«Το ακροδεξιό lifestyle μάς πολιορκεί»

Αναδημοσίευση της συνέντευξης στον Γιώργο “Περού” Κεφαλλονίτη, για το περιοδικό “Υποβρύχιο”

Οι «αντίστροφα πολιορκημένοι» δεν μπορούν να συζητούν ψυχολογικο-φιλοσοφικο-καλλιτεχνικά όταν κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Έτσι, λοιπόν, ήρθε αγχωμένος, έμεινε μισή ώρα, είπε αυτά που ήθελε να πει −ίσα που πρόλαβα να ψελλίσω κάποιες ερωτησούλες− κι έφυγε γρήγορα, να συνεχίσει τη δουλειά για το...
δίσκο που ετοιμάζει. Ο χείμαρρος που ακολουθεί λέγεται Στάθης Δρογώσης.

«Το ακροδεξιό lifestyle μάς πολιορκεί (μαγκιά, βλαχιά κι αρχαίοι πρόγονοι)»

Αισθάνεσαι σε κατάσταση πολιορκίας, φαντάζομαι όπως όλοι αυτήν την περίοδο…

«Είμαστε στην ακριβώς αντίστροφη κατάσταση. Δεν μας πολιορκεί κανείς, απλώς οι υγιείς παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, οι νέοι, θέλουν να φύγουν. Η Ελλάδα θα αδειάσει, οι μορφωμένοι και κοσμοπολίτες δεν θα μπορούν να ζουν πια εδώ. Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγον καιρό το ίδιο το κράτος θα βάλει περιορισμούς στην έξοδο κεφαλαίου, αλλά και ανθρώπινου δυναμικού – ειδικά στην περίπτωση που πάμε σε ελεγχόμενη πτώχευση».

Δεν υπάρχει διέξοδος;

«Η διέξοδος μπορεί να αναζητηθεί είτε καθαρά οικονομικοτεχνικά είτε κοινωνικά. Τώρα διαχειρίζονται μια κοινωνία και τις ανάγκες της με οικονομικοτεχνικούς όρους, ρίχνοντας το βιοτικό της επίπεδο κατά 30% μέσω ενός μνημονίου. Αυτή η τεράστια μεσαία τάξη των διορισμένων στο Δημόσιο κομματόσκυλων που γιγαντώθηκε τη δεκαετία του ’80 με τα δύο αυτοκίνητα, την τηλεόραση PLASMA και τη γιόγκα, θα πέσει στο ίδιο επίπεδο με το 25% των φτωχών. Το ιδανικό θα ήταν να συμμαχήσουν ενάντια στο 5% που έχει τα λεφτά σ’ αυτήν τη χώρα. Δυστυχώς, η Ιστορία έχει δείξει ότι σε τέτοιες συνθήκες ανθεί ο φασισμός. Όλοι αυτοί οι 40άρηδες και οι 50άρηδες θα ακολουθήσουν τον πρώτο λαοπλάνο φασίστα που θα τους υποσχεθεί τον ουρανό με τ’ άστρα. Όπως στην Ουγγαρία, που μια αντίστοιχη εξέλιξη έφερε τους ακροδεξιούς στην κυβέρνηση. Σε περιόδους κοινωνικής κρίσης δεν ισχύει, δυστυχώς, η φαντασίωση των αριστερών ότι ο κόσμος θα καταλάβει το λάθος και θα αλλάξει την κοινωνία. Η στροφή γίνεται πάντα προς την άκρα δεξιά».

Να φοβόμαστε τον Καρατζαφέρη, δηλαδή, και τον ΛΑ.Ο.Σ.;

«Φοβόμαστε πολλά – δεν είναι ζήτημα προσώπων, αλλά νοοτροπίας. Όταν κανείς δεν κάνει αυτοκριτική και πάντα μας φταίει κάποιος εσωτερικός ή εξωτερικός εχθρός, αυτό οδηγεί σε λαϊκισμό. Μην ξεχνάμε ότι στο ιδρυτικό συνέδριο του ΛΑ.Ο.Σ. ακουγόταν το σύνθημα “ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”. Ξαφνικά, τα στελέχη του –ακραίου κατά τα άλλα κόμματος– είναι απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ στην τηλεόραση. Η γυναίκα του πιο γελοίου βουλευτή στην ιστορία του κοινοβουλίου πλασάρεται στα κοριτσάκια ως παράδειγμα. Το ακροδεξιό lifestyle μάς πολιορκεί όλους. Αμορφωσιά, πατριδοκαπηλία, μαγκιά, βλαχιά κι αρχαίοι πρόγονοι».

Άρα, η ακροδεξιά μεταστροφή έχει γίνει ήδη;

«Φυσικά – αν δεις τα γεγονότα κατά καιρούς. Πέρσι το καλοκαίρι έκαψαν τον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα και κανείς δεν είπε τίποτα. Στο δρόμο αυτοδικούν διάφοροι “αγανακτισμένοι πολίτες”. Έχουμε, σίγουρα, πολύ κοντή μνήμη. Αυτή η χώρα, που τώρα καταρρέει, είχε ανάγκη τους μετανάστες όταν έκανε “ασκήσεις μεγαλείου” με την Ολυμπιάδα. Στα ολυμπιακά έργα έχουν χάσει τη ζωή τους πάνω από 150 άνθρωποι. Τότε, λοιπόν, τους θέλαμε σκλάβους – τώρα που δεν τους χρειαζόμαστε πια μπορούμε να τους σκοτώνουμε».

Τι ρόλο έχει παίξει ή μπορεί να παίξει η Αριστερά;

«Οι ευθύνες γι’ αυτό το χάλι κατά 80% ανήκουν στις κυβερνήσεις και στον κόσμο που τις ψήφιζε. Όσοι υμνούσαν την Πασοκάρα ή εκείνοι που έφεραν στην εξουσία έναν μπούλη… Θυμήσου τη φωτογραφία με τις σαγιονάρες και το μαγιό, με λεζάντα “Ο άνθρωπος που διέλυσε την ευρωζώνη – Κώστας Καραμανλής”. Οι Πασόκοι ήταν κυνικοί, ύπουλοι και κλέφτες, αλλά τουλάχιστον κρατούσαν τα προσχήματα. Η Αριστερά δεν μπορεί να έχει πρόταση, γιατί μας έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα. Αυτήν τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι “βλέποντας και κάνοντας”. Το ΚΚΕ πιστεύει πως θα εκμεταλλευτεί την κρίση και θα φτιαχτεί ένα μεγάλο σοβιέτ στην Ελλάδα που θα δένει ο ένας τα κορδόνια του άλλου (γέλια). Τα στελέχη του δεν αναλύουν την πραγματικότητα, απλώς αναμασούν τα συγγράμματα του Μαρξ σαν ευαγγέλια. Όλοι ξέρουμε πόσο επικίνδυνα εφαρμόστηκαν τα οράματά τους στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες. Αυτή η Αριστερά δεν με συγκινεί καθόλου, αλλά σέβομαι τον κόσμο που τη στηρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά προβλήματα, γιατί περιλαμβάνει παρανοϊκές συνιστώσες που θέλουν να γίνουν ΚΚΕ στη θέση του ΚΚΕ και γιατί λαϊκίζει. Χρειάζεται να φτιάξουμε άλλες κοινωνικές δομές με αυτοοργάνωση, αντιεξουσιαστικές, στη γειτονιά μας, στην πόλη μας, στη χώρα μας».

Παρ’ όλα αυτά, εσύ έχεις παίξει σε φεστιβάλ κομματικών νεολαιών…

«Έχω επιλέξει συνειδητά να μην παίζω σε τέτοια φεστιβάλ. Έχω να παίξω πολύν καιρό – παίζω κυρίως σε αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες, όπως το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ… Δεν θέλω να ταυτιστώ με κόμματα και πανηγύρια».

Δηλαδή, οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να ταυτίζονται με κόμματα;

«Δεν “πρέπει” τίποτα. Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Απλώς, οι καλλιτέχνες είναι οι χειρότεροι λαϊκιστές και οι χειρότεροι οπορτουνιστές που υπάρχουν. Όλοι αυτοί που έπαιρναν τα άπειρα φράγκα από τους δήμους, επιδιδόμενοι στον “σοσιαλιστικό συναυλιασμό”, τώρα θα αρχίσουν τις επαναστατικές διακηρύξεις και θα καταγγέλλουν τα φεστιβάλ και τους δήμους. Οι καλλιτέχνες είναι επικίνδυνοι – μην τους ακούτε! Ενώ με την τέχνη τους μπορούν να σου ανοίξουν το μυαλό κάποιοι, όταν μιλάνε για κάτι πέρα από τη τέχνη τους [όπως κάνω κι εγώ τώρα (γέλια)] λαϊκίζουν και γίνονται επικίνδυνοι».

Και οι νεολαίες των κομμάτων; Κι αυτές στην πυρά;

«Οι νεολαίες των κομμάτων εξουσίας, όσο θυμάμαι από τη σχολή μου, ήταν μόνο για να κάνουν πάρτι στον Πλούταρχο και στον Ρέμο, να κανονίζουν εκδρομές στη Μύκονο ή να γλείφουν τ’ αρχίδια του κάθε υπουργού για να τους διορίσει στα γραφεία του».

Αυτά που γράφεις θα αφορούν αργότερα τα σημερινά πιτσιρίκια ή τα παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα;

(Πολλά γέλια) «…Δεν ξέρω – ίσως όλοι τότε να ακούνε μόνο Μόνικα κι εμείς να έχουμε ξεχαστεί, επειδή ίσως δεν είμαστε τόσο ποπ ή τόσο καλοί. Ας περιοριστούμε στους λίγους μερακλήδες που θα μας ακούνε. Ζούμε την άνθηση του αγγλόφωνου τραγουδιού. Αλλά, μέσα στα αριστουργήματα, μας πλασάρουν και φριχτές μαλακίες. Πολλοί στίχοι από το αγγλόφωνο είναι για γέλια. Απλώς κολλάνε καλύτερα στα free press. Κάποιοι μάλλον δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους. Θα ήθελαν να είχαν γεννηθεί στο Λονδίνο και σνομπάρουν τη δικιά μας κουλτούρα. Πάντως, αγγλόφωνα τραγούδια έχω ακούσει και μου αρέσουν πολύ οι Lolek, My Wet Calvin, Modrec, Zebra Tracks. Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα σε όλους τους “σπουδαίους” κριτικούς των free press, όπως ο Μηλάτος: “Παιδιά, συγγνώμη που υπάρχουμε κι εμείς και βγάζουμε δίσκους – συνεχίστε να κάνετε πως δεν υπάρχουμε, όπως κάνετε άλλωστε τόσα χρόνια”».

Δισκογραφικά αισθάνεσαι πολιορκημένος;

«Η δισκογραφία ήταν σε κρίση πριν από την κρίση. Εγώ δεν ένιωσα ποτέ πίεση να βγάλω δίσκο. Και τώρα, τον Νοέμβριο, που ξαναβγάζω, ο μόνος λόγος είναι ότι απλώς είχα τα τραγούδια. Θα λέγεται “Όμορφη ζωή” και είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι στην παραγωγή ξανά με το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα αυτήν τη στιγμή, τους Δραμαμίνη».

Γράφεις μπαλάντα με κοινωνικό προβληματισμό πολλές φορές. Πολλοί ταυτίζουν αυτό το είδος με το λυπητερό, καταθλιπτικό σχεδόν τραγούδι.

(Ξανά γέλια…) «Ίσως φταίει που γράφω στο ημίφως με ακουστικά, για να μην ενοχλώ τους γείτονες. Γράφω για τις γειτονιές όπου μεγάλωσα, για τους ανθρώπους που ζουν ακόμα σ’ αυτό το παραμελημένο κομμάτι της πόλης (Πατήσια, Εξάρχεια, Κυψέλη…). Οι ήρωες των τραγουδιών μου είναι οι μη προνομιούχοι: οι γλυκές σερβιτόρες, τα παιδιά του delivery. Αυτοί όλοι πρωταγωνιστούν στις ιστορίες μου κι εκείνοι θέλω να τις ακούνε. Προσπαθώ να φτιάξω ένα καινούργιο σύμπαν σε κάθε δίσκο, ώστε ύστερα από 45 λεπτά ο ακροατής να δει τον κόσμο όπως εγώ. Ο καθένας κολλάει με ό,τι θέλει, φυσικά – δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν ασχολούμαι με την επιρροή που μπορεί να ασκήσει κάποιο τραγούδι, γιατί έτσι χάνεται η ειλικρίνεια».

(από ramnousia)