Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΥΠΑΡΧΟΥΝ θεωρίες. Ο καπιταλισμός μας τα έδωσε(;) κι ήρθε η ώρα να (μας) τα πάρει πίσω. Και δεν ξόδευε μόνο ο πλούσιος περισσότερα από όσα παρήγε. Και ο τελευταίος ευρωπαίος πέρασε τις «ωραίες» στιγμές του υπερκαταναλωτισμού και ήρθε η «άμπωτις». Και, βέβαια, δικαιούται και η τελευταία χωριάτισσα (άλλοτε ξύπναγε ξημερώματα για τα καπνά) να νοιάζεται για «άι λάινερ» και να πληρώνει για «Μπόντι λάιν», αλλά ο καπιταλισμός άλλα κελεύει και… εκδικείται.
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ πανευρωπαϊκά, σήμερα, και προηγήθηκαν άλλες. Με τον πιο σύγχρονο και πολιτισμένο τρόπο και με ΜΑΤ «αχρηστεμένα». Στην Αθήνα της...
βουλής και στη Θεσσαλονίκη του Λ. Πύργου. Με την οργή ελεγχόμενη και τις μολότοφ άσκαστες στην τσάντα ξεσκέπαστων κουκουλοφόρων. Με τα κόμματα εκποδών και τις «ιδεολογίες» σε απόσταση ασφαλείας. Δεν πνίγηκε η οργή του κόσμου-πνίγηκε η προσδοκία κάποιων να «κάψουν την Αθήνα».
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ έξω απ’ τη βουλή και μετρήσαμε υψωμένες γροθιές που εναλλάσσονταν με μούντζες. Έξω οργή, μέσα… σιωπή και οι διπλοσκοπιές μη μας πάθουν κάτι και γίνει το «επάγγελμα» λιγότερο ελκυστικό. Οι εθνοπατέρες συνεδρίαζαν. Για το καλό μας. Για τα προβλήματα του κόσμου κι είχαν πολλές νύχτες να κοιμηθούν.
ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν βγήκε να «μιλήσει» στους συγκεντρωμένους (αν ήταν για παρέλαση είτε γιορτή, θα συνωθούντο στην εξέδρα), δεν βγήκε στο μπαλκόνι υπουργός να απορροφήσει τους κραδασμούς κι ούτε κοινός εκπρόσωπος των κομμάτων στο «γυαλί». Κι ύστερα; Τι άλλο δεν έκαναν τα παλικάρια και οι νιες, τι αποφεύγουν σαν τον διάολο κι ούτε μια παραίτηση να εκτονώνει την οργή του κόσμου;
ΔΕΝ έκαναν μια κίνηση βουλευτών κι ένα κίνημα πολιτικών πέρα από κόμματα και παρατάξεις. Δεν λειτούργησαν διακομματικά για μιαν υπερκομματική επιτροπή που θα συντάσσονταν με τον λαό. Αυτοί, λοιπόν, οι… ανιδιοτελείς εκπρόσωποί μας, βολεμένοι από χίλιες μεριές και με αμέτρητα προνόμια, δεν (συν)αποφάσισαν να κάνουν πίσω. Να μετριάσουν τις δαπάνες για πάρτη τους, να κάνουν μια μικρή θυσία για την Ελλάδα των πενομένων ελλήνων, για την τιμή των όπλων τους και για την αξιοπρέπεια των πολιτών. Δεν είπαν να μας ξαλαφρώσουν από τα μεροκάματα των φρουρών και τον απείραχτο μισθό τους (αποζημίωση…), απ’ τις συντάξεις και τα «δεδουλευμένα» συνταξιούχων του σιναφιού τους.
ΚΙ ήταν ζάχαρη στο ψωμάκι τους η «διακριτική» διαμαρτυρία του κόσμου. Πρόταση; Αντικαταστήστε τους, ως πρόσωπα, στις καρέκλες της εξουσίας.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ θεωρίες. Ο καπιταλισμός μας τα έδωσε(;) κι ήρθε η ώρα να (μας) τα πάρει πίσω. Και δεν ξόδευε μόνο ο πλούσιος περισσότερα από όσα παρήγε. Και ο τελευταίος ευρωπαίος πέρασε τις «ωραίες» στιγμές του υπερκαταναλωτισμού και ήρθε η «άμπωτις». Και, βέβαια, δικαιούται και η τελευταία χωριάτισσα (άλλοτε ξύπναγε ξημερώματα για τα καπνά) να νοιάζεται για «άι λάινερ» και να πληρώνει για «Μπόντι λάιν», αλλά ο καπιταλισμός άλλα κελεύει και… εκδικείται.
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ πανευρωπαϊκά, σήμερα, και προηγήθηκαν άλλες. Με τον πιο σύγχρονο και πολιτισμένο τρόπο και με ΜΑΤ «αχρηστεμένα». Στην Αθήνα της...
βουλής και στη Θεσσαλονίκη του Λ. Πύργου. Με την οργή ελεγχόμενη και τις μολότοφ άσκαστες στην τσάντα ξεσκέπαστων κουκουλοφόρων. Με τα κόμματα εκποδών και τις «ιδεολογίες» σε απόσταση ασφαλείας. Δεν πνίγηκε η οργή του κόσμου-πνίγηκε η προσδοκία κάποιων να «κάψουν την Αθήνα».
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ έξω απ’ τη βουλή και μετρήσαμε υψωμένες γροθιές που εναλλάσσονταν με μούντζες. Έξω οργή, μέσα… σιωπή και οι διπλοσκοπιές μη μας πάθουν κάτι και γίνει το «επάγγελμα» λιγότερο ελκυστικό. Οι εθνοπατέρες συνεδρίαζαν. Για το καλό μας. Για τα προβλήματα του κόσμου κι είχαν πολλές νύχτες να κοιμηθούν.
ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν βγήκε να «μιλήσει» στους συγκεντρωμένους (αν ήταν για παρέλαση είτε γιορτή, θα συνωθούντο στην εξέδρα), δεν βγήκε στο μπαλκόνι υπουργός να απορροφήσει τους κραδασμούς κι ούτε κοινός εκπρόσωπος των κομμάτων στο «γυαλί». Κι ύστερα; Τι άλλο δεν έκαναν τα παλικάρια και οι νιες, τι αποφεύγουν σαν τον διάολο κι ούτε μια παραίτηση να εκτονώνει την οργή του κόσμου;
ΔΕΝ έκαναν μια κίνηση βουλευτών κι ένα κίνημα πολιτικών πέρα από κόμματα και παρατάξεις. Δεν λειτούργησαν διακομματικά για μιαν υπερκομματική επιτροπή που θα συντάσσονταν με τον λαό. Αυτοί, λοιπόν, οι… ανιδιοτελείς εκπρόσωποί μας, βολεμένοι από χίλιες μεριές και με αμέτρητα προνόμια, δεν (συν)αποφάσισαν να κάνουν πίσω. Να μετριάσουν τις δαπάνες για πάρτη τους, να κάνουν μια μικρή θυσία για την Ελλάδα των πενομένων ελλήνων, για την τιμή των όπλων τους και για την αξιοπρέπεια των πολιτών. Δεν είπαν να μας ξαλαφρώσουν από τα μεροκάματα των φρουρών και τον απείραχτο μισθό τους (αποζημίωση…), απ’ τις συντάξεις και τα «δεδουλευμένα» συνταξιούχων του σιναφιού τους.
ΚΙ ήταν ζάχαρη στο ψωμάκι τους η «διακριτική» διαμαρτυρία του κόσμου. Πρόταση; Αντικαταστήστε τους, ως πρόσωπα, στις καρέκλες της εξουσίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου