Γράφει ο Γιάννης Β. Εδώ και μέρες, ξεκινήσαμε αυτήν την αναγκαία "Βουτιά" στα Αδυτα της Ελληνικής Ιστορίας, προσπαθώντας να καταγράψουμε τους Μαύρους Προδότες του Εθνους μας, να παραδειγματιστούμε και να αποτινάξουμε πλέον μια και καλή ενα σάπιο καθεστώς 190 χρόνων! Σήμερα το 4ο Μέρος - Ανδρέας Παπανδρέου. Ο "χαρισματικός" Προδότης (Α' Ενότητα)
Ασφαλώς και μιλάμε για τον μοιραίο άνθρωπο, που άλλαξε για πάντα την...
Ιστορία του τόπου μας. Εναν άνθρωπο, που μέ το επικοινωνιακό του χάρισμα, και τις τεράστιες δυνατότητές του, θα μπορούσε να δώσει στην πατρίδα μας την πιο λαμπρή πορεία που ονειρεύτηκε ποτέ.
Αντ' αυτού, ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΕ, τη ΣΗΜΑΔΕΨΕ και τη ΧΤΥΠΗΣΕ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ.
Ηταν 18 του Οκτώβρη του 1981. Ημέρα Κυριακή, ημέρα εκλογών. Μια μέρα, που θα μου μείνει ΑΝΕΞΗΤΗΛΑ χαραγμένη στη ψυχή μου για πάντα.
Ημουν παιδάκι ακόμη, μόλις 15 ετών. Δεν πολυκαταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου, ούτε και μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος και τη βαρύτητα των εκλογών αυτών. Εμένα μου άρεσε όλο αυτό το νταβαντούρι που γινόταν, σημαίες πράσινες και μπλέ, κόσμος να συγκεντρώνεται στις πλατείες, τραγούδια στα μεγάφωνα, ατέλειωτες συζητήσεις και...καυγάδες μεταξύ των φίλων του πατέρα μου και τον ίδιο, με θέμα τον έναν και μοναδικό ΑΝΤΡΕΑ. Εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια της "αθωωτητας" όπως τα λέγαμε, εμείς τα παιδιά, ηρωοποιούσαμε ο,τι μεγάλο και σπουδαίο βλέπαμε και ακούγαμε. Θές ο τρόπος που μας μάθαιναν την Ιστορία στο σχολείο, θες οι εθνικοπατριωτικές ταινίες που βλέπαμε στο σινεμά, θες τα βιβλία που διαβάζαμε της Πηνελόπης Δέλτα ως επέκταση του μαθήματος των Νέων Ελληνικών, άμα ακούγαμε για κάποιον ο οποίος εθεωρείτο σπουδαίος για το Εθνος, μια γλυκιά ένταση μας συνέπαιρνε.
Και τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας απ αυτούς.
Θυμάμαι, στεκόμουν και τον χάζευα στις προεκλογικές αφίσσες, την ώρα που περίμενα τους γονείς μου να βγούν απ το εκλογικό τμήμα όπου ψήφιζαν. Χαμογελαστός, αισιόδοξος, με θαρραλέο αλλά και καλοσυνάτο βλέμμα, απίστευτα συμπαθής και οικείος, σαν να ήταν ένας απο μάς, καθημερινός, δικός μας άνθρωπος. Ετοιμος να σου πεί "κουράγιο πατριώτη, εδώ είμ' εγώ." Απ' την άλλη, κοίταζα το βλοσυρό, αυστηρό βλέμμα του Γεωργίου Ράλλη. Κι έλεγα μέσα μου, "μα είναι δυνατόν να νικήσει αυτός ο τζιγγρός τύπος με τη στριγγιά φωνή, που δε μπορεί καλά-καλά να πεί το "ρο" και το έλεγε "γο"; Σωστά, αν ήταν δυνατόν δηλαδη. Ελα μου ντε!
Εκείνη τη μέρα, όλοι ήταν χαμογελαστοί και αισιόδοξοι. Δεν έβλεπες ούτε μια φάτσα σκυθρωπή. Ενα παράξενο πράμα. Λές και γιορτάζαμε καμμιά εθνικοαπελευθερωτική γιορτή.
"Ναι γιέ μου, μου λέει ο πατέρας μου. "Σημερα γιορτάζουμε την Ανάσταση της πατρίδας"...
Αχ ρε πατέρα... Εσύ έφυγες νωρίς...
Εκεινο το βράδυ των εκλογών, ήταν σαν όντως να απελευθερώθηκε η Πατρίδα. Με το που ακούστηκε το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα, στις 9.00 περίπου το βράδυ απο το ραδιόφωνο του Δευτέρου Προγράμματος στο τάδε χωριό, στη δείνα περιφέρεια, "Ν.Δ. 678 ψήφους, ποσοστό 18%, ΠΑΣΟΚ 2.235 ψήφους, ποσοστό 67% έγινε ΣΕΙΣΜΟΣ!!! Φωνές, ζήτω, σημαίες, κόρνες, τραγούδια, ένας απίστευτος σαματάς, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου... Ο Ανδρέας Παπανδρέου, έπαιρνε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, την καθολική λαικη εντολή να κυβερνήσει την Ελλάδα...
