Αφού θέλει να φύγει, γιατί δεν τον αφήνουν;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όταν ένας πρωθυπουργός δηλώνει ξεκάθαρα αλλεπάλληλες φορές ότι η κυβέρνησή του δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνη της και ζητάει πότε ξένους κηδεμόνες και πότε συγκυβέρνηση, δεν έχει πολλούς δρόμους: ή το αίτημά του γίνεται δεκτό και περνάμε στην επόμενη φάση ή παραιτείται και πάει σε εκλογές για να αποφασίσει ο λαός τη νέα του κυβέρνηση.

Όταν ένας πρωθυπουργός μπαίνει σε συζήτηση για κυβέρνηση συνεργασίας, όταν ο βασικός πολιτικός του αντίπαλος του...
θέτει ως όρους την αλλαγή πολιτικής και την παραίτησή του για να τον διαδεχθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής, ή αποδέχεται την πρόταση και πάμε στο παρασύνθημα ή σηκώνει το γάντι της πρόκλησης και πάει σε εκλογές.

● Δεν είναι δυνατόν επί μισή μέρα να πέφτουν στο τραπέζι ονόματα υποψηφίων πρωθυπουργών και ο ίδιος να είναι απών, ακόμη μια φορά, μέχρι αργά το βράδυ.

● Δεν είναι δυνατόν, όταν ο πολιτικός του αντίπαλος του ζητάει αλλαγή πολιτικής και παραίτηση, το κυβερνητικό ρεπορτάζ – το οποίο δίνουν οι δικοί του άνθρωποι – να το εμφανίζει εμμέσως ως δική του πρωτοβουλία. Η αναπόφευκτη διάψευσή του, την οποία έκανε αργά τη νύχτα ο Σαμαράς, αποτελεί διαπόμπευση.

● Δεν είναι δυνατόν να βγαίνει ο κορυφαίος – ως προς την εφαρμογή του Μνημονίου και της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής – υπουργός Λοβέρδος και να λέει ευθέως στα κανάλια αυτό που βίωσαν σχεδόν όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης: «Αισθάνομαι ότι από σήμερα υπάρχει πολιτικό κενό. Δεν με ειδοποίησε κανείς. Μου τηλεφωνούσαν και δεν ήξερα τι να πω».

● Δεν είναι δυνατόν να βγαίνει η υπουργός Διαμαντοπούλου και να κάνει... διαγγέλματα ζητώντας αποκατάσταση της εμπιστοσύνης έναντι της κυβέρνησης.

● Δεν είναι δυνατόν δημοσίως η ίδια υπουργός να ζητάει «ως κυβέρνηση να αλλάξουμε δομή, λειτουργία και πρόσωπα, ώστε να εμπνεύσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, καθησυχάζοντας τους φόβους πολιτών, εταίρων και δανειστών, που βρίσκονται σήμερα στο ζενίθ».

● Δεν είναι δυνατόν τηλεπαρουσιαστές να λένε δημοσίως ότι ο πρωθυπουργός δέχεται... οικογενειακές πιέσεις για να μην παραιτηθεί!

● Δεν είναι δυνατόν να λέει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ύστερα από μια τέτοια μεταξύ τους διαπραγμάτευση, πως «τόνισα στον κ. Παπανδρέου ότι μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία δεν μπορεί να γίνει με τον ίδιο πρωθυπουργό. Γιατί έχει χάσει την εμπιστοσύνη, τόσο της κοινωνίας μας στο να κυβερνά, όσο και της αγοράς στο να τη βγάλει από την κρίση».

● Δεν είναι δυνατόν ολόκληρη η αντιπολίτευση να ζητάει πλέον εκλογές και αυτός να σφυρίζει αδιάφορα.

● Δεν είναι δυνατόν να έχει βγάλει εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, ανθρώπους στους δρόμους και να ασχολείται με το πώς θα βρει... νέο υπουργείο στον... Παπακωνσταντίνου – αν δηλαδή τον σουτάρει κι αυτόν από το πόστο του για να τον διασώσει (!) πολιτικά.

Κατόπιν όλων αυτών, τα πράγματα πλέον ξεκαθαρίζουν: Είναι τέτοιες και τόσες οι δημόσιες αμφισβητήσεις, όχι μόνον από αντιπάλους του, αλλά και από το εσωτερικό του κόμματος και της κυβέρνησής του, ώστε φαίνεται πολύ «λίγη» η κίνησή του να πάει απλώς σε ανασχηματισμό ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης από τους... δικούς του βουλευτές.

Ποιος θα πάρει τον μουντζούρη;

Σήμερα λοιπόν θα ανακοινωθεί η νέα σύνθεση της κυβέρνησης. Ποιος σοβαρός και ικανός άνθρωπος, όμως, θα διακινδυνεύσει τη φήμη και το όνομά του για να τεθεί υπό τις εντολές και να γίνει εξάρτημα ενός πρωθυπουργού που αμφισβητείται απ’ όλες τις πλευρές; Η απάντηση θα δοθεί εντός της ημέρας.

Όμως, το ενδιαφέρον, πιθανότατα, δεν θα εστιάζεται στα ονόματα των νέων υπουργών ή στις αλλαγές πόστων για κάποιους από τους παλαιότερους. Δυστυχώς το ερώτημα που θα πλανάται θα αφορά τον χρόνο ζωής του νέου σχήματος.

Ο Παπανδρέου – ας μην κοροϊδευόμαστε – πότε ζητά, πότε εκλιπαρεί και πότε εκβιάζει την αντιπολίτευση για την περιβόητη συναίνεση. Ο λόγος είναι απλούστατος: το κάρο κόλλησε στη λάσπη και δεν μπορεί να το ξεκολλήσει λόγω πολιτικής αδυναμίας. Βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, διότι απλούστατα απέτυχε παταγωδώς συμπαρασύροντας την Ελλάδα στον γκρεμό.

Τα μηνύματα που λαμβάνει από το εσωτερικό και το εξωτερικό είναι καταλυτικά: η «προφητεία» Παπακωνσταντίνου περί «Τιτανικού» επαληθεύεται. Και αφορά τόσο την κυβέρνηση όσο και τη χώρα.

Τώρα ψάχνει συνενόχους και, αφού προς το παρόν απέτυχε να τους βρει στην αντιπολίτευση, η οποία έχει επιμελώς αποφύγει τις παγίδες και σύσσωμη ζητάει εκλογές, μόνο σε δύο κατευθύνσεις μπορεί να τους αναζητήσει:

● Εκτός κόμματος, σε χώρους «τεχνοκρατών» ή ακόμη και διανοουμένων, απ’ αυτούς που προθύμως τις τελευταίες μέρες έσπευσαν να ταυτιστούν μαζί του διακυβεύοντας ακόμη και την όποια εναπομείνασα σοβαρότητα και αξιοπρέπειά τους. Πόσοι όμως θα θελήσουν να ταυτιστούν με μια κυβέρνηση που καταρρέει;

● Εντός κόμματος, σε όσους θα θελήσουν να πάρουν το ρίσκο της ταύτισης με την πολιτικό εφιάλτη που περιμένει τον Παπανδρέου την επόμενη περίοδο.

Ίσως πάλι θελήσει να «πάρει μαζί του» όσους θεωρούν τους εαυτούς του υποψήφιους διαδόχους στην ηγεσία του κόμματος και – δυνητικά – «πρωθυπουργήσιμους», όπως ονομάζονται στα πολιτικοδημοσιογραφικά καλιαρντά οι Ιζνογκούντ των πολιτικών σχηματισμών.

Ύστερα από άπειρες υποσχέσεις για νέα μοντέλα διακυβέρνησης και δύο αποτυχημένα κυβερνητικά σχήματα μέσα σε ενάμιση χρόνο, εκτός από τη θλιβερή και καταστροφική περιπέτεια στην οποία ενέπλεξε τη χώρα μαζί με τον Παπακωνσταντίνου, ο νυν πρωθυπουργός απαξίωσε πολιτικά, διέλυσε οργανωτικά, μετάλλαξε ιδεολογικά και οσονούπω θα διχάσει και το ΠΑΣΟΚ.

Κανείς δεν ξέρει αν θέλει να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα εντός Ελλάδος. Ήδη η χθεσινή προσπάθειά του να απεμπλακεί από την επαχθή υποχρέωση του κυβερνάν δημιουργεί την απορία γιατί κάποιοι εξακολουθούν να τον... εμποδίζουν!

Αν όμως τελικά το επιλέξει, είτε υπό πίεση είτε με πρωτοβουλία του, τότε θα θέλει να κρατήσει πάση θυσία το κόμμα ακόμη και συρρικνωμένο. Τότε υποστασιοποιείται και το σενάριο περί αλλαγής ονόματος και δομής του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που, στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει – πριν έλθει εκείνη η ώρα – να έχουν εξουδετερωθεί οι... Ιζνογκούντ.

Όταν, λοιπόν, ανακοινωθεί ο ανασχηματισμός, ας έχουμε λίγο περισσότερα κριτήρια κατά νου στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε τις όποιες επιλογές του. Και ας σκεφτόμαστε με ορίζοντα λίγο μακρύτερο από τον στενό προεκλογικό. Όμως, κοντός ψαλμός αλληλούια – και πάλι εδώ είμαστε...

(από "Το Ποντίκι", sibilla-gr-sibilla)