Ένα χρόνο μετά τις εκλογές - Η κατάσταση των κομμάτων (β΄μέρος)

Του Δημήτρη Κωνσταντίνου

Η Νέα Δημοκρατία θα ήθελε να ξεχάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τις περσινές εκλογές. Ήταν  η πιο άσχημη αναμέτρηση στην ιστορία του κόμματος  απ’ όλες τις πλευρές. Δεν ήταν μόνο η εκλογική πανωλεθρία που υπέστη, κυρίως ήταν και οι κλυδωνισμοί που αυτή προκάλεσε. Κλυδωνισμοί που δεν φαίνεται να έχουν ακόμα καταφέρει να...
ξεπεράσουν στη  Ρηγίλλης.

Η τεράστια αυτή ήττα ήρθε νομοτελειακά θα έλεγε κανείς αφού ο Κ. Καραμανλής δεν ανταποκρίθηκε ούτε στο ελάχιστο στις προσδοκίες των πολιτών χάνοντας μια τεράστια ιστορική ευκαιρία, αντίστοιχη ίσως με κείνη του Α. Παπανδρέου το ’81.

Τότε ο κόσμος κουρασμένος απ’ την πολυετή παρουσία της δεξιάς στην εξουσία με ότι αυτή συνεπαγόταν αναζητούσε αδιέξοδο και τη μεγάλη πολιτική αλλαγή που όμως ποτέ δεν ήρθε. Το 2004 ο κόσμος αυτή τη φορά αγανακτισμένος με το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» , ήλπιζε σε μια αναγέννηση του πολιτικού τοπίου και σε καλύτερες μέρες. Για μια ακόμα φορά όμως διαψεύσθηκε.

 Ίσως μεταξύ των άλλων είναι και αυτό που πλήρωσε στις περσινές εκλογές η ΝΔ κι έκανε τη διαφορά να εκτιναχτεί στις 10 μονάδες. Την οργή δηλαδή και την απογοήτευση μιας μεγάλης μερίδας πολιτών απ’ τα συνεχόμενα ψεύδη και τις παλινωδίες των κυβερνήσεων και των δύο κομμάτων. Στο πρόσωπο του Καραμανλή τιμώρησε ουσιαστικά (πέρα απ' την δεδομένη ανικανότητα της κυβέρνησής του)  τον δικομματισμό και την αφερεγγυότητα του.  Όχι  φυσικά ξαναλέμε, ότι η διακυβέρνηση του Κ. Καραμανλη άξιζε κάτι καλύτερο.  Επέδειξε αξειωσημείωτη ανικανότητα κι όλα τα χρόνια που κυβερνούσε έλαμψε δια της απουσίας του, αλλά κι όσο λειτούργησε υπέπεσε σε αλλεπάλληλα και μεγάλα σφάλματα, αφήνοντας πρόσωπα που κινούνται στα όρια της πολιτικής ανικανότητας σε καίριες κυβερνητικές θέσεις. Πρόσωπα που όχι απλά δεν ήταν αποτελεσματικά αλλά δημιουργούσαν πρόβλημα με τη συμπεριφορά και τις ενέργειές τους. Ποιος δεν θυμάται την περίφημη δήλωση για τον «στρατηγό άνεμο» την ώρα που καιγόταν η μισή Ελλάδα;
Κανείς σοβαρός πρωθυπουργός δεν αφήνει σε καίρια πόστα τέτοιους υπουργούς που σα να μην έφτανε αυτό δήλωναν στη συνέχεια: «Ποινήν εκτίω, αγγαρεία κάμω» εννοώντας το υπουργιλίκι. Πρόβλημα μεγάλο δημιούργησε και το στενό περιβάλλον που αναπτύχθηκε γύρω απ’ τον πρωθυπουργό και αναμείχθηκε σε μια σειρά σκανδάλων αφήνοντας τον εκτεθειμένο. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες της κυβερνητικής θητείας Καραμανλή όχι μόνο γιατί δεν αφορά την παρούσα ανάλυση αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο αναφοράς.

Συνεπώς επανερχόμενοι στην περσινή ήττα θα λέγαμε ότι επιτάχυνε την διαδικασία διαδοχής που είχε αρχίσει να δρομολογείται από καιρό. Μετά την παραίτηση Καραμανλή το βράδυ των εκλογών, σαν έτοιμη από καιρό η Ντόρα Μπακογιάννη εκδήλωσε την πρόθεσή της να είναι υποψήφια και μαζί της στο στίβο της διαδοχής μπήκαν ο Δ. Αβραμόπουλος, ο Α. Σαμαράς κι ο Π.Ψωμιάδης.  Η κ. Μπακογιάννη θεωρούσε περίπατο τη όλη διαδικασία, αφού έλεγχε ένα μεγάλο ποσοστό των συνέδρων που θα αποφάσιζαν για τον επόμενο πρόεδρο της ΝΔ,  μια κίνηση ματ όμως από πλευράς των δύο άλλων υποψηφίων που πρότειναν  η εκλογή να γίνει απ’ τη βάση, δυσκόλεψε πολύ τα πράγματα. Η  κ. Μπακογιάννη μη μπορώντας να κάνει αλλιώς εκ των πραγμάτων, υποχρεώθηκε να δεχτεί την πρόταση. Ακόμα περισσότερο για κείνη όμως δυσκόλεψε η κατάσταση όταν ο Δ. Αβραμόπουλος βλέποντας ότι δεν έχει σοβαρές ελπίδες εκλογής συμμάχησε με τον Αντώνη Σαμαρά. Η απάντηση της Ντόρας συμμαχώντας με τον Α. Σπηλιωτόπουλο δεν τη βοήθησε.

Έλαβε χώρα μια λυσσαλέα μάχη με σκληρούς χαρακτηρισμούς κι  απ’ τις δύο πλευρές, οι οποίοι άνοιξαν χάσματα μεταξύ των δύο πολιτικών που δεν γεφυρώθηκαν ποτέ, με αποτέλεσμα την αποχώρηση της κ. Μπακογιάννη απ’ το κόμμα μόλις βρήκε την ευκαιρία.

Η κ. Μπακογιάννη στηρίχθηκε ένθερμα κατά την προεκλογική μάχη  απ’ το κατεστημένο των ΜΜΕ, αλλά δεν είχε την απήχηση στην βάση της ΝΔ η οποία αποφάσιζε, και που ως εκ θαύματος αυτή τη φορά δεν χειραγωγήθηκε απ’ τα ΜΜΕ,  εκλέγοντας τον Αντώνη Σαμαρά με μεγάλη διαφορά απ’ την πρώτη Κυριακή.

Η εκλογή του Α. Σαμαρά έλαβε κινηματικό χαρακτήρα και δημιούργησε ελπίδες στον κόσμο της παράταξης ότι θα αποτελέσει αφετηριακό σημείο για την αναγέννησή της,  δίνοντας  ουσιαστικά εντολή στο νέο πρόεδρο να προχωρήσει σ’ αυτή.

Μέχρι στιγμής όμως έχω την εντύπωση οι ψηφοφόροι της ΝΔ δεν αισθάνονται δικαιωμένοι απ’ την επιλογή τους.  Το πλήθος των ανθρώπων που ψήφισαν τον Α. Σαμαρά επιθυμούσαν οριστική ρήξη με το παρελθόν, δυναμική διαχείριση του παρόντος και μεθοδικό σχεδιασμό του μέλλοντος.  Επιθυμούσαν ρήξεις και όχι συμβιβασμούς χάριν μιας  αμφίβολης ενότητας. Επιθυμούσαν ηγέτη με στόφα έτοιμο για τομές κι όχι πολιτικό ισορροπιστή. Με δυο λόγια φρονώ ότι ο Αντώνης Σαμαράς μέχρι τώρα δεν δικαίωσε τον κόσμο που τον ψήφισε. Έχει φανεί κατώτερος των προσδοκιών και κάποιες κινήσεις που εμφανίστηκαν ως καινοτόμες δεν πείθουν. Οι επιλογές των προσώπων για παράδειγμα διχάζουν έως απογοητεύουν. Θα αναφέρω δύο που έχουν σχέση με τις αυτοδιοικητικές εκλογές που έρχονται.Του Ν. Κακλαμάνη για τον Δήμο της Αθήνας και του Β. Κικίλια για την Υπερπεριφέρεια.

Ο μεν πρώτος είναι πανθομολογούμενο ότι είναι απ’ τους πιο αποτυχημένους δημάρχους των Αθηνών.  Παρά ταύτα και παρότι έσπευσε να ανακοινώσει μόνος του την υποψηφιότητά του, πριν συνεννοηθεί με το κόμμα, η Ρηγίλλης αντί να τον   «λογικέψει» και να τον αποφύγει, σύρθηκε εκ των υστέρων να εκφράσει την υποστήριξή της στο πρόσωπό του.
(Η επίδειξη πυγμής που έδειξε τελευταία με τον Π. Ψωμιάδη και τον αδερφό του δεν σώζει την παρτίδα.)

Ο Βασίλης Κικίλιας είναι ένας συμπαθής άνθρωπος, ωστόσο πολύ άπειρος και πολιτικά ανεπαρκής για την σημαντική θέση για την οποία επελέγη. Σε μια απ’ τις μεγαλύτερες περιφέρεις της χώρας που εκλέγει μικρό πρωθυπουργό, θα μπορούσε νομίζω να γίνει καλύτερη επιλογή.

Η καταψήφιση του Μνημονίου ήταν μία  πολιτική κίνηση του Αντώνη Σαμαρά απ’ την οποία θα μπορούσε να προσπορίσει πολιτικά οφέλη, αλλά ακόμα κι γι’ αυτή τη τόσο σοβαρή κίνηση – απόφαση, η ΝΔ δεν στάθηκε δυνατό να ενημερώσει σωστά τον κόσμο. Κι αντί να αποφέρει καρπούς, έως ένα σημείο είχε βάλει την ΝΔ στη γωνία, αφού το εν τω μεταξύ ΠΑΣΟΚ,  (των ΜΜΕ συνεργούντων) είχε προλάβει να πείσει τους πολίτες  ότι η ΝΔ είναι το μόνο κόμμα που επιθυμεί να χρεοκοπήσει η χώρα.

 Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται ανάγλυφα στις δημοσκοπήσεις. Η ΝΔ είναι ακόμη πίσω απ’ το ΠΑΣΟΚ κατά μέσο όρο 7 μονάδες. Σε άλλες εποχές θα ήταν πολιτικά αξιοπερίεργο η αξιωματική αντιπολίτευση να μην μπορεί να εισπράξει την δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων όταν μάλιστα η κυβέρνηση έχει λάβει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα από οποιαδήποτε άλλη. Με βάση όμως όσα περιγράψαμε για την ΝΔ αλλά και με δεδομένη την παρούσα πολιτική συγκυρία, με τον κόσμο θυμωμένο αφού και οι πολιτικοί αυτής της παράταξης συνέβαλαν πολύ για να φτάσει η χώρα σ’ αυτό το σημείο, τίποτα δεν είναι αξιοπερίεργο και δεν μας ξενίζει πια.

Ολοκληρώνοντας θα λέγαμε πως η ΝΔ έχει ακόμα αρκετές πληγές ανοιχτές και δεν έχει βρει ακόμα το βηματισμό της. Κι όσο ο πρόεδρός της δεν παίρνει τις γενναίες αποφάσεις που χρειάζονται δεν θα μπορέσει να τον βρει. Πολλά στελέχη προσκείμενα στην Ντόρα συνεχίζουν να δημιουργούν προβλήματα με δηλώσεις τους κι η προσωρινή σιωπή που εξασφάλισε ο πρόεδρος της αποτελεί μια εύθραυστη εκεχειρία με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Πολλοί εκτιμούν ότι θα  κρατήσει μόνο μέχρι τις εκλογές αν τα ποσοστά του κόμματος  είναι τέτοια που να επιτρέπουν το…αντάρτικο. Κοντός ψαλμός…
Το τρίτο και τελευταίο μέρος το Σάββατο με τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου.

e-parembasis

(από pentapostagma)