Ποιός ήταν όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου και γιατί ο Λαός τον αγάπησε τόσο πολύ και του εμπιστεύτηκε τις τύχες του;
Πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια απο τότε, δευτεροετής φοιτητής της Παντείου πλέον, όταν ήρθε η ώρα να αρχίζω να μαθαίνω ΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΗΤΑΝ και τι πρέσβευε ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ... Ο Ανδρέας Παπανδρέου, γόνος του μεγάλου Γεωργίου Παπανδρέου, γεννήθηκε στη Χίο το Φλεβάρη του 1919, όταν ο πατέρας του ήταν εκεί Νομάρχης επί Ελευθερίου Βενιζέλου.
Μεγάλωσε με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας και ο πατέρας του φρόντισε απο νωρίς να του δώσει σπουδαία μόρφωση. Τέλειωσε το γυμνάσιο με άριστα και μπαίνει στο Πανεπιστήμιο το 1938, και τότε δημιουργεί εναν μικρό επαναστατικό πυρήνα αντίστασης κατά του Φασιστικού Καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά. Ομως, δεν αργεί η δράση του να γίνει αντιληπτή απο την Ασφάλεια και συλλαμβάνεται απο τους Ασφαλίτες την ώρα που τύπωνε προκυρήξεις. Ο Ανδρέας οδηγείται την ίδια μέρα στο γραφείο του ίδιου του Υπουργού Ασφαλείας, του περιβόητου Κων/νου Μανιαδάκη, πασίγνωστου για τα βάρβαρα βασανιστήρια που εφάρμοζε εναντίον των αριστερών του ΚΚΕ και τις γκαιμπελικές μεθόδους προπαγάνδας και προβοκάτσιας.
Ο Μανιαδάκης άλλο που δεν ήθελε, κάτι τέτοια "βουτυρόπαιδα και γιαλαντζή επαναστάτες" ήταν βούτυρο στο ψωμί του πρωινού του. Με τη πρώτη "σφαλιάρα", ο ...επαναστάτης αρχίζει και λυγάει. Ο Μανιαδάκης ξέροντας οτι είναι γόνος του πολιτικού Παπανδρέου και με την ελπίδα οτι έβγαλε "λαγό", του προτείνει να τον αφήσει ελεύθερο να φύγει, αρκεί να του αποκαλύψει τους συνεργάτες του και τους σκοπούς του πυρήνα. Και δε σταματάει εδώ, ασφαλώς και βάζει στο παιχνίδι και τον ίδιο τον πατέρα του. Τα πράγματα δυσκολεύουν για τον νεαρό "επαναστάτη" που δεν είχε απλά συναίσθηση ούτε του τί είχε κάνει ούτε της σοβαρότητας της κατάστασης. Αυτός, το μόνο που ήθελε ήταν να πάει....σπίτι του!
Ο Μανιαδής του ρίχνει και το μεγάλο δόλωμα! Ενα διαβατήριο, θεωρημένο για τις ...ΗΠΑ! Αυτό ήταν! Ποιά δημοκρατικά ιδεώδη και...κουραφέξαλα! Εδώ είναι ο Σώζων εαυτόν σωθήτω!
Και στο φινάλε, αντε να τον βρούν στην Αμερική...Κι έτσι, ο Παπανδρέου τα "ξερνάει" όλα, τους σκοπούς του πυρήνα, τους συνεργάτες του, όλους.
Ανάμεσά τους κι ο μεγάλος μετέπειτα Φιλόσοφος και Διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης.
Αυτή, ηταν η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Μια προδοτική πράξη, που κατάφερε να την κρατήσει επτασφράγιστο μυστικό για 43 ολόκληρα χρόνια! Μετά την αποφυλάκισή του, ενα μήνα αργότερα φεύγει για την Αμερική και γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Χαρβαρντ. Στο μεταξύ, η Ιταλία του Μουσσολίνι, μέσω του πρέσβη της στην Ελλάδα Αντόλφο Τσιάνο, παραδίδει τελεσίγραφο υπογεγραμμένο απο τον ίδιο τον Μουσσολίνι για παράδοση της Ελλάδας και διέλευση των Ιταλικών στρατευμάτων δια μέσου αυτής. Ο Μεταξάς το σκίζει και του δείχνει τη πόρτα και μ΄αυτή του την πράξη ΕΞΙΛΕΩΝΕΤΑΙ για τα δεσμά που είχε ρίξει τη πατρίδα με την 4η Αυγούστου. Ο Λαός μας χύνει το αίμα του δίνοντας τον υπ0ερ πάντων Αγώνα στις χιονισμένες κορφές της Πίνδου, γράφοντας το μεγαλύτερο Επος ηρωισμού του 20ου Αιώνα σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ! Κι ο ...επαναστάτης Παπανδρέου; Αυτός επιλέγει τη...ζεστασιά του κρεββατιού του στη φοιτητική εστία του Χαρβαρντ, αφήνοντας τους άλλους να πολεμούν. Ετσι κι αλλοιώς η Ελλάδα γι αυτόν είχε πάψει να υπάρχει απο τότε που το 'σκασε αφήνοντας πίσω του τους συντρόφους του στα χέρια του παρανοικού Μανιαδάκη.
