Να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τον εαυτό τους και τον μισθό τους!

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Το συμπέρασμα που εξάγεται από τις τοποθετήσεις των πολιτικών του συνόλου του πολιτικού φάσματος, από τις άλλοτε ευρηματικές και άλλοτε δραματικές ανακοινώσεις των κομμάτων, από τις «πνευματώδεις» ατάκες που ακούγονται εντός και εκτός κοινοβουλίου, από τα όσα λέγονται σε διάφορες εκπομπές, είναι ότι δεν πρόκειται να καταλάβουν τι συμβαίνει αν δεν ανασταλεί πλήρως η καταβολή των...
μισθών τους.

Ανήκω σ’ εκείνους που πίστευαν πάντα ότι οι πολιτικοί που αξίζουν πρέπει να πληρώνονται πολύ καλά. Η καταστροφή που ζούμε σήμερα, όμως, καταδεικνύει ότι όχι μόνο έχουν πάει χαμένοι τόσοι μισθοί επί τόσες δεκαετίες, αλλά και ότι οι μισθοί (και οι μίζες, και οι μίζες) κατέληξαν σε ανθρώπους που προκάλεσαν βλάβη στη χώρα.

Και το χειρότερο: ΔΕΝ καταλαβαίνουν τι σημαίνει να βλέπει ένας συνταξιούχος μια σύνταξη των 800 ευρώ να μετατρέπεται σε ψίχουλα της τάξης των 500 ευρώ. Είναι όλοι τους στη λογική του «τι να κάνουμε, το ξέρουμε οι άνθρωποι περνούν δύσκολα, αλλά χρειάζονται οι θυσίες, είχαμε φθάσει στο χείλος της χρεοκοπίας». Έτσι απλά!

Συγγνώμη, αλλά γι’ αυτή την καταστροφή ευθύνεται κανείς; Προτίθεται να πληρώσει κανείς; Πολιτικά, αλλά και οικονομικά. Οι βουλευτικοί μισθοί δίδονται με αντάλλαγμα κάποια εργασία. Αυτή τη στιγμή, τι εργασία προσφέρεται όμως; Εδώ καθημερινά διαπιστώνεται πως δεν είχαν διαβάσει ούτε τους όρους του μνημονίου που ψήφισαν.

Με αποτέλεσμα να διαφωνούν με τον εαυτό τους! Χθες είχαμε πάλι τα ίδια στον κοινοβουλευτικό τομέα οικονομικών του ΠΑΣΟΚ – γιατί παίρνουμε μέτρα, γιατί δίνουμε λεφτά στις τράπεζες. Ενώ όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στο μνημόνιο. Το οποίο ψήφισαν!

Έχουμε και τις δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, όπου κάθε φορά λένε κάτι το άστοχο, μετά προσπαθούν να τα μπαλώσουν – αλλά ως γνωστόν η διόρθωση είναι χειροτέρα του λάθους.

Έχουμε και τους απολύτως σιωπηλούς, που απλώς ζεσταίνουν τα έδρανα της Βουλής και των οποίων την ύπαρξη αγνοεί το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων.

Έχουμε και αυτούς που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ένα λεκτικό ατόπημα του αντιπάλου για να το κάνουν σημαία και να απασχολούν την κοινή γνώμη με ανούσιες αντιπαραθέσεις.

Έχουμε και αυτούς που ζητούν… καταδίκες. Ο δήμαρχος Καμίνης θέλει να καταδικάσει ο πρώην δήμαρχος Κακλαμάνης την κατάληψη από τους συμβασιούχους. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θέλει να καταδικάσει ο κ. Σαμαράς την τελευταία κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Άλλοι ζητούν από τον Τσίπρα να καταδικάσει τις εκδηλώσεις των πολιτών κατά πολιτικών.

Ναι, αλλά όταν πιέζεις κάποιον να προχωρήσει σε μια καταδίκη, το ζητάς για να κάνεις αποσπασματική χρήση. Και, δεν κατάλαβα! Γιατί κάποιος να καταδικάσει κάτι επειδή του το λέει ο άλλος; Μοιράζει κανείς πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και δεν το ξέραμε; Απαιτεί κανείς δηλώσεις μετανοίας; Επιδιώκει κανείς ανανήψεις μετεμφυλιακού τύπου;

Αν ψάχνουν για ανανήψαντες, να τους θυμίσω πως πρέπει πρώτα να εντάξουν τους εαυτούς τους στο πάνθεον των δηλωσιών του 21ου αιώνα.

Έχω έτοιμη την δήλωση (από παλιά, αν και με μικρή τροποποίηση): «Αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τον εαυτό μου και τον μισθό μου»!

(από elzoni)