Του Θανάση Νικολαΐδη
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ απ’ τα «βαθιά» και πάμε, για λίγο, στα ρηχά, στα καθημερινά. Το θέμα μας συνιστά χρόνιο πρόβλημα, που το καθιστά τρέχον η γρηγοράδα της τηλεόρασης. Οι άνθρωποί της με ιδέες προσαρμοσμένες στους καιρούς και τα ήθη μας. Κι αν η τηλεόραση θα μπορούσε να είναι σχολείο, την κατάντησαν «αντισχολείο».
ΚΑΙ μάνες υπάρχουν και πατεράδες. Ανάμεσά τους, κάποιες που ονειρεύονται «καριέρα» για την κόρη. Σύντομη και ανώδυνη. Πατεράδες που σχεδιάζουν μέλλον για το βλαστάρι τους. Σίγουρο(;) και χωρίς κόπο. Με προσόν την ομορφάδα της κόρης, κληρονομημένη απ’ τους γονιούς των...ομορφόσογων. Κι αν η μάνα δεν τα κατάφερε, θα πετύχει η κόρη. Ίσως γι αυτό την «προωθεί». Για να… ρεφάρει. Την καλύπτει, θεωρώντας τους κινδύνους «ευκαιρία», παίζει με τη φωτιά και καμώνεται πως δεν την είδε.
ΔΕΝ έμεινε «μυαλό» για άλλα στα κοριτσόπουλα. Τους έστησαν το σκηνικό να περπατούν ημίγυμνα πάνω σε τακουνάρες. Αμάθητα μπρος στο φακό και με τη φαντασία τους να οργιάζει. Καθώς τα «άβγαλτα» κοιτούν στα μάτια την αδίστακτη και τον πιο αδίστακτο του ΑΝΤ1 (τα ονόματα δεν μας ενδιαφέρουν) που πήραν απάνω τους τη «δουλειά», η ηθική στενάζει. Τα φωτογραφίζουν σε πόζες πρωτόγνωρες κι ο φωτογράφος παροτρύνει… εστιάζοντας: «δείξε το ρούχο σου» (και εννοεί το… βρακί του κοριτσιού). Το «θύμα» υπακούει, ανταποκρίνεται και αποκαλύπτει. Κι ύστερα; Τα παραλαμβάνει ο «μαιτρ» με τους γκριζαρισμένους κροτάφους που «δεν ορρωδεί προ ουδενός». Φτάνει να’ χει μπροστά του κοριτσόπουλα με φαντασία και… βιασύνη.
ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να τους «μιλήσει». Να (ξε)σκίσει νόμιμα το σκηνικό που σαγηνεύει ανώριμα και ανήλικα στην πασαρέλα. Να στοπάρει τη διαδικασία που εξάπτει φαντασίες, να (υπεν)θυμίσει στους γονιούς πως υπάρχουν κι άλλες αξίες και δρόμοι για καριέρα. Και, βέβαια, υπάρχει και σχολείο, που είναι σαν να μην υπάρχει. Με γενικούς και νεφελώδεις νόμους στα χαρτιά και με την πειθαρχία άγνωστη λέξη. Ξοδεύτηκαν λεφτά, στήθηκαν πίνακες. Ωστόσο, το… πυθαγόρειο θεώρημα δεν μπαίνει εύκολα σε κρανία όπου δεσπόζει το όνειρο του «τοπ μόντελ», με την προοπτική μιας «χρυσής» καριέρας. Και, βέβαια, δεν μεταμορφώνεται εύκολα σε μαθήτρια ένα κοριτσόπουλο σχεδόν ολόγυμνο για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
ΚΑΙ τι απόμεινε; Ποια δύναμη θα συμμαζέψει το κανάλι και τους/τις ευφάνταστους «λειτουργούς» του; Η Δικαιοσύνη! Χωρίς να καταλυθεί η δημοκρατία, με την επέμβαση ενός εισαγγελέα. Είναι άποψή μας και… συγγνώμη απ’ τους «αντιφρονούντες».
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ απ’ τα «βαθιά» και πάμε, για λίγο, στα ρηχά, στα καθημερινά. Το θέμα μας συνιστά χρόνιο πρόβλημα, που το καθιστά τρέχον η γρηγοράδα της τηλεόρασης. Οι άνθρωποί της με ιδέες προσαρμοσμένες στους καιρούς και τα ήθη μας. Κι αν η τηλεόραση θα μπορούσε να είναι σχολείο, την κατάντησαν «αντισχολείο».
ΚΑΙ μάνες υπάρχουν και πατεράδες. Ανάμεσά τους, κάποιες που ονειρεύονται «καριέρα» για την κόρη. Σύντομη και ανώδυνη. Πατεράδες που σχεδιάζουν μέλλον για το βλαστάρι τους. Σίγουρο(;) και χωρίς κόπο. Με προσόν την ομορφάδα της κόρης, κληρονομημένη απ’ τους γονιούς των...ομορφόσογων. Κι αν η μάνα δεν τα κατάφερε, θα πετύχει η κόρη. Ίσως γι αυτό την «προωθεί». Για να… ρεφάρει. Την καλύπτει, θεωρώντας τους κινδύνους «ευκαιρία», παίζει με τη φωτιά και καμώνεται πως δεν την είδε.
ΔΕΝ έμεινε «μυαλό» για άλλα στα κοριτσόπουλα. Τους έστησαν το σκηνικό να περπατούν ημίγυμνα πάνω σε τακουνάρες. Αμάθητα μπρος στο φακό και με τη φαντασία τους να οργιάζει. Καθώς τα «άβγαλτα» κοιτούν στα μάτια την αδίστακτη και τον πιο αδίστακτο του ΑΝΤ1 (τα ονόματα δεν μας ενδιαφέρουν) που πήραν απάνω τους τη «δουλειά», η ηθική στενάζει. Τα φωτογραφίζουν σε πόζες πρωτόγνωρες κι ο φωτογράφος παροτρύνει… εστιάζοντας: «δείξε το ρούχο σου» (και εννοεί το… βρακί του κοριτσιού). Το «θύμα» υπακούει, ανταποκρίνεται και αποκαλύπτει. Κι ύστερα; Τα παραλαμβάνει ο «μαιτρ» με τους γκριζαρισμένους κροτάφους που «δεν ορρωδεί προ ουδενός». Φτάνει να’ χει μπροστά του κοριτσόπουλα με φαντασία και… βιασύνη.
ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να τους «μιλήσει». Να (ξε)σκίσει νόμιμα το σκηνικό που σαγηνεύει ανώριμα και ανήλικα στην πασαρέλα. Να στοπάρει τη διαδικασία που εξάπτει φαντασίες, να (υπεν)θυμίσει στους γονιούς πως υπάρχουν κι άλλες αξίες και δρόμοι για καριέρα. Και, βέβαια, υπάρχει και σχολείο, που είναι σαν να μην υπάρχει. Με γενικούς και νεφελώδεις νόμους στα χαρτιά και με την πειθαρχία άγνωστη λέξη. Ξοδεύτηκαν λεφτά, στήθηκαν πίνακες. Ωστόσο, το… πυθαγόρειο θεώρημα δεν μπαίνει εύκολα σε κρανία όπου δεσπόζει το όνειρο του «τοπ μόντελ», με την προοπτική μιας «χρυσής» καριέρας. Και, βέβαια, δεν μεταμορφώνεται εύκολα σε μαθήτρια ένα κοριτσόπουλο σχεδόν ολόγυμνο για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
ΚΑΙ τι απόμεινε; Ποια δύναμη θα συμμαζέψει το κανάλι και τους/τις ευφάνταστους «λειτουργούς» του; Η Δικαιοσύνη! Χωρίς να καταλυθεί η δημοκρατία, με την επέμβαση ενός εισαγγελέα. Είναι άποψή μας και… συγγνώμη απ’ τους «αντιφρονούντες».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου