«Δεν πληρώνω(;!)»

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑΜΕ πολλά. Ξοφλάμε τα λίγα και λίγο-λίγο. Τα υπόλοιπα τα χρεώνουμε στους «έξω», που μπήκαν «μέσα». Στην Ελλάδα-μπάχαλο, για να τη βάλουν σε τάξη και νομίζαμε πως είναι το κέντρο του κόσμου. Με τη ρεμούλα ορατή, αλλά που δεν τη βλέπαμε κρατώντας τα μάτια μας κλειστά. Κορυφή και βάση, στο τρελό πανηγύρι των δεκαετιών της (υπερ)κατανάλωσης και της αταξίας.
ΠΕΡΑΣΑΝ κυβερνήσεις της σπατάλης των «Ολυμπιακών» και το’ χαμε καμάρι για τους… Καλατράβες του...
ΠΑΣΟΚ και το «Αθήναζε» της Ν.Δ. Θα’ ρχονταν ξένοι απ’ τα πέρατα της γης. Αμερικάνοι που θα μας… παραδέχονταν για το ομαδικό καπιταλιστικό μας αμόκ για δαπάνες (μετά είτε άνευ μιζών) και Γερμανοί για το τεχνολογικό μας θαύμα, στην Αθήνα της Ψωροκώσταινας. Ποιος να νοιαστεί και να απαιτήσει ισολογισμούς με κέρδη «κέρδη» και ζημιές, γιατί να χολοσκάμε ψαχουλεύοντας το γεμάτο τσουκάλι (χωρίς πάτο), ποιος κρατάει τσίλιες μη πλακώσουν μιζαδόροι…
ΚΙ ύστερα θρονιάστηκαν οι «γαλάζιοι». Διεύρυναν τις «τρύπες» που παρέλαβαν, τα’ καναν λίμπα και τους έπιασε μανία (δια)φυγής. Με πρώτο τον αρχηγό τους, που παίξανε στην πλάτη του παιχνίδια κολλητοί του. Μας χόρτασαν ομόλογα, μας γέμισαν κουμπάρους, μοίρασαν τα ΜΑΤ (τους) ροπαλιές, ασφαλίτες «εκφράστηκαν» (που λέει και ο Βενέζης) δίπλα σε ζαρντινιέρες. Και, βέβαια, πριν φύγουν, έριξαν υπογραφές για «έργα» υπουργοί τους αγκαλιά με εργολάβους κι άντε να ψάχνεις (σήμερα) εξαφανισμένους Σουφλιάδες και ενόχους που σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους.
ΣΕ επίπεδο Κυβέρνησης, τα παρέλαβαν οι σημερινοί. Συμβόλαια εθνικά με εργολάβους, που μας δένουν χειροπόδαρα. Υποχρεώσεις με την ανελαστικότητα του χρέους και με το μάτι του ΔΝΤ καρφωτό απάνω μας. Καλούμαστε να πληρώσουμε και «δεν πληρώνουμε», καλείται και ο κ. Μαγκριώτης να «πληρώσει». Να (επι)λύσει τον Γόρδιο Δεσμό, με το σπαθί του στομωμένο απ’ τους ξεσηκωμένους… επαναστάτες τού «δεν πληρώνω». Παλικάρια που ροχάλιζαν τότε που έπεφταν υπογραφές και σήμερα, αγουροξυπνημένα και ανήσυχα, σκορπούν την «ιδεολογία» τους σε δρόμους και σταθμούς. ΜΗΝ πληρώνεις, αλλά θα πληρώσουμε. Μην πληρώνεις, αλλά (και πάλι) θα την πληρώσουμε. Και θα’ ναι τότε εξαφανισμένοι οι σημερινοί «επαναστάτες». Με τον διεθνή έλεγχο από «κουτόφραγκους» που τους μουντζώναμε αυτάρεσκα. Με τη δύναμη του αριθμού που δεν έχει αισθήματα και δεν καταλαβαίνει από παιχνίδια. Και, βέβαια, ούτε οι πολιτικοί μας θα πληρώσουν. Αυτοί θα μετράνε σταυρουδάκια, όταν εμείς θα τρέχουμε και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως». Ήταν να μη φτάσουμε στο τελευταίο σκαλί.