Πλακάκια και…αμπούλες

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ μυστήρια πράγματα, ανεξήγητα(;) και απείρως…αστυνομικά. Παλιά κόλπα, χωροφυλακίστικα, προσαρμοσμένα στην τεχνική των καιρών μας. Με την μολότοφ στα χέρια του ταραξία που ανάβει φωτιές, αλλά προσφέρει και άλλοθι στην...
Αστυνομία. Για να αντιτάξει βία των ΜΑΤ στη βία πετροβολητών και είναι φυσικό. Για να δικαιολογεί, την επόμενη, τα αδικαιολόγητα ο εκπρόσωπός της και είναι αφύσικο. Με τον Υπουργό εξαφανισμένο, γιατί δεν «δάκρυσε» απ’ τα χημικά, δεν εισέπνευσε δηλητήριο από ληγμένες(;) αμπούλες, δεν δείραν’ το παιδί του.
ΓΝΩΣΤΟ (και παλιό) το κόλπο των «γνωστών αγνώστων», γνωστή και η πρακτική της Αστυνομίας. Παρακολουθούμε τη «μάχη» και κρατάμε την ανάσα, όταν τα ρόπαλα ανεβοκατεβαίνουν σε κεφάλια πεσμένων καταγής. Βλέπουμε τον αστυνομικό των ΜΑΤ να γίνεται παρανάλωμα (της μολότοφ) και φυσάμε από μέσα μας για να σβήσει η φωτιά. Ωστόσο, το ξαναλέμε. Ένας τους δεν όρμησε, απιθώνοντας την ασπίδα του, να γραπώσει έναν προβοκάτορα, να τον…ξεκουκουλώσει και να φωνάξει τις κάμερες. Δεν έχει τέτοιαν εντολή και το(ν) κατανοούμε. Μετράμε τραυματίες στα νοσοκομεία και δεν το κατανοούμε. Ούτε τη στάση και συμπεριφορά του εθνικού φορέα της τάξης και ασφάλειας του πολίτη κατανοούμε και τα ερωτήματα πληθαίνουν.
ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ τα ερωτήματα, έρχονται και οι συνειρμοί. Όταν ο έλληνας θέλει, δεν τον κρατάς. Όταν πιστεύει (στο καλό είτε στο κακό) το πετυχαίνει. Το ίδιο και οι διωκτικές αρχές κάθε επιπέδου και «αντικειμένου». Καθυστέρησαν (ποιος ξέρει γιατί…), αλλά έριξαν φως στη «σκοτεινή» «17 Νοέμβρη» αξιοποιώντας το «τίποτα» και οι δράστες είναι στα κελιά. Ήθελαν να φακελώσουν κομμουνιστές, στο παρελθόν, και ο χαφιές έκανε υπερωρίες. Δεν γουστάρουν να δώσουν τέλος στο φαινόμενο «δράση κουκουλοφόρων» και το…πετυχαίνουν.
ΟΛΑ έχουν την αφετηρία τους, και την αναζητήσαμε στις προθέσεις και στην πρακτική των πολιτικών μας. Αυτοί νομοθετούν, αυτοί φέρουν και την ευθύνη. Κι αν άφησαν τον τελευταίο πολίτη αφύλαχτο στα νύχια του κακοποιού κρατώντας φύλακες για το…τομάρι τους, είναι δείγμα πειστικό πόσο μας λογαριάζουν. Κι αν δεν παραιτείται κανένας τους από ντροπή την επομένη των επεισοδίων, είναι απόδειξη πως και οι σημερινοί πορεύονται «κλασικά». Με το παρακράτος να τους «ζεσταίνει» την καρέκλα και τον Υπουργό ψυχρό και απόμακρο. Στ’ αχνάρια των παλιών, με τους Γιοσμάδες στη δούλεψή τους και τους Γκοτζαμάνηδες, που έφεραν στα χείλη του Κ. Καραμανλή τη φράση-κραυγή «ποιος κυβερνάει κ.λπ.» και παραμένει «προσαρμοσμένη», πλην αναπάντητη.