Γράφει η Σοφία ΒούλτεψηΚαι για όσους δεν κατάλαβαν, θα γίνει του Κουτρούλη το πανηγύρι. Στην περίπτωση που θα χρησιμοποιηθούν οι λεγόμενοι «τεχνοκράτες» στην κυβέρνηση ή στην, ακόμη χειρότερη – αν και δεν ξέρουμε πια ποιο είναι το χειρότερο – περίπτωση, που θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών.
Πάει αρκετός καιρός που έκανε την εμφάνισή της η καινούργια καραμέλα. Δεν ήταν και δύσκολο να υιοθετηθεί από τον κόσμο.
Αγανακτισμένοι, απογοητευμένοι, απελπισμένοι καθώς είναι όλοι, ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας για να πιαστούν μες το...
τρικυμισμένο πέλαγος.
Κοιτάνε γύρω τους και βλέπουν το χάος. Κοιτάνε το χθες, το σήμερα, το αύριο και βλέπουν παντού συντρίμμια, σωρούς ερειπίων και πάνω τους στρογγυλοκαθισμένη επίμονα η απόλυτη ανικανότητα.
Οπότε, ρίχνει κάποιος μια ιδέα και μέσα στην απελπισία τους όλοι δηλώνουν έτοιμοι να δοκιμάσουν την καινούργια συνταγή.
Αν το κάνουν, θα διαπιστώσουν ότι πρόκειται για καθάρσιο.
Κατ’ αρχήν, επειδή αυτή τη στιγμή που μιλάμε ΕΧΟΥΜΕ κυβέρνηση τεχνοκρατών.
Ως τεχνοκρατικό είχε διαφημιστεί το σημερινό οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου με τον πρότερο τεχνοκρατικό βίο του στις Βρυξέλλες. Ο κ. Σαχινίδης με τις σούπερ σπουδές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η καθηγήτρια κ. Κατσέλη. Και μια πλειάδα εγχώριων και ξένων συμβούλων.
Ως τεχνοκράτισσα μπήκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας η κ. Παναρίτη. Για να μας φέρει την εμπειρία της από το εξωτερικό – έτσι δεν έλεγαν; Μετά την ξέχασαν και τώρα δίνει κι’ αυτή τις συμβουλές της δια… ραδιοφωνικών συνεντεύξεων.
Έτσι προβλήθηκαν, έτσι διαφημίστηκαν, έτσι αναρριχήθηκαν.
Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ποτέ ότι προσελήφθησαν για τις συγκεκριμένες θέσεις επειδή ήσαν μεγάλοι πολιτικοί νόες.
Σαν τώρα θυμάμαι τα δημοσιεύματα της προεκλογικής περιόδου: Το οικονομικό επιτελείο του Γιώργου. Και από κάτω, πλάκα τα τεχνοκρατικά γαλόνια. Και τα σλόγκαν: Έχουμε τις λύσεις. Παίζουμε τις κρίσεις στα πέντε δάχτυλα. Θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με τρεις, πέντε, επτά κινήσεις – πάντα οι μονοί αριθμοί προσφέρονται για την προπαγάνδα.
Για τι είδους τεχνοκράτες μιλάμε τώρα; Άλλους; Θα δοκιμάσουμε κι’ άλλους;
Και αυτοί οι «άλλοι» θα συνυπάρχουν με τους παλαιοπασόκους; Θα τους δίνουν οδηγίες; Θα τσακώνονται για λογαριασμό τους με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ;
Δεν θα είναι εκλεγμένοι και θα λένε στον κόσμο πώς να σφίγγει κι’ άλλο το ζωνάρι; Θα αναλάβουν την βρώμικη δουλειά; Θα τρώνε αυτοί τις ντομάτες, τις μούντζες και τις αποδοκιμασίες; Θα μπαίνουν στα γραφεία τους και θα μένουν εκεί αποκλεισμένοι από τους Αγανακτισμένους;
Γι’ αυτό σας λέω, θα γίνει του Κουτρούλη το πανηγύρι. Αν, βέβαια, βρεθεί κανένας που θα αναλάβει να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Είναι προφανές πως το πολιτικό σύστημα, ανίκανο να αντιμετωπίσει την έκρηξη οργής, ανίκανο να φέρει βόλτα στους «πελάτες» του, επιχειρεί το στρίβειν δια του αρραβώνος.
Το παράδειγμα της ΙταλίαςΦυσικά, και γι’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει προηγούμενο. Ιταλικό, φυσικά.
Η Ιταλία απέκτησε για πρώτη φορά κυβέρνηση τεχνοκρατών από τον Απρίλιο του 1993 ως τον Μάιο του 1994 υπό τον Κάρλο Ατσέλιο Τσιάμπι (τον μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας), διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας από το 1979 ως το 1993 – σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς τι έγινε επί των ημερών του στην Ιταλία. Μύλος. Η χώρα παρέλυσε. Οι «σοφοί» υπουργοί του όχι μόνο δεν έπαιρναν καμιά (τεχνοκρατική) απόφαση, αλλά οι φάκελοι, τα χαρτιά και τα νομοσχέδια παρέμεναν επί μήνες σωροί στα γραφεία τους, διότι δεν τολμούσαν να τα παρουσιάσουν στη Βουλή και στη Γερουσία των εκλεγμένων.
Τελικά η κυβέρνηση έπεσε, στην εξουσία βρέθηκε ο Μπερλουσκόνι για επτά μόλις μήνες, στη διάρκεια των οποίων ως υπουργός των Οικονομικών υπηρέτησε ο Λαμπέρτο Ντίνι, οικονομολόγος και στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, υπεύθυνος για την Ιταλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Μάλτα και αργότερα στέλεχος της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας.
Μετά την πτώση της βραχύβιας εκείνης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, που και εκείνος είχε υποπέσει στο… τεχνοκρατικό αμάρτημα, ο τεχνοκράτης Ντίνι, (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, για να μην ξεχνιόμαστε), πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Πρόεδρο Σκάλφαρο.
Βρέθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο χάρη στην ψήφο της Κεντροαριστεράς (το δικό του κόμμα, η δεξιά απείχε) και σχημάτισε και αυτός μια αμιγώς τεχνοκρατική κυβέρνηση.
Φυσικά, έπεσε κι’ αυτός με μεγάλο κρότο και το 1995 κυβέρνηση σχημάτισε ο Ρομάνο Πρόντι, με τον κεντροαριστερό συνασπισμό της «Ελιάς», στον οποίο είχε στο μεταξύ ενταχθεί ο Ντίνι (πρώην δεξιός, για να μην ξεχνάμε και τον αχταρμά της συναίνεσης, σύγκλισης και κοινών στόχων), με το κόμμα που στο μεταξύ είχε ιδρύσει, υπό την ονομασία «Ιταλική Ανανέωση».
«Τεχνοκράτες» είχε χρησιμοποιήσει κι’ αυτός στην δική του κυβέρνηση, ως επικεφαλής της Κεντροαριστερής Συμμαχίας της «Ελιάς», με αποτέλεσμα αυτή να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και ο Πρόντι να παραιτηθεί.
Και ο ίδιος ο άλλωστε, ως τεχνοκράτης προβλήθηκε και επικράτησε. Ως «Ιλ Προφεσσόρε» (ο καθηγητής) έγινε γνωστός. Με σπουδές στο London School of Economics και στο Στάνφορντ, καθηγητής Βιομηχανικής Πολιτικής στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, διοικητής της κρατικής εταιρίας που είχε υπό τον έλεγχό της όλες τις ΔΕΚΟ.
Θέλετε να μάθετε τι έγινε στην Ιταλία και επί των ημερών του; Χαμός! Το απόλυτο χάος. Δεν υπέγραφε κανείς τίποτε. Το μόνο του επίτευγμα (που είναι φανερό ότι θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα), η είσοδος της Ιταλίας στο ευρώ, με την βοήθεια του Τσιάμπι, που στο μεταξύ τον είχε διορίσει υπουργό των Οικονομικών.
Από κει και πέρα, η Ιταλία απλώς έπαψε να κυβερνάται – σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Μετά την παραίτησή του, ο Πρόντι βρήκε άλλη τεχνοκρατική θέση, ως Πρόεδρος της Κομισιόν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο, στον Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα πρώτα και στον Μπερλουσκόνι μετά.
Πέντε χρόνια αργότερα, επέστρεφε στην ιταλική πολιτική σκηνή και ξανάρχιζε τα ίδια. Ξαναπαραιτήθηκε το 2007, όταν έχασε την πλειοψηφία στη Γερουσία.
Ακολούθησε νέα περίοδος αστάθειας με τον Πρόεδρο Ναπολιτάνο να προσπαθεί να σχηματίσει – και αυτός – κυβέρνηση τεχνοκρατών. Είχε συνομιλίες ακόμη και με τον (τεχνοκράτη) πρώην Επίτροπο Μάριο Μόντι, ακόμη και τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας (και οσονούπω επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) Μάριο Ντράγκι – μήπως σας θυμίζει τίποτε κι’ αυτό;
Φυσικά, δεν βρέθηκε κανένας τρελός για να δεχθεί και η εντολή κατέληξε ξανά στον Πρόντι, που τελικά πήρε οριακά ψήφο εμπιστοσύνης από την Γερουσία, καθώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ήθελε ούτε να ακούσει το ενδεχόμενο επανάκαμψης του Μπερλουσκόνι.
Στο μεταξύ, οι Ιταλοί δεν είχαν μάθει το μάθημά τους και μέσα στο απόλυτο χάος, ζητούσαν να φύγει ο Πρόντι και να σχηματιστεί μια κυβέρνηση αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από τεχνοκράτες.
Από τεχνοκρατική περιπέτεια σε τεχνοκρατική περιπέτεια, όλα πήγαιναν τόσο καλά που και το κόμμα του Ντίνι και η ίδια η «Ελιά» απορροφήθηκαν από άλλο… φυτό, την «Μαργαρίτα»!
Πέρσι, σε μια από τις κρίσεις της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, έγινε και πάλι στην Ιταλία συζήτηση για το ενδεχόμενο να σχηματίσει κυβέρνηση ο Μάριο Ντράγκι, αντιπρόεδρος μέχρι το 2002 της Goldman Sachs βεβαίως, διοικητής της κεντρικής τράπεζας και, όπως είπαμε, επικεφαλής της ΕΚΤ από τον προσεχή Οκτώβριο.
Όπως ήταν αναμενόμενο από μια γάτα του είδους του, αντιστάθηκε σθεναρά. Διαφορετικά, τώρα δεν θα όδευε προς την ΕΚΤ, αλλά προς την… έξοδο.
Η «Σίβυλλα» (http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/06/o_09.html), θυμήθηκε τις προάλλες τι έλεγε για τους τεχνοκράτες ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Ο τεχνοκράτης δεν έχει συνείδηση, δεν έχει τοποθέτηση μέσα στην κοινωνική δομή. Είναι πληρωμένο χέρι. Είναι όπως πληρώνεις κάποιον για να κάνει μια δολοφονία. Πληρώνεις τον τεχνοκράτη να σου βγάλει τη δουλειά. Λοιπόν, “τεχνοκράτης” δεν είναι ουδέτερη λέξη».
Τον ανακάλυψε, όμως, ο γιος του. Και πολλοί άλλοι, όπως φαίνεται. Έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ιταλίας και την πορεία προς το νέο χάος.
Να θυμίσω; Η Ιταλία είναι μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές χώρες, έχει εργοστάσια, έχει την Φίατ, έχει αγροτική παραγωγή, κάθεται στα μεγάλα τραπέζια, εξάγει μεγάλα ονόματα της μόδας. Δηλαδή, αντέχει τους κραδασμούς.
Ακόμη και τους τεχνοκρατικούς. Εδώ δεν θα γίνει απλώς του Κουτρούλη ο γάμος.
Εδώ – τώρα που το καλοσκέφτομαι - αν κάποιοι τεχνοκράτες αναλάβουν να εφαρμόσουν μνημόνια (1,2,3 και ούτω καθεξής), θα ψάχνουμε αν το κεφάλι μας βρίσκεται στους ώμους μας…
Αγανακτισμένοι, απογοητευμένοι, απελπισμένοι καθώς είναι όλοι, ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας για να πιαστούν μες το...
τρικυμισμένο πέλαγος.
Κοιτάνε γύρω τους και βλέπουν το χάος. Κοιτάνε το χθες, το σήμερα, το αύριο και βλέπουν παντού συντρίμμια, σωρούς ερειπίων και πάνω τους στρογγυλοκαθισμένη επίμονα η απόλυτη ανικανότητα.
Οπότε, ρίχνει κάποιος μια ιδέα και μέσα στην απελπισία τους όλοι δηλώνουν έτοιμοι να δοκιμάσουν την καινούργια συνταγή.
Αν το κάνουν, θα διαπιστώσουν ότι πρόκειται για καθάρσιο.
Κατ’ αρχήν, επειδή αυτή τη στιγμή που μιλάμε ΕΧΟΥΜΕ κυβέρνηση τεχνοκρατών.
Ως τεχνοκρατικό είχε διαφημιστεί το σημερινό οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου με τον πρότερο τεχνοκρατικό βίο του στις Βρυξέλλες. Ο κ. Σαχινίδης με τις σούπερ σπουδές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η καθηγήτρια κ. Κατσέλη. Και μια πλειάδα εγχώριων και ξένων συμβούλων.
Ως τεχνοκράτισσα μπήκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας η κ. Παναρίτη. Για να μας φέρει την εμπειρία της από το εξωτερικό – έτσι δεν έλεγαν; Μετά την ξέχασαν και τώρα δίνει κι’ αυτή τις συμβουλές της δια… ραδιοφωνικών συνεντεύξεων.
Έτσι προβλήθηκαν, έτσι διαφημίστηκαν, έτσι αναρριχήθηκαν.
Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ποτέ ότι προσελήφθησαν για τις συγκεκριμένες θέσεις επειδή ήσαν μεγάλοι πολιτικοί νόες.
Σαν τώρα θυμάμαι τα δημοσιεύματα της προεκλογικής περιόδου: Το οικονομικό επιτελείο του Γιώργου. Και από κάτω, πλάκα τα τεχνοκρατικά γαλόνια. Και τα σλόγκαν: Έχουμε τις λύσεις. Παίζουμε τις κρίσεις στα πέντε δάχτυλα. Θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με τρεις, πέντε, επτά κινήσεις – πάντα οι μονοί αριθμοί προσφέρονται για την προπαγάνδα.
Για τι είδους τεχνοκράτες μιλάμε τώρα; Άλλους; Θα δοκιμάσουμε κι’ άλλους;
Και αυτοί οι «άλλοι» θα συνυπάρχουν με τους παλαιοπασόκους; Θα τους δίνουν οδηγίες; Θα τσακώνονται για λογαριασμό τους με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ;
Δεν θα είναι εκλεγμένοι και θα λένε στον κόσμο πώς να σφίγγει κι’ άλλο το ζωνάρι; Θα αναλάβουν την βρώμικη δουλειά; Θα τρώνε αυτοί τις ντομάτες, τις μούντζες και τις αποδοκιμασίες; Θα μπαίνουν στα γραφεία τους και θα μένουν εκεί αποκλεισμένοι από τους Αγανακτισμένους;
Γι’ αυτό σας λέω, θα γίνει του Κουτρούλη το πανηγύρι. Αν, βέβαια, βρεθεί κανένας που θα αναλάβει να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Είναι προφανές πως το πολιτικό σύστημα, ανίκανο να αντιμετωπίσει την έκρηξη οργής, ανίκανο να φέρει βόλτα στους «πελάτες» του, επιχειρεί το στρίβειν δια του αρραβώνος.
Το παράδειγμα της ΙταλίαςΦυσικά, και γι’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει προηγούμενο. Ιταλικό, φυσικά.
Η Ιταλία απέκτησε για πρώτη φορά κυβέρνηση τεχνοκρατών από τον Απρίλιο του 1993 ως τον Μάιο του 1994 υπό τον Κάρλο Ατσέλιο Τσιάμπι (τον μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας), διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας από το 1979 ως το 1993 – σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς τι έγινε επί των ημερών του στην Ιταλία. Μύλος. Η χώρα παρέλυσε. Οι «σοφοί» υπουργοί του όχι μόνο δεν έπαιρναν καμιά (τεχνοκρατική) απόφαση, αλλά οι φάκελοι, τα χαρτιά και τα νομοσχέδια παρέμεναν επί μήνες σωροί στα γραφεία τους, διότι δεν τολμούσαν να τα παρουσιάσουν στη Βουλή και στη Γερουσία των εκλεγμένων.
Τελικά η κυβέρνηση έπεσε, στην εξουσία βρέθηκε ο Μπερλουσκόνι για επτά μόλις μήνες, στη διάρκεια των οποίων ως υπουργός των Οικονομικών υπηρέτησε ο Λαμπέρτο Ντίνι, οικονομολόγος και στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, υπεύθυνος για την Ιταλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Μάλτα και αργότερα στέλεχος της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας.
Μετά την πτώση της βραχύβιας εκείνης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, που και εκείνος είχε υποπέσει στο… τεχνοκρατικό αμάρτημα, ο τεχνοκράτης Ντίνι, (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, για να μην ξεχνιόμαστε), πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Πρόεδρο Σκάλφαρο.
Βρέθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο χάρη στην ψήφο της Κεντροαριστεράς (το δικό του κόμμα, η δεξιά απείχε) και σχημάτισε και αυτός μια αμιγώς τεχνοκρατική κυβέρνηση.
Φυσικά, έπεσε κι’ αυτός με μεγάλο κρότο και το 1995 κυβέρνηση σχημάτισε ο Ρομάνο Πρόντι, με τον κεντροαριστερό συνασπισμό της «Ελιάς», στον οποίο είχε στο μεταξύ ενταχθεί ο Ντίνι (πρώην δεξιός, για να μην ξεχνάμε και τον αχταρμά της συναίνεσης, σύγκλισης και κοινών στόχων), με το κόμμα που στο μεταξύ είχε ιδρύσει, υπό την ονομασία «Ιταλική Ανανέωση».
«Τεχνοκράτες» είχε χρησιμοποιήσει κι’ αυτός στην δική του κυβέρνηση, ως επικεφαλής της Κεντροαριστερής Συμμαχίας της «Ελιάς», με αποτέλεσμα αυτή να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και ο Πρόντι να παραιτηθεί.
Και ο ίδιος ο άλλωστε, ως τεχνοκράτης προβλήθηκε και επικράτησε. Ως «Ιλ Προφεσσόρε» (ο καθηγητής) έγινε γνωστός. Με σπουδές στο London School of Economics και στο Στάνφορντ, καθηγητής Βιομηχανικής Πολιτικής στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, διοικητής της κρατικής εταιρίας που είχε υπό τον έλεγχό της όλες τις ΔΕΚΟ.
Θέλετε να μάθετε τι έγινε στην Ιταλία και επί των ημερών του; Χαμός! Το απόλυτο χάος. Δεν υπέγραφε κανείς τίποτε. Το μόνο του επίτευγμα (που είναι φανερό ότι θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα), η είσοδος της Ιταλίας στο ευρώ, με την βοήθεια του Τσιάμπι, που στο μεταξύ τον είχε διορίσει υπουργό των Οικονομικών.
Από κει και πέρα, η Ιταλία απλώς έπαψε να κυβερνάται – σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Μετά την παραίτησή του, ο Πρόντι βρήκε άλλη τεχνοκρατική θέση, ως Πρόεδρος της Κομισιόν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο, στον Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα πρώτα και στον Μπερλουσκόνι μετά.
Πέντε χρόνια αργότερα, επέστρεφε στην ιταλική πολιτική σκηνή και ξανάρχιζε τα ίδια. Ξαναπαραιτήθηκε το 2007, όταν έχασε την πλειοψηφία στη Γερουσία.
Ακολούθησε νέα περίοδος αστάθειας με τον Πρόεδρο Ναπολιτάνο να προσπαθεί να σχηματίσει – και αυτός – κυβέρνηση τεχνοκρατών. Είχε συνομιλίες ακόμη και με τον (τεχνοκράτη) πρώην Επίτροπο Μάριο Μόντι, ακόμη και τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας (και οσονούπω επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) Μάριο Ντράγκι – μήπως σας θυμίζει τίποτε κι’ αυτό;
Φυσικά, δεν βρέθηκε κανένας τρελός για να δεχθεί και η εντολή κατέληξε ξανά στον Πρόντι, που τελικά πήρε οριακά ψήφο εμπιστοσύνης από την Γερουσία, καθώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ήθελε ούτε να ακούσει το ενδεχόμενο επανάκαμψης του Μπερλουσκόνι.
Στο μεταξύ, οι Ιταλοί δεν είχαν μάθει το μάθημά τους και μέσα στο απόλυτο χάος, ζητούσαν να φύγει ο Πρόντι και να σχηματιστεί μια κυβέρνηση αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από τεχνοκράτες.
Από τεχνοκρατική περιπέτεια σε τεχνοκρατική περιπέτεια, όλα πήγαιναν τόσο καλά που και το κόμμα του Ντίνι και η ίδια η «Ελιά» απορροφήθηκαν από άλλο… φυτό, την «Μαργαρίτα»!
Πέρσι, σε μια από τις κρίσεις της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, έγινε και πάλι στην Ιταλία συζήτηση για το ενδεχόμενο να σχηματίσει κυβέρνηση ο Μάριο Ντράγκι, αντιπρόεδρος μέχρι το 2002 της Goldman Sachs βεβαίως, διοικητής της κεντρικής τράπεζας και, όπως είπαμε, επικεφαλής της ΕΚΤ από τον προσεχή Οκτώβριο.
Όπως ήταν αναμενόμενο από μια γάτα του είδους του, αντιστάθηκε σθεναρά. Διαφορετικά, τώρα δεν θα όδευε προς την ΕΚΤ, αλλά προς την… έξοδο.
Η «Σίβυλλα» (http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/06/o_09.html), θυμήθηκε τις προάλλες τι έλεγε για τους τεχνοκράτες ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Ο τεχνοκράτης δεν έχει συνείδηση, δεν έχει τοποθέτηση μέσα στην κοινωνική δομή. Είναι πληρωμένο χέρι. Είναι όπως πληρώνεις κάποιον για να κάνει μια δολοφονία. Πληρώνεις τον τεχνοκράτη να σου βγάλει τη δουλειά. Λοιπόν, “τεχνοκράτης” δεν είναι ουδέτερη λέξη».
Τον ανακάλυψε, όμως, ο γιος του. Και πολλοί άλλοι, όπως φαίνεται. Έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ιταλίας και την πορεία προς το νέο χάος.
Να θυμίσω; Η Ιταλία είναι μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές χώρες, έχει εργοστάσια, έχει την Φίατ, έχει αγροτική παραγωγή, κάθεται στα μεγάλα τραπέζια, εξάγει μεγάλα ονόματα της μόδας. Δηλαδή, αντέχει τους κραδασμούς.
Ακόμη και τους τεχνοκρατικούς. Εδώ δεν θα γίνει απλώς του Κουτρούλη ο γάμος.
Εδώ – τώρα που το καλοσκέφτομαι - αν κάποιοι τεχνοκράτες αναλάβουν να εφαρμόσουν μνημόνια (1,2,3 και ούτω καθεξής), θα ψάχνουμε αν το κεφάλι μας βρίσκεται στους ώμους μας…
(από elzoni)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου