Το ξόρκι της σκηνής

Διακεκομμένη η γραμμή του δρόμου , στου ανέμου το περπάτημα το ξέρω πως η στάση θα ' ναι της αλητείας και της άσωτης σιωπής . Το ξέρω πως για το χορό εκεί στη μέση της διαδρομής , και μετά από φεγγάρια πάλι στη μέση και στην αρχή , ετούτος ο χορός θα βηματίζει με τους τυφλούς τραγόμορφους του...
αιθέρα . Το ξέρω ότι οι χορδές γλιστρούν ευκολότερα με βρεγμένα χείλη να στάζουν , κι οι σκιές και τα σώματα . Οι σκιές παρεκκλίνουν και τα σώματα τις συναντούν να ερμηνεύσουν τα χνουδωτά περιγράμματα . Το λευκό φόρεμα και η αιώνια σάρκα το πολυλατρεμένο γέμισμα που το εξαργυρώνει χωρίς να αγγιχθούν . Οι ψαλμοί και οι κραυγές , οι καταραμένοι φελοί της θείας φιάλης , λείπουν σαν ενισχυτές στα εσώψυχα ηχεία . Άσωτη . Το τρελαμένο βιολί δε φοβάται κι αυτό το δοξάρι πινέλο ζωγραφίζει νευρικά τα χείλη με το υγρό κόκκινο μήλο να πίνουν . Για πάντα . Το πάντα τους . Του τρελού μονόλογου ο αντίκτυπος κραταιά σύσταση της ρομαντικής αξιοπρέπειας , πριν να ξημερώσει .
(από ramnousia)