Οι Αγανακτισμένοι και το.... όραμα

Ο λόγος που το Δυνατό Μυρμήγκι ξεκίνησε να μοιράζεται ήταν μια μορφή αγανάκτησης. Η πικρία για την αποτυχία μας να δημιουργήσουμε μια πετυχημένη κοινωνία και ο εύκολος τρόπος του να έχουμε άποψη για όλα. Αυτό που κατάλαβα νωρίς είναι ότι ο Έλληνας είναι ανίκανος να κάνει δημιουργικό διάλογο και είναι οπαδός της κοσμοθεωρίας του με φανατικό τρόπο. Φυσικά έχοντας περάσει από την δημόσια ελληνική εκπαίδευση δεν είναι δύσκολο να κατανοήσω τους...
λόγους που συμβαίνει αυτό σήμερα.

Δυστυχώς όσο έξυπνοι και να είναι οι νέοι, η κριτική τους ικανότητα νοσεί και αυτό οφείλεται νομίζω εκτός από την κενότητα της γνώσης τους και στο ότι μεγάλωσαν στο ψέμα. Η εθνική περηφάνια βασίστηκε εξ ολοκλήρου σε μύθους του παρελθόντος και καμία πρόσφατη συλλογική επιτυχία δεν δικαιολογεί αυτή την υπεροψία που δηλητηρίασε το ελληνικό στοιχείο. Το ελληνικό ιδεώδες βρήκε ευκαιρία να αναζωπυρωθεί από κατακτήσεις δίχως κανένα νόημα και ουσία όπως η κατάκτηση του euro το 2004, γεγονός που δίνει μεγαλύτερη θλίψη σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης και έλλειψης πνευματικότητας.

Αυτές οι σκέψεις μου έρχονται διαβάζοντας εκατοντάδες σχόλια στις κινήσεις "Αγανακτισμένοι", που προορίζονται για σήμερα. Βλέπω νέους που εκφράζουν απόψεις συμπαθητικές και όμορφες όμως την ίδια στιγμή δείχνουν ότι ζουν σε έναν κόσμο έξω από τον πραγματικό, ανήμποροι να προσεγγίσουν στο ελάχιστο τις ρίζες της υπάρχουσας κατάστασης. Είναι δύσκολο άλλωστε όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στο ψέμα να ενώσεις τα κομμάτια της σκληρής αλήθειας που δεν είναι εύκολη και καθαρή για να την κολυμπήσεις. Η κοινωνία του facebook που μέχρι χθες περιορίζονταν στην εκδήλωση like, νομίζει ότι είναι έτοιμη να εκφράσει ένα μεγάλο unlike σήμερα για όσα της συμβαίνουν. Όταν όμως δεν ξέρεις να διεκδικείς τα δικαιώματά σου, γιατί ποτέ δεν έμαθες είναι αρκετά δύσκολο να εκφράσεις και την αγανάκτησή σου πετυχημένα και με ουσία. Δεν προδικάζω τα αποτελέσματα μιας τέτοιας κίνησης, παρατηρώ όμως ότι οι αντιδράσεις είναι σπασμωδικές, χωρίς να ξέρουν οι περισσότεροι τι ζητάνε έχουν απλά ανάγκη της έκφρασης μιας αγανάκτησης που ίσως σε τελική ανάλυση είναι και αγανάκτηση προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Αμφιβάλλω για τη διάρκεια που μπορεί να έχει μια τέτοια συγκέντρωση και για τις προτάσεις που θα ακουστούν. Οι αγανακτισμένοι θα πρέπει να είναι φορείς ιδεών και άμεσων προτάσεων ή διεκδικήσεων. Η έκφραση απλής αγανάκτησης δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμη ανούσια σπατάλη πολύτιμου χρόνου και ενέργειας που δεν αποσκοπεί πουθενά και δεν μπορεί να αλλάξει δραστικά το σήμερα. Θα είμαι και εγώ εκεί. 

(από dinatomirmigi)