Το 1941, η Αμερική μπαίνει κι αυτή στο πόλεμο και ο Ανδρέας κατατάσσεται ως εθελοντής στο Αμερικανικό Ναυτικό ως ...Νοσοκόμος, καθαρά για να πάρει μέσω αυτής την Αμερικανική Υπηκοότητα, την οποία και διατηρούσε ώς το τέλος της ζωής του, που πρακτικά σημαίνει οτι ενώ ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας, ήταν ταυτόχρονα και Υπήκοος των ΗΠΑ!
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!
Στην Αμερική, όλα κυλούσαν τέλεια για τον νεαρό και φιλόδοξο Ανδρέα. Το 1943 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου και διορίστηκε ως αναπληρωτής καθηγητής (associate professor). Tο 1947 διορίστηκε επίκουρος και στη συνέχεια τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (Berkeley), όπου και διετέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης από το 1956 ως το 1959. Στο μεταξύ, είχε ήδη παντρευτεί την πρώτη του σύζυγο, Χριστίνα Ρασιά, Ελληνοαμερικανίδα Ψυχιάτρο, που τον στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις στο να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Αμέσως σχεδόν μετά, τη χωρίζει και παντρεύεται την αμερικανίδα Μαργαρίτα Τσάντ, η οποία του χαρίζει και 4 παιδιά, τον Γιωργάκη (σημερινό πρωθυπουργό), τη Σοφία, τον Νίκο και τον Αντρίκο.
Τον Γενάρη του 1961, ο Κων/νος Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε, τον καλεί να έλθει στην Ελλάδα, παρ'ότι ήταν γιός του μεγαλύτερου πολιτικού του αντιπάλου, για να αναλάβει τη θέση του επικεφαλής του νεοσύστατου Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, όπου και εργασθηκε ως σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μια μεγάλη πολιτική πράξη απο τον Καραμανλή, που έδειξε και έμπρακτα οτι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η πρόοδος και η ανάπτυξη της χώρας, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το γεγονός οτι ο Ανδρέας ήταν ο γιός του Γεωργίου Παπανδρέου, που τον κατηγορούσε με Ανένδοτο αγώνα ως "σφετεριστή" της πρωθυπουργίας και "αλλοιωτή" των εκλογικών αποτελεσμάτων! Ετσι είναι. Οι Μεγάλοι πολιτικοί Ανδρες κρίονονται απ τις πράξεις τους.
Κι ο Καραμανλής, ΗΤΑΝ μεγάλος πολιτικός άνδρας!
Τέλος πάντων, στις εκλογές του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν θεωρησε και πολύ καλή ιδέα το γεγονός οτι ο γιός του, με το όχι και τόσο άμεμπτο παρελθόν και με το γεγονός ότι συνεργάστηκε με τον Καραμανλή στο Υπουργείο Οικονομικών, να έβαζε υποψηφιότητα με το κόμμα του, την Ενωση Κέντρου, για βουλευτής. Στο τέλος όμως υπέκυψε κι έτσι ο Αντρέας μπαίνει θριαμβευτικά στην πολιτική εκλεγόμενος βουλευτής Αχαίας. Μετείχε στην κυβέρνηση του πατέρα του, αρχικά ως υπουργός Προεδρίας και λίγο αργότερα ως αναπληρωτής Yπουργός Συντονισμού. Απο δώ όμως ξεκινάνε και οι φιλοδοξίες του, φτάνοντας στο σημείο να πριονίζει σιγά σιγά τη καρέκλα του ίδιου του πατέρα του, "διαφωνώντας" συνεχώς μαζί του σε θέματα πολιτικού συντονισμού και σιγά-σιγά συσπειρώνει γύρω του την αριστερίζουσα πτέρυγα της Ενωσης Κέντρου, δημιουργώντας αντιπολιτευτικό πυρήνα μέσα στο ίδιο του το κόμμα! Ο πατέρας του, έξαλλος με την απαράδεκτη συμπεριφορά του, φτάνει στο σημείο να δηλώσει σε συνεργάτες του "Αλλοίμονό σε σας και στο τόπο, αν ποτέ φτάσει στο σημείο ο γιός μου να πάρει την εξουσία να τον κυβερνήσει'!
Αχ, μεγάλε Γέρο της Δημοκρατίας! Πόσο ΤΡΑΓΙΚΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΗΣΟΥΝ...
Και νά ταν μόνο αυτά; Η καταστροφική δράση του Παπανδρέου δε σταματάει μόνο εδώ. Δυό χρόνια αργότερα, το 1965, τη λεγόμνενη "Χρονιά της Αποστασίας", ο Παπανδρέου συγκλονίζει τον πολιτικό κόσμο της χώρας, κατηγορούμενος ως εμπνευστής και αρχηγός της συνομωτικής οργάνωσης ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») που στόχο είχε την ανατροπή του καθεστώτος και με πραξικοπηματικό τρόπο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο στρατηγός Γρίβας είχε στείλει στον τότε Υπουργό Εθνικής αμυνας Πέτρο Γαρουφαλλιά σχετική έκθεση καταγγέλοντας το γεγονός και ο Γαρουφαλλιάς παρα λίγο να πάθει συμφόρηση, βλέποντας το όνομα του ίδου του γιού του Πρωθυπουργού να φιγουράρει πρωτο -πρώτο, στην αρχηγία και στην έμπνευση της οργάνωσης!!!
Διατάσσονται αμέσως έρευνες τις οποίες αναλαμβάνει ο αντιστράτηγος Σίμος, ο οποίος κατεβαίνει σε χρόνο μηδέν στην Κύπρο και να διεξαγάγει ανακρίσεις για το ζήτημα. Ο αντιστράτηγος ερευνά τα στοιχεία, εξετάζει 93 μάρτυρες και αποφαίνεται οτι ναί μεν απεδείχθη οτι υπήρχε η οργάνωση αυτή, αλλά κανείς δεν ομολόγησε οτι ο Παπανδρέου ήταν ο αρχηγός της. Παρ' όλα αυτά, όσοι στρατιωτικοί συνελήφθησαν, τιμωρήθηκαν με μικρές ποινές. Τέσσερις Λοχαγοί αποτάχθηκαν και άλλοι έξη απλώς ελέχθησαν πειθαρχικά. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, έξαλλος με την όλη ιστορία, πιέζει το γιό του να του πεί την αλήθεια, ο Ανδρέας όμως όχι μόνο αρνείται τα πάντα, αλλά τον απειλεί κιόλας με διάσπαση στο κόμμα τους! Στο μεταξύ δίνεται και η αφορμή στον νεαρό τότε Βασιλιά να ανακευτεί στα πράγματα κατά παράβαση του Συντάγματος (τέτοιες εποχές, τι περιμένει κανείς) και απαιτεί η υπόθεση να πάει στο Στρατοδικείο. Ο Γέρος της Δημοκρατίας δέχεται, αλλά με την προυπόθεση να σταλεί μαζί και η υπόθεση του Σχεδίου "Περικλής" που περιγράψαμε στο 3ο μέρος και που είχε πρωταγωνιστή τον άλλον προδότη, Γεώργιο Παπαδόπουλο. Οι υποθέσεις αυτές πήγαν τελικά στο δικαστήριο, αλλά στο μεταξύ η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Η αναμπουμπούλα αυτή δημιουργεί τεράστια πολιτική κρίση που τελικά οδήγησε στα Ιουλιανά, γνωστά και ως Αποστασία, μια ομάδα δηλαδή βουλευτών της Ενωσης Κέντρου που ήραν την εμπιστοσύνη τους στη κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και στήριξαν διάφορες κυβερνήσεις που γελοιοποίησαν τον πολιτικό κόσμο και ήταν η αφορμή για το έγκλημα της 21ης Απριλίου με αρχηγούς τους δύο ΠΡΟΔΟΤΕΣ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ και Δ. ΙΩΑΝΝΙΔΗ που περιγράψαμε στο προηγούμενο μέρος.
Υπεύθυνος και ηθικός αυτουργός όλης αυτής της ανωμαλίας, ο ένας και μοναδικός, ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ!
Μετά το ξέσπασμα των Απριλιανών γεγονότων το 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου συλλαμβάνεται στο σπίτι του απο τους πραξικοπηματίες, καθώς και οι περισσότεροι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων των αποστατών και του ίδιου του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Ανδρέας ομως βάζει λυτούς και δεμένους στη ...δεύτερη πατρίδα του, αυτή των ΗΠΑ, φωνάζοντας μέσα απο τα κελλιά των φυλακών οτι είναι και...Αμερικανός Πολίτης και έχει δικαιώματα!!!! Φυσικά οι της Αμερικανικής Πρεσβείας θορυβούνται και με την απειλή του ξεσπάσματος άλλου σκανδάλου (ήδη τους κατηγορούσαν όλοι πίσω απ τις κουίντες ως υπεύθυνους για την ανωμαλία αυτή στην Ελλάδα) πιέζουν τον δικτάτορα και Αρχιπροδότη Παπαδόπουλο να αφήσει ελεύθυερο τον Ανδρέα Παπανδρέου και όλη την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του.
Ο Παπαδόπουλος τελικά ενδείδει στις πιέσεις και διατάσσει να αποφυλακιστούν οι Παπανδρέου. Ο Μέγας Γέρων όμως αρνείται, διαμηνύοντας στους προδότες "Αποφυλακίστε πρώτα τη Δημοκρατία και τελευταίον εμένα! Η θέση μου είναι μαζί της!" Ο Ανδρέας όμως δεν είχε κανένα πρόβλημα να την άφηνε μόνη της τη Δημοκρατία, φυλακισμένη. Κι έτσι, το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, πετάει προς την ελευθερία, αφήνοντας πίσω του τα συντρίμμια που ο ίδιος δημιούργησε.
Ασφαλώς και μιλάμε για τον μοιραίο άνθρωπο, που άλλαξε για πάντα την...
Ιστορία του τόπου μας. Εναν άνθρωπο, που μέ το επικοινωνιακό του χάρισμα, και τις τεράστιες δυνατότητές του, θα μπορούσε να δώσει στην πατρίδα μας την πιο λαμπρή πορεία που ονειρεύτηκε ποτέ.
Αντ' αυτού, ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΕ, τη ΣΗΜΑΔΕΨΕ και τη ΧΤΥΠΗΣΕ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ.
Ηταν 18 του Οκτώβρη του 1981. Ημέρα Κυριακή, ημέρα εκλογών. Μια μέρα, που θα μου μείνει ΑΝΕΞΗΤΗΛΑ χαραγμένη στη ψυχή μου για πάντα.
Ημουν παιδάκι ακόμη, μόλις 15 ετών. Δεν πολυκαταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου, ούτε και μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος και τη βαρύτητα των εκλογών αυτών. Εμένα μου άρεσε όλο αυτό το νταβαντούρι που γινόταν, σημαίες πράσινες και μπλέ, κόσμος να συγκεντρώνεται στις πλατείες, τραγούδια στα μεγάφωνα, ατέλειωτες συζητήσεις και...καυγάδες μεταξύ των φίλων του πατέρα μου και τον ίδιο, με θέμα τον έναν και μοναδικό ΑΝΤΡΕΑ. Εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια της "αθωωτητας" όπως τα λέγαμε, εμείς τα παιδιά, ηρωοποιούσαμε ο,τι μεγάλο και σπουδαίο βλέπαμε και ακούγαμε. Θές ο τρόπος που μας μάθαιναν την Ιστορία στο σχολείο, θες οι εθνικοπατριωτικές ταινίες που βλέπαμε στο σινεμά, θες τα βιβλία που διαβάζαμε της Πηνελόπης Δέλτα ως επέκταση του μαθήματος των Νέων Ελληνικών, άμα ακούγαμε για κάποιον ο οποίος εθεωρείτο σπουδαίος για το Εθνος, μια γλυκιά ένταση μας συνέπαιρνε.
Και τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας απ αυτούς.
Θυμάμαι, στεκόμουν και τον χάζευα στις προεκλογικές αφίσσες, την ώρα που περίμενα τους γονείς μου να βγούν απ το εκλογικό τμήμα όπου ψήφιζαν. Χαμογελαστός, αισιόδοξος, με θαρραλέο αλλά και καλοσυνάτο βλέμμα, απίστευτα συμπαθής και οικείος, σαν να ήταν ένας απο μάς, καθημερινός, δικός μας άνθρωπος. Ετοιμος να σου πεί "κουράγιο πατριώτη, εδώ είμ' εγώ." Απ' την άλλη, κοίταζα το βλοσυρό, αυστηρό βλέμμα του Γεωργίου Ράλλη. Κι έλεγα μέσα μου, "μα είναι δυνατόν να νικήσει αυτός ο τζιγγρός τύπος με τη στριγγιά φωνή, που δε μπορεί καλά-καλά να πεί το "ρο" και το έλεγε "γο"; Σωστά, αν ήταν δυνατόν δηλαδη. Ελα μου ντε!
Εκείνη τη μέρα, όλοι ήταν χαμογελαστοί και αισιόδοξοι. Δεν έβλεπες ούτε μια φάτσα σκυθρωπή. Ενα παράξενο πράμα. Λές και γιορτάζαμε καμμιά εθνικοαπελευθερωτική γιορτή.
"Ναι γιέ μου, μου λέει ο πατέρας μου. "Σημερα γιορτάζουμε την Ανάσταση της πατρίδας"...
Αχ ρε πατέρα... Εσύ έφυγες νωρίς...
Εκεινο το βράδυ των εκλογών, ήταν σαν όντως να απελευθερώθηκε η Πατρίδα. Με το που ακούστηκε το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα, στις 9.00 περίπου το βράδυ απο το ραδιόφωνο του Δευτέρου Προγράμματος στο τάδε χωριό, στη δείνα περιφέρεια, "Ν.Δ. 678 ψήφους, ποσοστό 18%, ΠΑΣΟΚ 2.235 ψήφους, ποσοστό 67% έγινε ΣΕΙΣΜΟΣ!!! Φωνές, ζήτω, σημαίες, κόρνες, τραγούδια, ένας απίστευτος σαματάς, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου... Ο Ανδρέας Παπανδρέου, έπαιρνε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, την καθολική λαικη εντολή να κυβερνήσει την Ελλάδα...
Ποιός ήταν όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου και γιατί ο Λαός τον αγάπησε τόσο πολύ και του εμπιστεύτηκε τις τύχες του;
Πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια απο τότε, δευτεροετής φοιτητής της Παντείου πλέον, όταν ήρθε η ώρα να αρχίζω να μαθαίνω ΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΗΤΑΝ και τι πρέσβευε ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ... Ο Ανδρέας Παπανδρέου, γόνος του μεγάλου Γεωργίου Παπανδρέου, γεννήθηκε στη Χίο το Φλεβάρη του 1919, όταν ο πατέρας του ήταν εκεί Νομάρχης επί Ελευθερίου Βενιζέλου.
Μεγάλωσε με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας και ο πατέρας του φρόντισε απο νωρίς να του δώσει σπουδαία μόρφωση. Τέλειωσε το γυμνάσιο με άριστα και μπαίνει στο Πανεπιστήμιο το 1938, και τότε δημιουργεί εναν μικρό επαναστατικό πυρήνα αντίστασης κατά του Φασιστικού Καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά. Ομως, δεν αργεί η δράση του να γίνει αντιληπτή απο την Ασφάλεια και συλλαμβάνεται απο τους Ασφαλίτες την ώρα που τύπωνε προκυρήξεις. Ο Ανδρέας οδηγείται την ίδια μέρα στο γραφείο του ίδιου του Υπουργού Ασφαλείας, του περιβόητου Κων/νου Μανιαδάκη, πασίγνωστου για τα βάρβαρα βασανιστήρια που εφάρμοζε εναντίον των αριστερών του ΚΚΕ και τις γκαιμπελικές μεθόδους προπαγάνδας και προβοκάτσιας.
Ο Μανιαδάκης άλλο που δεν ήθελε, κάτι τέτοια "βουτυρόπαιδα και γιαλαντζή επαναστάτες" ήταν βούτυρο στο ψωμί του πρωινού του. Με τη πρώτη "σφαλιάρα", ο ...επαναστάτης αρχίζει και λυγάει. Ο Μανιαδάκης ξέροντας οτι είναι γόνος του πολιτικού Παπανδρέου και με την ελπίδα οτι έβγαλε "λαγό", του προτείνει να τον αφήσει ελεύθερο να φύγει, αρκεί να του αποκαλύψει τους συνεργάτες του και τους σκοπούς του πυρήνα. Και δε σταματάει εδώ, ασφαλώς και βάζει στο παιχνίδι και τον ίδιο τον πατέρα του. Τα πράγματα δυσκολεύουν για τον νεαρό "επαναστάτη" που δεν είχε απλά συναίσθηση ούτε του τί είχε κάνει ούτε της σοβαρότητας της κατάστασης. Αυτός, το μόνο που ήθελε ήταν να πάει....σπίτι του!
Ο Μανιαδής του ρίχνει και το μεγάλο δόλωμα! Ενα διαβατήριο, θεωρημένο για τις ...ΗΠΑ! Αυτό ήταν! Ποιά δημοκρατικά ιδεώδη και...κουραφέξαλα! Εδώ είναι ο Σώζων εαυτόν σωθήτω!
Και στο φινάλε, αντε να τον βρούν στην Αμερική...Κι έτσι, ο Παπανδρέου τα "ξερνάει" όλα, τους σκοπούς του πυρήνα, τους συνεργάτες του, όλους.
Ανάμεσά τους κι ο μεγάλος μετέπειτα Φιλόσοφος και Διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης.
Αυτή, ηταν η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Μια προδοτική πράξη, που κατάφερε να την κρατήσει επτασφράγιστο μυστικό για 43 ολόκληρα χρόνια! Μετά την αποφυλάκισή του, ενα μήνα αργότερα φεύγει για την Αμερική και γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Χαρβαρντ. Στο μεταξύ, η Ιταλία του Μουσσολίνι, μέσω του πρέσβη της στην Ελλάδα Αντόλφο Τσιάνο, παραδίδει τελεσίγραφο υπογεγραμμένο απο τον ίδιο τον Μουσσολίνι για παράδοση της Ελλάδας και διέλευση των Ιταλικών στρατευμάτων δια μέσου αυτής. Ο Μεταξάς το σκίζει και του δείχνει τη πόρτα και μ΄αυτή του την πράξη ΕΞΙΛΕΩΝΕΤΑΙ για τα δεσμά που είχε ρίξει τη πατρίδα με την 4η Αυγούστου. Ο Λαός μας χύνει το αίμα του δίνοντας τον υπ0ερ πάντων Αγώνα στις χιονισμένες κορφές της Πίνδου, γράφοντας το μεγαλύτερο Επος ηρωισμού του 20ου Αιώνα σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ! Κι ο ...επαναστάτης Παπανδρέου; Αυτός επιλέγει τη...ζεστασιά του κρεββατιού του στη φοιτητική εστία του Χαρβαρντ, αφήνοντας τους άλλους να πολεμούν. Ετσι κι αλλοιώς η Ελλάδα γι αυτόν είχε πάψει να υπάρχει απο τότε που το 'σκασε αφήνοντας πίσω του τους συντρόφους του στα χέρια του παρανοικού Μανιαδάκη.
Το 1941, η Αμερική μπαίνει κι αυτή στο πόλεμο και ο Ανδρέας κατατάσσεται ως εθελοντής στο Αμερικανικό Ναυτικό ως ...Νοσοκόμος, καθαρά για να πάρει μέσω αυτής την Αμερικανική Υπηκοότητα, την οποία και διατηρούσε ώς το τέλος της ζωής του, που πρακτικά σημαίνει οτι ενώ ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας, ήταν ταυτόχρονα και Υπήκοος των ΗΠΑ!
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!
Στην Αμερική, όλα κυλούσαν τέλεια για τον νεαρό και φιλόδοξο Ανδρέα. Το 1943 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου και διορίστηκε ως αναπληρωτής καθηγητής (associate professor). Tο 1947 διορίστηκε επίκουρος και στη συνέχεια τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (Berkeley), όπου και διετέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης από το 1956 ως το 1959. Στο μεταξύ, είχε ήδη παντρευτεί την πρώτη του σύζυγο, Χριστίνα Ρασιά, Ελληνοαμερικανίδα Ψυχιάτρο, που τον στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις στο να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Αμέσως σχεδόν μετά, τη χωρίζει και παντρεύεται την αμερικανίδα Μαργαρίτα Τσάντ, η οποία του χαρίζει και 4 παιδιά, τον Γιωργάκη (σημερινό πρωθυπουργό), τη Σοφία, τον Νίκο και τον Αντρίκο.
Τον Γενάρη του 1961, ο Κων/νος Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε, τον καλεί να έλθει στην Ελλάδα, παρ'ότι ήταν γιός του μεγαλύτερου πολιτικού του αντιπάλου, για να αναλάβει τη θέση του επικεφαλής του νεοσύστατου Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, όπου και εργασθηκε ως σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μια μεγάλη πολιτική πράξη απο τον Καραμανλή, που έδειξε και έμπρακτα οτι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η πρόοδος και η ανάπτυξη της χώρας, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το γεγονός οτι ο Ανδρέας ήταν ο γιός του Γεωργίου Παπανδρέου, που τον κατηγορούσε με Ανένδοτο αγώνα ως "σφετεριστή" της πρωθυπουργίας και "αλλοιωτή" των εκλογικών αποτελεσμάτων! Ετσι είναι. Οι Μεγάλοι πολιτικοί Ανδρες κρίονονται απ τις πράξεις τους.
Κι ο Καραμανλής, ΗΤΑΝ μεγάλος πολιτικός άνδρας!
Τέλος πάντων, στις εκλογές του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν θεωρησε και πολύ καλή ιδέα το γεγονός οτι ο γιός του, με το όχι και τόσο άμεμπτο παρελθόν και με το γεγονός ότι συνεργάστηκε με τον Καραμανλή στο Υπουργείο Οικονομικών, να έβαζε υποψηφιότητα με το κόμμα του, την Ενωση Κέντρου, για βουλευτής. Στο τέλος όμως υπέκυψε κι έτσι ο Αντρέας μπαίνει θριαμβευτικά στην πολιτική εκλεγόμενος βουλευτής Αχαίας. Μετείχε στην κυβέρνηση του πατέρα του, αρχικά ως υπουργός Προεδρίας και λίγο αργότερα ως αναπληρωτής Yπουργός Συντονισμού. Απο δώ όμως ξεκινάνε και οι φιλοδοξίες του, φτάνοντας στο σημείο να πριονίζει σιγά σιγά τη καρέκλα του ίδιου του πατέρα του, "διαφωνώντας" συνεχώς μαζί του σε θέματα πολιτικού συντονισμού και σιγά-σιγά συσπειρώνει γύρω του την αριστερίζουσα πτέρυγα της Ενωσης Κέντρου, δημιουργώντας αντιπολιτευτικό πυρήνα μέσα στο ίδιο του το κόμμα! Ο πατέρας του, έξαλλος με την απαράδεκτη συμπεριφορά του, φτάνει στο σημείο να δηλώσει σε συνεργάτες του "Αλλοίμονό σε σας και στο τόπο, αν ποτέ φτάσει στο σημείο ο γιός μου να πάρει την εξουσία να τον κυβερνήσει'!
Αχ, μεγάλε Γέρο της Δημοκρατίας! Πόσο ΤΡΑΓΙΚΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΗΣΟΥΝ...
Και νά ταν μόνο αυτά; Η καταστροφική δράση του Παπανδρέου δε σταματάει μόνο εδώ. Δυό χρόνια αργότερα, το 1965, τη λεγόμνενη "Χρονιά της Αποστασίας", ο Παπανδρέου συγκλονίζει τον πολιτικό κόσμο της χώρας, κατηγορούμενος ως εμπνευστής και αρχηγός της συνομωτικής οργάνωσης ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») που στόχο είχε την ανατροπή του καθεστώτος και με πραξικοπηματικό τρόπο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο στρατηγός Γρίβας είχε στείλει στον τότε Υπουργό Εθνικής αμυνας Πέτρο Γαρουφαλλιά σχετική έκθεση καταγγέλοντας το γεγονός και ο Γαρουφαλλιάς παρα λίγο να πάθει συμφόρηση, βλέποντας το όνομα του ίδου του γιού του Πρωθυπουργού να φιγουράρει πρωτο -πρώτο, στην αρχηγία και στην έμπνευση της οργάνωσης!!!
Διατάσσονται αμέσως έρευνες τις οποίες αναλαμβάνει ο αντιστράτηγος Σίμος, ο οποίος κατεβαίνει σε χρόνο μηδέν στην Κύπρο και να διεξαγάγει ανακρίσεις για το ζήτημα. Ο αντιστράτηγος ερευνά τα στοιχεία, εξετάζει 93 μάρτυρες και αποφαίνεται οτι ναί μεν απεδείχθη οτι υπήρχε η οργάνωση αυτή, αλλά κανείς δεν ομολόγησε οτι ο Παπανδρέου ήταν ο αρχηγός της. Παρ' όλα αυτά, όσοι στρατιωτικοί συνελήφθησαν, τιμωρήθηκαν με μικρές ποινές. Τέσσερις Λοχαγοί αποτάχθηκαν και άλλοι έξη απλώς ελέχθησαν πειθαρχικά. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, έξαλλος με την όλη ιστορία, πιέζει το γιό του να του πεί την αλήθεια, ο Ανδρέας όμως όχι μόνο αρνείται τα πάντα, αλλά τον απειλεί κιόλας με διάσπαση στο κόμμα τους! Στο μεταξύ δίνεται και η αφορμή στον νεαρό τότε Βασιλιά να ανακευτεί στα πράγματα κατά παράβαση του Συντάγματος (τέτοιες εποχές, τι περιμένει κανείς) και απαιτεί η υπόθεση να πάει στο Στρατοδικείο. Ο Γέρος της Δημοκρατίας δέχεται, αλλά με την προυπόθεση να σταλεί μαζί και η υπόθεση του Σχεδίου "Περικλής" που περιγράψαμε στο 3ο μέρος και που είχε πρωταγωνιστή τον άλλον προδότη, Γεώργιο Παπαδόπουλο. Οι υποθέσεις αυτές πήγαν τελικά στο δικαστήριο, αλλά στο μεταξύ η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Η αναμπουμπούλα αυτή δημιουργεί τεράστια πολιτική κρίση που τελικά οδήγησε στα Ιουλιανά, γνωστά και ως Αποστασία, μια ομάδα δηλαδή βουλευτών της Ενωσης Κέντρου που ήραν την εμπιστοσύνη τους στη κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και στήριξαν διάφορες κυβερνήσεις που γελοιοποίησαν τον πολιτικό κόσμο και ήταν η αφορμή για το έγκλημα της 21ης Απριλίου με αρχηγούς τους δύο ΠΡΟΔΟΤΕΣ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ και Δ. ΙΩΑΝΝΙΔΗ που περιγράψαμε στο προηγούμενο μέρος.
Υπεύθυνος και ηθικός αυτουργός όλης αυτής της ανωμαλίας, ο ένας και μοναδικός, ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ!
Μετά το ξέσπασμα των Απριλιανών γεγονότων το 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου συλλαμβάνεται στο σπίτι του απο τους πραξικοπηματίες, καθώς και οι περισσότεροι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων των αποστατών και του ίδιου του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Ανδρέας ομως βάζει λυτούς και δεμένους στη ...δεύτερη πατρίδα του, αυτή των ΗΠΑ, φωνάζοντας μέσα απο τα κελλιά των φυλακών οτι είναι και...Αμερικανός Πολίτης και έχει δικαιώματα!!!! Φυσικά οι της Αμερικανικής Πρεσβείας θορυβούνται και με την απειλή του ξεσπάσματος άλλου σκανδάλου (ήδη τους κατηγορούσαν όλοι πίσω απ τις κουίντες ως υπεύθυνους για την ανωμαλία αυτή στην Ελλάδα) πιέζουν τον δικτάτορα και Αρχιπροδότη Παπαδόπουλο να αφήσει ελεύθυερο τον Ανδρέα Παπανδρέου και όλη την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του.
Ο Παπαδόπουλος τελικά ενδείδει στις πιέσεις και διατάσσει να αποφυλακιστούν οι Παπανδρέου. Ο Μέγας Γέρων όμως αρνείται, διαμηνύοντας στους προδότες "Αποφυλακίστε πρώτα τη Δημοκρατία και τελευταίον εμένα! Η θέση μου είναι μαζί της!" Ο Ανδρέας όμως δεν είχε κανένα πρόβλημα να την άφηνε μόνη της τη Δημοκρατία, φυλακισμένη. Κι έτσι, το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, πετάει προς την ελευθερία, αφήνοντας πίσω του τα συντρίμμια που ο ίδιος δημιούργησε.
(από logioshermes)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου