Αριστερή και Δεξιά ατραπός

Στο πεδίο του εσωτερισμού, συχνά χρησιμοποιούνται συγκεκριμένοι όροι για να προσδιορίσουν ένα σύνολο από πρακτικές, στάσεις ζωής ή πορείες αυτοεξέλιξης. Σε αυτές τις περιπτώσεις ανήκουν και οι πολύ σημαντικοί (εννοιολογικά) όροι “αριστερή” και “δεξιά” ατραπός (ή αλλιώς “μονοπάτι”).

Ο διαχωρισμός και η χρήση τους έχει άμεση σχέση με μία γενικότερη προσέγγιση του ηθικού δυϊσμού, κάτι που στον...
εσωτερισμό αποκτά μεταφυσικές προεκτάσεις. Αν και τα δύο μονοπάτια υπήρχαν ταυτόχρονα ήδη από την πρώιμη αρχαιότητα, μόνον μετά την άνθιση των δυτικών μονοθεϊστικών δογμάτων και δη του χριστιανισμού έγιναν ευρέως γνωστά αλλά με τραγικές συνέπειες για την ορθότητα της ερμηνείας αυτών των δύο αυτογνωσιακών δρόμων, ιδίως εκείνου της αριστερής ατραπού…

Ως προς την επιλογή των όρων, αυτή προωθήθηκε από το κίνημα της Θεοσοφίας (19ος μ.Χ.α.) και σχετίζεται άμεσα με τη χρήση των δύο χεριών μας. Το δεξί γενικότερα ορίζεται ως η θετική έκφανση των επιλογών μας και όσων μας συμβαίνουν (συνήθως λέμε “να σου πάνε όλα δεξιά”) και σαφώς το δεξί χέρι είναι υπεύθυνο για πολλές εργασίες που επιτελούμε, προοπτικά αξιολογημένο ως βασικό μέλος-εργαλείο του σώματος.  Θεωρείται πως το δεξί μονοπάτι γενικά σχετίζεται με τον ήλιο, το φως, τη δημιουργία και την έντονη εκδήλωση ή εξωστρέφεια.

Από την άλλη πλευρά, ως εκπρόσωπος του αριστερού μονοπατιού, το αριστερό είναι το χέρι που σχετίζεται με τις αρνητικές εκφάνσεις της ζωής, με την εσωστρέφεια, τη μυστικότητα, την απομόνωση, τη μοναχικότητα και γενικά με εκφάνσεις “σκοτεινές” και κατά μερικούς “αμφιβόλου ηθικής”. Θεωρώ πως η κατηγοριοποίηση υφίσταται εντελώς αυθαίρετα και στερείται ικανής δόσης λογικής, πλην όμως η εφαρμογή της και ο συσχετισμός με τα δύο κοινά άκρα του σώματός μας καθίσταται αναγκαίος για να οριστούν μονολεκτικά αυτοί οι δύο θεμελιώδεις αυτογνωσιακοί δρόμοι.

Αναφορικά με τους δύο αυτούς δρόμους ή πορείες ζωής, πρέπει να τονιστεί ότι σχετίζονται με μία γενικότερη νοοτροπία και στάση ζωής σχετικά με το τι εστί για τον καθένα μας εσωτερική εξέλιξη και πώς αυτή επιτυγχάνεται. Επειδή αυτοί οι δύο όροι ορίζονται αμιγώς δυϊστικά, πραγματικά είμαστε αναγκασμένοι να ορίσουμε τον ένα ως αντίθετο του άλλου, καθώς είναι αδύνατο να υπάρξει ο ένας εν απουσία του άλλου.

Μπορούμε να πούμε ότι η δεξιά ατραπός είναι αυτή που προωθείται ως στάση ζωής συνήθως από τις μονοθεϊστικές θρησκείες και ορίζεται ως πνευματική πορεία αποτελούμενη από ένα σύνολο κανόνων ηθικής, από μία θρησκευτικότητα σωτηριολογικής κυρίως μορφής που εκφράζεται από “άνωθεν” ως η μοναδική οδός σωτηρίας και εφαρμόζεται καθολικά (μία μορφή θρησκευτικότητας για όλους). Επίσης, η δεξιά ατραπός χαρακτηρίζεται από έντονο αλτρουισμό, από καθολική αποδοχή χωρίς αμφισβήτηση των κανόνων και της ροής της ζωής, από την πίστη και υπακοή σε κάποιο θεό-δημιουργό με τον οποίο πρέπει τελικά να ενωθούμε και γενικά η δεξιά ατραπός σχετίζεται με μία σχεδόν αμετροεπή δεκτικότητα και από μία συμμόρφωση σε κανόνες που δύσκολα έως σπάνια αμφισβητούνται ως προς την αποτελεσματικότητά τους, κυρίως λόγω του θεσφατικού τους χαρακτήρα. ΌΛα αυτά συνθέτουν μία εσωτερική πορεία η οποία τελικά περιορίζει το άτομο και ενίοτε το οδηγεί και στην παθητικότητα.

Σε εννοιολογικά αντίθετη πορεία κινείται η “αριστερή” ατραπός που αφοριστικά ορίζεται ως “ανυπότακτη” οδός και είναι κυρίως ενεργητική, μοναχική, έχει ως βάση της την προώθηση και ανάδειξη της αξίας της ατομικότητας (η οποία διαφέρει εξαιρετικά από τον εγωισμό) και στα βασικά της χαρακτηριστικά ενσωματώνει μία πορεία ενάντια (αν είναι απαραίτητο) στις τάσεις και τους νόμους που σχετίζονται με τη μάζα, αποπειράται να αναδείξει το άτομο ως ξεχωριστή αξία μέσα στο κοινωνικό σύνολο, προσδιορίζει τον άνθρωπο ως εν δυνάμει θεό (ως απώτερο επίπεδο εξέλιξης) και υποστηρίζει ότι οι αποφάσεις και εξελίξεις στη ζωή πηγάζουν από τον ίδιο τον άνθρωπο κι όχι από κάτι ανώτερο από αυτόν, επομένως η επιβράβευση ή η αποδοκιμασία έχουν ως αποδέκτη πάλι τον άνθρωπο. Παράλληλα ορίζει κάθε πράξη απαραίτητα ως ένα βαθμό ιδιοτελή, ακόμα και τον ακραίο αλτρουϊσμό. Εκφραστές αυτής της αυτογνωσιακής οδού είναι εσωτερικά σχήματα που ορίζονται ως εωσφοριστές, σατανιστές, οφίτες, το κίνημα της νέας εποχής κλπ.

Αν και αυτοί οι δύο αυτογνωσιακοί δρόμοι έχουν αρκετές εκπροσωπήσεις μέσω θρησκειών, δογμάτων, φιλοσοφιών κλπ, στον αποκρυφισμό θεωρείται πως στην αμιγώς πρακτική τους μορφή, σχετίζονται με την τελετουργική μαγεία, όπου το αριστερό μονοπάτι συνδέεται με τη μαύρη μαγεία, ενώ το δεξί με τη λευκή. Φυσικά, οι δύο όροι “λευκή” και “μαύρη” μαγεία χρησιμοποιούνται σχεδόν καταχρηστικά, καθώς δεν υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη μαγείας, παρά μόνον ένα το οποίο στην πορεία αποκτά διαφορετικού είδους στόχο.

Μία μεγάλη αλήθεια που προκύπτει από όλα αυτά που παρατέθηκαν, είναι ότι από τη στιγμή που η πλήρης εναρμόνηση μονομερώς με μία εκ των δύο ατραπών ισοδυναμεί με ακραία πορεία, κατανοούμε πως  η πιο αποτελεσματική οδός είναι εκείνη που κατά περίπτωση κινείται εκ περιτροπής και κατ’ ανάγκη μεταξύ των δύο μονοπατιών. Παράλληλα, κατανοούμε πως η διάκριση και ο εννοιολογικός διαχωρισμός των δύο ατραπών είναι ξεκάθαρος, όπως επίσης και η δυσκολία ή το “τίμημα” που συνοδεύει τον εκάστοτε απώτερο στόχο που θα επιλέγει. Για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, η επιλογή της όποιας ατραπού δέον να προκύπτει ως αποτέλεσμα ειλικρινούς ενδοσκόπησης και το ιδεώδες (αλλά και το πιο δύσκολο) είναι το να καθορίσουμε την πορεία μας προσδιορίζοντας ίσως για πρώτη μας φορά την έννοια και κατά συνέπεια την ίδια την “τοπολογία” του Θεού, τον οποίο τελικά θα βρούμε γύρω μας ή μέσα μας…
(από innerfields)