Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη ΚΑΤΟΧΗ και πήρε γεύση από Αντίσταση ο φασισμός. Κι ένιωσαν οι Γερμανοί την ανάσα των συμμάχων. Με μπροστάρηδες και «προκινδυνεύσαντας» τους έλληνες. Και πως ο πόλεμος δεν είναι μόνο σιδερόφραχτες μεραρχίες. Είναι και ψυχή και μυαλό. Συμμαχική αντίληψη και, αργότερα, προδοσία και εγκατάλειψη.
ΔΕΝ το πολυσκέφθηκαν ο Άρης με τους ΕΛΑΣίτες του, ο Ζέρβας με τους ΕΔΕΣίτες, ο Γουντχάουζ με τα «χαρτιά» του και με τους νεοζηλανδούς σαμποτέρ. Ήταν Χειμώνας (24 προς 25 Νοέμβρη του 1942) κι έπρεπε να βιαστούν. Να «κόψουν» τα...τραίνα για ανεφοδιασμό του Ρόμελ στην Αφρική, να κάνουν πράξη το μήνυμα του Γλέζου και του Σιάντα. Ανατίναξαν το γεφύρι και ήταν ο Γοργοπόταμος η αρχή. Για μεγάλα έργα, προσδοκίες, αλλά και μεγάλες προδοσίες. Κάτι μύριζε από αγγλική πρακτική, κάτι οσμίστηκε ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ και πώς να το φανταστεί πως θα τον ξεκάνουν νωρίς (18 Ιουν.’45) Άγγλοι κι αριστεροί;
ΧΙΟΝΙΖΕ εκείνο το βράδυ και είχαν οι ΕΛΑΣίτες αναλάβει το πιο επικίνδυνο μέρος της επιχείρησης. Δυναμίτης στα σωθικά του γεφυριού και πάθος για το σαμποτάζ. Η ανατίναξη! Οι φωνές. Η νίκη. Το σφιχταγκάλιασμα των παλικαριών. Κι ύστερα μια κάσα ουίσκι για τον Ζέρβα. Για τον Άρη ουδέν. Ούτε για τους άντρες του με τις σκισμένες αρβύλες. Την άλλη μέρα, το BBC μετέδωσε την είδηση, σχολίασε και επαίνεσε. Όλους, πλην του Άρη και των ΕΛΑΣιτών. Κι αυτός κατάλαβε…Ο Βελουχιώτης που δεν θα τον άφηναν να στεριώσει και να χτυπήσει. Ο αρχικαπετάνιος που τον φρέναραν δεξιοί κι αριστεροί, γιατί ήταν προφήτης («οι Γερμανοί θα φύγουν. Οι Άγγλοι θα μας φορέσουν αλυσίδες…χρυσές και θα μας βάλουν να σφαχτούμε μεταξύ μας»). Του κόλλησαν τη ρετσινιά του «δηλωσία» και το «μιζέριας» δίπλα στο Θανάσης Κλάρας, για να νιώθει… λίγο σαν προδότης στη ζωή του. Μακριά από κέντρα και παράκεντρα εξουσίας που καθόριζαν τη φύση και την έκταση του αντιστασιακού-αντιφασιστικού αγώνα.
ΠΗΡΕ τους άντρες και τα κουρέλια του. Οι πολλοί κατάλαβαν. Οι λίγοι τον ξέγραψαν. Το ΚΚΕ άργησε να καταλάβει. Έπρεπε να πάμε στα «Δεκεμβριανά» και στη Βάρκιζα, στον εμφύλιο και τη…Μακρόνησο, στο μετεμφυλιακό κράτος της βίας και των φακελωμάτων, για να’ ρθει η «αποκατάσταση» του Άρη. «Το Κόμμα» (ΚΚΕ) άνοιξε τις πόρτες για το…κάδρο του, μετά 20 έτη.
ΔΕΝ το πολυσκέφθηκαν ο Άρης με τους ΕΛΑΣίτες του, ο Ζέρβας με τους ΕΔΕΣίτες, ο Γουντχάουζ με τα «χαρτιά» του και με τους νεοζηλανδούς σαμποτέρ. Ήταν Χειμώνας (24 προς 25 Νοέμβρη του 1942) κι έπρεπε να βιαστούν. Να «κόψουν» τα...τραίνα για ανεφοδιασμό του Ρόμελ στην Αφρική, να κάνουν πράξη το μήνυμα του Γλέζου και του Σιάντα. Ανατίναξαν το γεφύρι και ήταν ο Γοργοπόταμος η αρχή. Για μεγάλα έργα, προσδοκίες, αλλά και μεγάλες προδοσίες. Κάτι μύριζε από αγγλική πρακτική, κάτι οσμίστηκε ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ και πώς να το φανταστεί πως θα τον ξεκάνουν νωρίς (18 Ιουν.’45) Άγγλοι κι αριστεροί;
ΧΙΟΝΙΖΕ εκείνο το βράδυ και είχαν οι ΕΛΑΣίτες αναλάβει το πιο επικίνδυνο μέρος της επιχείρησης. Δυναμίτης στα σωθικά του γεφυριού και πάθος για το σαμποτάζ. Η ανατίναξη! Οι φωνές. Η νίκη. Το σφιχταγκάλιασμα των παλικαριών. Κι ύστερα μια κάσα ουίσκι για τον Ζέρβα. Για τον Άρη ουδέν. Ούτε για τους άντρες του με τις σκισμένες αρβύλες. Την άλλη μέρα, το BBC μετέδωσε την είδηση, σχολίασε και επαίνεσε. Όλους, πλην του Άρη και των ΕΛΑΣιτών. Κι αυτός κατάλαβε…Ο Βελουχιώτης που δεν θα τον άφηναν να στεριώσει και να χτυπήσει. Ο αρχικαπετάνιος που τον φρέναραν δεξιοί κι αριστεροί, γιατί ήταν προφήτης («οι Γερμανοί θα φύγουν. Οι Άγγλοι θα μας φορέσουν αλυσίδες…χρυσές και θα μας βάλουν να σφαχτούμε μεταξύ μας»). Του κόλλησαν τη ρετσινιά του «δηλωσία» και το «μιζέριας» δίπλα στο Θανάσης Κλάρας, για να νιώθει… λίγο σαν προδότης στη ζωή του. Μακριά από κέντρα και παράκεντρα εξουσίας που καθόριζαν τη φύση και την έκταση του αντιστασιακού-αντιφασιστικού αγώνα.
ΠΗΡΕ τους άντρες και τα κουρέλια του. Οι πολλοί κατάλαβαν. Οι λίγοι τον ξέγραψαν. Το ΚΚΕ άργησε να καταλάβει. Έπρεπε να πάμε στα «Δεκεμβριανά» και στη Βάρκιζα, στον εμφύλιο και τη…Μακρόνησο, στο μετεμφυλιακό κράτος της βίας και των φακελωμάτων, για να’ ρθει η «αποκατάσταση» του Άρη. «Το Κόμμα» (ΚΚΕ) άνοιξε τις πόρτες για το…κάδρο του, μετά 20 έτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου