Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 3ο)

Ολόκληρος ο τρόπος σκέψης στον οποίο έχει οδηγηθεί η κοινωνία και ο πολιτισμός μας εδώ και αιώνες είναι η λατρεία της ζωής και το μίσος και η απέγχθεια του θανάτου. Όταν όμως συνηθίσουμε στη σκέψη πως ο Γκρίζος Άγγελος δεν είναι παρά ένας από τους περισσότερο ελεήμονες Αγγέλους και ότι ο θάνατος δεν είναι παρά το πέρασμα, η γέννηση σε μια άλλη ζωή, τότε ίσως σταματήσουμε να τον θεωρούμε ως τον μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας.

Περιγράψαμε στα παραπάνω κείμενα το τι περίπου συμβαίνει στην απέναντι όχθη του ποταμού, σε γενικές γραμμές. Είπαμε ότι πάνω από όλα, εκεί επικρατεί η αγάπη και το...
έλεος. Η ψυχή έχει τη δυνατότητα για ένα περιορισμένο διάστημα να επικοινωνήσει μαζί μας κι εμείς μαζί της και αν κάτι τέτοιο συμβεί για μια δυο φορές και με κάθε σεβασμό στο ότι πρέπει εκείνη να αφεθεί εν ειρήνη να πορευθεί το δρόμο της κι εμείς στο δικό μας, τότε αυτό δεν κάνει κακό σε κανέναν, αν και γενικά το σωστότερο είναι να αποφεύγεται. Η ψυχή μετά την κάθαρσή της, θα "μεταφερθεί" στον Παράδεισο, όπου θα αναρρώσει από την καθαρτική της εμπειρία και θα εκπαιδευτεί με διαφορετικό τρόπο, πριν οδηγηθεί σε μια ακόμη ενσάρκωση, κουβαλώντας μαζί της το μέρος εκείνο από το κάρμα της που δεν έχει σβήσει.

Ολόκληρη αυτή η διαδικασία συμβαίνει για την πλειοψηφία των ψυχών. Αφήσαμε έξω τις ψυχές εκείνες που είναι περισσότερο εκπαιδευμένες από τις υπόλοιπες, τους Βοδισάτβας, όπως ονομάζονται στην ανατολική παράδοση. Εκείνοι διδάχτηκαν όσα είχαν να διδαχτούν, διαβαίνουν τις πύλες του θανάτου με πλήρη συνείδηση και όχι αποκοιμισμένες, καθώς έχουν επιλέξει να εξακολουθούν να ενσαρκώνονται για να βοηθήσουν όλες τις άλλες ψυχές στο μακρύ τους ταξίδι. Αλλά για αυτές θα μιλήσουμε στο μέλλον πιο αναλυτικά.

Όταν ο θάνατος είναι μια άσχημη εμπειρία

Στα προηγούμενα άρθρα μας μιλήσαμε για το θάνατο που συνήθως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Δυστυχώς, όμως, σε κάποια περιστατικά, τα πράγματα εκτρέπονται από το φυσιολογικό τους δρόμο και τότε μιλάμε για παθολογικές περιπτώσεις. Η παθολογία συμβαίνει όταν, για κάποιο λόγο, η ψυχή δεν αποδεσμεύεται από τα υλικά της δεσμά και παραμένει στο μεταίχμιο, στο μεταβατικό στάδιο. Ας εξηγήσουμε, λοιπόν μερικά πράγματα περισσότερο.

Εάν κάποιος άνθρωπος την ώρα του θανάτου διακατέχεται από ανίκητο φόβο και αγωνία για αυτόν, τότε αντιστέκεται στο έργο του Γκρίζου Αγγέλου και με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή. Το πέρασμά του θα γίνει επώδυνο τότε, διότι η κατώτερη συνείδησή του δεν θα αποκοιμηθεί και η ανώτερη δεν θα έρθει σε φυσιολογική επαφή με το Επέκεινα. Μια τέτοια ψυχή δεν συνειδητοποιεί ότι είναι άσαρκη και πιστεύει πως στην πραγματικότητα οι ζωντανοί είναι νεκροί. Περιπλανιέται τότε στα γνώριμά της μέρη επιχειρώντας να τραβήξει την προσοχή, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι κανείς δεν τη βλέπει. Μην πιστεύοντας ότι η ίδια είναι που έχει περάσει το Κατώφλι, νομίζει ότι είναι ζωντανή και ότι περιστοιχίζεται από φαντάσματα και είναι μεγάλη η αγωνία της.

Σε περιπτώσεις βίαιου θανάτου, συμβαίνει περίπου το ίδιο. Η ψυχή δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες του περάσματός της και είναι μπερδεμένη και ζαλισμένη μόλις "ξυπνήσει" στη νέα της κατάσταση. Και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις, ενδέχεται η ψυχή να προσπαθήσει να γυρίσει πίσω, αφού δεν γνωρίζει πως κάτι τέτοιο είναι μάταιο, γιατί ο δρόμος μπροστά της φαντάζει ερημικός και ομιχλώδης. Οι μπερδεμένες και πονεμένες αυτές ψυχές, ωστόσο, θα βρουν το δρόμο τους, χάρη στη βοήθεια και το έλεος των βοηθών της απέναντι πλευράς. Ας μην παρεμποδίσουμε το έργο τους προσπαθώντας να κρατήσουμε τις ψυχές αυτές στο υλικό πεδίο. Είναι βέβαιο πως περισσότερο κακό θα τους κάνουμε, παρά καλό, αν τις ενθαρρύνουμε να παραμείνουν δέσμιες στο μεταίχμιο. Ας προσευχηθούμε για αυτές και η βοήθεια θα φτάσει, χαρίζοντάς τους την ανάπαυση που χρειάζονται.

Σε περιπτώσεις βίαιων θανάτων, όπως σε μια δολοφονία, συμβαίνουν όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τη στιγμή όμως που η ενσαρκωμένη ψυχή δέχεται επίθεση, ο φόβος της είναι δυνατό να δημιουργήσει μια Σκεπτομορφή που να ανταποκρίνεται στην ατμόσφαιρα φόβου και αγωνίας που προκαλείται από το φόνο. Ομοίως, αντίστοιχες Σκεπτομορφές μπορεί να προκαλέσει εκείνος που με δολοφονική μανία επιτίθεται. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι στην πραγματικότητα, δεν είναι η ψυχή του αδικοχαμένου που προκαλεί το Στοίχειωμα, αλλά η συγκεκριμένη νοητική Σκεπτομορφή, η οποία θα γίνει αντιληπτή ανάλογα με το βαθμό ψυχικής ευαισθησίας του κάθε ανθρώπου. Ως ατμόσφαιρα θα είναι δυσάρεστη, ίσως να προκαλεί φόβο, ενώ αν κάποιος έχει πιο αναπτυγμένες ψυχικές ικανότητες, μπορεί να δει κάποια "υλοποίηση" (καταχρηστικά χρησιμοποιώ τον όρο) και να βιώσει όλες εκείνες τις εμπειρίες που χαρακτηρίζουν το Στοίχειωμα. Η ανυπαρξία αυτών των ψυχικών ικανοτήτων είναι που εμποδίζει μερικούς να βιώσουν τέτοιες εμπειρίες. Ας μην κατηγορούν τους άλλους, όμως, επειδή τα δικά τους μάτια δεν μπορούν να δουν εκείνα που οι άλλοι βλέπουν. Ας μην τους ειρωνεύονται και ας μην τους χλευάζουν.

Σε κάθε περίπτωση, δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι υπάρχει έλεος στην απέναντι πλευρά. Όλες αυτές οι πονεμένες ψυχές θα βρουν την ανάπαυση που χρειάζονται όσο τίποτε άλλο και η ισορροπία θα αποκατασταθεί. Εμείς πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αγαπάμε εκείνους που φεύγουν, με μια αγάπη που δεν θα κάνει άθελά της κακό ούτε σε εκείνους ούτε σε εμάς τους ίδιους. Το ρητό "οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς" έχει πολύ περισσότερη σοφία μέσα του από όση νομίζουμε.

Ταφικά έθιμα

Στις χώρες που προτιμάται η ταφή των νεκρών συνηθίζεται ο νεκρός να περνάει κάποιες τελευταίες ώρες στο σπίτι του, στολισμένος με κεριά και λουλούδια. Είναι μια εικόνα όμορφη μέσα στη θλίψη της, ενώ η ύπαρξη λουλουδιών και κεριών εξυπηρετεί ασυνείδητα και έναν άλλο σκοπό. Το διπλό αιθερικό σώμα, πριν διαλυθεί οριστικά, κάνει μια τελευταία και απελπισμένη προσπάθεια να αντλήσει αιθερική ύλη από το περιβάλλον, μιας και πλέον έχει στερηθεί του πράνα που έρχεται από τον Ήλιο. Προκειμένου η άντληση αυτή να μη συμβεί από τους ανθρώπους που παρίστανται, η φλόγα των κεριών είναι η καλύτερη λύση, ώσπου η ψυχή να αποχωρίσει. Από την άλλη, για να μην επιταχυνθούν πολύ οι διαδικασίες απόσυρσης του διπλού αιθερικού, το οποίο διασπάται από τον ήλιο, συνηθίζεται να κλείνουν τα μάτια του νεκρού και τις κουρτίνες του σπιτιού. Η εξάντληση που νιώθουν εκείνοι που "φυλάνε"¨το νεκρό, οφείλεται αφενός στην ψυχολογική τους κατάσταση, στην οδύνη αλλά και στην απορρόφηση της αιθερικής τους ενέργειας από το διπλό αιθερικό. Ο τρόμος και το δέος που συνοδεύει τις αντιδράσεις μερικών στη θέα του άψυχου σώματος, οφείλεται αφενός στο δέος που προκαλεί σε όλους μας ο θάνατος, αφετέρου οφείλεται στο άνοιγμα που έχει συμβεί προς τα στοιχειακά βασίλεια, τα οποία αποτελούν κατώτερες μορφές ζωής αλλά κυβερνούνται από τους Τέσσερις Ισχυρούς Αρχαγγέλους, στο όνομα του Θεού.

Για όλους τους λόγους που αναφέραμε σε άλλα σημεία, είναι σημαντικό να προσεύχεται κανείς για την ανάπαυση της ψυχής αλλά να διακατέχεται από αγάπη και όχι από οδύνη. Τα μαύρα ρούχα αποτελούν ένδειξη πένθους αλλά ταυτόχρονα μονώνουν τον πενθούντα από την απορρόφηση της αιθερικής του ενέργειας που εξηγήσαμε παραπάνω. Μια άλλη πολύ καλή μέθοδος ομαλής διάλυσης του διπλού αιθερικού είναι το να φυτέψει κανείς άνθη στον τάφο του νεκρού, γιατί τα άνθη προσλαμβάνουν την αιθερική ενέργεια και την αποδίδουν στο περιβάλλον. Το σπάσιμο του πιάτου θεωρείται δεισιδαιμονία και δεν προσφέρει τίποτα.

(συνεχίζεται)

(από kemanakh)