Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 1ο)

Τον έχουν αποκαλέσει "εχθρό της ανθρωπότητας" και μοναδική σίγουρη κατάληξη όλων μας. Επιστήμες έχουν αναπτυχθεί προκειμένου να τον καθυστερήσουν και, από ότι μαθαίνω, ακόμα και να τον παρακάμψουν, ενώ δεν έχει αφήσει αδιάφορη ούτε την Τέχνη ούτε και την κοινωνία και τους Νόμους της. Ειλικρινά, είναι ίσως εκείνος με τον οποίο η ανθρωπότητα έχει ασχοληθεί σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιονδήποτε άλλον. Πρόκειται για το Θάνατο, το τέλος της ζωής μας δηλαδή και τη διάλυση του φυσικού σώματος.

Ο Θάνατος αποτελεί και τον μεγαλύτερο ίσως φόβο μας, καθώς περιλαμβάνει τον οριστικό και αμετάκλητο αποχωρισμό μας από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, για τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε απολύτως, εκτός ίσως από το να τον...
καθυστερήσουμε λίγο αλλά και αυτό σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και μόνο. Τον φανταζόμαστε λοιπόν ως έναν "κακό", μαύρο Άγγελο εκδικητή, που έρχεται και βίαια ξερριζώνει την ύπαρξή μας, στερώντας από εμάς και τους αγαπημένους μας το δώρο της Ζωής. Πολλές φορές μάλιστα ο Θάνατος δείχνει τα πιο φοβερά του δόντια, όταν παίρνει τη ζωή νέων ανθρώπων με βίαιο τρόπο, όταν χάνονται άνθρωποι τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά μέσα από βίαιες συνθήκες ή έπειτα από μια παρατεταμένη περίοδο πόνου ή μετά από πολέμους και θεομηνίες. Η δριμύτητα τέτοιων θανάτων μας έχει κάνει όλους λίγο πολύ να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει Θεός και αν υπάρχει "γιατί δεν κάνει κάτι". Τέτοια ερωτήματα μοιραία θα αναδυθούν σε διάφορες στιγμές της ζωής μας και ίσως περισσότερο τώρα, που οι χριστιανοί διανύουν την περίοδο πριν το Πάσχα, που είναι η Νίκη του Χριστού επάνω στις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου. Θα υπάρξουν μια σειρά από άρθρα για αυτό το σημαντικό θέμα. Μέσα σε αυτά, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές εξηγήσεις γύρω από το μέγα αυτό μυστήριο, διότι σε πολλές περιπτώσεις η ενημέρωση διώχνει το φόβο μακριά. Θα δείξουμε ότι από Εσωτερικής πλευράς ο Θάνατος δεν είναι εχθρός της ανθρωπότητας αλλά κάποιος που έχει παρεξηγηθεί, έχοντας κάθε κατανόηση και συμπάθεια για όλους εμάς που έχουμε χάσει (και θα χάσουμε) κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα. Επίσης, θα αναφερθούμε στην πιθανότητα (για μένα βεβαιότητα), ότι ο θάνατος δεν είναι παρά το πέρασμα σε μια άλλη ζωή.

Ο φυσικός θάνατος

Ο Εσωτερισμός αναγνωρίζει ότι υπάρχουν τόσοι θάνατοι όσα και τα σώματα του ανθρώπου. Επτά θάνατοι για επτά διαφορετικά σώματα. Στο σημείο αυτό θα ασχοληθούμε με το φυσικό θάνατο από καθαρά επιστημονικής πλευράς. Ο θάνατος του σώματος προκύπτει όταν οι ιστοί και τα κύτταρα που τους αποτελούν, για κάποιο λόγο δεν μπορούν να επιτελέσουν επιτυχώς τη λειτουργία που τους έχει οριστεί. Οι λόγοι μπορεί να είναι τραυματισμοί ή ασθένειες σε γενικές γραμμές. Ένα μετά το άλλο τα όργανα καταρρέουν και όταν η λειτουργία ορισμένων ιδιαίτερα ζωτικών από αυτά γίνει δυσχερής, τότε το σύνολο αδυνατεί να ανταπεξέλθει, μέχρι του σημείου του εγκεφαλικού και μεταβολικού θανάτου, ο οποίος είναι και μη αναστρέψιμος. Τότε συμβαίνουν ιστικές και διαφόρων άλλων ειδών αλλοιώσεις που σε μικροσκοπικό επίπεδο προκαλούν τη λύση της κυτταρικής μεμβράνης των λυσοσωμάτων (ειδικών οργανιδίων του κυτταροπλάσματος που περιέχουν λυτικά ένζυμα). Τα ένζυμα αυτά χύνονται στο κυτταρικό περιβάλλον και καταστρέφουν τις πρωτεϊνες και τα νουκλεϊκά οξέα, οπότε προκαλείται διάλυση του κυττάρου, του ιστού, του οργάνου και σταδιακά ολόκληρου του σώματος. Προϊόντα αυτής της διαδικασίας είναι αζωτούχες ενώσεις που χαρακτηρίζονται από δυσοσμία, όπως είναι η πουτρεσκίνη και η καδαβερίνη.

Η επιστήμη, λοιπόν θεωρεί ότι αυτό είναι το τέλος του ανθρώπινου σώματος: η παύση της καρδιακής και εγκεφαλικής λειτουργίας και ο μεταβολικός θάνατος που επέρχεται σχεδόν άμεσα. Ο θάνατος, για την επιστήμη, έρχεται με την ανάλογη ένδειξη στο ηλεκτροκαρδιογράφημα (ή στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα). Ανάλογα με την κατάσταση του ασθενή, εκείνος θα έχει ή όχι συνείδηση τη στιγμή του θανάτου. Οι όποιες "περίεργες" εμπειρίες τον αφορούν, όπως για παράδειγμα να βλέπει πρόσωπα που δεν υπάρχουν, αποδίδονται στην κατάστασή του και σε ψυχολογικούς μηχανισμούς και δεν τους δίνεται περισσότερη σημασία. Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε ότι η σημασία τους είναι πολύ μεγαλύτερη από όση νομίζεται από τον υλιστή άνθρωπο, διότι έχουμε την πίστη ότι ο θάνατος είναι το πέρασμα σε μια άλλη ζωή και από αυτή την άποψη, μοιάζει με τον τοκετό, με τη γέννηση σε έναν άλλο κόσμο ή, για την ακρίβεια, σε μια άλλη κατάσταση συνειδητότητας.

Ας μην περιμένει κανείς να παρατεθούν "αποδείξεις" για όλα αυτά. Ας αναρωτηθεί καλύτερα τι συνιστά "απόδειξη" για εκείνον. Εάν κανείς επιθυμεί να θεωρεί ότι ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος και τίποτε άλλο δεν υπάρχει πέραν αυτού, είναι δικαιωμά του και δεν θα επιχειρηθεί να αλλαχτεί η γνώμη κανενός. Ας προσπεράσει αυτές τις σελίδες, λοιπόν και ας τις θεωρήσει φαντασιώσεις και φρούδες ελπίδες. Εάν κάποιος όμως επιθυμεί να μάθει την Εσωτερική άποψη γύρω από αυτό το φαινόμενο, ας μελετήσει τα όσα έχουμε να πούμε και ας σχηματίσει τη δική του άποψη. Διότι θα ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στον άνθρωπο από τη στιγμή εκείνη που ο κόσμος θεωρεί ότι "βγαίνει η ψυχή" και έπειτα. Το υλικό σώμα, άλλωστε, σε κάθε περίπτωση, είναι προορισμένο να επιστρέψει στα συνθετικά του στοιχεία. "Χους ει και εις χουν απελευσει", κατά το χριστιανισμό. Δραστηριότητα των αποικοδομητικών βακτηρίων, κατά τη Βιολογία. Αλλαγή των μορφών της ενέργειας, κατά τη Φυσική.

Κι όμως, αυτή είναι μια από τις πλέον οδυνηρές μορφές του θανάτου. Διότι είμαστε συνηθισμένοι στο υλικό σώμα. Αυτό αγκαλιάζουμε, αυτό φιλάμε, αυτό συνιστά τον άνθρωπο που αγαπήσαμε, έστω και αν δεν βάζουμε την προσωπικότητα σε δεύτερη μοίρα. Και είναι οδυνηρή η σκέψη ότι αυτό το σώμα θα διαλυθεί και θα μείνει η ανάμνησή του και μόνο. Αλλά ας έχουμε ελπίδα διότι για εκείνον που φεύγει δεν είναι παρά η αποβολή του κελύφους που θα τον οδηγήσει σε μια άλλη κατάσταση, για την οποία και θα μιλήσουμε αμέσως παρακάτω.

(συνεχίζεται)

(από kemanakh)