι πας», όταν δίνεις 300 ευρώ για ένα…φτερό του αυτοκινήτου σου;». Κάπως έτσι αντιμετωπίζει τα πράγματα (και το πρόβλημα) χθεσινός αναγνώστης (μου), που μιλάει για δημοσιογραφική καφρίλα, παραμερίζοντας την ιατρική «τοιαύτην» που έλεγαν και οι παλιοί γυμνασιάρχες. Είναι (σεβαστή) άποψή του, κι ας πρόκειται (έτσι φαίνεται απ’ την ανορθογραφία του) για γιατρό σπουδαγμένο σε ανατολικές χώρες-δεν είναι κακό-που «ξέχασε» τα ελληνικά του. Παραβλέπει ο φίλος μας πως άλλο…φτερό κι άλλο υγεία, άλλο εμπορική συμφωνία με τον λαμαρινά κι άλλο επιστημονική προσφορά βασισμένη στο…φακελάκι και πάμε παρακάτω.
ΜΙΑ ματιά στο (απώτερο) παρελθόν, πείθει πως ο η απανθρωπιά προϋπήρχε του…ανθρώπου. Και «τότε» κάποιοι (ορκισμένοι στον Ιπποκράτη) ολοκλήρωναν στο…πτώμα την εγχείρηση για να τσεπώσουν το χρήμα απ’ το πουλημένο χωράφι, ρήμαζαν ταμεία κι έφτιαχναν βίλες. Κάτω απ’ τη μύτη των απληροφόρητων που μιλούσαν με σεβασμό για αυθεντίες και μεγάλα ονόματα.
ΥΣΤΕΡΑ ήρθε το ΕΣΥ. Με τα «εγώ» των μεγαλογιατρών και τους αμέτρητους διευθυντές, αλλά με ζήλο, αυταπάρνηση και πίστη στο λειτούργημα. Κι όταν ένιωσε ο γιατρός (όχι, βέβαια, όλοι-αλλά δεν κάνουμε στατιστική) πως δεν υπάρχει χώρος αμόλυντος, το αποφάσισε. Είδε τον φακελάκια της πολεοδομίας, τον μιζαδόρο των προμηθειών, τα πιράνχας τριγύρω και ό,τι άλλο παράγει η Ελλάδα της ρεμούλας και…εμπνεύστηκε. Έβγαλε (κι αυτός) τη διαφθορά απ’ τη τσέπη, έρανε το περιβάλλον του και απαίτησε απ’ τον «πελάτη» να κυκλοφορεί στον (ιερό) χώρο του νοσοκομείου, με το λαδωτήρι στο χέρι.
ΓΙ αυτό σου λέω, φίλε μου, ένα είναι το «φάρμακο», αλλά ποιος, πώς και γιατί να το δώσει…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου