Βράζει το "ηφαίστειο"...

«Το μη χείρον βέλτιστον» οι νέες συμφωνίες, που προωθούνται για την οικονομία. Σε τι ελπίζει τώρα η κυβέρνηση. Αστάθμητος παράγοντας για τις εξελίξεις οι «Αγανακτισμένοι». Η κοινωνική ένταση «εξουδετερώνει» την πολιτική συναίνεση. Ο φόβος νέων διαρροών στο ΠΑΣΟΚ και η απειλή Καρατζαφέρη

Βαθιά ανάσα επιτρέπει να πάρει στη χώρα -και παράλληλα στην κυβέρνηση- η λύση, που δρομολογείται στο πρόβλημα του δανεισμού και του χρέους, αφενός με την παροχή νέου δανείου και αφετέρου με την επαναγορά ομολόγων από τους ιδιώτες κατόχους τους.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, το εσωτερικό ηφαίστειο συνεχίζει να βράζει σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι δυσκολίες στη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, όπως καταγράφηκαν και στη σύσκεψη των αρχηγών υπό τον...
Κάρολο Παπούλια, το κίνημα των «Αγανακτισμένων» που φουντώνει, ο αποκλεισμός της Βουλής από διαδηλωτές και η διαφυγή βουλευτών μέσω… του Εθνικού Κήπου, καθώς και η δήλωση του Γ. Καρατζαφέρη περί απόσυρσης των βουλευτών του ΛΑΟΣ από το Κοινοβούλιο, συνθέτουν ένα εκρηκτικό τοπίο, επαναφέροντας ακόμη και εκλογικά σενάρια, που κάνουν ακόμη πιο ρευστό το κλίμα και αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.

Η διαχείριση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας μοιάζει πλέον πολύ δύσκολη, καθώς οι διεργασίες που συντελούνται, ξεπερνούν τις εξελίξεις στο στενά οικονομικό και δημοσιονομικό πεδίο. Γι’ αυτό και η μεγάλη πρόκληση –για την κυβέρνηση κατ’ αρχάς- είναι να μπορέσει να διαμορφώσει ένα αίσθημα ισορροπίας στην κοινωνία και να πείσει ότι πραγματικά αρχίζει να διαφαίνεται μια μικρή χαραμάδα στο γκρίζο και μελαγχολικό ορίζοντα. Με άλλα λόγια, όπως σημειώνεται, να εδραιώσει, σε συγκεκριμένες βάσεις όμως, την άποψη ότι τα σχετικώς «καλά νέα» από πλευράς των δανειστών μας μπορούν να αποτελέσουν μια νέα αφετηρία για τη σταδιακή έξοδο από την κρίση. Αυτό παραμένει επί του παρόντος ζητούμενο.

Άλλωστε, στις μέρες που ακολουθούν μέχρι και τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. θα πρέπει να «κλειδώσουν» οι συμφωνίες, που φαίνεται ότι προωθούνται. Ύστερα μάλιστα από το σοκ της προηγούμενης εβδομάδας με την απειλή για την μη καταβολή της πέμπτης δόσης και τον άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας , η ανάταξη της κατάστασης, ακόμη και από ψυχολογική πλευρά, δεν είναι και πολύ εύκολη υπόθεση.

Τί θέλει η «Βιέννη» στην Ελλάδα;

Με βάση «το μη χείρον βέλτιστον» η Ελλάδα αποφεύγει την αναδιάρθρωση του χρέους της, που όλοι συμφωνούσαν ότι σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα θα ήταν καταστροφική. Από την άποψη αυτή δικαιώνεται η στάση της κυβέρνησης, που επέμενε σταθερά, κόντρα σε όλα τα σενάρια, τις πιέσεις και τις εικοτολογίες των προηγούμενων εβδομάδων, ότι δεν πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση. Αυτό που προωθείται είναι η πρόταση για τριετή εθελοντική επιμήκυνση των ελληνικών ομολόγων, που λήγουν από το 2012 ως το 2014. Το σχέδιο έχει τη βάση του στη λύση που δόθηκε το 2009 για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και έγινε γνωστό ως «Πρωτοβουλία της Βιέννης». Ήδη κορυφαία στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το χαρακτήρισαν ως «θετική πρωτοβουλία», επειδή σημαίνει «ψήφο εμπιστοσύνης» σε αυτό που κάνει η χώρα μας και «υπονοεί το ενδιαφέρον του ιδιωτικού τομέα για την αναχρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας».

Ταυτόχρονα, ύστερα από τη στροφή της Γερμανίας και την άμβλυνση της άκαμπτης στάσης της κας Μέρκελ, που μέχρι τώρα ήταν αντίθετη, προχωρά και το δεύτερο σκέλος της λύσης για την παροχή του νέου δανείου από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ προς την Ελλάδα ύψους 60 δισ. ευρώ, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας μας για το 2012 και το 2013. Ο φόβος του ντόμινο στην ευρωζώνη, όπως έχει ξαναγράψει η «Αττική Περιφέρεια», έπαιξε μεγάλο ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή, δεδομένων και των κοινωνικών αντιδράσεων, που εξαπλώνονται πλέον σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο σε εκείνες, που έχουν ήδη πιαστεί στο δόκανο του ΔΝΤ.

Σκληρό αντίτιμο

Αυτά τα «καλά νέα», που επιτρέπουν στην Ελλάδα να συνεχίσει να «λειτουργεί», συνοδεύονται όμως από το ισχυρό αντίτιμο των νέων μέτρων, που θα περιλαμβάνονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Εκτός από τις περικοπές, στην αιχμή βρίσκεται το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, που όλα δείχνουν ότι θα τεθεί υπό την ουσιαστική εποπτεία των ξένων δανειστών, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα προχωρήσουν.

Εν όψει του νέου σκληρού πακέτου μέτρων, οι αντιδράσεις, που διαπερνούν οριζόντια όλους τους κομματικούς χώρους, κινδυνεύουν για πρώτη φορά να αποδειχθούν «εκτός ελέγχου». Η πολιτική και κοινωνική ένταση τροφοδοτείται από τις πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, που κατεβαίνει καθημερινά στην πλατεία Συντάγματος, σηματοδοτώντας ενδεχομένως μια «νέα μεταπολίτευση», χωρίς να μπορεί να προβλεφθεί επακριβώς το περιεχόμενό της. Η κυβέρνηση, ορθώς πράττοντας, αποφεύγει να στραφεί κατά των «Αγανακτισμένων», αποδοκιμάζοντας εμμέσως πλην σαφώς ακόμη και τον κ. Πάγκαλο, που μίλησε υποτιμητικά γι’ αυτούς.

Ποιος θα αντέξει…

Το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό το νέο αυτό σκηνικό ενδέχεται να επηρεάσει τις διεργασίες στο εσωτερικό των κομμάτων, αλλά και τις σχέσεις αντιπολίτευσης και κυβέρνησης. Διότι, μπορεί επί παραδείγματι να μην θέτει επισήμως στο τραπέζι κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα το θέμα των εκλογών, αλλά η ανησυχία ενυπάρχει έντονη για το κατά πόσο το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα θα ψηφιστεί -υπό το βάρος αυτού του κοινωνικού κλίματος- από το σύνολο των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο ακυρώνει εν τοις πράγμασι κάθε συζήτηση για την ανάγκη συναίνεσης κυβέρνησης και Ν.Δ., αφού τυχόν νέες διαρροές από το ΠΑΣΟΚ δεν αφήνουν άλλη επιλογή από την προσφυγή σε κάλπες. Άλλωστε, και η προειδοποίηση Καρατζαφέρη για την αποχώρηση του κόμματός του από τη Βουλή δείχνει σε τελική ανάλυση ότι οι πολιτικές εξελίξεις κινούνται πλέον σε τεντωμένο σχοινί.

Γίνεται, δηλαδή, προφανές ότι η επιδιωκόμενη ισορροπία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την προώθηση των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων «απειλείται» ανά πάσα στιγμή από άλλους, απρόβλεπτους παράγοντες. Ακόμη κι αν –παρά το ναυάγιο της σύσκεψης υπό τον κ. Παπούλια- διαμορφώνεται ένα modus vivendi στις σχέσεις των κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, με τις θέσεις που εκφράζουν επί συγκεκριμένων θεμάτων, αυτό δεν επαρκεί πλέον. Οι φυγόκεντρες τάσεις στο πολιτικό πεδίο και ο κοχλασμός στο κοινωνικό προοιωνίζονται ένα «καυτό» από κάθε άποψη καλοκαίρι.

(από attikipress, press-gr)