Το μήλο της Εδέμ και τα μήλα των Εσπερίδων (μέρος 2ο)

Υπερβορεία

Η υπερβορεία είναι μια μυθική χώρα για την οποία μας πληροφορούν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς, ανάμεσά τους οι: Ηρόδοτος, Πίνδαρος, Στράβωνας, Απολλόδωρος, Πυθέας, Στέφανος Βυζάντιος, Καλλίμαχος και άλλοι. Η χώρα αυτή θεωρούνταν ότι υπήρχε κάπου πιο πέρα από το βασίλειο του θεού Βορέα, το οποίο τοποθετούνταν στα βόρεια της Θράκης και της Σκυθίας, χωρίς όμως να είναι απόλυτα ξεκάθαρο εάν με την ονομασία αυτή εννοούνταν όλοι οι λαοί που ή κατοικούσαν βορειότερα της σημερινής Ελλάδας ή κάποιος συγκεκριμένος από αυτούς.

Ανεξάρτητα με την γεωγραφική της τοποθέτηση, η χώρα εκείνη φημιζόταν για τη...
μακαριότητα την οποία απολάμβαναν οι κάτοικοί της. Ζούσαν εκατοντάδες χρόνια μέσα σε μια διαρκή ημέρα, χωρίς προβλήματα και ασθένειες να τους ταλαιπωρούν, ενώ οι κλιματικές της συνθήκες, παρά το βορινό της εντόπισής της, ήταν ιδανικές. Η υπερβορεία ήταν ο τόπος στον οποίο, κατά μια παράδοση, κατέφυγε η Λητώ για να γεννήσει τα παιδιά της μακριά από την οργή της καταδίωξης της Ήρας και ήταν ανάμεσα στους Υπερβόρειους που γεννήθηκε η Άρτεμη και ο Απόλλωνας, ο οποίος έξι μήνες το χρόνο ζούσε στη Δήλο και τους υπόλοιπους έξι πήγαινε στους Υπερβόρειους, όπου κατοικούσε και ο μυστηριωδης Άβαρης, εκείνος που δεν έχει βάρος, ένας περιπλανητής ιερέας και θεραπευτής.

Το Αιτιατό Σώμα

Πριν προχωρήσουμε σε σκέψεις πάνω στους δυο αυτούς μύθους, θα είναι χρήσιμο να δώσουμε μερικές σπερματικές γνώσεις για το αιτιατό σώμα, με τη μορφή ενδεικτικών αποσπασμάτων από αναγνωρισμένα έργα.

” Το αιτιατό σώμα είναι μια συλλογή μόνιμων ατόμων, τριών συνολικά, που εμπερικλείονται σε ένα περικάλυμμα νοητικής ουσίας. (…) Συνεπώς, το έργο της Προσωπικότητας – γιατί πρέπει να τα θεωρούμε όλα από αυτή την οπτική γωνία μέχρι να γίνει κτήμα μας η εγωική όραση – είναι πρώτα να εξωραϊσει, να δομήσει και να διευρύνει το Αιτιατό Σώμα (…) Η περιφέρεια του αιτιώδους σώματος ποικίλει ανάλογα τον τύπο και την ακτίνα. (Επιστολές επί του αποκρυφιστικού διαλογισμού, Θιβετανός)

Σε ένα άλλο έργο αναφέρεται ότι το αιτιατό σώμα είναι “το όχημα της εκδήλωσης ενός
Ηλιακού Αγγέλου (…) ο οποίος αντανακλά σε μια πολύ μικρή κλίμακα το έργο του Λόγου στο δικό του πεδίο” (Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός).

” Η ένωση του Βούδδι με το ανώτερο Μάνας αποκαλείται Αιτιατό Σώμα (η ενοποιημένη 5η και 6η αρχή) και είναι η Συνείδηση που ενώνει με οτιδήποτε κατοικεί στη Γη” (Κλειδί της Θεοσοφίας)

Κλείνουμε εδώ την αναφορά στο Αιτιατό Σώμα αναφέροντας ότι το σώμα αυτό διατηρείται για πάρα πολλά χρόνια μετά τον νοούμενο από τους ανθρώπους θάνατο, με άλλα λόγια διατηρείται σε πολλές ενσαρκώσεις και διαλύεται μετά την 4η Μύηση, ενώ τα ζώα στερούνται Αιτιώδους σώματος.

Σύμβολα στις δύο ιστορίες

Τα σύμβολα περικλείουν μέσα τους αυτό που ευρέως λέγεται “αρχετυπικές αλήθειες”. Με άλλα λόγια ένα σύμβολο “συμπυκνώνει” μέσα του γνώσεις κι αντιστοιχίες. Δεν είναι νεκρά, άψυχα σχέδια πάνω σε ένα χαρτί ή στην πέτρα αλλά (ας μου επιτραπεί ο υπερβολικός ίσως όρος) ζώσες αλήθειες. Προσοχή: το σύμβολο εκφράζει, κωδικοποιεί κάποια “αλήθεια” αλλά δεν πρέπει να αποτελεί λατρευτικό αντικείμενο, στο οποίο αποδίδουμε θείες ιδιότητες και τιμές. Λατρεία ανήκει μόνο στο Θεό. Παραδειγματικά αναφέρω το Σταυρό, σύμβολο παγκόσμιο που δεν ανήκει μόνο στο χριστιανισμό. Ο σταυρός της θυσίας, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς, δεν αποτελεί το λατρευτικό αλλά το συμβολικό αντικείμενο, διαμέσου του οποίου εφελκύεται η Θυσία – Αγάπη. Στην πραγματικότητα, αντικείμενο λατρείας δεν είναι ούτε καν η προσωπικότητα Ιησούς, στην οποία φυσικά αποδίδουμε τιμή και σεβασμό.

Τα σύμβολα κάποιες φορές εξελίσσονται, με την έννοια πως, ανάλογα την εποχή και τις επικρατούσες αντιλήψεις, ο συμβολισμός μπορεί να αλλάξει. Για παράδειγμα, το σύμβολο του πεντάκτινου αστέρα (πεντάλφα), χάρη στην επίδραση της χριστιανικής σκέψης, μετατράπηκε από “θετικό” σύμβολο σε “αρνητικό” και συνδέθηκε με τον Σατανά και τη λατρεία του.

Στις ιστορίες αυτές που εξετάζουμε, υπάρχουν αρκετοί συμβολισμοί που θα μας βοηθήσουν στην περαιτέρω κατανόηση. Σύμφωνα με τα όσα αναφέραμε προηγουμένως, δεν θα πρέπει να προξενήσει εντύπωση στον αναγνώστη η πιθανότητα του ο ίδιος να γνωρίζει κάποιον άλλο συμβολισμό. Άλλωστε δεν είναι στον συμβολισμό που θα σταθούμε αλλά στο συνολικό μήνυμα της κάθε ιστορίας.

Ο κήπος της Εδέμ και των Εσπερίδων

Ο κήπος γενικά θεωρήθηκε ως σύμβολο της ψυχής, της συνειδητότητας και της κατάστασης εκείνης που ονομάζεται “ένωση με το Θεό”. Στον κήπο αυτό, όλα είναι “τέλεια”, όλα λειτουργούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, οι καιρικές συνθήκες είναι ευνοϊκές και όλοι είναι ευτυχισμένοι, αθάνατοι και δεν υπάρχουν πόλεμοι, αρρώστιες και θλίψη. Εκεί οι άνθρωποι ζουν με το Θεό και τον κοιτάζουν κατάματα. Είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κατάσταση εκείνη κατά την οποία έχει επέλθει ευθυγράμμιση μεταξύ του κατώτερου και ανώτερου Εαυτού, όπου η Προσωπικότητα έχει απορροφηθεί από την Ατομικότητα.

Στη Γένεση ο κήπος αυτός είναι δημιούργημα του Θεού. Πρόκειται για κατάσταση συνείδησης και όχι για υλικό κήπο με συγκεκριμένη γεωγραφική τοποθέτηση. Μάταια ψάχνουν οι ερευνητές του κόσμου την εντόπισή του πάνω στον πλανήτη και στο υλικό πεδίο κατ’ επέκταση. Το βασίλειο αυτό υπάρχει στο πεδίο μας αλλά ως αντανάκλαση. Ο κήπος είναι το αιτιώδες σώμα του ανθρώπου, το ενορατικό πεδίο της συγχώνευσης του Βούδδι με το Ανώτερο Μάνας, ο 4ος κοσμικός αιθέρας, ο οποίος ίσως να συμβολίζεται στους τέσσερις ποταμούς. Η Εκδήλωση στους ανθρώπους γίνεται αντιληπτή μέσα από τη δυαδικότητα, τα ζεύγη των αντιθέτων με άλλα λόγια. Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και από αυτόν έπλασε την Εύα. Τα ζεύγη των αντιθέτων, το αρσενικό και το θηλυκό, στέκονται μπροστά μας και μπροστά στο Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού, μαζί με τον Όφι. Στην αρχαία ελληνική ιστορία, στον κήπο εκείνο βρίσκεται ο Δράκοντας Λάδων με τα 100 κεφάλια και οι δυο τους, όφις και δράκων, κατά κάποιο τρόπο είναι φύλακες των Δέντρων που βγάζουν τα μήλα. Συλλογιστείτε πάνω σε αυτό που λέει ο Θιβετανός στην Alice Bailey: ” Ο τεθείς στόχος ενώπιον της ανθρωπότητας είναι να αποβούν Διδάσκαλοι της Σοφίας ή συνειδητές μονάδες στο σώμα του Δράκοντα της Σοφίας ή της Αγάπης. Ο άνθρωπος το επιτυγχάνει όταν μπορεί να λειτουργεί συνειδητά στο βουδδικό φορέα ή όταν το αστρικό μόνιμο άτομο αντικαθίσταται από το βουδδικό μόνιμο άτομο” (Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός)

Η ιδανική αυτή κατάσταση αντικατοπτρίζεται στο μύθο της Εδέμ, του κήπου των Εσπερίδων και σε όλα τα αντίστοιχα του Παράδεισου σε όλους τους λαούς, σε όλες τις μυθολογίες.

Μάταια, λοιπόν, ψάχνουν τον κήπο της Εδέμ σε μια συγκεκριμένη χώρα ή περιοχή, όπως μάτια δαπανήθηκε και τόση φαιά ουσία για να αποδείξει ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν οι πρώτοι άνθρωποι επί της γης. Προφανώς ο αναγνώστης θα έχει ήδη αντιληφθεί πως αναφέρονται στα ζεύγη των αντιθέτων, στο αρχετυπικό θηλυκό κι αρσενικό και όχι σε δυο συγκεκριμένες προσωπικότητες.

Καθώς η ψυχή κατευθύνεται προς το πυκνό υλικό πεδίο, καθώς ένας υλικός φορέας δομείται για να τη φιλοξενήσει, η αναπαραγωγή γίνεται μέσω του αμφιγονικού τρόπου, της ένωσης του θηλυκού με το αρσενικό στοιχείο – κύτταρο. Ο πατέρας, το αρσενικό, θεωρείται αποκρυφιστικά ο δότης της ζωής και η μητέρα, το θηλυκό, ο δότης του θανάτου, γιατί περιορίζει τη Ζωή μέσα στη Μορφή και ό,τι έχει Μορφή θα βιώσει το θάνατο, ο οποίος δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν. Έτσι είναι η Εύα (που ο Αδάμ ονόμασε Ζωή) και όχι ο Αδάμ που “δαγκώνει το μήλο”, “εξαπατάται” από τον Όφι και φέρνει το Θάνατο στην ανθρωπότητα, κατά τη χριστιανική θεώρηση. Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, ότι η εσωτερική ερμηνεία του μύθου δεν είναι η έκφραση μιας μισογυνικής σκέψης που αποδίδει στη γυναίκα το Κακό. Άλλωστε, όπως ο ίδιος ο Θεός φροντίζει να ξεκαθαρίσει, θα είναι από αυτήν που ένας μεγάλος Άβαταρ θα γεννηθεί στο μακρινό μέλλον και θα δώσει στη ανθρωπότητα το δρόμο για την επιστροφή στην πριν από την Πτώση κατάσταση.

(συνεχίζεται)

(από fireoffohat)