Η μεγάλη πρόκληση...

Η είδηση του τελευταίου 48ωρου ασφαλώς και είναι η συμφωνία μεταξύ Κίνας-Ισπανίας για την αγορά ομολόγου της Ισπανίας ύψους 5 δις περίπου, αλλά και το άρθρο του Αντιπροέδρου της Κίνας Λι Κετσιάνγκ  στη Suddeutsche Zeitung, στο οποίο αναφέρει ότι η Κίνα θα στηρίξει τα μέτρα της ΕΕ, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση δημόσιου χρέους την οποία αντιμετωπίζουν ορισμένες χώρες της.

Την ίδια ώρα το Συμπόσιο στο...Παρίσι με θεματική «Νέος κόσμος, νέος καπιταλισμός», θέτει ορισμένους σημαντικούς προβληματισμούς για την αντοχή και το μέλλον του πολιτικού συστήματος σε σχέση με το ρόλο των αγορών.

Ακροθιγώς, αλλά ουσιαστικά, ο Πρωθυπουργός έκανε ορισμένες αναφορές, που για μια ακόμη φορά πέρασαν “απαρατήρητες”.

Μία από αυτές αφορούσε τη φερεγγυότητα των οίκων αξιολόγησης.

Σημαντικές όμως ήταν και οι αναφορές στο μέλλον της οικονομίας, το οποίο μετατοπίζεται προς ανατολάς. Στις αναδυόμενες αγορές.

Για τις οποίες κανείς από τους έως τώρα συμμετέχοντες στο δημόσιο διάλογο περί του τί δέον γενέσθαι για να αποφευχθούν οι δυσάρεστες συνέπειες της κρίσης, εντός Ελλάδας δεν αναφέρει.

Η μεγάλη πρόκληση όμως που αφορά το αν τελικά η οικονομία θα επανεκινηθεί, αφορά τον τρόπο, με τον οποίο αυτό θα γίνει. Με άλλα λόγια ναι μεν οι προβληματισμοί και τα οικονομικά fora είναι σημαντικές ευκαιρίες, αλλά την κρίσιμη ώρα χρειάζονται λύσεις άμεσες και όχι λόγια. Μεγαλύτερες όμως και δυσεξήγητες απορίες προκαλεί η εμμονή σε ένα σχέδιο διάσωσης, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι οικονομικοί δείκτες έως το τέλος, δηλαδή το 2013, θα είναι αρνητικοί. Αν προσθέσει κανείς και τους κοινωνικούς δείκτες, με κυριότερο την κλιμακούμενη ανεργία, αλλά πλέον και τη φυγή μέσω μετανάστευσης των πιο παραγωγικών πολιτών της χώρας, δηλαδή νέων πτυχιούχων με μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών και διδακτορικά, τότε, τα ερωτηματικά πληθαίνουν. 

Όπως και τα δανεικά, θα πρόσθετε κάποιος, αφού εν μέσω Χριστουγεννιάτικης ραστώνης, απεκαλύφθη, ότι θα χρειασθούν ακόμη 85 δις πρόσθετη οικονομική στήριξη της Ελλάδας, το 2013 για να μπορέσει να αντεπεξέλθει.

Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται είναι ότι αν πρόκειται να εξακολουθεί να δανείζεται η Χώρα, για ποιο ακριβώς λόγο συνεχίζονται όλες αυτές οι θυσίες των πολιτών; Με ποιος εγγυήσεις η οικονομία θα ορθοποδήσει όταν η μεσαία τάξη συνθλίβεται; Και πώς τελικά η έξοδος από την κρίση θα φέρει ανάπτυξη, όταν η χώρα δεν αποφασίζει επιτέλους να σταθεί στα πόδια της αξιοποιώντας τον έως τώρα “άγνωστο” φυσικό της πλούτο;

Η μεγάλη πρόκληση λοιπόν τη νέα περίοδο είναι αν τελικά το εγχώριο και παγκόσμιο πολιτικό σύστημα θα αντιληφθεί ότι τόσο το ίδιο, όσο και το οικονομικό σύστημα, οφείλουν να βρουν τη χρυσή τομή, που θα επανεκκινήσει την οικονομία στα πλαίσια ενός πολυ-πολικού και διαρκώς μεταβαλλόμενου τοπίου. Γιατί η επιβολή του ενός σε βάρος του άλλου θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα. 

Όσο γρηγορότερα αυτό γίνει αντιληπτό, τόσο καλλίτερα θα είναι για όλους...  

(από politicanea)