Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΗΡΘΕ η δημοκρατία, σε δόσεις, κι ας αφήσουμε ποιος και πότε το πρωτοξεκίνησε. Ερίζουν για την…άφιξή της και δεν προβληματίζονται για την τύχη της. Για τα κύτταρά της πριν γίνουν «καρκινικά», για την ενηλικίωσή της, πριν σαπίσει. Κι όταν έπεσε το σύνθημα της κορυφής «κάνε ό,τι γουστάρεις, φτάνει να με ψηφίζεις», η βάση πειθάρχησε. Κι έγινε η χώρα μια απέραντη παράγκα, κάτω απ’ τη...
μύτη τους και τη μύτη μας, με βολεμένους και θύματα, ωστόσο, «αθώα θύματα δεν υπάρχουν» (Ζαν Πολ Σαρτρ).
ΚΑΜΑΡΩΝΑΜΕ για τη «δημοκρατία» στη χώρα της καμπίνας όπου κλέβει ο βενζινάς, κλέβει και ο υπουργός. Κι αν η «τεχνική» και τα ποσά διαφέρουν, η πρόθεση είναι η ίδια, το αποτέλεσμα σωρευτικό και η ζημιά εθνική. Για να θερίζεις θύελλες απορημένος και φταίχτη να μη βρίσκεις. Κι αν τον βρεις, ανοίγουν τα…παραθυράκια του νόμου, για να βγουν ένας-ένας στο ξέφωτο.
ΔΕΝ έπεσε απ’ τον ουρανό η παράγκα. Τη φτιάξαν’ μερακλήδες με προφυλάξεις, τη φόρτωσαν παραλλαγή κι αν σκόνταφτε απάνω της ο «περαστικός», απομακρύνονταν αδιάφορος με σηκωμένους ώμους. Δεν τον άγγιζε η παράγκα, δεν είχε να κάνει (άμεσα) με τη τσέπη του και ο ρωμιός δεν τα μασάει κάτι τέτοια. Δήλωσε «δημοκράτης», ταύτισε την καταγγελία με τη ρουφιανιά και μόνο αν η «φωτιά» αγγίξει τα μπατζάκια του, γίνεται…τούρκος.
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, τη δουλειά τους, εμείς αδιάφοροι και στήθηκε η παράγκα. Χωρίς να φοβούνται οι «χτίστες»-όλα τα’ χαν φροντίσει. Σε ανοιχτή γραμμή με τον «νομοθέτη» και προσαρμοσμένοι στη διάχυτη αντίληψη περί ατιμωρησίας. Καθένας με τη «φιλοσοφία» του και ο πολιτικός (και νομοθέτης) με τη δικιά του. Με τον καημό της ψήφου. Κι αν ο «κουτόφραγκος» φοβάται, συμμορφώνεται και δεν τολμάει, εδώ το πράγμα διαφέρει. Είδες τον διπλανό σου να «προκόβει» ατιμώρητος για τις βρομιές του, το Κράτος ράθυμο για ποινές και κάτι τέτοια βαρετά, τον πολιτικό να σε κοιτάει στα χέρια αν κρατάς το ψηφοδέλτιό του. Αυτό ήταν. Δεν είδες την παράγκα, ηρέμησε και η ψυχή σου. Η ατιμωρησία λειτούργησε λυτρωτικά και ενθαρρυντικά, στην παράγκα της Ελλάδας (είτε στην Ελλάδα της παράγκας).
Η Πολιτεία…αγρίεψε, κάνει συλλήψεις και «υπόσχεται». Εμείς την κοιτάμε και περιμένουμε. Να δεις που τα δόντια θα πάψουν να τρίζουν, θα γίνουν χαμόγελο για τους «κάποιους» και η παράγκα θα παραμείνει μνημείο. Στην Ελλάδα της κομπίνας και της ατιμωρησίας.
ΗΡΘΕ η δημοκρατία, σε δόσεις, κι ας αφήσουμε ποιος και πότε το πρωτοξεκίνησε. Ερίζουν για την…άφιξή της και δεν προβληματίζονται για την τύχη της. Για τα κύτταρά της πριν γίνουν «καρκινικά», για την ενηλικίωσή της, πριν σαπίσει. Κι όταν έπεσε το σύνθημα της κορυφής «κάνε ό,τι γουστάρεις, φτάνει να με ψηφίζεις», η βάση πειθάρχησε. Κι έγινε η χώρα μια απέραντη παράγκα, κάτω απ’ τη...
μύτη τους και τη μύτη μας, με βολεμένους και θύματα, ωστόσο, «αθώα θύματα δεν υπάρχουν» (Ζαν Πολ Σαρτρ).
ΚΑΜΑΡΩΝΑΜΕ για τη «δημοκρατία» στη χώρα της καμπίνας όπου κλέβει ο βενζινάς, κλέβει και ο υπουργός. Κι αν η «τεχνική» και τα ποσά διαφέρουν, η πρόθεση είναι η ίδια, το αποτέλεσμα σωρευτικό και η ζημιά εθνική. Για να θερίζεις θύελλες απορημένος και φταίχτη να μη βρίσκεις. Κι αν τον βρεις, ανοίγουν τα…παραθυράκια του νόμου, για να βγουν ένας-ένας στο ξέφωτο.
ΔΕΝ έπεσε απ’ τον ουρανό η παράγκα. Τη φτιάξαν’ μερακλήδες με προφυλάξεις, τη φόρτωσαν παραλλαγή κι αν σκόνταφτε απάνω της ο «περαστικός», απομακρύνονταν αδιάφορος με σηκωμένους ώμους. Δεν τον άγγιζε η παράγκα, δεν είχε να κάνει (άμεσα) με τη τσέπη του και ο ρωμιός δεν τα μασάει κάτι τέτοια. Δήλωσε «δημοκράτης», ταύτισε την καταγγελία με τη ρουφιανιά και μόνο αν η «φωτιά» αγγίξει τα μπατζάκια του, γίνεται…τούρκος.
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, τη δουλειά τους, εμείς αδιάφοροι και στήθηκε η παράγκα. Χωρίς να φοβούνται οι «χτίστες»-όλα τα’ χαν φροντίσει. Σε ανοιχτή γραμμή με τον «νομοθέτη» και προσαρμοσμένοι στη διάχυτη αντίληψη περί ατιμωρησίας. Καθένας με τη «φιλοσοφία» του και ο πολιτικός (και νομοθέτης) με τη δικιά του. Με τον καημό της ψήφου. Κι αν ο «κουτόφραγκος» φοβάται, συμμορφώνεται και δεν τολμάει, εδώ το πράγμα διαφέρει. Είδες τον διπλανό σου να «προκόβει» ατιμώρητος για τις βρομιές του, το Κράτος ράθυμο για ποινές και κάτι τέτοια βαρετά, τον πολιτικό να σε κοιτάει στα χέρια αν κρατάς το ψηφοδέλτιό του. Αυτό ήταν. Δεν είδες την παράγκα, ηρέμησε και η ψυχή σου. Η ατιμωρησία λειτούργησε λυτρωτικά και ενθαρρυντικά, στην παράγκα της Ελλάδας (είτε στην Ελλάδα της παράγκας).
Η Πολιτεία…αγρίεψε, κάνει συλλήψεις και «υπόσχεται». Εμείς την κοιτάμε και περιμένουμε. Να δεις που τα δόντια θα πάψουν να τρίζουν, θα γίνουν χαμόγελο για τους «κάποιους» και η παράγκα θα παραμείνει μνημείο. Στην Ελλάδα της κομπίνας και της ατιμωρησίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου