Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΧΕΙ τον συμβολισμό του ο «άγνωστος στρατιώτης». Και τη φιλοσοφία και την ιστορία του. Για να ησυχάσουν οι ψυχές των άταφων νεκρών απ’ τους πολέμους, πρωτοστήθηκε (Σύρος, 1880) στην Ερμούπολη το άγαλμα, για να «μεταφερθεί» στο Σύνταγμα (1832), μπροστά στο Κοινοβούλιο.
ΚΙ αν απεργείς γιατί σε πνίγει το δίκαιο, αν έφραξες δρόμους και λιμάνια για να στενάζει ο τουρισμός και να αναστενάζει η δημοκρατία, δεν έχεις το...
δικαίωμα να μιαίνεις εθνικά σύμβολα. Κι αν ένας ανόητος πάνω στην οργή ή την αμορφωσιά του έβαλε το ταξί του πάνω στον «Άγνωστο Στρατιώτη», θα’ πρεπε όλοι να σπεύσουν και να του τραβήξουν το γιακά. Να σπεύσει και ο Πρόεδρος (Λυμπερόπουλος-ΣΑΤΑ) για μια δημόσια «συγγνώμη» και αποκατάσταση των άλλων ταξιτζήδων που δεν παίζουν με τα σύμβολα και τους θεσμούς.
ΚΑΙ, βέβαια, όφειλε να είναι συνεπής η Πολιτεία και η Κυβέρνηση συνεπέστερη. Να εγκύψει σε περιπτώσεις ταξιτζήδων τραγικές και να βοηθήσει καταχρεωμένους για μιαν άδεια. Θα’ ταν δίκαιο και ανθρώπινο να αποζημιώσει τους ελάχιστους μη πάνε φυλακή για μιαν άδεια ταξί που τη χρωστάνε και να κλείσει τ’ αυτιά στους βολεμένους με τις πολλαπλές και που τις εμπορεύονται.
ΝΑ ξαναπάμε στις δημόσιες συμπεριφορές κλάδων και ομάδων. Στη δημοκρατία που την εννοεί ο καθένας κατά τη διάνοιά του και την προσαρμόζει κατά το συμφέρον του. Αν στην Ελλάδα των πραξικοπημάτων κρατάμε μνήμες έντονης κακοποίησης της δημοκρατίας από «ψηλά», δεν ξεχνάμε και συμπεριφορές ομαδοποιημένων απείθαρχων ελλήνων. Οι δημόσιοι δρόμοι ανήκουν σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά, αλλά μπλοκάρονται, κατά καιρούς, από «αγανακτισμένους αγρότες». Κόβουν την Ελλάδα στα δυο, με την Αστυνομία θεατή, τη δημοκρατία στο χαντάκι και τον νταλικέρη να τραβάει τα μαλλιά του.
ΤΟ ‘ξερε η «συμπαθής τάξη» των ταξιτζήδων πως πάμε καλά από τουρισμό και άνθρωποί της βάλθηκαν να τον σκοτώσουν. Όχι, βέβαια, με την απεργία τους που παραμένει συνταγματικό δικαίωμα (και μόνο για το «τάιμιγκ» κρίνονται), αλλά για τις «εισόδους». Από λιμάνια και αεροδρόμια θα ξεκινήσει τη γύρα του ο τουρίστας στην Ελλάδα των μνημείων και της ιστορίας - το’ ξεραν και του’ κοψαν τη φόρα.
ΚΙ αν στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων» (όπου ανήκουμε…γεωγραφικά) ονειρευτεί κάποιος να κλείσει δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια, θα ξυπνήσει με εφιάλτες. Θα (ξε)πληρώνουν και τα εγγόνια του, θα τον ξεχάσουν οι φίλοι, θα τον γράψει η ιστορία.
ΕΧΕΙ τον συμβολισμό του ο «άγνωστος στρατιώτης». Και τη φιλοσοφία και την ιστορία του. Για να ησυχάσουν οι ψυχές των άταφων νεκρών απ’ τους πολέμους, πρωτοστήθηκε (Σύρος, 1880) στην Ερμούπολη το άγαλμα, για να «μεταφερθεί» στο Σύνταγμα (1832), μπροστά στο Κοινοβούλιο.
ΚΙ αν απεργείς γιατί σε πνίγει το δίκαιο, αν έφραξες δρόμους και λιμάνια για να στενάζει ο τουρισμός και να αναστενάζει η δημοκρατία, δεν έχεις το...
δικαίωμα να μιαίνεις εθνικά σύμβολα. Κι αν ένας ανόητος πάνω στην οργή ή την αμορφωσιά του έβαλε το ταξί του πάνω στον «Άγνωστο Στρατιώτη», θα’ πρεπε όλοι να σπεύσουν και να του τραβήξουν το γιακά. Να σπεύσει και ο Πρόεδρος (Λυμπερόπουλος-ΣΑΤΑ) για μια δημόσια «συγγνώμη» και αποκατάσταση των άλλων ταξιτζήδων που δεν παίζουν με τα σύμβολα και τους θεσμούς.
ΝΑ ξαναπάμε στις δημόσιες συμπεριφορές κλάδων και ομάδων. Στη δημοκρατία που την εννοεί ο καθένας κατά τη διάνοιά του και την προσαρμόζει κατά το συμφέρον του. Αν στην Ελλάδα των πραξικοπημάτων κρατάμε μνήμες έντονης κακοποίησης της δημοκρατίας από «ψηλά», δεν ξεχνάμε και συμπεριφορές ομαδοποιημένων απείθαρχων ελλήνων. Οι δημόσιοι δρόμοι ανήκουν σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά, αλλά μπλοκάρονται, κατά καιρούς, από «αγανακτισμένους αγρότες». Κόβουν την Ελλάδα στα δυο, με την Αστυνομία θεατή, τη δημοκρατία στο χαντάκι και τον νταλικέρη να τραβάει τα μαλλιά του.
ΤΟ ‘ξερε η «συμπαθής τάξη» των ταξιτζήδων πως πάμε καλά από τουρισμό και άνθρωποί της βάλθηκαν να τον σκοτώσουν. Όχι, βέβαια, με την απεργία τους που παραμένει συνταγματικό δικαίωμα (και μόνο για το «τάιμιγκ» κρίνονται), αλλά για τις «εισόδους». Από λιμάνια και αεροδρόμια θα ξεκινήσει τη γύρα του ο τουρίστας στην Ελλάδα των μνημείων και της ιστορίας - το’ ξεραν και του’ κοψαν τη φόρα.
ΚΙ αν στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων» (όπου ανήκουμε…γεωγραφικά) ονειρευτεί κάποιος να κλείσει δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια, θα ξυπνήσει με εφιάλτες. Θα (ξε)πληρώνουν και τα εγγόνια του, θα τον ξεχάσουν οι φίλοι, θα τον γράψει η ιστορία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου